Στη Δράμα, εκεί όπου οι μικρού μήκους ταινίες αποκτούν διαχρονικά τη δική τους φωνή το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους ανοίγει για ακόμη μια χρονιά τον διάλογο ανάμεσα στη δημιουργία και την κοινωνία. Οι νέοι και οι παλιότεροι σκηνοθέτες καταθέτουν ιστορίες που αγγίζουν βαθιά τις αγωνίες, τις χαρές και τα τραύματα της εποχής μας. Από την ανάγκη για ρήξη με τα στερεότυπα που βαραίνουν τις νεότερες γενιές, μέχρι την ανάδειξη του αθλητισμού ως χώρου εκτόνωσης-κοινωνικοποίησης και την αποτύπωση της μοναξιάς στις πόλεις, οι ταινίες που παρουσιάζονται φέτος επιχειρούν να συλλάβουν το παρόν με βλέμμα στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε ταινία μοιάζει με μικρό καθρέφτη: άλλες φορές ραγίζει, άλλες φωτίζει κι άλλες παραμορφώνει, μα πάντα μας επιστρέφει κάτι από εμάς τους ίδιους. Ο κινηματογράφος μικρού μήκους αποδεικνύεται ξανά ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι που δεν φοβάται να αγγίξει δύσκολα θέματα, να ψιθυρίσει αλήθειες και να πυροδοτήσει σκέψεις. Στην εποχή της ταχύτητας και της διάσπασης προσοχής, οι ιστορίες αυτές μας θυμίζουν πως η ουσία βρίσκεται συχνά σε μια στιγμή, σε μια εικόνα, σε ένα βλέμμα κι ίσως εκεί να βρίσκεται η δύναμη του Φεστιβάλ κι ειδικότερα του Εθνικού Διαγωνιστικού τμήματος: δηλαδήν να δίνει φωνή στο μικρό για να μιλήσει για το μεγάλο.
“Μίτση”, της Γεύης Δημητρακοπούλου
Λίγα λόγια για τη δημιουργό: Η Γεύη Δημητρακοπούλου είναι σκηνοθέτις και σεναριογράφος. Της αρέσει να δημιουργεί έναν κινηματογράφο με στιγμές και ιστορίες διαφορετικών επιθυμιών, κόσμων και φωνών. Η Μίτση είναι η δεύτερη ταινία της. Από την πρώτη σκηνή η θάλασσα δίνεται ως διαφυγή. Από τι θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς. Από τις επιταγές και τα στερεότυπα που περνούν από γενιά σε γενιά είναι η απάντηση. “Όποιος χάνει στα λεφτά, κερδίζει στην αγάπη”. Δύο νεαρά κορίτσια είναι “υποχρεωμένα” να υποστούν όσα μοιρολατρικά δέχτηκαν οι προηγούμενες γενιές, ένα χαστούκι όμως είναι ικανό να ξυπνήσει και να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά που ισοδυναμούν με ένα εκκωφαντικό, “ως εδώ”. Τα “έθιμα” ήρθε η ώρα να τελειώσουν. Η επανάσταση θα έρθει ως ανάγκη κι ως ελπίδα. Οι πρωταγωνίστριες δε φοβούνται να έρθουν κοντά στη φωτιά, δε νιώθουν απειλή στο να καούν. Ένας αέναος κύκλος που πρέπει να σπάσει. Υπάρχει άραγε διαφυγή;
“Κάνε αυτό που πρέπει”, του Μάνου Παπαδάκη
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Μάνος Παπαδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Το “Κάνε Αυτό που Πρέπει” είναι η δεύτερη μικρού μήκους ταινία που έχει σκηνοθετήσει. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ο αθλητισμός αποτελεί μονοπάτι κοινωνικοποίησης (και) στην εποχή μας, δηλαδή μία περίοδο απόλυτης επικράτησης της τεχνολογίας και των επιτευγμάτων της. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο προπονητής πρέπει πρώτα απ΄όλα να είναι παιδαγωγός. Εδώ η ιστορία έστω και με τον λάθος τρόπο κρύβει ενδιαφέρον και συναίσθημα. Ο “Μινώταυρος” κλείνει. Πόσοι χώροι αθλητισμού που έγιναν με φόντο την Ολυμπιάδα του 2004 έκλεισαν μέσα στην κρίση; Διάσταση στην προσέγγιση των γεγονότων μεταξύ προπονητή και αθλητών και είναι λογικό. “Work hard, play harder” που μοιάζει ειρωνικό, καθώς πλέον δεν υπάρχει ο φυσικός χώρος για παιχνίδι. Μέσα σε αυτή τη διαδρομή της ενηλικίωσης στον αθλητισμό χτίζονται προσωπικότητες και όσο παίρνει ο νέος μεγαλώνοντας τον “στιγματίζουν” ανεξίτηλα. Όπως ο τρόπος να μάχεται και τελικά να νικάει, από τις μικρές μέχρι τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής.
“Παντάξενος”, της Ευτυχίας Ιωσηφίδου
Λίγα λόγια για τη δημιουργό: Η Ευτυχία Ιωσηφίδου κάνει ταινίες, διδάσκει και είναι μαμά. Έχει κάνει σπουδές θεάτρου, κινηματογράφου και φιλοσοφίας. Οι ταινίες της έχουν προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ. Ως σκηνοθέτις, εξερευνά διαφορετικές φόρμες της κινηματογραφικής γλώσσας. Ως άνθρωπος, προσπαθεί να συνεχίζει.
Το συναίσθημα της αποξένωσης στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι κοινό μυστικό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δε γνωρίζουν τους γείτονές τους κι αν αυτό συμβαίνει είναι συνήθως για τους λάθους λόγους. “Ξένοι” στην ίδια πόλη που τους έφερε η ζωή για μία καλύτερη προοπτική, αλλά τελικά μέσα στους πιεστικούς χρόνους των ημερών μας χάθηκε η επαφή κι η επικοινωνία. Μία μία μίνι αναδρομή στο πως φτάσαμε ως εδώ και το γνωστό μοτίβο με τα παιδιά να παίζουν μπάλα σε μία αλάνα ως αχτίδα ελπίδας. Μία ταινία που προκαλεί προβληματισμό και επαναφέρει υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
