Ο Wes Anderson είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς και αναγνωρίσιμους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου. Το έργο του χαρακτηρίζεται από την αυστηρή συμμετρία στην εικόνα, την ιδιαίτερη χρωματική παλέτα και τη νοσταλγική αισθητική. Οι ταινίες του, όπως The Grand Budapest Hotel και Moonrise Kingdom ξεχωρίζουν για το ιδιόμορφο χιούμορ και την συναισθηματική τους λεπτότητα. Ο Άντερσον χτίζει κόσμους με βαθιές υπαρξιακές αποχρώσεις. Το έργο του έχει επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά δημιουργών και παραμένει αντικείμενο θαυμασμού και μελέτης.
Rushmore
Το Rushmore μοιάζει με μια ανάμνηση που βγήκε βόλτα με σακάκι και κονκάρδες. Ο Max Fischer του Wes Anderson δεν είναι απλώς ένας έφηβος∙ είναι ο μανιακά ρομαντικός αρχιτέκτονας του δικού του μικρόκοσμου, όπου το θέατρο σώζει ζωές και τα ερωτικά τρίγωνα έχουν soundtrack των Kinks. Στα παστέλ τοπία του Anderson, η νοσταλγία μοιάζει με παραίσθηση: γλυκιά, συμμετρική και ελαφρώς πένθιμη. Όλα εδώ είναι υπερβολικά: το πάθος, η μοναξιά, η φιλία, τα όρια της ευφυΐας και της γελοιότητας. Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται ψεύτικο. Το Rushmore σε κάνει να θες να ξαναγράψεις το εφηβικό σου ημερολόγιο με γραμματοσειρά Futura και διαλόγους που στάζουν ειλικρίνεια πίσω από τη μάσκα της ειρωνείας. Μια coming-of-age φαντασίωση με την ευκρίνεια και το θάρρος ενός παιδιού που ντύθηκε μεγάλος για να αντέξει.
The Royal Tenenbaums
Οι Tenenbaums είναι μια οικογένεια ιδιοφυών ναυαγίων, χαρισματικών αποτυχιών που κοιτούν ο ένας τον άλλο μέσα από τα παράθυρα της παιδικής τους δόξας. Στην έπαυλη της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, το παρελθόν φοράει φόρμες τένις, φουμέ γυαλιά και τη σιωπή της Gwyneth Paltrow. Ο Wes Anderson υφαίνει ένα πορτρέτο οικογενειακής δυσλειτουργίας με χειρουργική ακρίβεια και καρτ-ποσταλ συναισθημάτων. Κάθε πλάνο είναι και μια ανάμνηση που προσποιείται ότι έχει ξεθωριάσει. Κάθε ήρωας ένας πρώην θρίαμβος που προσπαθεί να βρει το δρόμο πίσω στον εαυτό του — ή να μην τον ξαναβρεί ποτέ. Το The Royal Tenenbaums δεν σε κερδίζει με κορυφώσεις∙ σε κατακτά με τις αποσιωπήσεις, τις μισές συγγνώμες και τα καλοσιδερωμένα τραύματα. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις ένα οικογενειακό άλμπουμ που δεν σου ανήκει, αλλά σε αφορά τρομακτικά πολύ.
Fantastic Mr. Fox
Ο κύριος Fox είναι ένας αλεπουδίσιος υπαρξιστής με κοστούμι από βελούδο και φωνή σαν whiskey on the rocks. Κάποτε ήταν άγριος, τώρα πρέπει να γίνει υπεύθυνος. Αλλά τι σημαίνει “υπευθυνότητα” όταν η καρδιά σου χτυπά σε ρυθμό νυχτερινής επιδρομής; Ο Wes Anderson παίρνει ένα παιδικό βιβλίο και το μετατρέπει σε μαριονέτα με υπαρξιακή κρίση. Όλα είναι τέλεια συμμετρικά και παράλογα συναισθηματικά: η οικογένεια, οι φίλοι, οι εχθροί, το φθινόπωρο. Οι χαρακτήρες είναι ζώα, αλλά μιλούν σαν μεσήλικες Νεοϋορκέζοι που μόλις βγήκαν από ψυχανάλυση. Το Fantastic Mr. Fox είναι μια χειροποίητη ωδή στην ατίθαση φύση που παλεύει να επιβιώσει μέσα στα στενά ρούχα της κανονικότητας. Είναι ένα φιλμ για την παρόρμηση, το ρίσκο, και την εσωτερική φωνή που πάντα ψιθυρίζει: “μία τελευταία επιδρομή.” Και ναι, μπορεί να είναι stop motion, αλλά το συναίσθημα σε αυτήν την ταινία κινείται σε πλήρη ταχύτητα.
Moonrise Kingdom
Δώδεκα χρονών και ήδη χαμένοι. Δύο παιδιά σ’ ένα νησί έξω απ’ τον χρόνο, ντυμένα με στολές, τραύματα και λαχτάρα. Το Moonrise Kingdom δεν είναι ταινία – είναι ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ, ένα ημερολόγιο γεμάτο σχέδια από μελάνι και αλάτι. Ο Wes Anderson φτιάχνει έναν μικρόκοσμο με χρώματα που δεν υπάρχουν στη φύση, αλλά υπάρχουν στη μνήμη: μουσταρδί ουρανοί, μωβ καταιγίδες, χάρτινοι έρωτες. Οι ήρωες του δεν υποκρίνονται τους ενήλικες· υποψιάζονται ότι η ζωή είναι κάτι πολύ πιο θλιμμένο και πολύ πιο παράξενο από όσα τους είπαν. Γι’ αυτό και το σκάνε. Για να τη βρουν μόνοι τους. Καθώς η καταιγίδα πλησιάζει (κυριολεκτικά και συμβολικά) το Moonrise Kingdom μας υπενθυμίζει κάτι απλό και τρομερό: ότι η πιο καθαρή μορφή αγάπης ίσως να είναι εκείνη που προφέρεται πρώτα με λάθος τρόπο. Και ότι ο κόσμος, όλος ο κόσμος, μπορεί να είναι μια σκηνή κατασκευασμένη από κουτιά, ραδιόφωνα και μια κατακόκκινη βαλίτσα γεμάτη βιβλία.
The Grand Budapest Hotel
Μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία για τη φιλία, την αφοσίωση και την αξιοπρέπεια μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει βίαια. Η σχέση ανάμεσα στον Γκουστάβ Χ., έναν εκλεπτυσμένο θυρωρό με κώδικα τιμής και τον νεαρό μαθητευόμενο Ζίρο αποτελεί έναν συγκινητικό πυρήνα που αναδεικνύει τη σημασία της εμπιστοσύνης και της στοργής μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και εθνικότητες. Παράλληλα, σχολιάζεται με λεπτότητα η απώλεια της αθωότητας και η καταστροφή της ομορφιάς από τις δυνάμεις της ιστορίας – είτε αυτές είναι πόλεμοι, είτε ιδεολογικά καθεστώτα. Μέσα από το νοσταλγικό φίλτρο και τις έντονες χιουμοριστικές στιγμές αναδύεται μια αίσθηση μελαγχολίας: μια αναπόληση για έναν κόσμο πιο ευγενικό, πιο ανθρώπινο που αξίζει να φανταζόμαστε και να προσπαθούμε να αναδημιουργούμε.
Γαλλική Αποστολή
Πρόκειται για ένα σύνθετο εγχείρημα που απλώνεται σε πολλαπλές διαστάσεις. Ένα γράμμα ταυτόχρονα στη δημοσιογραφία και το ίδιο το σινεμά. Μία σύνθετη πραγματικότητα που ξετυλίγεται στα μάτια του θεατή μέσα από τέσσερις βινιέτες και έναν σπαρακτικό επίλογο (νεκρολογία). Από την μία αντιλαμβάνεσαι το χιούμορ και την ευφυία του δημιουργού, από την άλλη ακροβατείς καθώς δεν πρέπει να χάσεις ούτε δευτερόλεπτο δράσης. Στην περίπτωσή μας ρηχή προσέγγιση δε χωράει. Δεν είναι για όλους ξεκάθαρα. Πρώτιστα είναι μία ταινία που σίγουρα αρέσει στον ίδιο τον Άντερσον, τα έχει καλά με τον εαυτό του κι αυτό βγαίνει σε κάθε σκηνή. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με υψηλής μορφής Τέχνη, δίχως υπερβολή μιλάμε για “αρχιτεκτονική”. Κάδρα προσώπων, πορτραίτα ηρώων. Ένα παιχνίδι μεταξύ μίας πλήρους παλέτας χρωμάτων κι ενός μελαγχολικού ασπρόμαυρου. Το “New Yorker” γίνεται η αφορμή για τη σύλληψη της μεγαλειώδους αυτής ιδέας. Δεν είναι λίγα τα οξύμωρα σχήματα που θα συναντήσεις, αν αποφασίσεις να παιδευτείς. Οι πρωταγωνιστές μιλάνε ταυτόχρονα ο ένας αγγλικά, ο άλλος γαλλικά κι όμως συνεννοούνται. Η μουσική καλύπτει κάθε ατέλεια. Κι υπάρχει αυτό το “no crying” που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ευελιξίας σε εργαζομένους και θεατές αν βυθιστούν στο σύμπαν του “French Dispatch”.
Asteroid City
Ταξιδεύουμε νοερά στην έρημο των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών στο μακρινό 1955. Η «Ημέρα των Αστεροειδών» κρύβει εκπλήξεις και ένας απρόσκλητος επισκέπτης ταράζει τα λιμνάζοντα νερά. Μεγάλο στοίχημα αποτελεί η εισαγωγή. Εκεί οι σειρήνες ηχούν στα αυτιά του θεατή και τον καλούν στον κόσμο τους. Αν πειστεί τότε σίγουρα έχει να κερδίσει πολλά σε αυτό το ταξίδι. Σε αντίθετη περίπτωση θα υποφέρει. Δημιουργούνται μοναδικά κάδρα και μία εξαιρετική «κοπτοραπτική» εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο. Αρκετοί θα σαστίσουν, οι μυημένοι με τα μάτια καρφωμένα στην μεγάλη οθόνη και τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση θα προσπαθήσουν να νιώσουν και να αντιληφθούν τα δεύτερα μηνύματα. Από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, στην ενηλικίωση, στον homo deus της κορυφής των Ιμαλαϊων και από εκεί η αντίστροφη πορεία προς τη διαχείριση της απώλειας και την μοναξιά. Οι άνθρωποι μόνοι γεννιούνται και μόνοι πεθαίνουν. Το συγκλονιστικό καστ με τους νικητές Oscar, Tom Hanks, Tilda Swinton, Adrien Brody, Fisher Stevens και τους υποψηφίους Steve Carell, Willem Dafoe, Edward Norton και Scarlett Johansson δίνει καθολικό χαρακτήρα στο μήνυμα που θέλει να περάσει. Καταλύτης για μία ακόμα φορά ο Jason Schwartzman, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως μετά το 1996 απουσιάζει από ταινία του Άντερσον ο Bill Murray, λαβωμένος από τον COVID-19. Mαζί τους η εξαιρετική μουσική του Alexandre Desplat και το «Ιndian Love Call» του Slim Whitman που έρχεται να κάνει τη σύνδεση – γέφυρα με το «Μars Attacks» του Τιμ Μπάρτον.
H Yπέροχη Ιστορία του Χένρι Σούγκαρ
Σε μόλις 40΄συμπυκνώνει την ουσία όσων θέλει να πει μέσα σε από μία διαδρομή πενήντα ετών στον χρόνο. Σε αυτό το διάστημα οι αλλαγές που έχουν συμβεί είναι κοσμογονικές, αλλά μοιάζει να το αγνοεί επιδεικτικά και ψάχνει μετά μανίας τον ρομαντισμό. Αναδεικνύεται η δύναμη των ιστοριών και η αξία τους ως θύμηση κι ως μάθημα ζωής που έρχονται να παντρευτούν με το μεγαλείο σκέψης και την ευρύτητα της οπτικής του σπουδαίου σκηνοθέτη. Η αλήθεια και το ψέμα αλλάζουν συνεχώς θέσεις σε όλα τα παραμύθια του Ρόαλντ Νταλ. Πρόκειται για έναν σπουδαίο δημιουργό που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ένας «άνθρωπος βλέπει δίχως μάτια». Υπάρχει η αίσθηση ότι ένα θαύμα έχει επιτευχθεί. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες διαπλέκονται στα επίπεδα του χρόνου και της αφήγησης. Έννοιες συγχέονται, απόψεις διίστανται, τα φαινόμενα απατούν και ζητούμενο γίνεται η ουσία των πραγμάτων. Διακρίνουμε έναν φωτεινό κόσμο που κάθε του εικόνα μας δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη και οικοδόμηση ενός παράλληλου σύμπαντος πέρα από την επιφάνεια των γεγονότων. Μέσα από μία εξαιρετική παλέτα χρωμάτων με το φόντο συνεχώς να εναλλάσσεται ξεδιπλώνεται η πλοκή. Ένα έργο που το χαρακτηρίζει η θεατρικότητα, με τον θεατή να έρχεται αντιμέτωπος τόσο με την κυρίως σκηνή, αλλά και με τα παρασκήνια. Είναι συνειδητή επιλογή, η προσπάθεια εξοικείωσης και ξεκάθαρος στόχος ο καθένας μας να γίνει κοινωνός της ιδέας και της κοσμοαντίληψης πως ο Πολιτισμός και μία εποχή που μοιάζει να ξεθωριάζει αποτελούν τις πυξίδες μας για την επανεκκίνηση στα χρόνια συνεχιζόμενων δοκιμασιών που οδηγούν στην εξάντληση και τους περισσότερους στην παραίτηση από κάθε λογής διεκδίκηση.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Ο Wes Anderson είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς και αναγνωρίσιμους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου. Το έργο του χαρακτηρίζεται από την αυστηρή συμμετρία στην εικόνα, την ιδιαίτερη χρωματική παλέτα και τη νοσταλγική αισθητική. Οι ταινίες του, όπως The Grand Budapest Hotel και Moonrise Kingdom ξεχωρίζουν για το ιδιόμορφο χιούμορ και την συναισθηματική τους λεπτότητα. Ο Άντερσον χτίζει κόσμους με βαθιές υπαρξιακές αποχρώσεις. Το έργο του έχει επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά δημιουργών και παραμένει αντικείμενο θαυμασμού και μελέτης.
Rushmore
Το Rushmore μοιάζει με μια ανάμνηση που βγήκε βόλτα με σακάκι και κονκάρδες. Ο Max Fischer του Wes Anderson δεν είναι απλώς ένας έφηβος∙ είναι ο μανιακά ρομαντικός αρχιτέκτονας του δικού του μικρόκοσμου, όπου το θέατρο σώζει ζωές και τα ερωτικά τρίγωνα έχουν soundtrack των Kinks. Στα παστέλ τοπία του Anderson, η νοσταλγία μοιάζει με παραίσθηση: γλυκιά, συμμετρική και ελαφρώς πένθιμη. Όλα εδώ είναι υπερβολικά: το πάθος, η μοναξιά, η φιλία, τα όρια της ευφυΐας και της γελοιότητας. Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται ψεύτικο. Το Rushmore σε κάνει να θες να ξαναγράψεις το εφηβικό σου ημερολόγιο με γραμματοσειρά Futura και διαλόγους που στάζουν ειλικρίνεια πίσω από τη μάσκα της ειρωνείας. Μια coming-of-age φαντασίωση με την ευκρίνεια και το θάρρος ενός παιδιού που ντύθηκε μεγάλος για να αντέξει.
The Royal Tenenbaums
Οι Tenenbaums είναι μια οικογένεια ιδιοφυών ναυαγίων, χαρισματικών αποτυχιών που κοιτούν ο ένας τον άλλο μέσα από τα παράθυρα της παιδικής τους δόξας. Στην έπαυλη της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, το παρελθόν φοράει φόρμες τένις, φουμέ γυαλιά και τη σιωπή της Gwyneth Paltrow. Ο Wes Anderson υφαίνει ένα πορτρέτο οικογενειακής δυσλειτουργίας με χειρουργική ακρίβεια και καρτ-ποσταλ συναισθημάτων. Κάθε πλάνο είναι και μια ανάμνηση που προσποιείται ότι έχει ξεθωριάσει. Κάθε ήρωας ένας πρώην θρίαμβος που προσπαθεί να βρει το δρόμο πίσω στον εαυτό του — ή να μην τον ξαναβρεί ποτέ. Το The Royal Tenenbaums δεν σε κερδίζει με κορυφώσεις∙ σε κατακτά με τις αποσιωπήσεις, τις μισές συγγνώμες και τα καλοσιδερωμένα τραύματα. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις ένα οικογενειακό άλμπουμ που δεν σου ανήκει, αλλά σε αφορά τρομακτικά πολύ.
Fantastic Mr. Fox
Ο κύριος Fox είναι ένας αλεπουδίσιος υπαρξιστής με κοστούμι από βελούδο και φωνή σαν whiskey on the rocks. Κάποτε ήταν άγριος, τώρα πρέπει να γίνει υπεύθυνος. Αλλά τι σημαίνει “υπευθυνότητα” όταν η καρδιά σου χτυπά σε ρυθμό νυχτερινής επιδρομής; Ο Wes Anderson παίρνει ένα παιδικό βιβλίο και το μετατρέπει σε μαριονέτα με υπαρξιακή κρίση. Όλα είναι τέλεια συμμετρικά και παράλογα συναισθηματικά: η οικογένεια, οι φίλοι, οι εχθροί, το φθινόπωρο. Οι χαρακτήρες είναι ζώα, αλλά μιλούν σαν μεσήλικες Νεοϋορκέζοι που μόλις βγήκαν από ψυχανάλυση. Το Fantastic Mr. Fox είναι μια χειροποίητη ωδή στην ατίθαση φύση που παλεύει να επιβιώσει μέσα στα στενά ρούχα της κανονικότητας. Είναι ένα φιλμ για την παρόρμηση, το ρίσκο, και την εσωτερική φωνή που πάντα ψιθυρίζει: “μία τελευταία επιδρομή.” Και ναι, μπορεί να είναι stop motion, αλλά το συναίσθημα σε αυτήν την ταινία κινείται σε πλήρη ταχύτητα.
Moonrise Kingdom
Δώδεκα χρονών και ήδη χαμένοι. Δύο παιδιά σ’ ένα νησί έξω απ’ τον χρόνο, ντυμένα με στολές, τραύματα και λαχτάρα. Το Moonrise Kingdom δεν είναι ταινία – είναι ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ, ένα ημερολόγιο γεμάτο σχέδια από μελάνι και αλάτι. Ο Wes Anderson φτιάχνει έναν μικρόκοσμο με χρώματα που δεν υπάρχουν στη φύση, αλλά υπάρχουν στη μνήμη: μουσταρδί ουρανοί, μωβ καταιγίδες, χάρτινοι έρωτες. Οι ήρωες του δεν υποκρίνονται τους ενήλικες· υποψιάζονται ότι η ζωή είναι κάτι πολύ πιο θλιμμένο και πολύ πιο παράξενο από όσα τους είπαν. Γι’ αυτό και το σκάνε. Για να τη βρουν μόνοι τους. Καθώς η καταιγίδα πλησιάζει (κυριολεκτικά και συμβολικά) το Moonrise Kingdom μας υπενθυμίζει κάτι απλό και τρομερό: ότι η πιο καθαρή μορφή αγάπης ίσως να είναι εκείνη που προφέρεται πρώτα με λάθος τρόπο. Και ότι ο κόσμος, όλος ο κόσμος, μπορεί να είναι μια σκηνή κατασκευασμένη από κουτιά, ραδιόφωνα και μια κατακόκκινη βαλίτσα γεμάτη βιβλία.
The Grand Budapest Hotel
Μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία για τη φιλία, την αφοσίωση και την αξιοπρέπεια μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει βίαια. Η σχέση ανάμεσα στον Γκουστάβ Χ., έναν εκλεπτυσμένο θυρωρό με κώδικα τιμής και τον νεαρό μαθητευόμενο Ζίρο αποτελεί έναν συγκινητικό πυρήνα που αναδεικνύει τη σημασία της εμπιστοσύνης και της στοργής μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και εθνικότητες. Παράλληλα, σχολιάζεται με λεπτότητα η απώλεια της αθωότητας και η καταστροφή της ομορφιάς από τις δυνάμεις της ιστορίας – είτε αυτές είναι πόλεμοι, είτε ιδεολογικά καθεστώτα. Μέσα από το νοσταλγικό φίλτρο και τις έντονες χιουμοριστικές στιγμές αναδύεται μια αίσθηση μελαγχολίας: μια αναπόληση για έναν κόσμο πιο ευγενικό, πιο ανθρώπινο που αξίζει να φανταζόμαστε και να προσπαθούμε να αναδημιουργούμε.
Γαλλική Αποστολή
Πρόκειται για ένα σύνθετο εγχείρημα που απλώνεται σε πολλαπλές διαστάσεις. Ένα γράμμα ταυτόχρονα στη δημοσιογραφία και το ίδιο το σινεμά. Μία σύνθετη πραγματικότητα που ξετυλίγεται στα μάτια του θεατή μέσα από τέσσερις βινιέτες και έναν σπαρακτικό επίλογο (νεκρολογία). Από την μία αντιλαμβάνεσαι το χιούμορ και την ευφυία του δημιουργού, από την άλλη ακροβατείς καθώς δεν πρέπει να χάσεις ούτε δευτερόλεπτο δράσης. Στην περίπτωσή μας ρηχή προσέγγιση δε χωράει. Δεν είναι για όλους ξεκάθαρα. Πρώτιστα είναι μία ταινία που σίγουρα αρέσει στον ίδιο τον Άντερσον, τα έχει καλά με τον εαυτό του κι αυτό βγαίνει σε κάθε σκηνή. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με υψηλής μορφής Τέχνη, δίχως υπερβολή μιλάμε για “αρχιτεκτονική”. Κάδρα προσώπων, πορτραίτα ηρώων. Ένα παιχνίδι μεταξύ μίας πλήρους παλέτας χρωμάτων κι ενός μελαγχολικού ασπρόμαυρου. Το “New Yorker” γίνεται η αφορμή για τη σύλληψη της μεγαλειώδους αυτής ιδέας. Δεν είναι λίγα τα οξύμωρα σχήματα που θα συναντήσεις, αν αποφασίσεις να παιδευτείς. Οι πρωταγωνιστές μιλάνε ταυτόχρονα ο ένας αγγλικά, ο άλλος γαλλικά κι όμως συνεννοούνται. Η μουσική καλύπτει κάθε ατέλεια. Κι υπάρχει αυτό το “no crying” που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ευελιξίας σε εργαζομένους και θεατές αν βυθιστούν στο σύμπαν του “French Dispatch”.
Asteroid City
Ταξιδεύουμε νοερά στην έρημο των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών στο μακρινό 1955. Η «Ημέρα των Αστεροειδών» κρύβει εκπλήξεις και ένας απρόσκλητος επισκέπτης ταράζει τα λιμνάζοντα νερά. Μεγάλο στοίχημα αποτελεί η εισαγωγή. Εκεί οι σειρήνες ηχούν στα αυτιά του θεατή και τον καλούν στον κόσμο τους. Αν πειστεί τότε σίγουρα έχει να κερδίσει πολλά σε αυτό το ταξίδι. Σε αντίθετη περίπτωση θα υποφέρει. Δημιουργούνται μοναδικά κάδρα και μία εξαιρετική «κοπτοραπτική» εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο. Αρκετοί θα σαστίσουν, οι μυημένοι με τα μάτια καρφωμένα στην μεγάλη οθόνη και τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση θα προσπαθήσουν να νιώσουν και να αντιληφθούν τα δεύτερα μηνύματα. Από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, στην ενηλικίωση, στον homo deus της κορυφής των Ιμαλαϊων και από εκεί η αντίστροφη πορεία προς τη διαχείριση της απώλειας και την μοναξιά. Οι άνθρωποι μόνοι γεννιούνται και μόνοι πεθαίνουν. Το συγκλονιστικό καστ με τους νικητές Oscar, Tom Hanks, Tilda Swinton, Adrien Brody, Fisher Stevens και τους υποψηφίους Steve Carell, Willem Dafoe, Edward Norton και Scarlett Johansson δίνει καθολικό χαρακτήρα στο μήνυμα που θέλει να περάσει. Καταλύτης για μία ακόμα φορά ο Jason Schwartzman, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως μετά το 1996 απουσιάζει από ταινία του Άντερσον ο Bill Murray, λαβωμένος από τον COVID-19. Mαζί τους η εξαιρετική μουσική του Alexandre Desplat και το «Ιndian Love Call» του Slim Whitman που έρχεται να κάνει τη σύνδεση – γέφυρα με το «Μars Attacks» του Τιμ Μπάρτον.
H Yπέροχη Ιστορία του Χένρι Σούγκαρ
Σε μόλις 40΄συμπυκνώνει την ουσία όσων θέλει να πει μέσα σε από μία διαδρομή πενήντα ετών στον χρόνο. Σε αυτό το διάστημα οι αλλαγές που έχουν συμβεί είναι κοσμογονικές, αλλά μοιάζει να το αγνοεί επιδεικτικά και ψάχνει μετά μανίας τον ρομαντισμό. Αναδεικνύεται η δύναμη των ιστοριών και η αξία τους ως θύμηση κι ως μάθημα ζωής που έρχονται να παντρευτούν με το μεγαλείο σκέψης και την ευρύτητα της οπτικής του σπουδαίου σκηνοθέτη. Η αλήθεια και το ψέμα αλλάζουν συνεχώς θέσεις σε όλα τα παραμύθια του Ρόαλντ Νταλ. Πρόκειται για έναν σπουδαίο δημιουργό που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ένας «άνθρωπος βλέπει δίχως μάτια». Υπάρχει η αίσθηση ότι ένα θαύμα έχει επιτευχθεί. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες διαπλέκονται στα επίπεδα του χρόνου και της αφήγησης. Έννοιες συγχέονται, απόψεις διίστανται, τα φαινόμενα απατούν και ζητούμενο γίνεται η ουσία των πραγμάτων. Διακρίνουμε έναν φωτεινό κόσμο που κάθε του εικόνα μας δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη και οικοδόμηση ενός παράλληλου σύμπαντος πέρα από την επιφάνεια των γεγονότων. Μέσα από μία εξαιρετική παλέτα χρωμάτων με το φόντο συνεχώς να εναλλάσσεται ξεδιπλώνεται η πλοκή. Ένα έργο που το χαρακτηρίζει η θεατρικότητα, με τον θεατή να έρχεται αντιμέτωπος τόσο με την κυρίως σκηνή, αλλά και με τα παρασκήνια. Είναι συνειδητή επιλογή, η προσπάθεια εξοικείωσης και ξεκάθαρος στόχος ο καθένας μας να γίνει κοινωνός της ιδέας και της κοσμοαντίληψης πως ο Πολιτισμός και μία εποχή που μοιάζει να ξεθωριάζει αποτελούν τις πυξίδες μας για την επανεκκίνηση στα χρόνια συνεχιζόμενων δοκιμασιών που οδηγούν στην εξάντληση και τους περισσότερους στην παραίτηση από κάθε λογής διεκδίκηση.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
