Ο «μαύρος πάνθηρας» – βασιλιάς Τσάλα δεν κατοικεί πλέον στη γειτονιά μας. Ένας ταλαντούχος ηθοποιός που κέρδισε το κοινό με τις ερμηνείες του, έφυγε τόσο πρόωρα μακριά μας. Αυτόν τον καιρό κυκλοφορεί στις αίθουσες το “Black Panther: Wakanda Forever” που φέρνει στο μυαλό μας αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα. Mέχρι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή είχε μία άρνηση απέναντι στην ασθένειά του και τη διάθεση να ζήσει κάθε στιγμή με όλη του τη ψυή. Μπορεί να έκανε θεραπεία, ωστόσο είναι χαρακτηριστικό πως ποτέ δε συνέταξε διαθήκη και η τύχη της περιουσίας του ακόμα και σήμερα βρίσκεται στις δικαστικές αίθουσες.

Σημαντικό μερίδιο σχετικά με την υποκριτική του δεινότητα θεωρώ πως έπαιξαν οι σπουδές του στη σκηνοθεσία. Έχοντας τις απαιτούμενες γνώσεις μπορούσε ευκολότερα να αφομοιώσει όσα του ζητούσαν οι δημιουργοί. Ένα από τα πρόσωπα που πίστεψαν στο ταλέντο του ήταν ο Ντένζελ Ουάσιγκτον που χρηματοδότησε ένα μέρος των διδάκτρων του. Παράλληλα με τον κινηματογράφο, έπαιξε και σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, αλλά στο μυαλό μου έχει μείνει η εικόνα του στην μεγάλη οθόνη της σκοτεινής αίθουσας. Μία ύπαρξη «αγγελική» που ήρθε, έπαιξε τον «ρόλο» του κι επέστρεψε πιθανώς εκεί που ανήκει.

Οι περισσότεροι παρακολουθήσατε το Black Panther, έτσι εγώ θα γράψω μερικές σειρές για τον υποτιμημένο του ρόλο στο “Da 5 Bloods” του Σπάικ Λικ και φυσικά τον αποχαιρετιστήριό του στο “Ma Rainey’s Black Bottom” στο πλευρό της Βαϊόλα Ντέιβις σε μία παραγωγή του Netflix. Στο έργο του Λι ταξιδεύουμε από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ και από τους Μοχάμεντ Άλι και Μάλκολμ Χ στην αφετηρία μέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στο φινάλε. Ο πρωταγωνιστής Ντελρόι Λίντο (σπαρακτικός ο μονόλογός του) συμμετείχε στο “Μore American Graffiti” (1979). Από εκεί δανείζεται μία φωτογραφία και την μεταφέρει στο παρόν. Επίσης ξεκάθαροι είναι οι υπαινιγμοί που αφορούν το “Αποκάλυψη Τώρα¨ της ίδιας χρονιάς. Συναντάμε επίσης τον στιβαρό Chadwick Boseman, τον γνωστό μας Black Panther, που κερδίζει με το βλέμμα του τον θεατή και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον… Τραγική ειρωνεία!

Η δεύτερη ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Όγκαστ Ουίλσον. Συνδετικός κρίκος με το “Fences” (2016) ο Ντένζελ Ουάσινγκτον στην παραγωγή (αυτή την φορά δεν είναι και πρωταγωνιστής). Μεταφερόμαστε στο 1927 στην πολιτεία Τζώρτζια. Περίπου έναν αιώνα πριν για να συνειδητοποιήσουμε τα δεδομένα. Τα γεγονότα δεν μοιάζουν όμως τόσο μακρινά. Mα Ρέινυ (Viola Davis), «η μητέρα της Μπλουζ». Μία αληθινή ντίβα, μία σταρ που θέτει τους όρους και προχωρά όπως η ίδια το έχει σχεδιάσει σε απόλυτο βαθμό. Πλάι της οι μουσικοί Κάρτερ, Τολίντο, Ντραγκ και φυσικά ο έτερος μεγάλος πρωταγωνιστής, ο εξαιρετικά φιλόδοξος Λέβι (Chadwick Boseman). Ένα τέρας της φύσης που παλεύει να ζήσει κάθε στιγμή κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο ρόλος του Boseman ξεχειλίζει από παρορμητισμό και μία αίσθηση ελευθερίας που πηγάζει από τις κινήσεις του. Ο ίδιος γνώριζε καλύτερα από τον καθένα μας πως αυτό είναι το επικό φινάλε κι έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα μετά θάνατον.

Κρατώντας αυτές τις στιγμές από την καριέρα του και σημειώνοντας πως πρόλαβε να κερδίσει 59(!) Βραβεία στο βραχύβιο πέρασμά του από τον κόσμο μας θα θυμάμαι τον αεικίνητο Μπόουζμαν. Σαν τον αέρινο Πάνθηρα που μας ξετρέλανε με το ξεπέταγμά του, αλλά δε χωρούσε ανάμεσά μας. Έτσι η μοίρα τον έφερε αντιμέτωπο με το μεγαλύτερο άλμα της καριέρας του. Για πάντα χαραγμένο το όνομά του στην μνήμη μας!