Μία ημέρα σαν τη σημερινή το 2020 ο Άλαν Πάρκερ άφηνε αυτόν τον κόσμο κι έπαιρνε τον δρόμο για το τελευταίο του ταξίδι. Ο Βρετανός σκηνοθέτης σημάδεψε το σινεμά με τις 14 του ταινίες. Κέρδισε 19 Βραβεία BAFTA, δέκα Χρυσές Σφαίρες κι είδε τη σφραγίδα του να φέρουν έξι Όσκαρ. Ο “χαμαιλέων” της Έβδομης Τέχνης που συνειδητά επέλεγε το φινάλε των ταινιών του να μην έχει happy end, κατάφερε σε όλες τους τις δημιουργίες να μη φλυαρεί και να αναδεικνύει την ουσία των ζητημάτων που τον απασχολούσαν διαχρονικά με αξιοσημείωτη ευστοχία.

Ξεκίνησε τη διαδρομή του με την ενασχόληση με τη διαφήμιση, όπως κι ο Ρίντλεϊ Σκοτ. Αυτό τον έκανε ικανό να μπορεί να αφουγκραστεί τι θέλει ο κόσμος και να μπορεί να συνδυάσει όσα θέλει να πει με μία mainstream φιλοσοφία. Από το μικορύ μήκους “Our Cissy” (1974), στο “Βugsy Malone” (1976) που για πολλούς είναι η αφετηρία του έργου του σπουδαίου σκηνοθέτη. Το “Εξπρές του Μεσονυκτίου” (1978) χαράσσει το όνομά του με χρυσά γράμματα και τον καθιερώνει ως έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες με διεθνή απήχηση. Η ομολογία του Μπίλι Χέιζ από τις τουρκικές φυλακές ευαισθητοποιεί, κινητοποιεί και χαρίζει τελικά Όσκαρ σεναρίου στον Όλιβερ Στόουν και καλύτερης μουσικής στον Τζόρτζιο Μορόντερ.

Ο Πάρκερ θα διεκδικήσει πέντε φορές τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών και θα κερδίσει τελικά το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής με το “Βirdy” (1984) που μιλάει για τα τραύματα των βετεράνων του Βιετνάμ. Θα συμμετέχει επίσης στην Κριτική Επιτροπή στο 44ο Φεστιβάλ το 1991 στη γαλλική πόλη. Θα κερδίσει δύο φορές τη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου. Αρχικά με το “Ο Μισσισσιπής Καίγεται” (1988) και στη συνέχεια με το κύκνειο άσμα του “The Life of David Gale”. Όσκαρ τραγουδιού και για την Ιρίν Κάρα στο “Fame”. Φυσικά από την αναφορά μας δε θα μπορούσε να λείπει το “Evita” (1996), μια μουσική βιογραφία της Εβίτα Περόν με την Μαντόνα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ταινία που κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ.

Στην προσωπική του ζωή μέτρησε δύο γάμους. Είχε πέντε παιδιά και επτά εγγόνια. Μάλιστα οι γιοι του, Αλεξάντερ και Τζέικ υπογράφουν τη μουσική στον “Ντέιβιντ Γκέιλ”. Έλαβε το 2013 το BAFTA Academy Fellowship Award, την κορυφαία κινηματογραφική διάκριση στην πατρίδα του. Αξιωματικός του Τάγματος Βρετανικής Αυτοκρατορίας και μάλιστα με τον τίτλο του “Ιππότη” από την βασίλισσα Ελισάβετ Β’ (2002). Αποτελεί ιδρυτικό μέλος του σωματείου των σκηνοθετών στη Βρετανία. Η ταινία του “Στον Πυρετό της Δόξας” (1980) τιμήθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσο ως «πολιτιστικά-ιστορικά-αισθητικά» σημαντική. Η διαδρομή του ανάμεσα στα κινηματογραφική είδη είναι διαρκής. “Pink Floyd: The Wall” και “Δαιμονισμένος Άγγελος” (1987) με ένα μαγικό σόλο του Κόρτνεϊ Πάιν, καθώς η μουσική έχει εξέχοντα ρόλο στη φιλμογραφία του Πάρκερ.

Ο Βρετανός σκηνοθέτης θεωρείται ένας από τους πιο επιτυχημένους και επιδραστικούς δημιουργούς. Οι ταινίες του ξεχώρισαν όχι μόνο για την τεχνική τους αρτιότητα, αλλά και για την ικανότητά τους να αφηγούνται ιστορίες με πολιτική, κοινωνική και προσωπική διάσταση. Αρκετοί θεωρούν πως τα έργα του μπορούν να συνδεθούν ακόμα και με αυτά του συμπατριώτη του, Κεν Λόουτς. Ξεχώρισε για την προσοχή του στη λεπτομέρεια και τη δεξιοτεχνία του στη δημιουργία κινηματογραφικών κάδρων που συνδυάζουν οπτική και συναισθηματική ένταση.

Μετά από μια πλούσια καριέρα, γεμάτη συγκινήσεις ο Πάρκερ αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο το 2003. Παρ’ ότι μέχρι το 2015 είχε την απαιτούμενη διαύγεια δεν ένιωσε την ανάγκη να μας δώσει κάποιο ακόμα έργο. Η επιρροή του συνεχίζει να γίνεται αισθητή και οι ταινίες του παραμένουν αγαπητές τόσο στους κριτικούς όσο και στο κοινό. Η σπουδαία παρακαταθήκη του προκαλεί σκέψη και δείχνει τον δρόμο σε όσους ονειρεύονται να ακολουθήσουν την καρδιά τους μέχρι τη δικαίωση.