Κλείνει τα 53 του κι επιστρέφει με νέα ταινία του ταινία με πρωταγωνιστές Ιζαμπέλ Υπέρ και Βενσάν Κασέλ 

Ο Ασγκάρ Φαραντί  είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ιρανούς σκηνοθέτες. Έχει καταφέρει να αναδείξει τη δύναμη του κινηματογράφου ως εργαλείο κοινωνικού στοχασμού και ψυχολογικής ενδοσκόπησης. Με ένα ύφος που συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη δραματουργική ένταση δημιουργεί πολυεπίπεδες ιστορίες που εξερευνούν την ηθική ασάφεια, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα πολιτισμικά διλήμματα σε μία κοινωνία που ταλαντεύεται ανάμεσα στην παράδοση και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Το έργο του χαρακτηρίζεται από σφιχτοδεμένα σενάρια, πειστικούς διαλόγους και ερμηνείες υψηλής υποκριτικής ποιότητας.  

Ένας Χωρισμός
Μία αίθουσα δικαστηρίου. Μία αντιδικία που ολοκληρώνεται τυπικά, με τις υπογραφές. Ο χωρισμός είναι ένα γεγονός. Εδώ όμως ο σκηνοθέτης είναι αποφασισμένος να διεισδύσει σε βάθος και να αναζητήσει τις αιτίες, τον αντίκτυπο και τις συνέπειες μίας φαινομενικά βεβιασμένης απόφασης. Υπάρχει ελπίδα για ένα παιδί που μεγαλώνει στη σημερινή Τεχεράνη; Διαμορφώνεται ένα γνώριμο σκηνικό και μία γέφυρα ανάμεσα στις γενιές, που δίνει διαχρονικό χαρακτήρα. Το ζευγάρι, η κόρη κι ο πατέρας του συζύγου. Ένα συνεχές παιχνίδι μετατόπισης των ευθυνών. Απόλυτη άρνηση αποδοχής ενοχής. Μυστήριο που ξετυλίγεται μαεστρικά, ώστε να διερευνηθούν όλες οι πιθανές παράμετροι. Εξυφαίνεται ο ιστός μίας άρρωστης κοινωνίας, που το μόνο που της έχει απομείνει είναι η αγάπη, η έμπρακτη αγάπη. Μονάχα η αλληλεγγύη κι η ειλικρίνεια μπορούν να κρατήσουν δυνατούς τους δεσμούς. Πολυεπίπεδο δράμα, πολύπλευρο θρίλερ μέχρι την τελευταία σκηνή. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως δικαιώθηκε. Μονάχα ο χρόνος θα το δείξει. 

Το Παρελθόν
Από την πρώτη κιόλας σκηνή ο σπουδαίος δημιουργός προοικονομεί με λεπτή υφή το τι θα ακολουθήσει. Μία πλαστική τζαμαρία … κενό, σαφής η απόσταση. Απέλπιδα προσπάθεια συνεννόησης με τα μάτια και νοήματα. “Φοβήθηκα ότι θα με στήσεις πάλι, δεν ήμουν σίγουρη πως θα έρθεις”. Κάτι έχει σπάσει οριστικά, όχι απλά ραγίσει. Ο Αχμάντ περιμένει με αγωνία να δει τα παιδιά του. Τελικά έρχεται αντιμέτωπος με μία πραγματικότητα που δεν περίμενε. Δεν του μένει χρόνος να αντιδράσει. Η έλευσή του γίνεται αφορμή να διαταραχθεί η ισορροπία της σιωπής. Η αλήθεια θα λάμψει, θα αφήσει όμως πίσω της ανεξίτηλα σημάδια. Το παρελθόν μοιάζει να στοιχειώνει ολόκληρη την τοπική κοινωνία. Οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, να βάψουν συμβολικά το σπίτι σαν σύμβολο επανεκκίνησης και μια ανώτερη δύναμη μοιάζει να τους κρατάει πίσω. Ένα διαρκές παιχνίδι αναζήτησης και ταυτόχρονα μετατόπισης των ευθυνών. H ένταση αυξάνεται κλιμακωτά και κορυφώνεται λίγο πριν το φινάλε. Ένοχα μυστικά αποκαλύπτονται. Η τεχνολογία έχει κάνει και πάλι το “θαύμα” της. Προσπάθεια απενοχοποίησης και ταυτόχρονα εξιλέωσης. Μένει όμως χρόνος; 

Ο Εμποράκος
O Eμάντ κι η Ράνα έχουν μόλις παντρευτεί. Ο σύζυγος, δάσκαλος σε τοπικό σχολείο. Κι οι δύο μέλη μίας θεατρικής ομάδας. Ένα βράδυ, το ζευγάρι αναγκάζεται να εγκαταλείψει βίαια την κατοικία του, καθώς το κτίριο βρίσκεται υπό κατάρρευση, όπως κι η κοινωνία. ” Ολόκληρη η πόλη πρέπει να ισοπεδωθεί ” ακούγεται, προοικονομία για όσα θα ακολουθήσουν. Κάποιος από τον θίασο τους προσφέρει νέο σπίτι. Η προηγούμενη ένοικος όμως δεν έχει πάρει τα πράγματά της. Μυστήριο. Κάπου εκεί έρχεται όμως ένα απρόσμενο περιστατικό, ικανό να ταράξει την ευαίσθητη ισορροπία του ζευγαριού και να αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Ο φόβος κυριαρχεί, τα ηθικά διλήμματα πολλά. Διττό δράμα. Από την μία, ο ανδρισμός του θίγεται και προσέξτε μιλάμε για μία κοινωνία απόλυτα ανδροκρατούμενη και θεοκεντρική κι από την άλλη η γυναίκα-θύμα βιώνει έναν ψυχολογικό εγκλωβισμό, τα τραύματά της ανεξίτηλα, δεν ξέρει πλέον ποιον μπορεί να εμπιστευτεί. Ο σύζυγος επιζητεί την εκδίκηση, να βρει τον ένοχο, να αποκαταστήσει το όνομα και τη σχέση του με τη γυναίκα του. Είναι άραγε εύκολο; 

Το ξέρουν όλοι
H Λάουρα επιστρέφει με τα δύο παιδιά της από την Αργεντινή στα προάστια της Μαδρίτης για χάρη του γάμου της αδελφή της, Άννα. Σύντομα ξετυλίγεται το παζλ της τοπικής κοινωνίας, με την οικογένεια να έχει εξέχουσα θέση. Και την ώρα που όλοι γλεντάνε στους ρυθμούς του “Su Muere Por Volver” τα φώτα σβήνουν. Όταν θα ανάψουν τίποτα δεν θα είναι όπως πριν … Ένα αιφνίδιο γεγονός ταράζει την ηρεμία κι η χαρά δίνει τη θέση της στην αγωνία. Το μυστήριο επιτείνεται με τη βοήθεια της βροχής. Μία γιορτή μετατρέπεται σε τραγωδία. Οι επόμενες ώρες κι ημέρες ισοδυναμούν με επίγεια κόλαση. Τι είναι αυτό που μπορεί να έχει ταράξει τις ισορροπίες; Χαβιέρ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρικάρντο Νταρίν, σταρ παγκόσμιας εμβέλειας. Ο τρόπος που χρησιμοποιούνται δίνει καθολικότητα στο κινηματογραφικό μήνυμα του Ιρανού. Ακόμα κι αυτή τη φορά, με ακριβά διαμάντια στη διάθεσή του, συνθέτει ένα υπέροχο ” κολιέ “, που οι χάντρες του, μπαίνουν στην τροχιά του μεγάλου ρολογιού για να μηδενίσουν τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς και να καταδείξουν τα κακώς κείμενα (σαφής αιχμή για τις θρησκείες, τις μικρότητες του χωριού και τους απατεώνες που προσπαθούν να επωφεληθούν) της κοινωνίας. Όλα τα παραπάνω επιλέγεται να γίνουν μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία του Jose Luis Αlcaine και φυσικά την μουσική, που σε μεταφέρει από το πανηγύρι, στην αγωνία και τελικά στο εν μέρει λυτρωτικό φινάλε. 

Ένας Ήρωας
Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή, καθώς αδυνατεί να αποπληρώσει το χρέος (“πήρα δάνειο”) του στον δανειστή του. Έχει καταφέρει να λάβει διήμερη άδεια και προσπαθεί να τον πείσει να αποσύρει την μήνυση, ώστε να καταφέρει να εργαστεί και σταδιακά να τον εξοφλήσει. Η τύχη του χαμογελά και ξεκινάει ένα δαιδαλώδες μονοπάτι γεμάτο ηθικά διλήμματα και δύσκολες αποφάσεις. Θα κερδίσει την παράταση της παραμονής εκτός του εγκλεισμού, ωστόσο τα πράγματα θα πάρουν περίεργη τροπή και σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν περίμενε. Το σενάριο αποτελεί την μεγάλη δύναμη του Ιρανού κινηματογραφιστή διαχρονικά. Η σκηνική λιτότητα μας φέρνει αντιμέτωπους με τους πρωταγωνιστές. Προσαρμοσμένη πάνω τους η κάμερα, μας δίνει το ψυχογράφημα του καθενός. Οι διαρκείς ανατροπές δίνουν ένταση. Το θρίλερ παίρνει ανεξέλεγκτες προεκτάσεις κι οι αλυσιδωτές εξελίξεις μας οδηγούν μαεστρικά στην κενότητα της τοπικής κοινωνίας, που αγαπάει να μισεί. Σχέσεις που έχουν σφυρηλατηθεί σε βάθος χρόνου δοκιμάζονται και η εμπιστοσύνη κλονίζεται. Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο κι η απόγνωση αποτελεί κυρίαρχο συναίσθημα. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.