Υπάρχουν σκηνοθέτες που αφηγούνται ιστορίες. Υπάρχουν και εκείνοι που κάνουν τον κινηματογράφο να μοιάζει με θρησκευτικό τελετουργικό. Ο Κουέντιν Ταραντίνο ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Στα χέρια του, το σινεμά γίνεται εξομολόγηση, επανάσταση, γροθιά. Μια βιαιότητα που κλείνει το μάτι στο θεατή με γοητεία.
Ένας μαέστρος του παραλογισμού, της pop κουλτούρας, του αίματος που πετάγεται σαν φοντανιέρα. Με ένα σενάριο που διαγείρει τις αισθήσεις και μία κασσέτα με soul τραγούδια στο χέρι, ο Ταραντίνο χτίζει κόσμους όπου το pulp γίνεται ποίηση μέσα από τις εικόνες. Και τώρα που πλησιάζει το δέκατο (και τελευταίο;) φιλμ του είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθούμε απέναντι στο έργο του, σαν πιστοί μπροστά στο ιερό του σινεμά. Ποιες είναι, λοιπόν, οι κορυφαίες του στιγμές; Ας πατήσουμε “play“.
Reservoir Dogs (1992)
Το ντεμπούτο που άλλαξε το σινεμά των ‘90s. Μια αποθήκη, έξι άνδρες, μια προδοσία. Δεν βλέπεις τη ληστεία – κι όμως σε στοιχειώνει. Εδώ ο Ταραντίνο καθορίζει το στυλ του: μη γραμμική αφήγηση, ποταμός διαλόγων, μουσική που αντιστρέφει τη βία σε τέχνη. Ο Μάικλ Μάντσεν χορεύει με το αυτί του θύματος και ο θεατής μαγεύεται από το φρικτό.
Pulp Fiction (1994)
Αν ο κινηματογράφος του Ταραντίνο ήταν θρησκεία, τότε το Pulp Fiction θα ήταν το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Σπασμένη αφήγηση, διάλογοι που ρέουν σαν νερό της βρύσης στην πηγή της πλατείας του χωριού και χαρακτήρες που νομίζεις ότι έχεις συναντήσει στο δρόμο , αν αυτός ο δρόμος οδηγούσε στην κόλαση. Βίνσεντ Βέγκα και Τζουλς Γουίνφιλντ, δυο φονιάδες με φιλοσοφικές ανησυχίες. Ούμα Θέρμαν, θεά του χορού και της καταστροφής. Μια ωδή στη χαοτική ομορφιά της ζωής — ή του θανάτου.
Jackie Brown (1997)
Η πιο “ήσυχη” – αν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς έτσι – ταινία του Ταραντίνο, αλλά και η πιο ώριμη. Μια ελεγεία για τη δεύτερη ευκαιρία. Ο Ταραντίνο αγαπά τους χαρακτήρες του – και τους αφήνει να ανασάνουν. Ένα έγκλημα γίνεται καμβάς για έναν χορό χαμηλών τόνων. Δεν φωνάζει – ψιθυρίζει. Και σε κερδίζει.
Kill Bill Vol 1 n 2 (2003-04)
Η Νύφη, ντυμένη στα κίτρινα, εισβάλλει στο σινεμά σαν φάντασμα από ταινία σαμουράι. Ο Ταραντίνο ενώνει το Χόλιγουντ με το Χονγκ Κονγκ, τα σπαγκέτι γουέστερν με την ιαπωνική anime αισθητική. Είναι ένα πόνημα εκδίκησης σε δύο μέρη. Η Ούμα Θέρμαν δεν υποδύεται απλώς έναν χαρακτήρα – μετατρέπεται σε σύμβολο. Μάνα, πολεμίστρια, καταδικασμένη. Και στο φινάλε, ένα δάκρυ που δεν αφήνει λέξεις να βγουν από το στόμα.
Inglourious Basterds (2009)
Στην πρώτη σκηνή, ο Κρίστοφ Βαλτς πίνει γάλα και σπέρνει τρόμο. Στο τέλος οι Ναζί καίγονται στον κινηματογράφο. Ο Ταραντίνο δεν κάνει απλώς σινεμά – κάνει κάτι που μοιάζει με αντεκδίκηση. Ξαναγράφει την Ιστορία με το μελάνι του αίματος και της μυθοπλασίας. Μια ταινία που αγγίζει την τελειότητα στη δομή και την ένταση. Ο Χανς Λάντα μπαίνει στο πάνθεον των μεγάλων κινηματογραφικών κακών.
Django (2012)
Ο Django δεν είναι απλώς ένας ήρωας. Είναι σύμβολο μιας ελευθερίας που κερδίζεται με το αίμα. Ο Ταραντίνο μπλέκει τη μαύρη ιστορία της Αμερικής με την ποίηση του γουέστερν και γράφει έναν ύμνο στον αγώνα. Ο Κρίστοφ Βαλτς και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο προσφέρουν φλογερές ερμηνείες, αλλά ο πυρήνας, ο κρατήρας του ηφαιστείου είναι ο Τζέιμι Φοξ – βουβός, στιβαρός, ανυποχώρητος.
Once Upon a Time in Hollywood (2019)
Ένα γράμμα αγάπης στο παλιό Χόλιγουντ – και μια υπαρξιακή στροφή του Ταραντίνο. Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ σε ρόλους που λάμπουν, δίχως να προκαλούν και να κραυγάζουν. Μια ταινία-αναστεναγμός για όσα χάνονται, για τα “αν” που μας στοιχειώνουν. Το φινάλε — αιματηρό, εκδικητικό, απελευθερωτικό — είναι η πιο ανθρώπινη στιγμή του σκηνοθέτη. Ίσως και η πιο συγκινητική.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο δήλωσε πως το επόμενο θα είναι το τελευταίο του φιλμ. Ότι θα αποσυρθεί, πιστός στην υπόσχεση του “δέκα και τέλος”. Αν πράγματι αποχωρήσει θα το κάνει όπως του αρμόζει: όχι σαν παραίτηση, αλλά σαν κατάκτηση. Θα κλείσει την αυλαία όχι γιατί τον νίκησε ο χρόνος, αλλά για να περάσει στην αιωνιότητα.
Μέχρι τότε, ας ξαναδούμε τις ταινίες του. Όχι σαν απλοί θεατές, αλλά σαν προσκυνητές στην αίθουσα του ταραντινικού ναού. Εκεί που η βία γίνεται τέχνη, οι λέξεις σφαίρες, και κάθε πλάνο – μια δήλωση αγάπης στο σινεμά.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Υπάρχουν σκηνοθέτες που αφηγούνται ιστορίες. Υπάρχουν και εκείνοι που κάνουν τον κινηματογράφο να μοιάζει με θρησκευτικό τελετουργικό. Ο Κουέντιν Ταραντίνο ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Στα χέρια του, το σινεμά γίνεται εξομολόγηση, επανάσταση, γροθιά. Μια βιαιότητα που κλείνει το μάτι στο θεατή με γοητεία.
Ένας μαέστρος του παραλογισμού, της pop κουλτούρας, του αίματος που πετάγεται σαν φοντανιέρα. Με ένα σενάριο που διαγείρει τις αισθήσεις και μία κασσέτα με soul τραγούδια στο χέρι, ο Ταραντίνο χτίζει κόσμους όπου το pulp γίνεται ποίηση μέσα από τις εικόνες. Και τώρα που πλησιάζει το δέκατο (και τελευταίο;) φιλμ του είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθούμε απέναντι στο έργο του, σαν πιστοί μπροστά στο ιερό του σινεμά. Ποιες είναι, λοιπόν, οι κορυφαίες του στιγμές; Ας πατήσουμε “play“.
Reservoir Dogs (1992)
Το ντεμπούτο που άλλαξε το σινεμά των ‘90s. Μια αποθήκη, έξι άνδρες, μια προδοσία. Δεν βλέπεις τη ληστεία – κι όμως σε στοιχειώνει. Εδώ ο Ταραντίνο καθορίζει το στυλ του: μη γραμμική αφήγηση, ποταμός διαλόγων, μουσική που αντιστρέφει τη βία σε τέχνη. Ο Μάικλ Μάντσεν χορεύει με το αυτί του θύματος και ο θεατής μαγεύεται από το φρικτό.
Pulp Fiction (1994)
Αν ο κινηματογράφος του Ταραντίνο ήταν θρησκεία, τότε το Pulp Fiction θα ήταν το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Σπασμένη αφήγηση, διάλογοι που ρέουν σαν νερό της βρύσης στην πηγή της πλατείας του χωριού και χαρακτήρες που νομίζεις ότι έχεις συναντήσει στο δρόμο , αν αυτός ο δρόμος οδηγούσε στην κόλαση. Βίνσεντ Βέγκα και Τζουλς Γουίνφιλντ, δυο φονιάδες με φιλοσοφικές ανησυχίες. Ούμα Θέρμαν, θεά του χορού και της καταστροφής. Μια ωδή στη χαοτική ομορφιά της ζωής — ή του θανάτου.
Jackie Brown (1997)
Η πιο “ήσυχη” – αν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς έτσι – ταινία του Ταραντίνο, αλλά και η πιο ώριμη. Μια ελεγεία για τη δεύτερη ευκαιρία. Ο Ταραντίνο αγαπά τους χαρακτήρες του – και τους αφήνει να ανασάνουν. Ένα έγκλημα γίνεται καμβάς για έναν χορό χαμηλών τόνων. Δεν φωνάζει – ψιθυρίζει. Και σε κερδίζει.
Kill Bill Vol 1 n 2 (2003-04)
Η Νύφη, ντυμένη στα κίτρινα, εισβάλλει στο σινεμά σαν φάντασμα από ταινία σαμουράι. Ο Ταραντίνο ενώνει το Χόλιγουντ με το Χονγκ Κονγκ, τα σπαγκέτι γουέστερν με την ιαπωνική anime αισθητική. Είναι ένα πόνημα εκδίκησης σε δύο μέρη. Η Ούμα Θέρμαν δεν υποδύεται απλώς έναν χαρακτήρα – μετατρέπεται σε σύμβολο. Μάνα, πολεμίστρια, καταδικασμένη. Και στο φινάλε, ένα δάκρυ που δεν αφήνει λέξεις να βγουν από το στόμα.
Inglourious Basterds (2009)
Στην πρώτη σκηνή, ο Κρίστοφ Βαλτς πίνει γάλα και σπέρνει τρόμο. Στο τέλος οι Ναζί καίγονται στον κινηματογράφο. Ο Ταραντίνο δεν κάνει απλώς σινεμά – κάνει κάτι που μοιάζει με αντεκδίκηση. Ξαναγράφει την Ιστορία με το μελάνι του αίματος και της μυθοπλασίας. Μια ταινία που αγγίζει την τελειότητα στη δομή και την ένταση. Ο Χανς Λάντα μπαίνει στο πάνθεον των μεγάλων κινηματογραφικών κακών.
Django (2012)
Ο Django δεν είναι απλώς ένας ήρωας. Είναι σύμβολο μιας ελευθερίας που κερδίζεται με το αίμα. Ο Ταραντίνο μπλέκει τη μαύρη ιστορία της Αμερικής με την ποίηση του γουέστερν και γράφει έναν ύμνο στον αγώνα. Ο Κρίστοφ Βαλτς και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο προσφέρουν φλογερές ερμηνείες, αλλά ο πυρήνας, ο κρατήρας του ηφαιστείου είναι ο Τζέιμι Φοξ – βουβός, στιβαρός, ανυποχώρητος.
Once Upon a Time in Hollywood (2019)
Ένα γράμμα αγάπης στο παλιό Χόλιγουντ – και μια υπαρξιακή στροφή του Ταραντίνο. Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ σε ρόλους που λάμπουν, δίχως να προκαλούν και να κραυγάζουν. Μια ταινία-αναστεναγμός για όσα χάνονται, για τα “αν” που μας στοιχειώνουν. Το φινάλε — αιματηρό, εκδικητικό, απελευθερωτικό — είναι η πιο ανθρώπινη στιγμή του σκηνοθέτη. Ίσως και η πιο συγκινητική.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο δήλωσε πως το επόμενο θα είναι το τελευταίο του φιλμ. Ότι θα αποσυρθεί, πιστός στην υπόσχεση του “δέκα και τέλος”. Αν πράγματι αποχωρήσει θα το κάνει όπως του αρμόζει: όχι σαν παραίτηση, αλλά σαν κατάκτηση. Θα κλείσει την αυλαία όχι γιατί τον νίκησε ο χρόνος, αλλά για να περάσει στην αιωνιότητα.
Μέχρι τότε, ας ξαναδούμε τις ταινίες του. Όχι σαν απλοί θεατές, αλλά σαν προσκυνητές στην αίθουσα του ταραντινικού ναού. Εκεί που η βία γίνεται τέχνη, οι λέξεις σφαίρες, και κάθε πλάνο – μια δήλωση αγάπης στο σινεμά.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
