Ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένας ρομαντικός του κινηματογράφου που σέβεται κι αγαπά το “λειτούργημά” του. Βραβευμένος 228 φορές στην τεράστια καριέρα του, ο Βρετανός αποτελεί ένα φαινόμενο, καθώς το σινεμά του είναι βαθιά εγκεφαλικό και ταυτόχρονα μπορεί να απευθυνθεί σε ευρύτερο κοινό (επιτυχημένα blockbuster). Έχει μία μοναδική ικανότητα να παίζει με τον χωροχρόνο και να δημιουργεί ταινίες για τη μεγάλη οθόνη. Θεωρεί πως αυτός είναι ο φυσικός χώρος θέασής τους. Ο σκηνοθέτης συνηθίζει να εμβαθύνει και να ψάχνει τις “ασθένειες” της ψυχής και τον αντίκτυπο που έχουν στα γεγονότα και την πραγματικότητα στις περισσότερες απόπειρές του να εξωτερικεύσει κάτι που τον βασανίζει.

Έχει διπλή υπηκοότητα και πέρασε τη παιδική του ζωή μεταξύ Σικάγο και Λονδίνου. Ο πατέρας του διαφημιστής κι η μητέρα του αεροσυνοδός. Σπούδασε Φιλολογία στο University College of London. Είναι παντρεμένος με την Emma Thomas κι έχουν τέσσερα παιδιά με βάση τους το Λος Άντζελες. Παρ’ ότι τρομερά καταξιωμένος επιμένει να μην έχει smartphone, καθώς θεωρεί πως αποσπά υπερβολικά την προσοχή. Το 2015 το περιοδικό Τime τον κατέταξε στους 100 σημαντικότερους ανθρώπους, το 2019 έλαβε τον τιμητικό τίτλο του “Διοικητή Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας” και μέσα στην τρέχουσα χρονιά ο Βασιλιάς Κάρολος Γ΄ τον “ονόμασε” Sir. Λίγο νωρίτερα είχε αναδειχθεί κορυφαίος σκηνοθέτης της 25ετιας σε ψηφοφορία στο Rotten Tomatoes.

Ταινίες όπως η “Οδύσσεια του Διαστήματος”, το “Blade Runner”, το “Star Wars” και το “Chinatown” επηρέασαν βαθιά την κοσμοθεωρία του. Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Μάικλ Μαν, Ρίντλεϊ Σκοτ και Όρσον Γουέλς σημάδεψαν τη ματιά του πάνω στην 7η Τέχνη. Ποτέ όμως δεν έμεινε στάσιμος. Συνεχώς επιζητά την εξέλιξη.  Η πορεία ξεκινάει με το low cost (μόλις 6000 δολάρια!), ασπρόμαυρο “Following” το 1998 στο Σαν Φρανσίσκο. Mε το “Μemento” του 2000 καθιερώνεται στις συνειδήσεις των σινεφίλ. Γίνεται ο πρώτος μη Αμερικανός που σκηνοθετεί τη μεταφορά του “Βatman”. Στη μεγάλη του διαδρομή η αίσθησή μου είναι πως του έχει αφήσει μία πικρία η αποδοχή του “Ιnterstellar”. Πρόκειται για ένα θεμελιώδες έργο στην ιστορία του κινηματογράφου.

Θεωρείται κοινά αποδεκτό ότι το σινεμά του Νόλαν δεν έχει γραμμικότητα. Ο Βρετανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με δύσκολα θέματα υπαρξιακής φύσης. Σε κάθε ευκαιρία δείχνει την αγάπη του για την επιστήμη και την ιστορία. “Insomnia”, “Prestige”, “Inception”, “Dunkirk”, “Tenet” ήταν επίσης στάσεις με ειδικό βάρος μέχρι το “Οppenheimer”. Εδώ έχουμε πλέον μία διπλή πρόκληση. Ένα αληθινό μανιφέστο του Νόλαν με ποικίλες προεκτάσεις που προσπαθεί να αποκαταστήσει τόσο τον βασικό του ήρωα, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο σκηνοθέτης ταυτίζεται με την αδικία που βίωσε ο πρωταγωνιστής του. Κάθε του κίνηση κρύβει τον ψυχισμό του Νόλαν που τόσο πολύ επιθυμεί την καθολική αναγνώριση το έργο του στο κινηματογραφικό πάνθεον. Έργο ζωής με χαρακτήρα υψηλής αισθητικής.

Μοιάζει να είχε δώσει ένα ραντεβού «εξιλέωσης» με τον χρόνο. Μέχρι να βρεθεί πιστός σε αυτό είχε αποφασίσει να συνεχίζει τις αγωνιώδεις του απόπειρες. Τώρα υπάρχει από όλες τις απόψεις κάτι τιτάνιο που αφήνει ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Η υστεροφημία του θα φέρει φαρδιά πλατιά τον τίτλο, “Οppenheimer” («οραματιζόμαστε ένα μέλλον»).

Στην 96η τελετή απονομής των Όσκαρ ήρθε η στιγμή της μεγάλης δικαίωσης. Μετά από οχτώ υποψηφιότητες μέσα σε δύο δεκαετίες κέρδισε επτά Χρυσά Αγαλματίδια με το “Οppenheimer”. Νωρίτερα Αμερικανοί σκηνοθέτες, Χρυσές Σφαίρες, ΒAFTA είχαν δείξει τον δρόμο. Η δικαίωσή του ήταν ζήτημα χρόνου, καθώς δουλεύει με πείσμα πάνω στην υλοποίηση των ιδεών του. Ο Νόλαν πέτυχε κι αυτό πολύ δύσκολα πλέον θα αμφισβητηθεί. Έχει μάθει να μη συμβιβάζεται και δημιουργεί τον δικό του μύθο. Κλείνοντας σήμερα τα 54 του χρόνια περιμένουμε απόλυτα απελευθερωμένος πλέον να μας προσφέρει πολλές ακόμα επικές κινηματογραφικές στιγμές.