Ο κινηματογράφος μικρού μήκους έχει μια σπάνια δύναμη: να συλλαμβάνει την ένταση μιας ολόκληρης ζωής σε λίγα μόνο λεπτά. Δεν χρειάζεται υπερβολές, ούτε μεγάλα εφέ, αρκεί μια εικόνα, μια φράση, ένα βλέμμα για να πυροδοτήσει σκέψεις και συναισθήματα που ξεπερνούν την οθόνη. Στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας οι δημιουργοί ξαναπιάνουν το νήμα της μνήμης, της ταυτότητας, της απώλειας και της ελπίδας προσφέροντας στον θεατή μια εμπειρία βαθιά προσωπική αλλά ταυτόχρονα συλλογική.
Είτε μέσα από αρχειακές εικόνες μιας χαμένης νύχτας, είτε με την ανατρεπτική αφήγηση ενός μεταποκαλυπτικού ταξιδιού, είτε με τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη βία και στη συγχώρεση οι ταινίες που προβάλλονται φέτος μας θυμίζουν γιατί ο μικρού μήκους κινηματογράφος παραμένει το πιο τολμηρό και αληθινό πεδίο έκφρασης. Είναι οι μικρές ιστορίες που τελικά φωτίζουν τα μεγάλα ερωτήματα: τι σημαίνει να ζεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις.
“Αβαντάζ” του Χρήστου Τάτση
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Χρήστος Τάτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιωάννινα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φυσικής του Α.Π.Θ. Σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους, Εντροπία (2018), συμμετείχε στο 41o DISFF, στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», καθώς και σε άλλα εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ.
Επιστροφή κάπου μεταξύ 80-90΄. Μία εποχή που αρκετοί γλέντησαν με τη ψυχή τους και σήμερα τους λείπει. “Η διασκέδαση άλλαξε”. Ο Τάτσης συνδυάζει άψογα το αρχειακό υλικό με τις συνεντεύξεις και δείχνει πως οι ζωές των πρωταγωνιστών της νυχτερινής διασκέδασης κατρακύλησαν μετά από ένα τραγικό γεγονός. Έχουν διάθεση να δικαιολογήσουν, παρ΄ότι βαθιά σημαδεμένοι από όσα συνέβησαν. Ένας κύκλος που κλείνει, χρόνια που πέρασαν και μία πραγματικότητα που μετασχηματίστηκε όπως ακριβώς η μοίρα όσων βλέπουμε μα περνούν μπροστά από την κάμερα.
“Hopepunk”, της Βασιλικής Λαζαρίδου
Λίγα λόγια για τη δημιουργό: Η Βασιλική Λαζαρίδου (they/them, γεν. 1989, Θεσσαλονίκη) είναι σκηνοθέτης και εικαστικός. Σπούδασε Πολιτισμική Τεχνολογία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Θεωρία Κινηματογράφου στο Μονπελιέ και Ρητορική των Μέσων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σκηνοθετήσει τη μικρού μήκους Hopepunk.
“Ήρθε η ώρα συναδέλφισσα”. Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται στην αφετηρία αυτής της ενδιαφέρουσας ταινίας. Προμηνύει ή αν θέλετε προοικονομεί τη δράση που θα ακολουθήσει. Ένα μυστικό κρυμμένο σε ένα αυτοκίνητο που γρήγορα θα αποκαλυφθεί και θα γίνει μοχλός ανάπτυξης της πλοκής. Η τελική μάχη δεν έχει δοθεί όμως. Η Λαζαρίδου σκηνοθετεί απέναντι σε κάθε τι συμβατικό. Δίνει έναν τόνο μεταποκαλυπτικό, μεταφυσικό που ντύνει το συναίσθημα της εκδίκησης. Σαν ένα αναπόφευκτο ξεκαθάρισμα με φόντο ένα “ηλεκτρισμένο” ταξί. “Όποιος δεν έχει τον δρόμο, δεν έχει και την πόλη”. Σύννεφα πάνω από το άστυ και ένα αισιόδοξο μήνυμα μετά την κάθαρση.
“Noi”, του Νεριτάν Ζιντζιρία
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Νεριτάν Ζιντζιρία γεννήθηκε στα Τίρανα της Αλβανίας. Ζει και εργάζεται στα Βαλκάνια. Είναι ο δημιουργός των ταινιών Χαμομήλι, A Country of Two, Φῶς ἐκ Φωτός, υπήρξε υποψήφιος για βραβείο Tiger Short από το Διεθνές Φεστιβάλ Ρότερνταμ και βραβεύθηκε με το Grand Prix του φεστιβάλ Slamdance. Με όχημα το φιλμικό ιδίωμα ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, διερευνά πώς ο θάνατος και η απώλεια επαναπροσδιορίζουν την ανθρώπινη μνήμη.
Από την πρώτη σκηνή στο κεντρικό φόντο βρίσκονται τα άλογα. Οι αθώες ψυχές των ζώων. Ακόμα κι αν κάνουν ένα έγκλημα είναι άθελά τους, καθώς είναι “άλογα” όντα. Οι άνθρωποι από την άλλη έχουν την διαρκή πάλη ανάμεσα στα ένστικτα και τη λογική. Ένα παιδί φαίνεται πως υποφέρει από κάποια ψυχική διαταραχή. Τι έχει συμβεί και το έχει σημαδέψει; Μία τραγωδία που τα τραύματά της είναι ακόμα ανοιχτά. Μία διαρκής ακροβασία υπαρξιακών διαστάσεων με το καλό να επικρατεί και το μεγαλείο της συγχώρεσης να προσπερνά κάθε σκοτεινή σκέψη.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
