Η Δράμα σηματοδοτεί την εκκίνηση κάθε χρονιάς για τα Φεστιβάλ στην Ελλάδα. Δίνει σκυτάλη στην Αθήνα και τις Νύχτες Πρεμιέρας κι από εκεί επιστρέφουμε στον Βορρά και τη Θεσσαλονίκη για το μεγάλο Φεστιβάλ του Νοεμβρίου. Με νέα διαγωνιστικά τμήματα η φετινή διοργάνωση είχε δεκάδες επιλογές κι εμείς ξεχωρίσαμε έξι συν μία στάσεις από όσα παρακολουθήσαμε και σας προσκαλούμε να ανακαλύψετε τον κόσμο των δημιουργών, είτε στην επόμενη στάση στην πρωτεύουσα, είτε εφόσον πάρουν διανομή στις αίθουσες.
«Διάβαση» των Κατερίνας Μαυρογεώργη και Αινεία Τσαμάτη
Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου για την τρυφερή απεικόνιση της συνύπαρξης δύο ετερόκλητων χαρακτήρων, η οποία διακόπτεται απότομα από το απρόβλεπτο του έρωτα και το αναπόφευκτο του θανάτου. Ο Γιάννης Τσορτέκης με το ερμηνευτικό του εκτόπισμα κλέβει την παράσταση. Δύο άνθρωποι στις ράγες των τρένων. Πρέπει να σηκώσουν χειροκίνητα την μπάρα κάθε μέρα. Η μνήμη μας ταξιδεύει στα Τέμπη θέλοντας και μη. Ένα ευαίσθητο πορτραίτο ανθρώπων με αδυναμίες και ζωντανών που θα είναι πάντα καταδικασμένα από τη δική μας αμέλεια.
«Ανορθόδοξος» του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου
Αυτή η ταινία μου έφερε στο μυαλό την τελευταίας μεγάλου μήκους ταινία του Βασίλη Μαζωμένου, «Καθαρτήριο». Μία σύγχρονη σάτιρα της εποχής κι εδώ χωρισμένη σε πέντε μέρη. «Ο Χριστός είναι άνθρωπος, άνθρωπος και Θεός ή Θεός»; Χρήστος Σουγάρης, Γιάννης Αναστασάκης, Πανάγος Ιωακείμ, Γιώργος Φορτούνης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Σύρμω Κεκέ, Δανάη Νίλσεν και Ayman Al Aboud συνθέτουν ένα παζλ υψηλής αισθητικής που στο πρώτο της κομμάτι σοκάρει τους θεατές, αλλά όσο περνάει η ώρα τα γεγονότα δένουν και κάπως ήρθε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, όπως και το αντίστοιχο για τον ήχο στον Νίκο Κωνσταντίνου.
«Τείχη» του Χρήστου Σαρρή
Μία φυλακή, μία φωνή μετανιωμένη γεμάτη παράπονο. Ο Χρήστος Σαρρής σε ανάθεση και παραγωγή του Onassis Culture στο πλαίσιο της δράσης Visual Cavafy του Cavafy Festival: Archive of Desire στη Νέα Υόρκη μας μεταφέρει στα κρατητήρια της Νιγρίτα Σερρών. Τον πόνο των ανθρώπων ο σκηνοθέτης τον ντύνει με μουσική. Ο θεατής αρχίζει σιγά σιγά να βλέπει με καλό μάτι τους πρωταγωνιστές. Τους αναγνωρίζει ελαφρυντικά, βλέπει τη θετική τους πλευρά και πιθανώς γίνεται πιο φιλικός στην ιδέα να τους εντάξει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο εκ νέου στη κοινωνία, εφόσον ολοκληρώσουν την ποινή κράτησής τους.
«Θερμοκήπιο» του Γιώργου Γεωργακόπουλου
Μία ταινία με σπουδαίο κοινωνικό σχόλιο κι αντιρατσιστικό μήνυμα. Το όνειρο ενός νέου παιδιού να φτάσει μέχρι τη Γιουβέντους. Δουλειά, αθλητισμός, ελπίδα και αναρχία. Κάθε μονοπάτι και μία πρόκληση που πρέπει να πάρεις τη σωστή απόφαση. Δύο κόσμοι συγκρούονται. Αυτός της καριέρας που απαιτεί θυσίες κι ο καθημερινός, ο εφήμερος, που οι φίλοι σου καλπάζουν με την νιότη για άρμα κι εσύ πρέπει να συγκρατηθείς. Οι πειρασμοί είναι πολλοί. Η γραφειοκρατία αποτελεί πάντα τροχοπέδη. Προοικονομία-ύβρις-τιμωρία. Ένας σύγχρονος Γολγοθάς δίχως λύτρωση κι ένας δρόμος που συνεχίζεται δίχως ξεκάθαρη πυξίδα.
«Super» του Νικόλα Κούλογλου
Ευθαλία Παπακώστα και Αργύρης Πανταζάρας, Πέννυ και Τζέιμς μέσα σε ένα Σούπερ μάρκετ. Γνωρίζονται (ξανά), αυθόρμητα αποκαλύπτουν κομμάτια του εαυτού τους. Ο ένας έλκει τον άλλον, διαγείρει πτυχές που ως τότε δεν είχε καταφέρει. Ο σκηνοθέτης αφήνει μεγάλα περιθώρια ευελιξίας στους πρωταγωνιστές του. Αυτοσχεδιάζουν και δημιουργούν μία ρομαντική κομεντί, που αφήνει μία χαρούμενη νότα στο τέλος της. Τόσο αυθόρμητο και ταυτόχρονα τόσο οικείο σαν η δράση να μεταφέρεται στο δωμάτιο μίας κατοικίας από το «Super».
Το Φεστιβάλ Δράμας ολοκληρώθηκε. Η φωνή των νέων δημιουργών ακούστηκε δυνατά. Στον Βορρά της Ελλάδας δόθηκε ένα μήνυμα, πως ο Κινηματογράφος είναι ζωντανός κι υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν και τον «υπηρετούν» με όλη τους τη ψυχή. Η δημιουργία άλλωστε είναι βαθιά προσωπική διαδικασία και συχνά επώδυνη. Επόμενο ραντεβού στην Αθήνα για τις Νύχτες Πρεμιέρας.
