Δεν είναι απλώς ταινίες κινουμένων σχεδίων, είναι στιγμές. Είναι εποχές της ζωής μας. Πάντα στη μεγάλη οθόνη και μετά στο βίντεο κι αργότερα στο DVD player. Είναι εκείνα τα 90 λεπτά που μας έκαναν να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να αναρωτηθούμε. Η Pixar εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες δεν χτίζει απλώς κόσμους. Δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Από το Toy Story έως το φετινό Elio που βγήκε στις θερινές αίθουσες, διαλέγουμε έξι χαρακτηριστικά δείγματα της πορείας της.
Toy Story (1995): H αρχή όλων
Δεν ήταν απλώς η πρώτη ταινία της Pixar. Ήταν η πρώτη πλήρως ψηφιακά δημιουργημένη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Και ήταν πάνω απ’ όλα ένα φιλμ που ξαφνικά έκανε τους πάντες να κοιτάζουν τα παιχνίδια τους αλλιώς. Ο Γούντι και ο Μπαζ μπορεί να ξεκίνησαν ως αντίζηλοι, αλλά αυτό που γεννήθηκε ανάμεσά τους ήταν μια φιλία-πρότυπο για τα χρόνια που ακολούθησαν. Ο κόσμος της Pixar άρχισε με μια απλή, ευφυή ερώτηση: «Τι κάνουν τα παιχνίδια όταν δεν τα βλέπουμε;» — και κάπου εκεί μάθαμε πως τα πιο απλά ερωτήματα γεννούν τις πιο δυνατές ιστορίες.
Ψάχνοντας τον Nemo (2003): To νερό θυμάται
Η ιστορία του Nemo είναι ίσως η πιο πλήρης συναισθηματικά ταινία της Pixar. Μια αφήγηση για το πώς η υπερπροστασία μπορεί να πνίξει αντί να σώσει, για το πως οι απώλειες χαράσσονται μέσα μας και μετατρέπονται σε εμμονές. Το Finding Nemo είναι road movie, οικογενειακό δράμα και κωμωδία σε ίσα μέρη. Η Ντόρι της Έλεν ΝτεΤζένερις — μια αληθινή αποκάλυψη στον χώρο του voice acting — δεν είναι απλώς χαριτωμένη. Μετατρέπεται στον πιο τρυφερό φορέας τη συλλογικής μας μνήμης ή της απώλειάς της.
Ratatouille (2007): Η τέχνη δεν έχει μορφή
Όταν μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν αρουραίο που μαγειρεύει σε γαλλικό εστιατόριο καταφέρνει να αγγίξει τόσο βαθιά την ουσία της δημιουργίας, τότε ξέρεις ότι κάτι γίνεται σωστά. Ο Ρεμί είναι κάτι παραπάνω από ένας παράξενος σεφ. Αποτελεί το alter ego κάθε καλλιτέχνη που νιώθει πως δεν «ανήκει», που φοβάται ότι δεν είναι αρκετός, που όμως μέσα από το πάθος του επιμένει να δημιουργεί. Ένας ύμνος στην απρόσμενη μεγαλοπρέπεια της απλότητας.
Luca (2021): Ένα εφηβικό καλοκαίρι γεμάτη υπονοούμενα
Αν το Luca ήταν ένα καλοκαιρινό ημερολόγιο, θα είχε μυρωδιά από αλμύρα, γρανίτα αδιευκρίνιστης γεύσης και πρώτους διστακτικούς παλμούς καρδιάς. Με δύο αγόρια που ζουν μια φιλία-πέρασμα από την αθωότητα στην αυτοσυνειδησία, η ταινία φλερτάρει ανοιχτά με queer υποκειμενικότητα χωρίς ποτέ να τολμά να την κατονομάσει. Εντούτοις, η μαγιά είναι εκεί: το μυστικό που πρέπει να μείνει κρυφό, ο φόβος της απόρριψης, η επιθυμία να είσαι αποδεκτός όπως είσαι. Δεν είναι μια ταινία που θα σου φέρει δάκρυα, αλλά θα σε κάνει να νοσταλγήσεις αυτό το πρώτο καλοκαίρι που κατάλαβες ποιος είσαι.
Inside Out 2 (2024): Ένα πολύχρωμο άγχος
Η Pixar μερικές φορές μοιάζει να παλεύει με τη δική της εσωτερική κρίση ταυτότητας. Η είσοδος νέων συναισθημάτων — Άγχος, Ζήλια, Νωθρότητα και Ντροπή — υποτίθεται πως θα βάθαινε την αφήγηση. Αντιθέτως δημιουργεί μια αίσθηση υπερφόρτωσης και διάσπασης. Το πραγματικό ενδιαφέρον βρίσκεται στην ίδια την πρωταγωνίστρια, της οποίας η εμπειρία στο καμπ χόκεϊ φέρνει στο φως τις αληθινές ρωγμές της εφηβείας. Αλλά δυστυχώς, ο συναισθηματικός κόσμος της Pixar εδώ μοιάζει πιο κατασκευασμένος για να πουλήσει φιγούρες παρά για να δημιουργήσει ενσυναίσθηση.
Elio (2025): Για μία ουτοπία
Ο τελευταίος σταθμός αυτής της σύντομης ανασκόπησης μας φέρνει στο Elio, μια ταινία με απεριόριστη αισθητική φαντασία. Ένα μικρό αγόρι που θέλει απελπισμένα να φύγει από τη Γη και βρίσκει καταφύγιο στο διάστημα. Ακούγεται ως Pixar υλικό πρώτης γραμμής.Όμως το σενάριο μένει στην επιφάνεια χωρίς πραγματική συναισθηματική βαρύτητα. Ο Glordin, το χνουδωτό εξωγήινο sidekick, μπορεί να κλέψει τις καρδιές, αλλά η ίδια η καρδιά της ιστορίας μοιάζει να απουσιάζει.
Η Pixar σήμερα μπορεί να μην είναι πια το δημιουργικό θαύμα που ήταν στα πρώτα της βήματα — και ίσως αυτό είναι φυσικό. Κάθε στούντιο περνά κύκλους. Μα όσο υπάρχουν ταινίες σαν το Ratatouille ή το Finding Nemo, ξέρουμε πως η μαγεία δεν έχει χαθεί. Απλώς χρειάζεται, ίσως, να θυμηθεί γιατί ξεκίνησε: όχι για να πουλάει παιχνίδια, αλλά για να μιλά στις ψυχές μικρών και μεγάλων. Γιατί όπως μας έμαθε ο Γούντι, η φιλία — και η αλήθεια — δεν έχουν ηλικία.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Δεν είναι απλώς ταινίες κινουμένων σχεδίων, είναι στιγμές. Είναι εποχές της ζωής μας. Πάντα στη μεγάλη οθόνη και μετά στο βίντεο κι αργότερα στο DVD player. Είναι εκείνα τα 90 λεπτά που μας έκαναν να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να αναρωτηθούμε. Η Pixar εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες δεν χτίζει απλώς κόσμους. Δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Από το Toy Story έως το φετινό Elio που βγήκε στις θερινές αίθουσες, διαλέγουμε έξι χαρακτηριστικά δείγματα της πορείας της.
Toy Story (1995): H αρχή όλων
Δεν ήταν απλώς η πρώτη ταινία της Pixar. Ήταν η πρώτη πλήρως ψηφιακά δημιουργημένη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Και ήταν πάνω απ’ όλα ένα φιλμ που ξαφνικά έκανε τους πάντες να κοιτάζουν τα παιχνίδια τους αλλιώς. Ο Γούντι και ο Μπαζ μπορεί να ξεκίνησαν ως αντίζηλοι, αλλά αυτό που γεννήθηκε ανάμεσά τους ήταν μια φιλία-πρότυπο για τα χρόνια που ακολούθησαν. Ο κόσμος της Pixar άρχισε με μια απλή, ευφυή ερώτηση: «Τι κάνουν τα παιχνίδια όταν δεν τα βλέπουμε;» — και κάπου εκεί μάθαμε πως τα πιο απλά ερωτήματα γεννούν τις πιο δυνατές ιστορίες.
Ψάχνοντας τον Nemo (2003): To νερό θυμάται
Η ιστορία του Nemo είναι ίσως η πιο πλήρης συναισθηματικά ταινία της Pixar. Μια αφήγηση για το πώς η υπερπροστασία μπορεί να πνίξει αντί να σώσει, για το πως οι απώλειες χαράσσονται μέσα μας και μετατρέπονται σε εμμονές. Το Finding Nemo είναι road movie, οικογενειακό δράμα και κωμωδία σε ίσα μέρη. Η Ντόρι της Έλεν ΝτεΤζένερις — μια αληθινή αποκάλυψη στον χώρο του voice acting — δεν είναι απλώς χαριτωμένη. Μετατρέπεται στον πιο τρυφερό φορέας τη συλλογικής μας μνήμης ή της απώλειάς της.
Ratatouille (2007): Η τέχνη δεν έχει μορφή
Όταν μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν αρουραίο που μαγειρεύει σε γαλλικό εστιατόριο καταφέρνει να αγγίξει τόσο βαθιά την ουσία της δημιουργίας, τότε ξέρεις ότι κάτι γίνεται σωστά. Ο Ρεμί είναι κάτι παραπάνω από ένας παράξενος σεφ. Αποτελεί το alter ego κάθε καλλιτέχνη που νιώθει πως δεν «ανήκει», που φοβάται ότι δεν είναι αρκετός, που όμως μέσα από το πάθος του επιμένει να δημιουργεί. Ένας ύμνος στην απρόσμενη μεγαλοπρέπεια της απλότητας.
Luca (2021): Ένα εφηβικό καλοκαίρι γεμάτη υπονοούμενα
Αν το Luca ήταν ένα καλοκαιρινό ημερολόγιο, θα είχε μυρωδιά από αλμύρα, γρανίτα αδιευκρίνιστης γεύσης και πρώτους διστακτικούς παλμούς καρδιάς. Με δύο αγόρια που ζουν μια φιλία-πέρασμα από την αθωότητα στην αυτοσυνειδησία, η ταινία φλερτάρει ανοιχτά με queer υποκειμενικότητα χωρίς ποτέ να τολμά να την κατονομάσει. Εντούτοις, η μαγιά είναι εκεί: το μυστικό που πρέπει να μείνει κρυφό, ο φόβος της απόρριψης, η επιθυμία να είσαι αποδεκτός όπως είσαι. Δεν είναι μια ταινία που θα σου φέρει δάκρυα, αλλά θα σε κάνει να νοσταλγήσεις αυτό το πρώτο καλοκαίρι που κατάλαβες ποιος είσαι.
Inside Out 2 (2024): Ένα πολύχρωμο άγχος
Η Pixar μερικές φορές μοιάζει να παλεύει με τη δική της εσωτερική κρίση ταυτότητας. Η είσοδος νέων συναισθημάτων — Άγχος, Ζήλια, Νωθρότητα και Ντροπή — υποτίθεται πως θα βάθαινε την αφήγηση. Αντιθέτως δημιουργεί μια αίσθηση υπερφόρτωσης και διάσπασης. Το πραγματικό ενδιαφέρον βρίσκεται στην ίδια την πρωταγωνίστρια, της οποίας η εμπειρία στο καμπ χόκεϊ φέρνει στο φως τις αληθινές ρωγμές της εφηβείας. Αλλά δυστυχώς, ο συναισθηματικός κόσμος της Pixar εδώ μοιάζει πιο κατασκευασμένος για να πουλήσει φιγούρες παρά για να δημιουργήσει ενσυναίσθηση.
Elio (2025): Για μία ουτοπία
Ο τελευταίος σταθμός αυτής της σύντομης ανασκόπησης μας φέρνει στο Elio, μια ταινία με απεριόριστη αισθητική φαντασία. Ένα μικρό αγόρι που θέλει απελπισμένα να φύγει από τη Γη και βρίσκει καταφύγιο στο διάστημα. Ακούγεται ως Pixar υλικό πρώτης γραμμής.Όμως το σενάριο μένει στην επιφάνεια χωρίς πραγματική συναισθηματική βαρύτητα. Ο Glordin, το χνουδωτό εξωγήινο sidekick, μπορεί να κλέψει τις καρδιές, αλλά η ίδια η καρδιά της ιστορίας μοιάζει να απουσιάζει.
Η Pixar σήμερα μπορεί να μην είναι πια το δημιουργικό θαύμα που ήταν στα πρώτα της βήματα — και ίσως αυτό είναι φυσικό. Κάθε στούντιο περνά κύκλους. Μα όσο υπάρχουν ταινίες σαν το Ratatouille ή το Finding Nemo, ξέρουμε πως η μαγεία δεν έχει χαθεί. Απλώς χρειάζεται, ίσως, να θυμηθεί γιατί ξεκίνησε: όχι για να πουλάει παιχνίδια, αλλά για να μιλά στις ψυχές μικρών και μεγάλων. Γιατί όπως μας έμαθε ο Γούντι, η φιλία — και η αλήθεια — δεν έχουν ηλικία.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
