Η Αμέρισσα Μπάστα μεγάλωσε στην Κύμη της Εύβοιας και σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει κάνει επτά μικρού μήκους ταινίες και το Life in a beat είναι η πρώτη μεγάλου μήκους. Ολοκλήρωσε πρόσφατα το master δημιουργικής γραφής και σεναρίου του Αριστοτελείου κι έχει σπουδάσει ΜΜΕ, Επικοινωνία και Πολιτιστική Διαχείριση (ΜΑ) στο Πάντειο. Η τελευταία της μικρού μήκους Όχι αύριο είχε μια καλή φεστιβαλική πορεία και ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ακαδημίας. Με αφορμή της πρεμιέρας της ταινίας της στη Θεσσαλονίκη τη συναντήσαμε κι είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
– Ήταν εύκολη η μετάβαση από μία μικρού μήκοτς ταινία σε μία μεγάλου; Ποιες οι απροσδόκητες δυσκολίες;
H μετάβαση στη μεγάλη φόρμα ήρθε κάπως σαν φυσική εξέλιξη. Μια ιστορία πιο μεγάλη, πιο περίπλοκη και με περισσότερους χαρακτήρες εξελίχθηκε σε μια μεγαλύτερη αφήγηση. Το πιο δύσκολο ήταν το μεγάλο διάστημα αναμονής για την υλοποίηση της ταινίας, η μικρού μήκους μπορεί να ολοκληρωθεί σε έναν χρόνο, ενώ τώρα είχαμε ένα πολύ μεγαλύτερο διάστημα μέχρι να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση και να οργανωθεί το πρότζεκτ. Είναι μεγάλη πρόκληση να μπορέσεις να μείνεις πιστός/η σε μια ιδέα τόσο μεγάλο διάστημα και να μην σε επηρεάσει η μεγάλη αναμονή.
– Ως γυναίκα ταυτίζεσαι με κάποιον τρόπο με την πρωταγωνίστρια Λένα;
Ναι, βέβαια. Προέρχομαι από εντελώς διαφορετικό, υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον και με άλλα δεδομένα από την ηρωίδα μου, όμως έχω νιώσει εξίσου ευάλωτη ως γυναίκα, ως εργαζόμενη και ως μητέρα. Θα ήθελα όπως και η Λένα να είναι τα πράγματα αλλιώς.
– Είναι η Ελλάδα του 2025 αυτή που απεικονίζεται;
Πολλοί προβληματισμοί είναι διαχρονικοί, όπως οι δύσκολες σχέσεις, η κακή επικοινωνία, η κοινωνική αδικία και οι προκαταλήψεις, αλλά δυστυχώς κάποιοι εξελίσσονται σε πολύ επίκαιρους και σημερινούς. Για παράδειγμα το στεγαστικό θέμα είναι σήμερα πιο έντονο από ποτέ φέρνοντας πολύ κόσμο σε αδιέξοδο. Επίσης ο θόρυβος, η χαοτική ατμόσφαιρα και η ένταση του σπιτιού της Λένας είναι για εμάς συμβολική, είναι μια απεικόνιση της σημερινής Αθήνας και της Ελλάδας. Με ένα τρόπο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αποστειρωμένο, τακτοποιημένο, οργανωμένο super market που ανήκει σε μια πολυεθνική εταιρεία και έρχεται να επιβάλλει διεθνή standards και πρότυπα.
– Υπάρχει ακόμα μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες ο ρατσισμός για την αλβανική κοινότητα;
Απόλυτη συμπερίληψη και ουσιαστική αποδοχή της κοινότητας δεν νομίζω πως υπάρχει. Απλά καλύπτεται καλύτερα η ρατσιστική συμπεριφορά, δεν είναι τόσο εμφανής όσο παλαιότερα. Έχω μια ελπίδα για την επόμενη γενιά, που αυτή τη στιγμή μεγαλώνει σε πολυφυλετικό-πολυφωνικό περιβάλλον, ότι θα καταφέρει να δει τα πράγματα καθαρότερα. Αλλά ακόμα δεν είμαστε εκεί.
– Οι νέοι σήμερα δεν ακούν, δε ρωτούν, μόνο εξωτερικεύουν τα προβλήματά τους. Θεωρείς πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη;
Οι νέοι σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη πίεση για υπερ-επιδόσεις στον μαθησιακό στίβο γιατί όλοι πρέπει να είμαστε ξαφνικά διάνοιες, εξάρτηση από την τεχνολογία και τα SoME που τους δόθηκαν για να σιγήσουν και τώρα κατηγορούνται για κατάχρηση, δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, απομόνωση, αδιαφορία. Αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα αναζήτησης ταυτότητας, ρατσισμού, σχολικού εκφοβισμού (ίσως τα πράγματα να είναι σκληρότερα από ποτέ σε αυτό το κομμάτι) και χάσμα επικοινωνίας με τους ενήλικες που ως άλλα παιδιά είναι χαμένοι στις δικές τους αναζητήσεις. Νομίζω πως αν τους πλησιάσουμε και ακούν και ρωτούν και θέλουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, είμαι ξεκάθαρα με το μέρος τους. Το να τους δούμε με αγάπη και κατανόηση μπορεί να είναι μια αρχή.
– Πώς σκέφτηκες τον τίτλο;
To Life in a beat συνδέει διάφορες πτυχές της ταινίας: Τον χτύπο της καρδιάς του εμβρύου που όταν τον ακούει η πρωταγωνίστρια αλλάζει τη ροή της μέχρι τότε σκέψης της, το beat τη μουσικής που ακούει συνέχεια ως καταφύγιο από την καθημερινότητά της, τον δικό της ρυθμό που προσπαθεί να βρει μέσα από όλα όσα της συμβαίνουν.
– H οικογένεια τί ρόλο παίζει τελικά στη συνολική απορρύθμιση;
Όταν η οικογένεια δεν είναι ασφαλές καταφύγιο αλλά μια χαοτική κατάσταση, όπως αυτή της Λένας στην ταινία, προφανώς είναι παράγοντας απορρύθμισης. Συχνά σε τέτοιες καταστάσεις οι ρόλοι αντιστρέφονται και βλέπουμε νεότερα παιδιά να επωμίζονται ευθύνες και να γίνονται κηδεμόνες των λιγότερο ώριμων γονιών τους. Μια από τις σκέψεις που διατρέχει την ταινία είναι το κατά πόσο μπορούμε να διαγράψουμε διαφορετική πορεία και να σπάσουμε ένα μοτίβο που κληρονομούμε από την οικογένειά μας, χαράζοντας μια ξεχωριστή πορεία.
– Μπορούν οι φίλοι να είναι η σανίδα σωτηρίας στο ταξίδι μας;
Στην ιστορία μας ο Στέλιος (Τζέο Πακίτσας) είναι ο κολλητός της Λένας και ίσως η πιο αληθινή και ουσιαστική σχέση της. Παρότι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες μοιράζονται κοινές εμπειρίες και έρχονται κοντά μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες τους, προσπαθούν και οι δύο να παλέψουν για τα όνειρά τους και να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε.
– Μάλλον αισιόδοξο φινάλε στον δρόμο για το ξέφωτο της ελπίδας. Σχολίασε το μας σε παρακαλώ.
H ιστορία ακολουθεί μια ηρωίδα που περνάει δύσκολα, προσπαθώντας να αποφασίσει για τη ζωή της και να διεκδικήσει πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ακόμα και στις πιο μαύρες μέρες της υπάρχει όμως ελπίδα, ανάσα και χιούμορ. Θέλαμε στο φινάλε να υπάρχει μια ακτίδα φωτός, μια αίσθηση ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι καλύτερο στην επόμενη σελίδα.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Η Αμέρισσα Μπάστα μεγάλωσε στην Κύμη της Εύβοιας και σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει κάνει επτά μικρού μήκους ταινίες και το Life in a beat είναι η πρώτη μεγάλου μήκους. Ολοκλήρωσε πρόσφατα το master δημιουργικής γραφής και σεναρίου του Αριστοτελείου κι έχει σπουδάσει ΜΜΕ, Επικοινωνία και Πολιτιστική Διαχείριση (ΜΑ) στο Πάντειο. Η τελευταία της μικρού μήκους Όχι αύριο είχε μια καλή φεστιβαλική πορεία και ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ακαδημίας. Με αφορμή της πρεμιέρας της ταινίας της στη Θεσσαλονίκη τη συναντήσαμε κι είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
– Ήταν εύκολη η μετάβαση από μία μικρού μήκοτς ταινία σε μία μεγάλου; Ποιες οι απροσδόκητες δυσκολίες;
H μετάβαση στη μεγάλη φόρμα ήρθε κάπως σαν φυσική εξέλιξη. Μια ιστορία πιο μεγάλη, πιο περίπλοκη και με περισσότερους χαρακτήρες εξελίχθηκε σε μια μεγαλύτερη αφήγηση. Το πιο δύσκολο ήταν το μεγάλο διάστημα αναμονής για την υλοποίηση της ταινίας, η μικρού μήκους μπορεί να ολοκληρωθεί σε έναν χρόνο, ενώ τώρα είχαμε ένα πολύ μεγαλύτερο διάστημα μέχρι να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση και να οργανωθεί το πρότζεκτ. Είναι μεγάλη πρόκληση να μπορέσεις να μείνεις πιστός/η σε μια ιδέα τόσο μεγάλο διάστημα και να μην σε επηρεάσει η μεγάλη αναμονή.
– Ως γυναίκα ταυτίζεσαι με κάποιον τρόπο με την πρωταγωνίστρια Λένα;
Ναι, βέβαια. Προέρχομαι από εντελώς διαφορετικό, υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον και με άλλα δεδομένα από την ηρωίδα μου, όμως έχω νιώσει εξίσου ευάλωτη ως γυναίκα, ως εργαζόμενη και ως μητέρα. Θα ήθελα όπως και η Λένα να είναι τα πράγματα αλλιώς.
– Είναι η Ελλάδα του 2025 αυτή που απεικονίζεται;
Πολλοί προβληματισμοί είναι διαχρονικοί, όπως οι δύσκολες σχέσεις, η κακή επικοινωνία, η κοινωνική αδικία και οι προκαταλήψεις, αλλά δυστυχώς κάποιοι εξελίσσονται σε πολύ επίκαιρους και σημερινούς. Για παράδειγμα το στεγαστικό θέμα είναι σήμερα πιο έντονο από ποτέ φέρνοντας πολύ κόσμο σε αδιέξοδο. Επίσης ο θόρυβος, η χαοτική ατμόσφαιρα και η ένταση του σπιτιού της Λένας είναι για εμάς συμβολική, είναι μια απεικόνιση της σημερινής Αθήνας και της Ελλάδας. Με ένα τρόπο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αποστειρωμένο, τακτοποιημένο, οργανωμένο super market που ανήκει σε μια πολυεθνική εταιρεία και έρχεται να επιβάλλει διεθνή standards και πρότυπα.
– Υπάρχει ακόμα μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες ο ρατσισμός για την αλβανική κοινότητα;
Απόλυτη συμπερίληψη και ουσιαστική αποδοχή της κοινότητας δεν νομίζω πως υπάρχει. Απλά καλύπτεται καλύτερα η ρατσιστική συμπεριφορά, δεν είναι τόσο εμφανής όσο παλαιότερα. Έχω μια ελπίδα για την επόμενη γενιά, που αυτή τη στιγμή μεγαλώνει σε πολυφυλετικό-πολυφωνικό περιβάλλον, ότι θα καταφέρει να δει τα πράγματα καθαρότερα. Αλλά ακόμα δεν είμαστε εκεί.
– Οι νέοι σήμερα δεν ακούν, δε ρωτούν, μόνο εξωτερικεύουν τα προβλήματά τους. Θεωρείς πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη;
Οι νέοι σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη πίεση για υπερ-επιδόσεις στον μαθησιακό στίβο γιατί όλοι πρέπει να είμαστε ξαφνικά διάνοιες, εξάρτηση από την τεχνολογία και τα SoME που τους δόθηκαν για να σιγήσουν και τώρα κατηγορούνται για κατάχρηση, δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, απομόνωση, αδιαφορία. Αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα αναζήτησης ταυτότητας, ρατσισμού, σχολικού εκφοβισμού (ίσως τα πράγματα να είναι σκληρότερα από ποτέ σε αυτό το κομμάτι) και χάσμα επικοινωνίας με τους ενήλικες που ως άλλα παιδιά είναι χαμένοι στις δικές τους αναζητήσεις. Νομίζω πως αν τους πλησιάσουμε και ακούν και ρωτούν και θέλουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, είμαι ξεκάθαρα με το μέρος τους. Το να τους δούμε με αγάπη και κατανόηση μπορεί να είναι μια αρχή.
– Πώς σκέφτηκες τον τίτλο;
To Life in a beat συνδέει διάφορες πτυχές της ταινίας: Τον χτύπο της καρδιάς του εμβρύου που όταν τον ακούει η πρωταγωνίστρια αλλάζει τη ροή της μέχρι τότε σκέψης της, το beat τη μουσικής που ακούει συνέχεια ως καταφύγιο από την καθημερινότητά της, τον δικό της ρυθμό που προσπαθεί να βρει μέσα από όλα όσα της συμβαίνουν.
– H οικογένεια τί ρόλο παίζει τελικά στη συνολική απορρύθμιση;
Όταν η οικογένεια δεν είναι ασφαλές καταφύγιο αλλά μια χαοτική κατάσταση, όπως αυτή της Λένας στην ταινία, προφανώς είναι παράγοντας απορρύθμισης. Συχνά σε τέτοιες καταστάσεις οι ρόλοι αντιστρέφονται και βλέπουμε νεότερα παιδιά να επωμίζονται ευθύνες και να γίνονται κηδεμόνες των λιγότερο ώριμων γονιών τους. Μια από τις σκέψεις που διατρέχει την ταινία είναι το κατά πόσο μπορούμε να διαγράψουμε διαφορετική πορεία και να σπάσουμε ένα μοτίβο που κληρονομούμε από την οικογένειά μας, χαράζοντας μια ξεχωριστή πορεία.
– Μπορούν οι φίλοι να είναι η σανίδα σωτηρίας στο ταξίδι μας;
Στην ιστορία μας ο Στέλιος (Τζέο Πακίτσας) είναι ο κολλητός της Λένας και ίσως η πιο αληθινή και ουσιαστική σχέση της. Παρότι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες μοιράζονται κοινές εμπειρίες και έρχονται κοντά μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες τους, προσπαθούν και οι δύο να παλέψουν για τα όνειρά τους και να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε.
– Μάλλον αισιόδοξο φινάλε στον δρόμο για το ξέφωτο της ελπίδας. Σχολίασε το μας σε παρακαλώ.
H ιστορία ακολουθεί μια ηρωίδα που περνάει δύσκολα, προσπαθώντας να αποφασίσει για τη ζωή της και να διεκδικήσει πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ακόμα και στις πιο μαύρες μέρες της υπάρχει όμως ελπίδα, ανάσα και χιούμορ. Θέλαμε στο φινάλε να υπάρχει μια ακτίδα φωτός, μια αίσθηση ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι καλύτερο στην επόμενη σελίδα.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
