Το Netflix έχει μία αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική “σοδειά” της φετινή σεζόν. Mία από τις επιλογές που έχουν ξεχωρίσει είναι το “House of Dynamite” της Κάθριν Μπίγκελοου (Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το “The Hurt Locker” και “Zero Dark Thirty”). Αυτή τη φορά καταπιάνεται με το τέλος του μάταιου κόσμου που ζούμε, όπως άλλωστε κι ο Γιώργος Λάνθιμος στο Bugonia. Όταν δύο σπουδαίοι δημιουργοί φτάνουν σε αυτό το οριακό σημείο, οπωσδήποτε πρέπει να μας βάλουν σε δεύτερες σκέψεις. Όσα περιγράφουν δεν είναι πλέον τόσο μακρινά. Η οξυδέρκεια και η διορατικότητα άλλωστε ήταν πάντα αρετές. 

Σε μία βάση υψίστης σημασίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής τίποτα δεν προμηνύει όσα θα ακολουθήσουν. Οι αξιωματούχοι γνωρίζουν καλά την πιθανότητα απειλής και πως θα τη διαχειριστούν στη θεωρία, ωστόσο θεωρούν ότι αυτή η ημέρα δε θα έρθει ποτέ και κάνουν χιούμορ με χαλαρή διάθεση. Όταν όμως ο συναγερμός χτυπήσει τα χαμόγελα κόβονται απότομα. Αμέσως αναζητείται ποιος εκτόξευσε την απειλή κι από πού έρχεται; Τελικά τα μείζονα ερωτήματα μένουν αναπάντητα και στο κυρίαρχο φόντο υπάρχει μόνο η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την “έκρηξη”. Πύραυλοι πυροδοτούνται, οι επικοινωνίες σε διεθνές επίπεδο παίρνουν φωτιά, ο Πρόεδρος καλείται να δώσει λύσεις, αλλά η πραγματικότητα μας δείχνει πως οι ηγέτες είναι κατώτεροι των περιστάσεων. 

Τα λεπτά περνούν, η σύγχυση μεγάλη. Από την άλλη πλευρά οι πολίτες ανυποψίαστοι. Αρχικά υπάρχει αισιοδοξία πως όλα θα πάνε καλά, όσο περνάει η ώρα όμως η αφήγηση παίρνει χαρακτήρα κλειστοφοβικού, ψυχολογικού θρίλερ. Σε μερικά σημεία η αίσθηση που αφήνει μου φέρνει συνειρμικά όσα ένιωσα βλέποντας τον “Ένοχο” του Γκούσταβ Μέλερ. Η αλλαγή των οπτικών δεν αφήνει τον θεατή να έχει κενά. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν τις ευθύνες τους. Ο “αόρατος” εχθρός έχει καταφέρει να αποσυντονίσει τη μεγαλύτερη αμυντική μηχανή του πλανήτη. Τι θα συμβεί τελικά; 

Οι δορυφόροι έστειλαν έγκαιρα το σήμα, η εκτόξευση όμως δεν ήταν ούτε δοκιμή, ούτε άσκηση, ούτε ένα εύκολο παιχνίδι για δυνατούς λύτες. “Αν χάνεις το παιχνίδι, το ανατρέπεις”. Οι κορυφαίοι λένε αυτό. Αρνούνται πως υπάρχει η περίπτωση να ηττηθούν στο πεδίο. Οι θεατές περιμένουν μία ανατροπή με θετικό πρόσημο. Θα έρθει άραγε αυτή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο; Η πάλη στον κυβερνοχώρο μαίνεται εδώ και σχεδόν μία δεκαετία με αμείωτο ρυθμό. Μία διαρκής αντίστροφη μέτρηση που αυτή τη φορά περιορίζεται σε μερικά λεπτά της ώρας, ικανά όμως να αλλάξουν την ιστορία του κόσμου. 

Από την αθωότητα των παιδιά μέχρι τις τίγρεις που μπαίνουν εμβόλιμα στα πλάνα, η σκηνοθέτις προσπαθεί να δώσει ανάσα σκέψης. Οι ταυτότητες στα χέρια μας θυμίζουν άλλες εποχές, ανάλογου χάους σε διαφορετικές συνθήκες. Η καταστροφή έχει πολλά πρόσωπα κι εμείς ως ανθρωπότητα φλερτάρουμε με αυτήν. Εξαιρετική η φωτογραφία του Μπάρι Ακροϊντ, σταθερού συνεργάτη της Μπίγκελοου που μας κάνει κομμάτι της υπόθεσης μέσα από τα βλέμματα και τις κινήσεις των πρωταγωνιστών. Το οξυγόνο αναζητείται, κανείς όμως δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά πως θα βρεθεί. Η πυρηνική απειλή αποτελεί τον μέγιστο όλεθρο που μπορεί να μας φέρει προ ενός επώδυνου εφιάλτη.  

Η ταινία δεν μπορεί παρά να μας ταρακουνήσει. Θεωρείται δεδομένο πως θα είναι υποψήφια σε αρκετές κατηγορίες στα επερχόμενα Όσκαρ. Η ανάγνωσή της έχει τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, καθώς μας περιγράφει γλαφυρά ένα σενάριο που όλοι μας θέλουμε να διώχνουμε από τις σκέψεις μας όσες φορές κι αν επανέρχεται. Κανείς μας δε θέλει να βρεθεί αντιμέτωπος με το … τέλος. Προσπαθούμε να κλείσουμε τις οθόνες, να επιστρέψουμε στη φύση και στον άνθρωπο, επειδή ακριβώς αντιλαμβανόμαστε πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι σε κάτι που μας ξεπερνάει. Η δημιουργός μας φέρνει μπροστά στο είδωλό μας. Μας λέει δείτε που μας έχουν οδηγήσει οι επιλογές σας και μας αφήνει τον τελευταίο λόγο με ένα έξυπνο φινάλε.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.