Ένας δημιουργός που κοίταζε πάντα μπροστά από την εποχή του με καθαρή ματιά. Αυτή είναι η λεζάντα που βάζουμε δίπλα στο όνομα: Μπονγκ Τζουν-χο. To σινεμά του έχει βαθιά ταξικό πρόσημο. Τραβάει την κουρτίνα και κοιτάζει μείζονα προβλήματα κατάματα. Τον απασχολούν οι ολοένα αυξανόμενες ανισότητες. Το έργο του δε ξεκίνησε με τα “Παράσιτα” το 2019 στις Κάννες. Οι “Μνήμες Φόνων” του μακρινού 2003 είναι ένα έργο που αγγίζει το παρόν. Έχει διαχρονικότητα και επιβεβαιώνει τη διορατική ματιά του δημιουργού που είχε αποφασίσει από την αρχή της διαδρομής του να μη συμβιβαστεί και να διηγηθεί τις δικές του ιστορίες.
Η ματιά του ήταν πάντα σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν εγκλωβίστηκε ούτε στην πατρίδα του, ούτε στην Ασία. Βρήκε κάτι μαγικό στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και πήρε στοιχεία από τον ανεξάρτητο αμερικανικό. Έχει πλέξει το εγκώμιο του Κεν Λόουτς, τον εξιτάρει η αισθητική προσέγγιση του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι και τον τρελαίνει η πολυδιάστατη οπτική του Άνταμ ΜακΚέι. Ο Μπονγκ Τζουν-χο είναι ένας άνθρωπος που διαβάζει κυριολεκτικά και μεταφορικά και ταυτόχρονα νοηματοδοτεί τις λέξεις πέρα από το προφανές. Μεγάλο ρόλο στην προσέγγισή του παίζουν οι σπουδές του στην Κοινωνιολογία. Έχει να επιδείξει επίσης στα φοιτητικά του χρόνια ενεργό δράση υπέρ των δικαιωμάτων.
Είναι αξιοσημείωτο πως ανήκει σε μια μικρή ομάδα εννέα σκηνοθετών που έχουν κερδίσει τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου (Πρωτότυπου ή Διασκευασμένου) για την ίδια ταινία. Οι υπόλοιποι οχτώ είναι οι Μπίλι Γουάιλντερ, Λίο ΜακΚάρεϊ, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Τζέιμς Λ. Μπρουκς, Τζόελ Κοέν, Ίθαν Κοέν, Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου και Πίτερ Τζάκσον. Είναι ο μοναδικός Κορεάτης σκηνοθέτης και δεύτερος Ασιάτης που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Διετέλεσε έναν χρόνο μετά την τεράστια επιτυχία του, το 2021 Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του ‘Επίσημου Διαγωνισμού’ στο 78ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Για τα “Παράσιτα” (Χρυσός Φοίνικας των Καννών)
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους, μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν. Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Από την εξονυχιστική σκιαγράφηση και το καθένα δράμα των ιδανικά σχεδιασμένων χαρακτήρων στην ιδανική μουσική, που παρεμβαίνει κι οδηγεί τον θεατή στις εξελίξεις, ως βασικό μέσο του ξετυλίγματος της πλοκής. Ένα εξαιρετικό παζλ, ένα κομψοτέχνημα, ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ γεμάτος πειρασμούς. Μία πολυεπίπεδη εκδίκηση και ένα μήνυμα για την ματαιότητα και το τέλος του κόσμου μας.
Για τις “Μνήμες Φόνων”
Αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2003 ο διορατικός σκηνοθέτης είχε συστηθεί με τις “Μνήμες Φόνων“. Ένα έργο εφάμιλλων προδιαγραφών με τον μεγάλο του θρίαμβο, που ωστόσο στην εποχή του δεν κατάφερε να βρει τη διέξοδο και την προβολή που του άξιζε. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ανάγλυφο της τοπικής κοινωνίας, μία μικρογραφία της σκοτεινής διαδρομής της εξουσίας και των μέσων επιβολής της τάξης. Μία σειρά ανεξιχνίαστων βιασμών-δολοφονιών συνταράσσει την επαρχία Gyunggi της Νοτίου Κορέας. Σύντομα η αστυνομία ξεκινάει την έρευνά της. Τα Μέσα Ενημέρωσης “σκοτώνουν” τη δημοσιογραφία κι εμπορευματοποιούν το δράμα. Η πίστη πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος αποδεικνύεται τρανή απάτη στην προκειμένη περίπτωση. Ο φόβος κυριαρχεί. Οι βασικοί μας πρωταγωνιστές καταλήγουν βορά, σωματικά και ψυχολογικά ακρωτηριασμένοι. Μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τους. Με τον ιδανικότερο τρόπο ο Μπονγκ Τζουν-Χο μας εξηγεί πως η ιστορία είναι συνέχεια κι όχι μεμονωμένα περιστατικά. Εκείνα τα γεγονότα οδηγούν στις σημερινή μορφή των ανισοτήτων και στην τελική έκρηξη του Parasite.
Τα “Παράσιτα” κερδίζουν τα Χρυσά Αγαλματίδια καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, ξενόγλωσσης ταινίας, μοντάζ και σκηνογραφίας. Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης την ίδια χρονιά μπαίνει στους πρώτους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους από το “TIME”. Συνεχίζει μέχρι και σήμερα απτόητος με μικρά επεισόδια του “Snowpiercer” μέσα στην τετραετία. Εμείς όμως οι πιστοί της μεγάλης οθόνης περιμένουμε την επόμενη του κινηματογραφική σύλληψη που θα μας φέρει και πάλι σε επαφή με το σύμπαν του.
