Στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας τρεις διαφορετικές ταινίες συναντιούνται για να φωτίσουν, καθεμιά με τον δικό της τρόπο, πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας: τη διαφθορά που διαβρώνει θεσμούς και ανθρώπους, την ανάγκη για απελευθέρωση και σύνδεση, αλλά και τη δύναμη που μπορεί να κρύβεται σ’ ένα απλό γκολ. Από την ωμή κριτική στον κλήρο και το “φακελάκι” μέχρι την καλοκαιρινή αναζήτηση του έρωτα και τη μικρή επανάσταση ενός άντρα που διεκδικεί να μη μένει αόρατος, οι δημιουργοί αναδεικνύουν το σινεμά μικρού μήκους ως έναν τόπο όπου οι μεγάλες αλήθειες της ζωής χωράνε μέσα σε λίγα λεπτά. 

“Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει”, του Δημήτρη Παπαθανάση 
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη: Ο Δημήτρης Παπαθανάσης ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Οι προηγούμενες μικρού μήκους ταινίες του έχουν ταξιδέψει σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Το Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία του. 

Πρόκειται για μία ταινία που ακουμπάει την επικαιρότητα. “Φακελάκι” παντού, διεφθαρμένος κλήρος και το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό όταν δεν επικούει πιστά και νομίζει πως είναι πλέον ικανό να σηκώσει κεφάλι. Από την ειρωνεία του “πονάω να σε βλέπω έτσι” σε μία σκακιέρα που από νωρίς γνωρίζουμε ποιος θα ρίξει πρώτος τον βασιλιά. Κυνισμός, συναλλαγές κι αν δεν έχει τα χρήματα, θα πρέπει να “περιμένεις τη σειρά σου”. ΄Πλήρης εμπορευματοποίησης του πόνου, συνθήκη διαδοχικών εκβιασμών κι ένα ψυχολογικό θρίλερ που αναπτύσσεται μέχρι το φινάλε, που έρχεται να επιβεβαίωση πως ο μύλος αλέθει όλα τα “γρανάζια” του κι οι πάντες είναι αναλώσιμοι στον βωμό του “η ζωή συνεχίζεται” … 

“Γοργόνες”, των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα 
Λίγα λόγια για τους δημιουργούς: Οι Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρης Τσακαλέας είναι σκηνοθετικό δίδυμο. Οι μικρού μήκους ταινίες τους έχουν ταξιδέψει και βραβευτεί σε φεστιβάλ όπως Karlovy Vary, Sarajevo, Palm Springs, Cairo, Trieste κτλ και έχουν προβληθεί στα Directors Note και Cinobo. Έχουν δύο γάτες. 

Απελευθέρωση με κάθε τρόπο. Αυτή η συνθήκη του έργου που μας μεταφέρει σε μία παραλία και μας φέρνει ανάμεσα σε δύο παρέες. Φόβος, συστολή, αμφιβολία, αλλά στο βάθος πάθος, απελευθέρωση, επανάσταση με έναν δικό τους τρόπο. Ζητούμενο η επαφή, η χημεία, η σύνδεση και φυσικά η συμβατότητα, καθώς όλοι δεν μπορούν να ταιριάζουν με όλους. Με έναν μαγικό τρόπο όμως ο καθένας βρίσκει το ταίρι του. Ικανό αν αγγίξει ευρύ κοινό που σίγουρα έχουν βρεθεί σε ανάλογες περιστάσεις. Από νέους που το έζησαν αυτό το καλοκαίρι, μέχρι μεγαλύτερους που τους ξυπνά αναμνήσεις μίας άλλης εποχής. 

“Φούιτ”, του Αλέξανδρου Χαντζή 
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη:  Ο Αλέξανδρος Χαντζής γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1985. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΠΑ. Έχει σκηνοθετήσει τρεις βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, με τίτλο Το Χωριό. 

Ο Σπύρος έφτασε τα 40 κι έχει ένα όνειρο που έχουν βαθιά μέσα τους αρκετοί Έλληνες. Θέλει να παίξει ποδόσφαιρο κι αν όχι στην Μπαρτσελόνα μπορεί να αρκεστεί στον Πυρσό. Αυτή η διέξοδος δίνει νόημα στη μίζερη ζωή του και μία πρόκληση. Να πάψει να περνά απαρατήρητος. Εγκλωβισμένος στη σχέση εξάρτησης με τη μητέρα του (“να σε δώσω να πάρεις πίτσα”, “δε θα πας”) έχει πλέον την ευκαιρία να αποκτήσει ταυτότητα κι υπόσταση. Μέσα στα τόσο μικρά της ζωής κρύβεται η μαγεία. Όπως στην αγάπη που του δείχνει η Σοφία με τον πιο ευαίσθητο τρόπο, την ώρα που κανείς “δεν το βλέπει”. Άξιζε η “θυσία”; Αφού ήταν ο καλύτερος, σίγουρα ναι! 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.