Ήταν ένα γεμάτο δεκαήμερο, ίσως και λίγο περισσότερο. Θυμάμαι ακόμα την προσμονή μου την Πέμπτη το πρωί, ημέρα έναρξης του Φεστιβάλ να δω την πρώτη προβολή. Ο χρόνος πέρασε γρήγορα και οι μέρες κύλησαν σαν νεράκι. Στις παρακάτω σειρές κρατώ 10+1 στιγμές, που θεωρώ πως θα κουβαλώ για καιρό μαζί μου από αυτό το Φεστιβάλ.

10) Η ευχάριστη νότα της παρουσίας του Γιώργου Καπουτζίδη, ως παρουσιαστή της τελετής έναρξης και ως ambassador του αναπτυξιακού τμήματος AGORA.

9) Η επιστροφή του Φατίχ Ακίν στη Θεσσαλονίκη. Με την ταινία του «Το Χρυσάφι του Ρήνου». Η έλευσή του στην πόλη μας και το Φεστιβάλ έλαχε υποδοχής με ενθουσιασμό (το sold έγινε σε μερικές ώρες) και το κοινό τον αποθέωσε σε μία όμορφη εκδήλωση στο Ολύμπιον.

8) Μεγάλη ήταν η συναισθηματική φόρτιση παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Τζαφάρ Παναχί, «No Bears». Παρούσα στην αίθουσα η πρωταγωνίστριά του Mίνα Καβανί, που μας εξιστόρησε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία για τα γυρίσματα και τη νέα φυλάκιση του Ιρανού σκηνοθέτη.

7) Η παρακολούθηση του «Whale» του Αρονόφσκι ήταν μία εμπειρία ζωής. Ένας αργός θάνατος που θα έρθει μόνο όταν όλες οι εκκρεμότητες έχουν διευθετηθεί. Ο σκηνοθέτης ακόμα και το ύστατο χαίρε το δίνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο δίχως ίχνος μελοδραματισμού. Υποψήφιος για OSCAR A΄Ανδρικής ερμηνείας ο Μπρένταν Φρέιζερ.

6) Το «Boy From Heaven» έχοντας κερδίσει ήδη το Βραβείο Σεναρίου στις Κάννες ήταν ίσως η πιο ολοκληρωμένη ταινία που είδα στην μεγάλη οθόνη. Δυστυχώς δε συμμετείχε σε διαγωνιστικό τμήμα για να τιμηθεί …

5) Ο «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος» ήταν η δεύτερη μου στάση στο ιρανικό κινηματογράφο. Η ταινία του Σεϊέντι αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της χώρας για το OSCAR Διεθνούς ταινίας. Πληροφορήθηκα με μεγάλη μου χαρά πως κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ βρήκε ελληνική διανομή.

4) Ξεχωρίσαμε επίσης δύο βαλκανικές ταινίες που θα μας απασχολήσουν μέσα στη χρονιά. Το «Ημέρες Ξηρασίας» του Εμίν Άλπερ και το «Metronom» του Αλεξάντρου Μπελκ.

3) Το «Σχέδιο75» της Τσι Χαγιακάουα ήταν η ταινία που ξεχώρισε στο Διεθνές Διαγωνιστικό. Κέρδισε το Βραβείο FIPRESCI και τιμήθηκε για τη Σκηνοθεσία του, ενώ ο Χρυσός Φοίνικας κατέληξε στο «Έχω Ηλεκτρισμένα Όνειρα» της Βαλεντίνα Μαουρέλ.

2) H έλευση της Σαρλότ Γκενσμπούρ στη Θεσσαλονίκη για τους «Νυχτερινούς Επισκέπτες» του Μικαέλ Ερς. Τίμησε το Φεστιβάλ, η φήμη του οποίου ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο.

1) Οι γεμάτες αίθουσες με διαδοχικά sold out τόσο τα Σαββατοκύριακα, όσο και τις καθημερινές. Αυτό που μας προβληματίζει είναι πού χάνεται όλος αυτός ο κόσμος μέσα στη χρονιά;

+1) Ο φόρος τιμής στον Θόδωρος Αγγελόπουλο. Συμπληρώνοντας δέκα χρόνια από τον θάνατό του κυκλοφόρησε η εξαιρετική δίγλωσση έκδοση, είδαμε τις εκθέσεις των Νίκου Νικολόπουλου και «Αναπαράσταση: Reconstruction, Reenactment, reconstitution» και την προβολή της θρυλικής «Αναπαράστασης» στην μεγάλη οθόνη.

Η αυλαία έπεσε. Ένα ακόμα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ανήκει στο παρελθόν. Με υγεία να βρεθούμε ξανά τον Μάρτιο για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στα ίδια μέρη.