Αρνήθηκε και απέρριψε πολλούς ρόλους. Ο Αλ Πατσίνο θα μπορούσε να είναι ο Χαν Σόλο στο Ο Πόλεμος των Άστρων (Star Wars, 1977), ο Κάπταιν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979), ο Τεντ Κράμερ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και ο Έντουαρντ Λούις στο Pretty Woman (1990).

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία για έναν ηθοποιό του υποκριτικού εκτοπίσματος της φιλμογραφίας του, η οποία απλώνεται σε σχεδόν επτά δεκαετίες (και για το λόγο αυτό θα θυμηθούμε μαζί 15 από τις πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες του).

Ο Αλφρέντο Τζέημς («Αλ») Πατσίνο γεννήθηκε σαν σήμερα, πριν ακριβώς 83 χρόνια, στις 25 Απριλίου του 1940 και σε μια καριέρα που διαρκεί εδώ και έξι δεκαετίες, θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς.

Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie) το 1969, όμως η ερμηνεία του στην ταινία του 1971 Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park), όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός (The Godfather, 1972). Ο ρόλος του του χάρισε και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σέρπικο (Serpico, 1973), βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας ενω το 1974 πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας Ο Νονός με τίτλο Ο Νονός ΙΙ (The Godfather Part II, 1974), που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1975 υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ, Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975).

Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Τζακ Νίκολσον. Το 1979 έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για την ταινία …Δικαιοσύνη για Όλους! (…And Justice for All) αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο.

Ο Πατσίνο και ο «Σημαδεμένος»

Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία Ο Σημαδεμένος (Scarface, 1983), ενώ το 1990 ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) και η καριέρα του γνώρισε μια εν νέου άνθηση.

Ακολούθησαν η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ.

Kαι κατόπιν ταινία του 1992 Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross) για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Αντρικού ρόλου, καθώς και η ταινία της Άρωμα γυναίκας (Scent of a Woman, 1992), της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Η πατρική φιγούρα του συνταξιούχου συνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ και κυρίως, ο τρόπος που γαλουχεί τον άπειρο νεαρό Τσάρλι Σιμς (Κρις Ο’ Ντονελ) δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο το κοινό, χαρίζοντας στον Αλ Πατσίνο το Όσκαρ που η μοίρα έδειχνε να του στερεί για πολλά χρόνια.

Ακολούθησαν 4 αξιομνημόνευτες ερμηνείες σe ταινίες με μεγάλη εμπορική επιτυχία: Υπόθεση Καρλίτο (Carlito’s Way, 1993).

H καθηλωτική Ένταση (Heat, 1995) με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Ο συγκλονιστικός Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil’s Advocate, 1997) με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς.

Kαι το The Insider, 1999 με τον Ράσελ Κρόου.

Τον Οκτώβριο του 1997 ψηφίστηκε από το περιοδικό Empire, στο νούμερο 4 της λίστας με τους «100 καλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες όλων των εποχών και 2001 παρέλαβε το τιμητικό βραβείο Σέσιλ Ντε Μιλ, στην 58η τελετή των Χρυσών Σφαιρών, για την συνολική προσφορά του στην 7η τέχνη.

Ο Πατσίνο πρωταγωνίστησε ως Shylock στην κινηματογραφική προσαρμογή του Μάικλ Ράντφορντ του 2004 του Εμπόρου της Βενετίας, επιλέγοντας να φέρει συμπόνια και βάθος σε έναν χαρακτήρα που παίζεται παραδοσιακά ως… καρικατούρα.

Στις 20 Οκτωβρίου 2006, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) ονόμασε τον μεγάλο ηθοποιό, παραλήπτη του 35ου τιμητικού βραβείου AFI Life Achievement και τρία χρόνια μετά ο Πατσίνο έπαιξε τον Dr Jack Kevorkian σε βιογραφική ταινία του HBO Films με τίτλο “You Do not Know Jack”, το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2010.

Στη συνέχεια, ο Πατσίνο πρωταγωνίστησε σε μια βιογραφική εικόνα του HBO για το 2013 σχετικά με τη δίκη του Phil Spector για το φόνο του παραγωγού Phil Spector, με τίτλο Phil Spector.

Το 2015 έπαιξε στο δράμα-κωμωδία Danny Collins, έναν ηλικιωμένο ροκ σταρ, σε ένα φιλμ που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά σε μια επιστολή του Τζον Λένον σε έναν άλλον τραγουδιστή. Η ερμηνεία του στην ταινία, απέσπασε μια υποψηφιότητα για βραβείο Χρυσής Σφαίρας για τον Καλύτερο Ηθοποιό – στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ.

Ο Πατσίνο το 2019 συμμετείχε σε δυο από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς. Ο ίδιος και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο πρωταγωνίστησαν για τέταρτη φορά στο ίδιο έργο, τον Ιρλανδό, που σκηνοθετήθηκε από τον Μάρτιν Σκορτσέζε και στο οποίο συμμετείχε και ο Τζο Πέσι. Μάλιστα στον Ιρλανδό ήταν και η πρώτη φορά που συνεργάζονται ο Πατσίνο με τον Σκορτσέζε. Στην ταινία ο Πατσίνο υποδύεται τον Τζίμι Χόφα. Η ταινία έλαχε πολύ καλών κριτικών, ιδιαίτερα για τη σκηνοθεσία του Σκορτσέζε, καθώς επίσης και για την ερμηνεία των τριών πρωταγωνιστών της. Μάλιστα ο Πατσίνο, ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, στην ένατη υποψηφιότητά του στα βραβεία.

Το 2019 επίσης, ο Αλ Πατσίνο συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Κουέντιν Ταραντίνο, στην ταινία Κάποτε στο… Χόλιγουντ. Εκεί υποδύθηκε τον Μάρτιν Σουόρτς, τον ατζέντη του ήρωα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρικ Ντάλτον. Η ταινία ήταν και αυτή υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας.

Έχει προταθεί εννέα φορές για βραβείο Όσκαρ, έχοντας κερδίσει τελικά το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992). Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο SAG και δυο θεατρικά Βραβεία Tony. Μάλιστα οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής.

Επιπλέον έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2012 και το Βραβείο Κένεντι το 2016.