Αφετηρία στις Καννές με τη βράβευση στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα”, μεγάλη διάκριση στο Φεστιβάλ του Λονδίνου, δεκάδες συμμετοχές σε Φεστιβάλ, μεταξύ αυτών και στης Θεσσαλονίκης. Η επίσημη υποψηφιότητα της Αυστρίας για το Oscar Διεθνούς ταινίας αποτελεί το έργο ζωής της Μαρί Κρόιτσερ. Εξαιρετικά στυλιζαρισμένο, ποντάρει στην αισθητική των κάδρων και δίνει μία ποιητική χροιά σε έννοιες όπως ο έρωτας, η δυστυχία, η επιθυμία και ο θάνατος. Το εγχείρημά της δεν ήταν εύκολο σε καμία περίπτωση, γι΄αυτό κι αξίζει της προσοχής μας.
Μεταφερόμαστε στη Βιέννη του 1877. Η αυτοκράτειρα Ελίζαμπεθ έχει κλείσει μόλις τα 40 της χρόνια. Μοιάζει ανασφαλής, αλλά δεν παύει να είναι ένα πρόσωπο εξουσίας. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι περνάει μία κρίση μέσης ηλικίας. Για να την ξεπεράσει έχει ανάγκη από την επιβεβαίωση, που θα γιγαντώσει το “εγώ” και την ταυτότητά της («είστε η λιακάδα»). Την ίδια στιγμή έχει να αντιμετωπίσει κουτσομπολιά και φήμες, που είναι ικανά να τη φέρουν στο μάτι του κυκλώνα μίας πατριαρχικής κοινωνίας, που έχει συνηθίσει να υποτάσσεται στον ισχυρό από γενιά σε γενιά.
Με έξυπνους υπαινιγμούς η δημιουργός οικοδομεί ένα δράμα, στο οποίο έχει την ικανότητα να δίνει κωμικές νότες. Τονίζει πως ο πλούτος δε φέρνει απαραίτητα και την ευτυχία. Παρομοιάζει τη «ψυχή με ένα χαώδες μουσείο, γεμάτο θησαυρούς που δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί». Ένα αντισυμβατικό μανιφέστο που ήδη από τις πρώτες του σκηνές διευρύνει τους ορίζοντες του θεατή. «Είναι καλό να μελετάς, αλλά ακόμα καλύτερο να αναπνέεις». Την ίδια ώρα η κόρη απαντά πως στολίζουν τα πιο μεγάλα δέντρα. Μία ξεκάθαρη αναφορά στη συμβολή του Πιαζέ στη ψυχολογία.
Δε μένει όμως εκεί, αφήνει ένα γράμμα στο ίδιο το σινεμά, καθώς βλέπουμε τη διάθεση να κινηματογραφήσουν τη Σίσσυ. Με φιλμ και σε ασπρόμαυρο φυσικά φόντο. Αυτή έχει τη δυνατότητα μέσα απ΄αυτήν τη διαδικασία να εκτονωθεί, να εξιλεωθεί, να φωνάξει. Αποτελεί μία δυναμική κραυγή που εκφράζει τον εσωτερικό της κόσμο, που εκείνη τη στιγμή σπάει τα δεσμά κάθε «κορσέ» που την πιέζει. Ως τελευταίο άφησα τον έξυπνο αναχρονισμό με την μουσική. Το “As tears to go” ταξιδεύει χρόνια πίσω για να υποστηρίξει τους σκοπούς της αφήγησης.
Σπουδαία η ερμηνεία της Βίκι Κριπς (Αόρατη Κλωστή, Το νησί του Μπέργκμαν). Δικαιώνει την εμπιστοσύνη της Κρόιτσερ και ακροβατεί μεταξύ της ελευθερίας που της δίνει η ιππασία και της φυλακής στην οποίο της εγκλωβίζει η ξιφασκία. Μία ταινία που μοιάζει να παίρνει σκυτάλη από το «Favourite» του Γιώργου Λάνθιμου και να ανοίγει έναν διάλογο στην ιστορία με το «Μαρία Αντουανέτα» της Σοφία Κόπολα. Για όλους αυτούς τους λόγους, το “Corsage” είναι η ταινία της εβδομάδας, που δεν πρέπει να χάσετε.
