Λίγο πολύ όλοι έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις που τα έχουμε «χαμένα». Όλοι έχουμε νιώσει βαθιά εξαντλημένοι από μια μέρα που δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Ή ίσως από μια μέρα που κάναμε πολλά που ωστόσο δεν είχαν κανένα νόημα και δεν μπορούσαμε να αισθανθούμε κανένα ψήγμα χαράς. Είναι αυτή η συλλογική αίσθηση ότι νιώθουμε ανίκανοι να βγούμε από τον λάκκο που έχουμε σκάψει εμείς οι ίδιοι με γυμνά χέρια για τον εαυτό μας. Νιώθουμε σαν να χάσαμε το τρένο μας ή ακόμα χειρότερα- σα να επιβιβαστήκαμε στο λάθος τρένο. Ελπίζουμε σε μια επιφοίτηση, σε μια αστραπή διαύγειας που θα μας κτυπήσει στο δόξα πατρί. Ένας χάρτης και μια πυξίδα να πέσουν από τον ουρανό. Κάποιου είδους εγχειριδίου οδηγιών που θα μας αποκαλύψει τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας και πώς να το κάνουμε.
Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Και όσο κι αν η φωνή της λογικής στο κεφάλι μας παλεύει να μας πείσει ότι αυτό είναι φυσιολογικό και θα περάσει (που θα περάσει), εξακολουθούμε να νιώθουμε αποτυχημένοι.
Τώρα, ως κάποια που ζει μόνιμα μέσα σε αυτόν τον κύκλο, θεωρώ τον εαυτό μου ειδική σε αυτό το συγκεκριμένο είδος υπαρξισμού. Και να τι έχω ανακαλύψει:
Δεν νιώθουμε αποτυχημένοι επειδή είμαστε μπερδεμένοι, νιώθουμε αποτυχημένοι επειδή νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι στη σύγχυσή μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι όλοι οι άλλοι έχουν προικιστεί με το χάρισμα της διαύγειας, της συγκέντρωσης και της πυγμής. Όλοι εκτός από εμάς γνωρίζουν το μυστικό της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης. Όλοι οι άλλοι έχουν καταλάβει το όλο παιχνίδι και ακολουθούν τους κανόνες του με επιτυχία.
Και ενώ είμαστε απασχολημένοι με το αυτοθυματοποιούμαστε, χάνουμε για λίγο την ικανότητα της ενσυναίσθησης και να αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο καθένας ανεβαίνει τον δικό του προσωπικό Γολγοθά και κουβαλά τα δικά του βάρη (και σίγουρα κουβαλούν, πιστέψετε με).
Ενώ οι άνθρωποι στον πραγματικό κόσμο προσπαθούν να καλύψουν τα ελαττώματα και τους φόβους τους, όλες οι καλές ιστορίες είναι, στον πυρήνα τους, απλώς μια ωραιοποιημένη εξερεύνηση των φόβων και των ελαττωμάτων των χαρακτήρων τους. Ο λόγος για τον οποίο οι φανταστικοί άνθρωποι είναι πολύ πιο εύκολο να συνδεθούν με τους πραγματικούς ανθρώπους είναι επειδή συνήθως το σενάριο μιας ταινίας τους μπλέκει σε καταστάσεις που τους αναγκάζουν να αποκαλύψουν τα βαθύτερα τρωτά τους σημεία (παρά τη θέλησή τους). Και τίποτα δεν παρηγορεί ένα ευάλωτο άτομο όσο η ευαλωτότητα ενός άλλου.
Αυτός είναι ο λόγος που οι ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα λειτούργησαν για μένα ως μια τέτοια σωσίβια λέμβος. Ως δια μαγείας ξαφνικά τα περισσότερα από τα προβλήματά μου φαντάζουν πιο διαχειρίσιμα όταν βλέπω άλλους ανθρώπους να υποφέρουν από παρόμοια πράγματα. Ή ίσως, όταν ανακαλύπτω ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι μόνη μου.
Ιδού λοιπόν 8 ταινίες που νομίζω ότι θα σας παρηγορήσουν, θα κατευνάσουν κάποιους από τους φόβους σας ή τουλάχιστον θα σας βοηθήσουν να αναγνωρίσετε όλους τους λόγους για τους οποίους τα προβλήματά σας δεν είναι το «τέλος του κόσμου», και το πιο βασικό από όλα, θα πάψετε έστω και για λίγο να είστε τόσο self absorbed.
1. Frances Ha (2012)
Κοίτα, αν δεις το όνομα της Greta Gerwig ή του Noah Baumach σε μια ταινία (αυτή εδώ έχει και τα δύο!) θα πρέπει απλά να τη δεις χθες, στα τυφλά και χωρίς ερωτήσεις. Έχοντας κατά νου αυτό, η ταινία είναι ιδανική για άτομα στα 20 τους λόγω της ευφυΐας με την οποία αποτυπώνει τη μετάβαση από τη μία φάση της ζωής στην άλλη.
Η Frances είναι μια 27χρονη επίδοξη χορεύτρια που προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο. Παλεύει με την ερωτική της ζωή, την οικονομική της αστάθεια και την μεταβαλλόμενη σχέση της με τη Sophie- την καλύτερη φίλη της. Είναι παράλληλα σπαρακτική και αστεία και μοιάζει με μια ζεστή αγκαλιά για όσους από εμάς παλεύουμε ακόμα να αποδεχτούμε τις αποστάσεις και τις σιωπές της ενηλικίωσης. Αν νιώθετε ότι μένετε πίσω σε όλες τις πτυχές της ζωής σας και ότι οι φίλοι σας φαίνεται να μεταβαίνουν στην ενήλικη ζωή πολύ πιο αβίαστα και αποτελεσματικά από εσάς, τότε αυτή η ταινία θα σας βοηθήσει, το υπόσχομαι.
2. Cha Cha Real Smooth (2022)
Το Cha Cha Real Smooth είναι μια δραμεντί ενηλικίωσης που ακολουθεί τον Andrew- έναν 22χρονο, που μόλις επέστρεψε από το κολέγιο και δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για το ποια θα είναι τα επόμενα βήματά του. Όταν αναγκάζεται να συνοδεύσει τον μικρό του αδερφό σε ένα πάρτι οι γονείς των παιδιών βλέπουν το ταλέντο του να «ζωντανεύει» το κοινό και έτσι βρίσκεται μπροστά του μία ευκαιρία μιας δουλειάς ως party starter. Όμως στο ίδιο πάρτι θα γνωρίσει και την Ντόμινο με την κόρη της Λόλα και εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Η ταινία εξερευνά διαφορετικές σχέσεις και χαρακτήρες με τόσο προσεκτικό και τρυφερό τρόπο που σχεδόν σου ραγίζει την καρδιά. Ξεκινά με μία γλυκύτατη σκηνή με τον πρωταγωνιστή σε μικρή ηλικία να καρδιοχτυπιέται και να πληγώνεται από τον έρωτα το ίδιο βράδυ σε ένα παιδικό πάρτι με αξιαγάπητη παιδική αφέλεια. Μετά από εκεί, όλη η ιστορία έρχεται και κουμπώνει πάνω στην εμπειρία αυτή και τα πάντα φτάνουν σε κατάσταση full circle.
Η πονεμένη αυτή εμπειρία δίνει την θέση της σε ένα καλοκαίρι συνειδητοποίησης και διαμόρφωσης του εαυτού του και της ψυχοσύνθεσης του που στην ηλικία των 20 είναι περισσότερο εύθραυστη από όσο αρχικά νόμιζε. Το δέσιμο του με την μεγαλύτερα ηλικιακά Domino (στον ρόλο η Dakota Johnson) και το συγκρατημένα παθιασμένο φλερτ τους του φέρνει ένα μπέρδεμα που προσπαθεί να εξηγήσει ενστικτωδώς. Θα τα καταφέρει εν τέλει με μία απάντηση που δεν τον βολεύει αλλά την κατανοεί.
Είναι προσωπικό, τρυφερό και αληθινό. Επίσης αστείο!
3. Ο Ερωτας του Φεγγαριού (2012)
Αν έχετε πιάσει τον εαυτό σας τον τελευταίο καιρό να αισθάνεται απογοητευμένος και εξαντλημένος από τις υποχρεώσεις και τις αγγαρείες της καθημερινότητας, τότε αυτή η ταινία είναι για εσάς. Όλες οι ταινίες του Wes Anderson είναι σαν να μπαίνεις στον μαγικό κόσμο ενός παραμυθιού, αλλά το Moonrise Kingdom είναι το αγαπημένο μου, επειδή αποτυπώνει την ουσία της παιδικής ηλικίας χωρίς ποτέ να παρουσιάζει τα παιδιά με παιδιάστικο ακριβώς τρόπο.
Είναι η ιστορία δύο παιδιών- της Suzy και του Sam, που ερωτεύονται και αποφασίζουν να το σκάσουν μαζί. Η ταινία έχει μια υπέροχα μοναδική, ρετρό, παραμυθένια ατμόσφαιρα που την κάνει τόσο νοσταλγική όσο και παρηγορητική για να την παρακολουθήσετε. Και αν το κλασικό, ωμό χιούμορ του Wes Anderson με το οποίο προσεγγίζει τα θέματα της οικογένειας, της φιλίας και της ταυτότητας δεν καταφέρει να σας θεραπεύσει, σίγουρα θα σας μεταφέρει μακριά από τα προβλήματά σας.
4. Το χειρότερο άτομο στον κόσμο (2021)
Άλλη μια ταινία για κάποιον στα είκοσί του χρόνια, που τα καταφέρνει, ένα αγωνιώδες μικρό βήμα τη φορά. Παρακαλώ.
Η ταινία «Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο» είναι μια νορβηγική ρομαντική κομεντί- μία αισθηματική ταινία με δόση δράματος που ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα ονόματι Julie καθώς προσπαθεί να καταλάβει ποια θέλει να είναι. Ήμουν έτοιμη να κλάψω από το πρώτο κιόλας λεπτό της ταινίας λόγω του πόσο πολύ σχετίζομαι με αυτό το μοντάζ που απεικονίζει τις πολλαπλές αλλαγές καριέρας της Julie, τις αβεβαιότητες της ζωής της, το υπαρξιακό στρες και την ανασφάλεια.
Όσοι σήμερα βρίσκονται στο φάσμα των 25 με 30, είναι σχεδόν αδύνατο να μην ταυτιστούν με τη Julie, μια γυναίκα η οποία «πάσχει» από ένα πρόβλημα που μέχρι πρότινος ελάχιστοι τολμούσαν να ομολογήσουν. Η Julie, απλώς, δεν ξέρει τι θέλει. Από το τι καριέρα επιθυμεί να ακολουθήσει μέχρι τι είδους ερωτικές σχέσεις επιδιώκει. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα, κι αυτή η συνειδητοποίηση την παραλύει, της δημιουργεί ενοχές και την κάνει να νιώθει ανεπαρκής. Εκείνη δεν έχει αποφασίσει καν ποιο κούρεμα της πάει. Την καθιστά αυτό, άραγε, τον χειρότερο άνθρωπο στον κόσμο;
Ενώ η πλοκή μάς μεταφέρει στην ερωτική της ζωή (το σενάριο είναι εξαιρετικό και οδυνηρά αληθινό), η καρδιά της ταινίας χτυπάει για το εσωτερικό ταξίδι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας προς τον εαυτό μας. Προβάλλει την αυτογνωσία και την αργή αλλά οριστική κατανόηση ότι το να μην έχεις όλες (ή καμία) τις απαντήσεις στη ζωή είναι ένα απολύτως αποδεκτό σημείο για να ξεκινήσεις. Προβάλλει επίσης την αμφιθυμία ως μια κατάσταση με την οποία καλούμαστε να συμφιλιωθούμε.
5. Η Ζωή Συνεχίζεται (C’mon C’mon) (2021)
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά αυτή η ταινία χαλάρωσε κάτι στο στήθος μου. Είναι μια από τις πιο σοβαρές κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής μου.
Ο Johnny (Joaquin Phoenix) είναι ένας ραδιοφωνικός παραγωγός που παίρνει συνεντεύξεις από παιδιά στην αρχή της εφηβείας τους (μια ηλικιακή ομάδα που θεωρείται μονίμως αντιπαθητική) για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Ξαφνικά μπαίνει σε μια κατάσταση όπου πρέπει να φροντίζει τον 9χρονο ανιψιό του Jesse, ενώ η μητέρα του (η αδελφή του Johnny) φροντίζει τον ψυχικά ασταθή σύζυγό της. Μέσα από σπαρακτικά τρυφερές αλληλεπιδράσεις, ο Johnny αποκτά μια νέα εκτίμηση του κόσμου και βιώνει τα σκαμπανεβάσματα, τις χαρές και τις απογοητεύσεις που συνεπάγεται η φροντίδα ενός παιδιού.
Η ταινία ήρεμη ασπρόμαυρη ατμόσφαιρα της ταινίας, σε οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση για το πώς όλοι μας διαμορφωνόμαστε ο ένας από τον άλλον, ειδικά από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Παρά τις πικρίες και τα απωθημένα που διερευνά, η ταινία Η ζωή Συνεχίζεται γίνεται αβίαστα μία από τις πιο τρυφερές και ευπρόσδεκτες ταινίες, μια feelgood dramedy που δεν αποθεώνει την αισιοδοξία σε πείσμα των πραγματικών προβλημάτων.
Είναι στοχαστική και ειλικρινής και αν αισθάνεστε “down” και μόνοι, νομίζω ότι πρέπει να τη δείτε. Όταν την είχα παρακολουθήσει, πολλές μέρες μετά συνέχισα να επεξεργάζομαι τον τρόπο με τον οποίο έσπασε και παράλληλα θεράπευσε κάτι μέσα μου.
6. Όσα Φέρνει ο Χρόνος (2013)
Το About Time ενώ τεχνικά είναι μια ρομαντική κομεντί, είναι και κάτι πολύ πολύ περισσότερο από αυτό. Ακολουθεί τον Tim Lake (τον υποδύεται ο Domhnall Gleeson) ο οποίος στα 21 του, ανακαλύπτει ότι μπορεί να ταξιδέψει στο παρελθόν και να αλλάξει κατά βούληση το παρόν του. Ξεκινάει λοιπόν προσπαθώντας να βρει κορίτσι, αλλά τα πράγματα θα αποδειχτούν πολύ πιο περίπλοκα απ’ όσο αρχικά φανταζόταν. Αυτό που μου άρεσε, ωστόσο, ήταν το γεγονός ότι το επίκεντρο της ταινίας σε καμία περίπτωση δεν ήταν ταξίδι στο χρόνο. Αντίθετα, το ταξίδι στο χρόνο χρησιμοποιείται ως εργαλείο για να εξερευνήσει τα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ύπαρξης, των επιλογών και των συνεπειών που αυτές επιφέρουν.
Είναι μια ταινία για το πώς μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε ή και να συμφιλιωνόμαστε με τις αβεβαιότητες και τις ατέλειες της ζωής. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή συμβαίνει σε εμάς, αυτή τη στιγμή ακόμη και εκείνες τις στιγμές που θεωρούμε συνηθισμένες, τετριμμένες, βαρετές ή δεδομένες. Ακόμα και στις οδυνηρές, σπαρακτικές και δύσκολες στιγμές που δεν γνωρίζουμε ακόμα την αξία τους. Στην ταινία εμφανίζεται επίσης μια από τους αγαπημένους μου «μπαμπάδες» της μεγάλης οθόνης (τον υποδύεται ο Bill Nighy), πράγμα που λέει πολλά, και με έκανε να κλάψω γιατί όσο κλισέ και αν ακούγεται, μου θύμισε πόσο φευγαλέος και πολύτιμος είναι ο χρόνος μου εδώ σε αυτή τη ζωή.
7. Σχεδόν Διάσημοι (2000)
Υπάρχει μια ατάκα σε αυτή την ταινία που σκέφτομαι αρκετά συχνά, που λέει: « Το μόνο αληθινό νόμισμα σε αυτόν τον χρεοκοπημένο κόσμο είναι αυτό που μοιράζεσαι με κάποιον άλλον όταν είσαι ξενέρωτος».
Τοποθετημένη στη ροκ μουσική σκηνή της δεκαετίας του 1970, η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι του William Miller, ενός νεαρού και ιδεαλιστή επίδοξου μουσικού δημοσιογράφου. Μέσα από τις μεταμορφωτικές του εμπειρίες στο δρόμο με το φανταστικό συγκρότημα Stillwater. Ο 15χρονος, κρύβοντας την πραγματική του ηλικία, ακολουθεί το 1973 την περιοδεία του ροκ συγκροτήματος για λογαριασμό του περιοδικού «Rolling Stone». Ένα ταξίδι μύησης στην εποχή των γκρούπις, των ναρκωτικών, του ελεύθερου σεξ, αλλά και του δημιουργικού ροκ προτού καταβροχθιστεί από τη μουσική βιομηχανία. ο Γουίλιαμ περιηγείται στην πολυπλοκότητα της ενηλικίωσης, δημιουργεί μόνιμες σχέσεις και ανακαλύπτει τη δική του φωνή.
Αυτή η ταινία κυριολεκτικά πάλλεται από ενέργεια. Είναι εύπεπτη και αβίαστα ειλικρινής. Αφήνει επίσης μια επίγευση που θα μπει στην καρδιά σας και θα παραμείνει εκεί για πολύ καιρό μετά το τέλος της ταινίας. Επιπλέον, η μουσική δεν υπάρχει! Καθώς είναι μια ταινία που συνδυάζει τις μεγάλες μου αγάπες, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην συναντήσω κάπου εκεί τον εφηβικό εαυτό μου και να τον αγκαλιάσω με συγκίνηση.
8. Eighth Grade (2018)
Το Eighth Grade ξεκαθαρίζει: Η εφηβεία είναι παντού και πάντα ίδια. Ακόμη κι αν δεν θέλετε να θυμάστε την δική σας, η ταινία του Bo Burnham είναι μια ταινία που θα έχω πάντα στην καρδιά μου, επειδή, μέσα από την συναισθηματική απεικόνιση του πρώιμου εφηβικού άγχους, κάπως εκτόνωσε αυτή την πάλη που ένιωθα μέσα μου ψάχνοντας απεγνωσμένα για αποδοχή. Αν δεν είστε δεκατριών ή έστω δεκαεπτά, πιθανότατα η εφηβεία σας μπορεί να είχε μια σειρά από άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα «βασανιστήρια», αλλά όχι κι αυτά των social media και των όσων αυτά επιφέρουν. Μπορεί να είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στο απόλυτο τώρα, αλλά αφορά σε κάτι που μοιάζει αναγνωρίσιμο σε κάθε εποχή ασχέτως από το πώς έμοιαζε ο κόσμος όταν μεγαλώναμε.
Ο σκηνοθέτης αναφέρεται στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ως «μια προσπάθεια να αναπαραστήσει τα παιδιά που ζουν τη ζωή τους στο διαδίκτυο»- νέους που «έχουν χαρακτηριστεί λανθασμένα ως εγωπαθείς, ναρκισσιστές, ρηχοί», αλλά στην πραγματικότητα έχουν «αναγκαστεί από μια κουλτούρα που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι να έχουν συνείδηση του εαυτού τους κάθε στιγμή». Ακολουθεί την Kayla, ένα ντροπαλό, φαινομενικά ήσυχο κορίτσι που δεν ταιριάζει ακριβώς όπως θέλει, αλλά είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να προσπαθεί.
Οι περισσότεροι από εμάς πιθανότατα νιώθουμε ότι απέχουμε πολύ από τα κλασικά σκαμπανεβάσματα του γυμνασίου, αλλά είμαι πεπεισμένη ότι το ταξίδι της Kayla θα παρηγορήσει οποιονδήποτε είναι κάπου στα χαμένα ή βιώνει κάποιου είδους μεταβατική περίοδο. Επειδή το μπρος-πίσω ανάμεσα στο να θέλεις να επαναπροσδιορίσεις τα «θέλω» σου και ταυτόχρονα να φοβάσαι την αρνητική κριτική είναι κάτι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας αφορά όλους.
Δείτε επίσης: 10+1 ταινίες που πρέπει να (ξανα)δεις αυτό το καλοκαίρι
Λίγο πολύ όλοι έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις που τα έχουμε «χαμένα». Όλοι έχουμε νιώσει βαθιά εξαντλημένοι από μια μέρα που δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Ή ίσως από μια μέρα που κάναμε πολλά που ωστόσο δεν είχαν κανένα νόημα και δεν μπορούσαμε να αισθανθούμε κανένα ψήγμα χαράς. Είναι αυτή η συλλογική αίσθηση ότι νιώθουμε ανίκανοι να βγούμε από τον λάκκο που έχουμε σκάψει εμείς οι ίδιοι με γυμνά χέρια για τον εαυτό μας. Νιώθουμε σαν να χάσαμε το τρένο μας ή ακόμα χειρότερα- σα να επιβιβαστήκαμε στο λάθος τρένο. Ελπίζουμε σε μια επιφοίτηση, σε μια αστραπή διαύγειας που θα μας κτυπήσει στο δόξα πατρί. Ένας χάρτης και μια πυξίδα να πέσουν από τον ουρανό. Κάποιου είδους εγχειριδίου οδηγιών που θα μας αποκαλύψει τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας και πώς να το κάνουμε.
Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Και όσο κι αν η φωνή της λογικής στο κεφάλι μας παλεύει να μας πείσει ότι αυτό είναι φυσιολογικό και θα περάσει (που θα περάσει), εξακολουθούμε να νιώθουμε αποτυχημένοι.
Τώρα, ως κάποια που ζει μόνιμα μέσα σε αυτόν τον κύκλο, θεωρώ τον εαυτό μου ειδική σε αυτό το συγκεκριμένο είδος υπαρξισμού. Και να τι έχω ανακαλύψει:
Δεν νιώθουμε αποτυχημένοι επειδή είμαστε μπερδεμένοι, νιώθουμε αποτυχημένοι επειδή νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι στη σύγχυσή μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι όλοι οι άλλοι έχουν προικιστεί με το χάρισμα της διαύγειας, της συγκέντρωσης και της πυγμής. Όλοι εκτός από εμάς γνωρίζουν το μυστικό της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης. Όλοι οι άλλοι έχουν καταλάβει το όλο παιχνίδι και ακολουθούν τους κανόνες του με επιτυχία.
Και ενώ είμαστε απασχολημένοι με το αυτοθυματοποιούμαστε, χάνουμε για λίγο την ικανότητα της ενσυναίσθησης και να αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο καθένας ανεβαίνει τον δικό του προσωπικό Γολγοθά και κουβαλά τα δικά του βάρη (και σίγουρα κουβαλούν, πιστέψετε με).
Ενώ οι άνθρωποι στον πραγματικό κόσμο προσπαθούν να καλύψουν τα ελαττώματα και τους φόβους τους, όλες οι καλές ιστορίες είναι, στον πυρήνα τους, απλώς μια ωραιοποιημένη εξερεύνηση των φόβων και των ελαττωμάτων των χαρακτήρων τους. Ο λόγος για τον οποίο οι φανταστικοί άνθρωποι είναι πολύ πιο εύκολο να συνδεθούν με τους πραγματικούς ανθρώπους είναι επειδή συνήθως το σενάριο μιας ταινίας τους μπλέκει σε καταστάσεις που τους αναγκάζουν να αποκαλύψουν τα βαθύτερα τρωτά τους σημεία (παρά τη θέλησή τους). Και τίποτα δεν παρηγορεί ένα ευάλωτο άτομο όσο η ευαλωτότητα ενός άλλου.
Αυτός είναι ο λόγος που οι ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα λειτούργησαν για μένα ως μια τέτοια σωσίβια λέμβος. Ως δια μαγείας ξαφνικά τα περισσότερα από τα προβλήματά μου φαντάζουν πιο διαχειρίσιμα όταν βλέπω άλλους ανθρώπους να υποφέρουν από παρόμοια πράγματα. Ή ίσως, όταν ανακαλύπτω ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι μόνη μου.
Ιδού λοιπόν 8 ταινίες που νομίζω ότι θα σας παρηγορήσουν, θα κατευνάσουν κάποιους από τους φόβους σας ή τουλάχιστον θα σας βοηθήσουν να αναγνωρίσετε όλους τους λόγους για τους οποίους τα προβλήματά σας δεν είναι το «τέλος του κόσμου», και το πιο βασικό από όλα, θα πάψετε έστω και για λίγο να είστε τόσο self absorbed.
1. Frances Ha (2012)
Κοίτα, αν δεις το όνομα της Greta Gerwig ή του Noah Baumach σε μια ταινία (αυτή εδώ έχει και τα δύο!) θα πρέπει απλά να τη δεις χθες, στα τυφλά και χωρίς ερωτήσεις. Έχοντας κατά νου αυτό, η ταινία είναι ιδανική για άτομα στα 20 τους λόγω της ευφυΐας με την οποία αποτυπώνει τη μετάβαση από τη μία φάση της ζωής στην άλλη.
Η Frances είναι μια 27χρονη επίδοξη χορεύτρια που προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο. Παλεύει με την ερωτική της ζωή, την οικονομική της αστάθεια και την μεταβαλλόμενη σχέση της με τη Sophie- την καλύτερη φίλη της. Είναι παράλληλα σπαρακτική και αστεία και μοιάζει με μια ζεστή αγκαλιά για όσους από εμάς παλεύουμε ακόμα να αποδεχτούμε τις αποστάσεις και τις σιωπές της ενηλικίωσης. Αν νιώθετε ότι μένετε πίσω σε όλες τις πτυχές της ζωής σας και ότι οι φίλοι σας φαίνεται να μεταβαίνουν στην ενήλικη ζωή πολύ πιο αβίαστα και αποτελεσματικά από εσάς, τότε αυτή η ταινία θα σας βοηθήσει, το υπόσχομαι.
2. Cha Cha Real Smooth (2022)
Το Cha Cha Real Smooth είναι μια δραμεντί ενηλικίωσης που ακολουθεί τον Andrew- έναν 22χρονο, που μόλις επέστρεψε από το κολέγιο και δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για το ποια θα είναι τα επόμενα βήματά του. Όταν αναγκάζεται να συνοδεύσει τον μικρό του αδερφό σε ένα πάρτι οι γονείς των παιδιών βλέπουν το ταλέντο του να «ζωντανεύει» το κοινό και έτσι βρίσκεται μπροστά του μία ευκαιρία μιας δουλειάς ως party starter. Όμως στο ίδιο πάρτι θα γνωρίσει και την Ντόμινο με την κόρη της Λόλα και εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Η ταινία εξερευνά διαφορετικές σχέσεις και χαρακτήρες με τόσο προσεκτικό και τρυφερό τρόπο που σχεδόν σου ραγίζει την καρδιά. Ξεκινά με μία γλυκύτατη σκηνή με τον πρωταγωνιστή σε μικρή ηλικία να καρδιοχτυπιέται και να πληγώνεται από τον έρωτα το ίδιο βράδυ σε ένα παιδικό πάρτι με αξιαγάπητη παιδική αφέλεια. Μετά από εκεί, όλη η ιστορία έρχεται και κουμπώνει πάνω στην εμπειρία αυτή και τα πάντα φτάνουν σε κατάσταση full circle.
Η πονεμένη αυτή εμπειρία δίνει την θέση της σε ένα καλοκαίρι συνειδητοποίησης και διαμόρφωσης του εαυτού του και της ψυχοσύνθεσης του που στην ηλικία των 20 είναι περισσότερο εύθραυστη από όσο αρχικά νόμιζε. Το δέσιμο του με την μεγαλύτερα ηλικιακά Domino (στον ρόλο η Dakota Johnson) και το συγκρατημένα παθιασμένο φλερτ τους του φέρνει ένα μπέρδεμα που προσπαθεί να εξηγήσει ενστικτωδώς. Θα τα καταφέρει εν τέλει με μία απάντηση που δεν τον βολεύει αλλά την κατανοεί.
Είναι προσωπικό, τρυφερό και αληθινό. Επίσης αστείο!
3. Ο Ερωτας του Φεγγαριού (2012)
Αν έχετε πιάσει τον εαυτό σας τον τελευταίο καιρό να αισθάνεται απογοητευμένος και εξαντλημένος από τις υποχρεώσεις και τις αγγαρείες της καθημερινότητας, τότε αυτή η ταινία είναι για εσάς. Όλες οι ταινίες του Wes Anderson είναι σαν να μπαίνεις στον μαγικό κόσμο ενός παραμυθιού, αλλά το Moonrise Kingdom είναι το αγαπημένο μου, επειδή αποτυπώνει την ουσία της παιδικής ηλικίας χωρίς ποτέ να παρουσιάζει τα παιδιά με παιδιάστικο ακριβώς τρόπο.
Είναι η ιστορία δύο παιδιών- της Suzy και του Sam, που ερωτεύονται και αποφασίζουν να το σκάσουν μαζί. Η ταινία έχει μια υπέροχα μοναδική, ρετρό, παραμυθένια ατμόσφαιρα που την κάνει τόσο νοσταλγική όσο και παρηγορητική για να την παρακολουθήσετε. Και αν το κλασικό, ωμό χιούμορ του Wes Anderson με το οποίο προσεγγίζει τα θέματα της οικογένειας, της φιλίας και της ταυτότητας δεν καταφέρει να σας θεραπεύσει, σίγουρα θα σας μεταφέρει μακριά από τα προβλήματά σας.
4. Το χειρότερο άτομο στον κόσμο (2021)
Άλλη μια ταινία για κάποιον στα είκοσί του χρόνια, που τα καταφέρνει, ένα αγωνιώδες μικρό βήμα τη φορά. Παρακαλώ.
Η ταινία «Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο» είναι μια νορβηγική ρομαντική κομεντί- μία αισθηματική ταινία με δόση δράματος που ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα ονόματι Julie καθώς προσπαθεί να καταλάβει ποια θέλει να είναι. Ήμουν έτοιμη να κλάψω από το πρώτο κιόλας λεπτό της ταινίας λόγω του πόσο πολύ σχετίζομαι με αυτό το μοντάζ που απεικονίζει τις πολλαπλές αλλαγές καριέρας της Julie, τις αβεβαιότητες της ζωής της, το υπαρξιακό στρες και την ανασφάλεια.
Όσοι σήμερα βρίσκονται στο φάσμα των 25 με 30, είναι σχεδόν αδύνατο να μην ταυτιστούν με τη Julie, μια γυναίκα η οποία «πάσχει» από ένα πρόβλημα που μέχρι πρότινος ελάχιστοι τολμούσαν να ομολογήσουν. Η Julie, απλώς, δεν ξέρει τι θέλει. Από το τι καριέρα επιθυμεί να ακολουθήσει μέχρι τι είδους ερωτικές σχέσεις επιδιώκει. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα, κι αυτή η συνειδητοποίηση την παραλύει, της δημιουργεί ενοχές και την κάνει να νιώθει ανεπαρκής. Εκείνη δεν έχει αποφασίσει καν ποιο κούρεμα της πάει. Την καθιστά αυτό, άραγε, τον χειρότερο άνθρωπο στον κόσμο;
Ενώ η πλοκή μάς μεταφέρει στην ερωτική της ζωή (το σενάριο είναι εξαιρετικό και οδυνηρά αληθινό), η καρδιά της ταινίας χτυπάει για το εσωτερικό ταξίδι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας προς τον εαυτό μας. Προβάλλει την αυτογνωσία και την αργή αλλά οριστική κατανόηση ότι το να μην έχεις όλες (ή καμία) τις απαντήσεις στη ζωή είναι ένα απολύτως αποδεκτό σημείο για να ξεκινήσεις. Προβάλλει επίσης την αμφιθυμία ως μια κατάσταση με την οποία καλούμαστε να συμφιλιωθούμε.
5. Η Ζωή Συνεχίζεται (C’mon C’mon) (2021)
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά αυτή η ταινία χαλάρωσε κάτι στο στήθος μου. Είναι μια από τις πιο σοβαρές κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής μου.
Ο Johnny (Joaquin Phoenix) είναι ένας ραδιοφωνικός παραγωγός που παίρνει συνεντεύξεις από παιδιά στην αρχή της εφηβείας τους (μια ηλικιακή ομάδα που θεωρείται μονίμως αντιπαθητική) για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Ξαφνικά μπαίνει σε μια κατάσταση όπου πρέπει να φροντίζει τον 9χρονο ανιψιό του Jesse, ενώ η μητέρα του (η αδελφή του Johnny) φροντίζει τον ψυχικά ασταθή σύζυγό της. Μέσα από σπαρακτικά τρυφερές αλληλεπιδράσεις, ο Johnny αποκτά μια νέα εκτίμηση του κόσμου και βιώνει τα σκαμπανεβάσματα, τις χαρές και τις απογοητεύσεις που συνεπάγεται η φροντίδα ενός παιδιού.
Η ταινία ήρεμη ασπρόμαυρη ατμόσφαιρα της ταινίας, σε οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση για το πώς όλοι μας διαμορφωνόμαστε ο ένας από τον άλλον, ειδικά από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Παρά τις πικρίες και τα απωθημένα που διερευνά, η ταινία Η ζωή Συνεχίζεται γίνεται αβίαστα μία από τις πιο τρυφερές και ευπρόσδεκτες ταινίες, μια feelgood dramedy που δεν αποθεώνει την αισιοδοξία σε πείσμα των πραγματικών προβλημάτων.
Είναι στοχαστική και ειλικρινής και αν αισθάνεστε “down” και μόνοι, νομίζω ότι πρέπει να τη δείτε. Όταν την είχα παρακολουθήσει, πολλές μέρες μετά συνέχισα να επεξεργάζομαι τον τρόπο με τον οποίο έσπασε και παράλληλα θεράπευσε κάτι μέσα μου.
6. Όσα Φέρνει ο Χρόνος (2013)
Το About Time ενώ τεχνικά είναι μια ρομαντική κομεντί, είναι και κάτι πολύ πολύ περισσότερο από αυτό. Ακολουθεί τον Tim Lake (τον υποδύεται ο Domhnall Gleeson) ο οποίος στα 21 του, ανακαλύπτει ότι μπορεί να ταξιδέψει στο παρελθόν και να αλλάξει κατά βούληση το παρόν του. Ξεκινάει λοιπόν προσπαθώντας να βρει κορίτσι, αλλά τα πράγματα θα αποδειχτούν πολύ πιο περίπλοκα απ’ όσο αρχικά φανταζόταν. Αυτό που μου άρεσε, ωστόσο, ήταν το γεγονός ότι το επίκεντρο της ταινίας σε καμία περίπτωση δεν ήταν ταξίδι στο χρόνο. Αντίθετα, το ταξίδι στο χρόνο χρησιμοποιείται ως εργαλείο για να εξερευνήσει τα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ύπαρξης, των επιλογών και των συνεπειών που αυτές επιφέρουν.
Είναι μια ταινία για το πώς μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε ή και να συμφιλιωνόμαστε με τις αβεβαιότητες και τις ατέλειες της ζωής. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή συμβαίνει σε εμάς, αυτή τη στιγμή ακόμη και εκείνες τις στιγμές που θεωρούμε συνηθισμένες, τετριμμένες, βαρετές ή δεδομένες. Ακόμα και στις οδυνηρές, σπαρακτικές και δύσκολες στιγμές που δεν γνωρίζουμε ακόμα την αξία τους. Στην ταινία εμφανίζεται επίσης μια από τους αγαπημένους μου «μπαμπάδες» της μεγάλης οθόνης (τον υποδύεται ο Bill Nighy), πράγμα που λέει πολλά, και με έκανε να κλάψω γιατί όσο κλισέ και αν ακούγεται, μου θύμισε πόσο φευγαλέος και πολύτιμος είναι ο χρόνος μου εδώ σε αυτή τη ζωή.
7. Σχεδόν Διάσημοι (2000)
Υπάρχει μια ατάκα σε αυτή την ταινία που σκέφτομαι αρκετά συχνά, που λέει: « Το μόνο αληθινό νόμισμα σε αυτόν τον χρεοκοπημένο κόσμο είναι αυτό που μοιράζεσαι με κάποιον άλλον όταν είσαι ξενέρωτος».
Τοποθετημένη στη ροκ μουσική σκηνή της δεκαετίας του 1970, η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι του William Miller, ενός νεαρού και ιδεαλιστή επίδοξου μουσικού δημοσιογράφου. Μέσα από τις μεταμορφωτικές του εμπειρίες στο δρόμο με το φανταστικό συγκρότημα Stillwater. Ο 15χρονος, κρύβοντας την πραγματική του ηλικία, ακολουθεί το 1973 την περιοδεία του ροκ συγκροτήματος για λογαριασμό του περιοδικού «Rolling Stone». Ένα ταξίδι μύησης στην εποχή των γκρούπις, των ναρκωτικών, του ελεύθερου σεξ, αλλά και του δημιουργικού ροκ προτού καταβροχθιστεί από τη μουσική βιομηχανία. ο Γουίλιαμ περιηγείται στην πολυπλοκότητα της ενηλικίωσης, δημιουργεί μόνιμες σχέσεις και ανακαλύπτει τη δική του φωνή.
Αυτή η ταινία κυριολεκτικά πάλλεται από ενέργεια. Είναι εύπεπτη και αβίαστα ειλικρινής. Αφήνει επίσης μια επίγευση που θα μπει στην καρδιά σας και θα παραμείνει εκεί για πολύ καιρό μετά το τέλος της ταινίας. Επιπλέον, η μουσική δεν υπάρχει! Καθώς είναι μια ταινία που συνδυάζει τις μεγάλες μου αγάπες, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην συναντήσω κάπου εκεί τον εφηβικό εαυτό μου και να τον αγκαλιάσω με συγκίνηση.
8. Eighth Grade (2018)
Το Eighth Grade ξεκαθαρίζει: Η εφηβεία είναι παντού και πάντα ίδια. Ακόμη κι αν δεν θέλετε να θυμάστε την δική σας, η ταινία του Bo Burnham είναι μια ταινία που θα έχω πάντα στην καρδιά μου, επειδή, μέσα από την συναισθηματική απεικόνιση του πρώιμου εφηβικού άγχους, κάπως εκτόνωσε αυτή την πάλη που ένιωθα μέσα μου ψάχνοντας απεγνωσμένα για αποδοχή. Αν δεν είστε δεκατριών ή έστω δεκαεπτά, πιθανότατα η εφηβεία σας μπορεί να είχε μια σειρά από άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα «βασανιστήρια», αλλά όχι κι αυτά των social media και των όσων αυτά επιφέρουν. Μπορεί να είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στο απόλυτο τώρα, αλλά αφορά σε κάτι που μοιάζει αναγνωρίσιμο σε κάθε εποχή ασχέτως από το πώς έμοιαζε ο κόσμος όταν μεγαλώναμε.
Ο σκηνοθέτης αναφέρεται στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ως «μια προσπάθεια να αναπαραστήσει τα παιδιά που ζουν τη ζωή τους στο διαδίκτυο»- νέους που «έχουν χαρακτηριστεί λανθασμένα ως εγωπαθείς, ναρκισσιστές, ρηχοί», αλλά στην πραγματικότητα έχουν «αναγκαστεί από μια κουλτούρα που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι να έχουν συνείδηση του εαυτού τους κάθε στιγμή». Ακολουθεί την Kayla, ένα ντροπαλό, φαινομενικά ήσυχο κορίτσι που δεν ταιριάζει ακριβώς όπως θέλει, αλλά είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να προσπαθεί.
Οι περισσότεροι από εμάς πιθανότατα νιώθουμε ότι απέχουμε πολύ από τα κλασικά σκαμπανεβάσματα του γυμνασίου, αλλά είμαι πεπεισμένη ότι το ταξίδι της Kayla θα παρηγορήσει οποιονδήποτε είναι κάπου στα χαμένα ή βιώνει κάποιου είδους μεταβατική περίοδο. Επειδή το μπρος-πίσω ανάμεσα στο να θέλεις να επαναπροσδιορίσεις τα «θέλω» σου και ταυτόχρονα να φοβάσαι την αρνητική κριτική είναι κάτι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας αφορά όλους.
Δείτε επίσης: 10+1 ταινίες που πρέπει να (ξανα)δεις αυτό το καλοκαίρι
