Γεννήθηκα το 1979. Αυτό σημαίνει παιδική ηλικία στα ‘80ς και με τη σειρά του αυτό σημαίνει «Γουίλοου, η οργή των θρύλων». Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές είχαμε νοικιάσει τη βιντεοκασέτα από το «Video Φαμμ», βιντεοκλάμπ στην πόλη της Κέρκυρας που έκλεισε το 2017, μετά από 32 χρόνια λειτουργίας.

Αλλά το «Γουίλοου» δεν ήταν η μοναδική ταινία fantasy που δέθηκε για πάντα με την παιδική μου ηλικία. Με αφορμή τη χθεσινή πρεμιέρα της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς στο Disney+ κάνω αναδρομή σε όλα εκείνα τα έργα που κόντεψα να μάθω απ΄έξω, λόγω των συχνών επαναλήψεων, και έφεραν κάτι από τη μαγεία του παραμυθιού στο σαλόνι του οικογενειακού διαμερίσματος, στη δεκαετία του ’80.

Αυτές είναι οι fantasy ταινίες που αγάπησα, και πλέον όταν τις πετυχαίνω στην τηλεόραση κάθομαι με συγκίνηση να δω, με τυχαία σειρά:

Λαβύρινθος (1986)

Κατ’αρχάς έχει David Bowie, στον ρόλο του κακού άρχοντα που απαγάγει ένα μωρό και προσπαθεί να σαγηνεύσει την έφηβη Jennifer Connelly. Κατά δεύτερον έχει ένα σερί από γνήσια διασκεδαστικές, κωμικές περιπέτειες μέσα σε έναν λαβύρινθο. Τι άλλο να ζητήσει η παιδική ψυχή μου που ξεκαρδιζόταν με το «Έλος της αιώνιας βρωμιάς»; Φυσικά, ο George Lucas στην παραγωγή.

Ιστορία χωρίς τέλος (1984)

Ο 10χρονος πρωταγωνιστής είναι ο βιβλιοφάγος Μπέντζαμιν και αυτή ήταν η αφετηρία μιας απόλυτης ταύτισης αφού ήμουν ένα κοριτσάκι χωμένο μέσα στα βιβλία. Η ταινία βασιζόταν στο πρώτο μισό του μέρος του ομώνυμου βιβλίου φαντασίας του Γερμανού συγγραφέα Michael Ende και ο πιο αξιαγάπητος χαρακτήρας της ήταν ο δράκος Falkor, ένας κάτασπρος χνουδωτός και καλοκάγαθος δράκος με φάτσα που φέρνει κάτι ανάμεσα σε πρόβατο και μαλτεζάκι.

Θρύλος (1985)

Σκοτεινό παραμύθι του Ridley Scott, όχι ακριβώς παιδικό αλλά εγώ το έβλεπα κι ας έτρεμε το φυλλοκάρδι μου κάθε φορά που εμφανιζόταν στην οθόνη ο κατακκόκινος και κερασφόρος Άρχοντας του Σκότους που απήγαγε την αθώα Λίλλυ. Ο Tom Cruise έσπευσε να τη σώσει αλλά εγώ ήμουν μικρή ακόμη για να τον ερωτευθώ. Τρία χρόνια αργότερα όταν τον είδα στο Cocκtail, κάτι άρχισε να πεταρίζει μέσα μου. Οκ, ακόμη μικρή ήμουν και δεν ήξερα τι ήταν αυτό, νόμιζα πώς έφταιγαν οι πολλές καραμέλες βουτύρου.

Το μυστηριώδες κρύσταλλο (1982)

Επίσης σκοτεινό παραμύθι, όπως σκοτεινός είναι ο κρύσταλλος και στον πρωτότυπο τίτλο, ασχέτως αν στα ελληνικά αποδόθηκε ως μυστηριώδης. Χωρίς ηθοποιούς αλλά με κούκλες, καθόλου τυχαίο ότι είναι έργο των δημιουργών του Muppet’s Show, εθιστικό και όσο τρομακτικό μπορεί να αντέξει ένα δεκάχρονο. Το πρίκουελ της ιστορίας κυκλοφόρησε από το Netflix το 2019 αλλά δεν το είδα. Κάποια πράγματα πρέπει να ανήκουν για πάντα στις παιδικές αναμνήσεις.

Γουίλλοου, η οργή των θρύλων (1988)

Ιστορία του George Lucas, σκηνοθεσία του Ron Howard, ένα μωρό μεσσίας που είναι κορίτσι, ένας αξιαγάπητος Warwick Davis, που πρωταγωνιστεί και στην τωρινή σειρά του Disney+, ένας Val Kilmer σωστό παλικάρι, χιούμορ και τρυφερότητα. Μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.