Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εξωτερικής του εμφάνισης θα μπορούσαν να δυσχεραίνουν την ανέλιξή του. Αντιθέτως όμως ο Άνταμ Ντράιβερ χρησιμοποίει όλες τις πτυχές του εαυτού του και τις μετατρέπει σε πλεονεκτήματα. Προσθέτοντας έναν ακόμα χρόνο δημιουργίας στην καλλιτεχνική του τούρτα περιμένουμε να τον δούμε σε ένα ακόμα ραντεβού στη μεγάλη οθόνη, στο “Μegalopolis” του Φράνσις Κόπολα σε λίγες εβδομάδες. Πριν όμως συμβεί αυτό πάμε αν θυμηθούμε μερικές του στάσεις που έχουν μείνει ανεξίτηλες στο μυαλό μας.

“Ιστορίες Γάμου”, του Νόα Μπόμπακ
Ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης και μία φιλόδοξη, ανερχόμενη ηθοποιός. Ένα εκρηκτικό κράμμα. Ζευγάρι στην καθημερινότητα και στην εργασία. Από την εστία στη σκηνή. Ο Τσάρλι κι η Νικόλ ερωτεύτηκαν σε δευτερόλεπτα. Κανείς δε θα περίμενε μία τέτοια κατάληξη κι ο χωρισμός να πάρει διαστάσεις σύγκρουσης. Σε αυτό φυσικά έβαλαν το χέρι τους, το φυτίλι αν θέλετε δύο άνθρωποι που μόνο να κερδίσουν είχαν από αυτή τη διαδικασία. Το αποτέλεσμα ένας επώδυνος συμβιβασμός, που οι ίδιοι κατάφεραν μέσα στον χρόνο να υπερκεράσουν για το καλό μίας νέας ψυχής. Ο Άνταμ Ντράιβερ αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της πλοκής στην τέταρτή του συνεργασία με τον σκηνοθέτη. Μεταφέρει τον λυρισμό της ποίησης από το Paterson του Τζιμ Τζάρμους. Ως στωϊκός πατέρας και ταυτόχρονα λάτρης της Τέχνης, πιο συγκεκριμένα του Θεάτρου είναι αποφασισμένος να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Με αξιοζήλευτη αυταπάρνηση καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μείνει ενωμένος με τον Χένρι. Από την άλλη η Σκάρλετ Γιόχανσον, ως Νικόλ, βγάζει έναν σκληρό γυναικείο εγωϊσμό. Το ρεύμα της εποχής την κλέβει από το σανίδι και την παραδίδει στην τηλεόραση. Το υπαρξιακό της κενό πυροδοτεί αλυσιδωτές εξελίξεις και τραυματίζει τη σχέση της, σημαδεύοντάς την ανεξίτηλα. «Ο Τσάρλι είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός». Πράγματι. Έχει τόσο μεγάλη υπομονή κι επιμονή. Παραμένει άνθρωπος και την μοναδική στιγμή που θα ξεσπάσει λυγίζει σαν μικρό παιδί. Διαλύεται ψυχικά. Βρίσκεται συγχρόνως τόσο κοντά, μα τόσο μακριά απ΄όσα αγαπάει.

“Paterson”, του Τζιμ Τζάρμους
Παρακολουθούμε μία εβδομάδα από τη ζωή ενός συμβατικού ζευγαριού στο Νιου Τζέρσει των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ο σύζυγος, οδηγός τοπικού λεωφορείου, ξυπνάει νωρίς το πρωί αγκαλιά με τη γυναίκα του, πηγαίνει στη δουλειά, γράφει ποιήματα, επιστρέφει, βγάζει τον σκύλο (Marwin) βόλτα, πίνει την μπύρα του σε ένα συγκεκριμένο μπαρ, ξανά σπίτι κι από την αρχή. Περιγραφή μίας κουραστικής ρουτίνας φαινομενικά, χωρίς κορύφωση κι ανατροπές. Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα; Στο ρόλο του Paterson ο Άνταμ Ντράιβερ, που υποδύεται τον οδηγό. Απίστευτο! Τον είδαμε πρόσφατα στο Silence, αλλά εδώ είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που πορεύεται μ΄αυτά που έχει κι όπλα την αγάπη και την αισιοδοξία. Με λίγη προσπάθεια ο θεατής βλέπει τον εσωτερικό του κόσμο, που σκιαγραφείτε άριστα από τον σκηνοθέτη. Εργατικός, σωστός οικογενειάρχης, ευγενικός κι ήρεμος. Δίπλα του η Λάουρα. Η πανέμορφη, Ιρανή, Golshifteh Farahani. Μία κοπέλα γεμάτη ενέργεια και δημιουργικότητα. Ψάχνει τι ακριβώς της ταιριάζει στη ζωή. Ζωγραφίζει, παίζει κιθάρα, ασχολείται με την μαγειρική, κάνοντας κέικ κι είναι αποφασισμένη να πετύχει, πλάι πάντα στον αγαπημένο της.

Σε μια εποχή που κυριαρχούν το άγχος, η πίεση, τα προβλήματα κι η κατάθλιψη είναι η νόσος του σήμερα, ο Paterson είναι καλά. Αυτό είναι το σπουδαίο. Γράφει ποιήματα κι είναι γεμάτος. Και τα γράφει με το χέρι σε τετράδιο, σε λευκές σελίδες κι όχι σε PC ή smartphone. Αρνείται να πάρει, για μην γίνει δέσμιος της τεχνολογίας κι είναι ευτυχισμένος. Είναι χαρούμενος με τα μικρά της ζωής, τα απλά, τα καθημερινά. Αυτό ακριβώς είναι κι ο Jarmusch, ένας σκηνοθέτης με αξίες κι ιδεολογία (” ΕΙΡΗΝΗ ” ακούγεται κάπου), που δεν συμβαδίζει με το σήμερα, που τα πάντα ρει (αλλάζουν).

“Η παρείσφρηση (BlacKkKlansman)”, του Σπάικ Λι
Βρισκόμαστε στη δεκαετία το 1970 στην Αμερική. Ο Ρον Στάλγουορθ γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικανός αστυνομικός στο τμήμα Κολοράντο Σπρινγκς, σε μία εποχή μεγάλων αναταράξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ” Μαύροι Πάνθηρες ” είναι έτοιμοι να εξεγερθούν, ενώ η Κου Κλουξ Κλαν, μία ακροδεξία οργάνωση οργανώνει μεθοδικά την εξόντωσή τους. Ο Ρον βρίσκεται στην μέση, αλλά δείχνει αποφασισμένος, να δείξει πως δίκαια κέρδισε το σήμα του. Ο Τζον Ντέιβιντς Ουάσιγκτον, υιός του Ντένζελ, είναι το πρόσωπο κλειδί για την επιτυχία. Έχει όλο το παρουσιαστικό και το ταλέντο για να υποδυθεί εξαιρετικά τον πρωταγωνιστή, εγκλωβισμένο στα “θέλω” και τα “πρέπει”. Δίπλα του ο Άνταμ Ντράιβερ που είδαμε στο “Silence” και στο “Paterson”, σε έναν διαφορετικό ρόλο που αποδεικνύεται κομβικός, καθώς οι δύο τους μοιράζονται την ίδια ταυτότητα. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, Βραβείο Κοινού στο Λοκάρνο για μία βαθιά αντιρατσιστική κατάθεση ψυχής. “Δεν υπάρχουν Αράπηδες, μόνο Άνθρωποι”. Μομφή για όλο το παγκόσμιο σύστημα και το πως εξυπηρετεί πρόσκαιρα καταστάσεις και συμφέροντα, προς αποπροσανατολισμό του συνόλου.

“Silence”, του Μάρτιν Σκορσέζε
Δύο καθολικοί ιερείς αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην Ιαπωνία προς αναζήτηση του μέντορά τους, πάτερ-Φερέρα. Μιλάμε για μία εποχή τρομερών διωγμών κι αποτρόπαιων εγκλημάτων έναντι των κρυπτοχριστιανών. Με την δύναμη της Πίστης αποφασίζουν αυτό το δύσκολο, παράτολμο εγχείρημα. Γίνονται μάρτυρες σκληρών εικόνων, μαρτυρίων και θανάτων, δεν χάνουν όμως τη δύναμή τους. Θα αντέξουν μέχρι το τέλος; Eξαιρετική η ερμηνεία του Άντριου Γκάρφιλντ στα 33 του χρόνια στον ρόλο του Πορτογάλου ιερέα, Ροντρίγκες. Δίκαια υποψήφιος για Oscar. Από την άλλη, ο Λίαμ Νίσον δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστή, αλλά η παρέμβασή του είναι καθοριστική καθώς λυτρώνει τον μαθητή του και του δίνει διέξοδο στη μετέπειτα ζωή του στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Συνοδοιπόρος στο ταξίδι από την Πορτογαλία στην Ιαπωνία, ο Άνταμ Ντράιβερ. Εδώ καθολικός ιερέας φτάνει μέχρι το τέλος, υπηρετώντας το δόγμα μέχρι τελικής πτώσης. Από την άλλη πλευρά, σπουδαίος ο Issei Ogata ( “βουνά, ποτάμια κινούνται, η ανθρώπινη φύση δεν κινείται”), θρύλος της χώρας, στον ρόλο του δικαστή-Ινούε.

“Annette”, του Λεός Καράξ
Ένας ανερχόμενος stand-up κωμικός (Άνταμ Ντράιβερ) και μία εξελίξιμη σοπράνο συναντιούνται στο Λος Άντζελες. Το κάρμα τους φέρνει κοντά κι η έκρηξη έρχεται ως φυσικό επακόλουθο. Σύντομα ο έρωτάς του θα εξελιχθεί σε αγάπη κι ως καρπός θα προκύψει μία όμορφη κορούλα. Από εκείνο το σημείο όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Η εμπιστοσύνη κλονίζεται. Η ισορροπία χάνεται. Η σχέση του ζευγαριού δοκιμάζεται σε διάφορα επίπεδα. Ένας ύμνος στην μουσική. To “We Love Each Other so Much” κυριαρχεί. Αποκαλύπτεται το τρίγωνο που θα διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη. Η ταινία ξεκινάει ως love story, τείνει στην μαύρη κωμωδία, εξελίσσεται τελικά όμως σε μία τραγωδία. Τόσο εσωτερική, όσο και στην ουσία της υπόθεσης.

 

☞︎ Διαβάστε επίσης: Το άστρο του Φραντς Ρογκόφσκι