Ο τρόμος είναι το πιο ειλικρινές είδος του σινεμά. Δεν υπόσχεται τίποτα λιγότερο από μια σωματική εμπειρία: ιδρωμένες παλάμες, βλέμμα που καρφώνεται στην οθόνη, μια ανατριχίλα που διαπερνά τη ραχοκοκαλιά. Το 2025 αποδεικνύεται χρονιά-ορόσημο για το είδος, με ταινίες που δεν αρκούνται στα κλισέ του παρελθόντος αλλά τα αναδιατυπώνουν φέρνοντας στο προσκήνιο νέα οράματα. Από τον ρομαντισμό της κλασικής γοτθικής παράδοσης μέχρι τη σύγχρονη κοινωνική αλληγορία, πέντε ταινίες ξεχωρίζουν και χαράζουν την ταυτότητα του φετινού κινηματογραφικού τρόμου: Nosferatu, Sinners, Dracula, Companion και Weapons. 

Nosferatu  
Ο Ρόμπερτ Έγκερς έχει χτίσει τη φήμη του πάνω στη δημιουργία ατμόσφαιρας: The Witch, The Lighthouse, The Northman. Με το Nosferatu καταπιάνεται με έναν από τους πιο εμβληματικούς μύθους του σινεμά. Δεν πρόκειται για απλή επανεκτέλεση, αλλά για επαν-ερμηνεία. Σκοτάδι, ομίχλη, ένα κάστρο που μοιάζει να αναπνέεi κι ένα βαμπίρ που ενσαρκώνει τον τρόμο της ίδιας της επιθυμίας. Ο Έγκερς δεν ενδιαφέρεται για jump scares. Θέλει να χτίσει έναν εφιάλτη που μοιάζει με πίνακα του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ. Η ταινία αναδεικνύει την παράδοση του γερμανικού εξπρεσιονισμού σε σύγχρονη φόρμα, αποδεικνύοντας ότι ο τρόμος μπορεί να είναι ταυτόχρονα υψηλή τέχνη και σωματική δοκιμασία.

Sinners 
Ο Ράιαν Κούγκλερ άφησε για λίγο τα μπλοκμπάστερ και βυθίστηκε στα σκοτάδια της αμερικανικής κοινωνίας. Το Sinners δεν είναι απλώς ταινία τρόμου. Aποτελεί ένα κατηγορώ εναντίον της συλλογικής ενοχής. Σ’ έναν κόσμο όπου οι αμαρτίες δεν μένουν κρυφές αλλά επιστρέφουν με τη μορφή φρικτών τιμωριών, η αφήγηση συνδυάζει τη λαϊκή παράδοση με τον ρυθμό του θρίλερ. Ο Κούγκλερ ποντάρει σε μια πιο ρεαλιστική βάση: οι δαίμονες είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι κι ο τρόμος πηγάζει από τις κοινωνικές αδικίες. Το φιλμ ξεχώρισε στο box office και ήδη συζητιέται ως η πιο πολιτικά φορτισμένη ταινία τρόμου της χρονιάς με φόντο και τα επερχόμενα Όσκαρ.

Dracula  
Η φιγούρα του Δράκουλα επανέρχεται ξανά και ξανά, σαν αθάνατος που αναζητά νέες μορφές. Το 2025 o Λικ Μπεσόν επιχειρεί μια εκδοχή που σέβεται την κλασική γοτθική καταγωγή, αλλά τη φέρνει στο σήμερα. Με επιβλητικά σκηνικά, σκοτεινό ρομαντισμό και μια ματιά στην ψυχολογία του ίδιου του πρίγκιπα της νύχτας, η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο έπος και στο θρίλερ. Δεν είναι απλώς η ιστορία ενός βαμπίρ, αλλά μια μελέτη πάνω στη μοναξιά και στην κατάρα της αθανασίας. Ο τρόμος εδώ δεν έρχεται από το αίμα και τα δόντια αλλά από την αίσθηση ότι ο Δράκουλας δεν είναι ξένος. Eίναι η ίδια η δίψα μας για εξουσία και αιωνιότητα.

Companion 
Από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα πρωτοτυπίας του 2025. Το Companion ακολουθεί την ιστορία μιας σχέσης ανθρώπου-μηχανής που μετατρέπεται σε εφιάλτη. Σ’ έναν κόσμο όπου η τεχνητή νοημοσύνη εισβάλλει στην καθημερινότητα, η ταινία παίζει με τα όρια του sci-fi και του τρόμου. Ο “σύντροφος” που δημιουργήθηκε για να προσφέρει φροντίδα και συντροφιά καταλήγει να απαιτεί αποκλειστικότητα, να πνίγει τον άνθρωπο μέσα στον ίδιο του τον φόβο. Πρόκειται για αλληγορία πάνω στη μοναξιά της εποχής μας και στη σχέση μας με τις μηχανές. Η ταινία τρομάζει όχι γιατί δείχνει τέρατα αλλά γιατί καθρεφτίζει την ίδια την εξάρτησή μας από την τεχνολογία.

Weapons 
Το Weapons του Ζακ Κρέγκερ είναι ίσως η πιο αινιγματική ταινία της χρονιάς. Μετά το Barbarian ο σκηνοθέτης επιστρέφει με ένα φιλμ που μοιάζει με κολάζ από ιστορίες τρόμου, όλες δεμένες γύρω από ένα κεντρικό μοτίβο: τα όπλα ως εργαλεία βίας αλλά και ως σύμβολα μιας κοινωνίας που ζει σε διαρκή φόβο. Η ταινία κινείται ανάμεσα στο σπλάτερ και την κοινωνική αλληγορία, αποδεικνύοντας πως το σινεμά τρόμου δεν είναι μόνο ψυχαγωγία αλλά και σχόλιο πάνω στις πιο σκοτεινές όψεις της πραγματικότητας. Ο Κρέγκερ αποδομεί την αμερικανική κουλτούρα της βίας με εικόνες που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Το 2025 βρίσκει τον τρόμο να ανανεώνεται, να μιλά τη γλώσσα του σήμερα χωρίς να ξεχνά την παράδοση. Από τον εξπρεσιονισμό του Έγκερς ως τις πολιτικές αλληγορίες του Κούγκλερ και του Κρέγκερ, από τον γοτθικό ρομαντισμό του Dracula ως το τεχνολογικό άγχος του Companion το είδος δείχνει πιο ζωντανό από ποτέ. 

Ο τρόμος δεν είναι πια μόνο υπόθεση φθηνών τρικ. Aποτελεί μια μορφή τέχνης που αγγίζει τις πιο κρυφές μας φοβίες και οι φετινές κυκλοφορίες μας υπενθυμίζουν ότι όσο κι αν εξελισσόμαστε πάντα θα χρειαζόμαστε την εμπειρία του σκοταδιού για να νιώσουμε την αξία του φωτός. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.