Στην καρδιά του 48ου Διεθνούς Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας χτυπά η ακατέργαστη δύναμη του σινεμά: η στιγμή που η προσωπική ιστορία συναντά το συλλογικό βίωμα και μεταμορφώνεται σε εικόνα, σε παλμό, σε ερώτημα. Οι νέοι δημιουργοί δεν καταθέτουν απλώς ταινίες στις κριτικές επιτροπές και το κοινό, μοιράζονται όνειρα, φόβους, ματαιώσεις και μικρές νίκες. Από το “Fouette” του Δημήτρη Ζούρα μέχρι τους “Λύκους που επιστρέφουν»”του Στέλιου Μωραϊτίδη και τη “Νίκη” του Σάββα Σταύρου, ο θεατής συναντά τρεις διαφορετικούς κόσμους ενωμένους από ένα κοινό νήμα: την αγωνία να υπάρξεις, να ακουστείς, να σταθείς όρθιος απέναντι σε μια πραγματικότητα που δοκιμάζει τα όρια της αντοχής σου. Στο σινεμά μικρού μήκους η απόσταση ανάμεσα στο όνειρο και τη ματαίωση είναι πράγματι μερικά χιλιοστά και αυτή ακριβώς η λεπτή γραμμή είναι που γεννά την αλήθεια και τη συγκίνηση. 

“Fouetté”, του Δημήτρη Ζούρα 

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Δημήτρης Ζούρας (1994, Αθήνα) είναι σκηνοθέτης και casting director. Έχει σκηνοθετήσει τέσσερις μικρού μήκους ταινίες και τώρα γράφει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. 

Μία μάνα, δύο παιδιά. Μυστικά που δεν αφήνουν τα ανείπωτα να βρουν τον δρόμο προς τον στόχο του. Ο γιος θέλει να μιλήσει, η κόρη θέλει να πετύχει κι η μητέρα προσπαθεί με τον λάθος τρόπο να τους προσγειώσει, κόβοντάς τους τα φτερά. Στην εποχή μας όμως προχωρούν, όσοι τολμούν να ρισκάρουν, να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να κερδίσουν μία πολυεπίπεδη αίσθηση της ελευθερίας. Στο τέλος η αποδοχή και η αγκαλιά έρχονται νομοτελειακά, καθώς έχουν κερδίσει το μεγάλο στοίχημα πρώτα απ΄όλα απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Το ελάχιστο χρέος, ώστε να αναπνεύσουν και να κοιτάξουν τον ουρανό με περηφάνια για όσα έχουν πετύχει.

“Οι λύκοι επιστρέφουν”, του Στέλιου Μωραϊτίδη 

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Στέλιος Μωραϊτίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Σπούδασε Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Paris 1 στη Γαλλία. Οι Λύκοι Επιστρέφουν είναι η δεύτερη ταινία μυθοπλασίας μικρού μήκους που έχει σκηνοθετήσει. 

Μία από τις πιο πολιτικές ταινίες του Φεστιβάλ με διαχρονικό μήνυμα. Δε μένει στην επιφάνεια της υπόθεσης και των εικόνων και προσπαθεί να δώσει τη δυνατότητα στον θεατή να αποκρυπτογραφήσει κάθε μήνυμά του, συνδέοντάς το με παραπάνω από ένα γεγονότα και εποχές. Σπουδαίο, γιατί καταφέρνει με ένα μοναδικό τρόπο να θέσει τον θεατή σε ρόλο πρωταγωνιστή και να αναλογιστεί ο τελευταίος τις ευθύνες του, πριν εκ του ασφαλούς κρίνει για να μη βρεθεί στη δύσκολη θέση να κριθεί. Μία ιστορία που δεν τοποθετείται με σαφήνεια στον χωροχρόνο κι αυτό είναι τελικά το μεγάλο της πλεονέκτημα που κάνει το αφήγημά της επίκαιρο και οικουμενικό ξεπερνώντας τα εγχώρια σύνορα κι αγγίζοντας όλα τα Βαλκάνια, τις πληγές και τα ανεξίτηλα τραύματα που αφήνουν στους λαούς τους. 

“Νίκη”, του Σάββα Σταύρου 

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Σάββας Σταύρου είναι Κύπριος σκηνοθέτης και σεναριογράφος με έδρα το Λονδίνο. Είναι απόφοιτος των Sundance Lab, Berlinale Talents, BFI @ London Film Festival, καθώς και του Film London Lodestars. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί και βραβευθεί διεθνώς σε φεστιβάλ, με πιο προβεβλημένη την τελευταία του, Buffer Zone. 

Το όνειρο απέχει μία λεπτή γραμμή από τη ματαίωση. Μία τραγουδίστρια νιώθει πως έχει έρθει η μεγάλη στιγμή να τραγουδήσει μπροστά στο κοινό. Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα για την πρεμιέρα, η κλεψύδρα αδειάζει, έχει λογαριάσει όμως χωρίς τα σημεία των καιρών. Η σκηνή αδειάζει, οι συνεργάτες της αποχωρούν. Δε θέλει να το αποδεχθεί, ακροβατεί ανάμεσα στο θέλω και στο πρέπει. Έχει κάνει τόσα πολλά για να καταφέρει να βρεθεί σε αυτό το σημείο. Με δύο εξαιρετικές ερμηνείες της Φλομαρίας Παπαδάκη και Έλενας Τοπαλίδου γίνεται σαφές πως το σινεμά μικρού μήκους μπορεί να έχει μεγάλη αξία. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.