Με την άφιξη μιας πολυδιαφημισμένης, σύγχρονης εκδοχής του κλασικού “Nosferatu”, με πρωταγωνιστές τον Nicholas Hoult και τη Lily-Rose Depp (κάνει παγκόσμια πρεμιέρα σήμερα 25 Δεκεμβρίου), η μαγεία της ατέρμονης νύχτας αναβιώνει για άλλη μια φορά. Είναι η ιδανική στιγμή να απομακρυνθείτε από το φως του ήλιου, να τραβήξετε τις βαριές κουρτίνες και να βυθιστείτε στον απύθμενο κόσμο των βαμπιρικών θρύλων.
Η νέα εκδοχή της κλασικής βαμπιρικής ιστορίας, σαν μια σύγχρονη ωδή στη δίψα του αίματος, προσκαλεί τους λάτρεις του κινηματογράφου σε ένα σκοτεινό ταξίδι γεμάτο τρόμο, γοητεία και αιώνια δίψα. Όμως, μέχρι να έρθει η στιγμή να την απολαύσουμε στην Ελλάδα, γιατί να μην ξαναζήσετε την πλούσια κληρονομιά του βαμπιρικού κινηματογράφου; Από τις παγωμένες νύχτες του γερμανικού εξπρεσιονισμού μέχρι τις φλόγες της γοτθικής αισθητικής του Χόλιγουντ, κάθε μια από τις επόμενες ταινίες είναι και ένας καθρέφτης της αθανασίας.
Nosferatu: A Symphony of Horror (1922)
Το αριστούργημα του F.W. Murnau, “Nosferatu”, έθεσε τα θεμέλια του κινηματογραφικού τρόμου. Με τον ανατριχιαστικό Κόμη Όρλοκ (Max Schreck), μια φιγούρα με αυτιά νυχτερίδας και μακριά, σκελετωμένα δάχτυλα, η ταινία αποτυπώνει έναν από τους πιο στοιχειωτικούς βρικόλακες που πέρασαν από την μεγάλη οθόνη. Ο μύθος ότι ο Schreck ήταν πραγματικός βρικόλακας—ενισχυμένος από το τρομακτικό επώνυμό του που σημαίνει “τρόμος” στα γερμανικά—προσέδωσε ακόμα περισσότερη δύναμη σε αυτή τη βουβή, εφιαλτική κλασική ταινία. Ένα κινηματογραφικό ορόσημο που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο.
Dracula (1931)
Μια δυσοίωνη νύχτα που έβαλε το σκοτάδι στην καρδιά του κινηματογράφου. Το “Dracula” του 1931 είναι το σημείο όπου η Αμερικανική κινηματογραφική μυθολογία αγκάλιασε τον πιο εμβληματικό χαρακτήρα του τρόμου. Αν και το “Nosferatu” είχε ήδη αφήσει τη δική του σκοτεινή σφραγίδα σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, εδώ είναι που το Χόλιγουντ ερωτεύτηκε τον βαμπιρικό θρύλο και του έδωσε την μορφή που θα στοιχειώνει τις φαντασιώσεις μας για τον επόμενο αιώνα. Ο μεγάλος Ούγγρος θρύλος των ταινιών τρόμου, Bela Lugosi, με τη μαγευτική του παρουσία, ενσαρκώνει τον Κόμη με μια γοητεία που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη ματιά. Κάθε του βλέμμα, κάθε του λέξη είναι ένας ψίθυρος του σκότους, μια υπνωτική πρόσκληση σε έναν κόσμο γεμάτο πάθος και θάνατο. Η μορφή του Lugosi καθόρισε για πάντα τη φιγούρα του Δράκουλα, δημιουργώντας έναν αιώνιο αρχέτυπο που ακόμη και σήμερα στοιχειώνει τις απεικονίσεις του χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία του Tod Browning είναι ένας ύμνος στην οικονομία και την ατμόσφαιρα: μέσα σε μόλις 75 λεπτά, δημιουργεί έναν κόσμο όπου οι σκιές αναπνέουν και οι ψίθυροι φανερώνουν μυστικά που κανείς δεν τολμά να πει δυνατά. Τα ερειπωμένα κάστρα, τα ατελείωτα πέπλα ομίχλης και τα μυστηριώδη βλέμματα δημιουργούν ένα κινηματογραφικό όνειρο που ισορροπεί ανάμεσα στη φρίκη και τη σαγήνη. Ακόμη και σήμερα, το Dracula του 1931 διατηρεί μια πρωτόγονη δύναμη που σε μαγνητίζει. Είναι μια ωδή στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, μια υπενθύμιση ότι ο τρόμος και η γοητεία είναι συχνά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν τολμήσετε να χαθείτε σε αυτό το ασπρόμαυρο εφιαλτικό τοπίο, θα ανακαλύψετε έναν κόσμο όπου η νύχτα δεν τελειώνει ποτέ και ο θρύλος του Δράκουλα συνεχίζει να ζει, αθάνατος όπως και ο ίδιος.
Horror of Dracula (1958)
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι και τη δεκαετία του ’70, η βρετανική Hammer Films δημιούργησε έναν ατέλειωτο κύκλο ταινιών με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Christopher Lee στον ρόλο του Κόμη Δράκουλα. Αυτές οι ταινίες δεν είναι απλώς κινηματογραφικά έργα· είναι θρύλοι, κεντημένοι με το σκοτάδι και την αισθητική του γοτθικού τρόμου. Η αρχή έγινε το 1958, με το “Horror of Dracula”, μια ταινία που μοιάζει να έχει αναδυθεί από τα βάθη μιας στοιχειωμένης όπερας. Οι εικόνες της σφύζουν από γοτθική ατμόσφαιρα: πολυέλαιοι που τρεμοπαίζουν σαν ψυχές στον άνεμο, ερειπωμένα κάστρα που στέκουν σαν ξεχασμένοι τάφοι του χρόνου, και αινιγματικές καλλονές που παραδίδονται χωρίς αντίσταση στη γοητεία και τη δίψα του Κόμη. Ο Christopher Lee, με το υπνωτικό του βλέμμα και τη γεμάτη δύναμη παρουσία του, δεν είναι απλώς ένας Δράκουλας· είναι η προσωποποίηση του ίδιου του θρύλου. Κάθε του κίνηση, κάθε του λέξη, είναι ένας ψίθυρος του σκότους που σε καλεί να υποκύψεις. Η Hammer Films δημιούργησε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι δεν είναι απειλή, αλλά υπόσχεση. Ο θεατής δεν παρακολουθεί απλώς· χάνεται σε έναν λαβύρινθο από αίμα, σκιές και μυστήριο, όπου το πάθος και ο τρόμος χορεύουν έναν ατέλειωτο, μαγευτικό χορό. Αν η γοητεία του Δράκουλα σας καλεί, το “Horror of Dracula” είναι ένα ιδανικό ξεκίνημα (και για την ιστορία της Hammer Films). Κάθε καρέ είναι ένα ταξίδι στη νύχτα, κάθε σκηνή μια υπόσχεση ότι το σκοτάδι θα σας κρατήσει αγκαλιά για πάντα.
The Hunger (1983)
Αν υπάρχει μια βαμπιρική ταινία που αιχμαλωτίζει την ουσία της δεκαετίας του ’80, αυτή είναι το “The Hunger”. Με τη χαρακτηριστική, εκλεπτυσμένη ματιά του Tony Scott, η ταινία μοιάζει με ένα σαγηνευτικό, σκοτεινό διαφημιστικό σποτ που σε βυθίζει σε έναν κόσμο γεμάτο πειρασμό και σκοτάδι. Η Catherine Deneuve, αινιγματική και ψυχρή σαν το ίδιο το αίμα που κυλά στις φλέβες της, ενσαρκώνει μια αιώνια μούσα του σκότους. Η Susan Sarandon, δελεαστική και ευάλωτη, γίνεται το επόμενο θύμα του αιώνιου πάθους. Και ο David Bowie, με μια απόκοσμη λάμψη, φέρνει μια ανεπανάληπτη μελαγχολία στον ρόλο του καταραμένου συντρόφου. Η παρουσία των Bauhaus, με το εμβληματικό “Bela Lugosi’s Dead”, βυθίζει την ταινία σε μια ατμόσφαιρα γοτθικής παρακμής, όπου ο χρόνος μοιάζει να σταματά και το σκοτάδι γίνεται ο μόνος μόνιμος σύντροφος. Το “The Hunger” είναι ένας οπτικός εφιάλτης γεμάτος πάθος, θάνατο και αιώνια δίψα. Ένας ύμνος στον αισθησιασμό του σκότους που σου ψιθυρίζει να υποκύψεις στον πειρασμό.
Bram Stoker’s Dracula (1992)
Στη χρυσοποίκιλτη εκδοχή του Κόπολα για την τραγική ιστορία του κόμη Δράκουλα, η ταινία μοιάζει σαν μια μαγική ψευδαίσθηση που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Μια αναβίωση του προ-ψηφιακού κινηματογράφου, γεμάτη πολυτέλεια και δεξιοτεχνία. Η Winona Ryder και ο Keanu Reeves χαρίζουν μια εύθραυστη, ρομαντική λάμψη με τις ερωτικές τους στιγμές, ενώ ο Anthony Hopkins προσδίδει μια αριστοκρατική πινελιά. Ωστόσο, ο Gary Oldman είναι εκείνος που μεταμορφώνει την ταινία σε ζωντανό εφιάλτη. Κάτω από στρώματα μακιγιάζ και προσθετικών, ενσαρκώνει έναν Δράκουλα που μοιάζει να αναδύεται κατευθείαν από το ασυνείδητο, με κάθε λέξη του να ακούγεται σαν έναν επικίνδυνο ψίθυρο που σε καλεί στη σκοτεινή πλευρά. Τα σκηνικά, οι τοποθεσίες και κοστούμια; Αληθινά αριστουργήματα, σχεδόν σαν να φέρουν το βάρος αιώνων και το σφρίγος ενός καταραμένου έρωτα. Μια ταινία που δεν βλέπεις, αλλά ζεις, σαν να περπατάς μέσα σε έναν ονειρικό λαβύρινθο γεμάτο αίμα, πάθος και σκοτεινή μαγεία.
Interview with the Vampire (1994)
Μια ωδή στην αιώνια νύχτα. Όταν ανακοινώθηκε η κινηματογραφική μεταφορά του best-seller της Anne Rice, οι θαυμαστές αντέδρασαν με δισταγμό στην επιλογή του Tom Cruise ως Λεστάτ. Ωστόσο, οι φόβοι τους αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Ο Cruise, με τη λάμψη ενός αθάνατου Βικτωριανού δανδή, πλέκει αβίαστα έναν χαρακτήρα γεμάτο φινέτσα και τρόμο, ενώ ο Brad Pitt προσθέτει μια μελαγχολική βάθος ως ο βασανισμένος Λούις. Και τότε, σαν μια ξαφνική καταιγίδα στη νύχτα, εμφανίζεται η Kirsten Dunst, μόλις 11 ετών, μια φρικτή αθωότητα που γεμίζει την οθόνη με μια δύναμη που ξεπερνά την ηλικία της. Η σκηνοθετική ματιά του Neil Jordan μετατρέπει την αιώνια ζωή σε έναν καταραμένο λαβύρινθο, γεμάτο θλίψη και πόθο, όπου κάθε στιγμή μοιάζει να αιωρείται στο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι μια ταινία-όνειρο, ένας στοχασμός για την αιωνιότητα και το βάρος της. Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί η αθανασία μπορεί να είναι το χειρότερο από όλα τα βάσανα. Ένα έργο που λάμπει με τη σκοτεινή, υπνωτική ομορφιά της ίδιας της νύχτας.
Let the Right One In (2008)
Μια ακόμη σκοτεινή ωδή στην αθωότητα και την αιωνιότητα. Το “Let the Right One In”, αυτή η σαγηνευτική σουηδική δημιουργία είναι μια συγκλονιστική εξερεύνηση της μοναξιάς, της φιλίας και της σκοτεινής φύσης της ανθρώπινης ψυχής. Στην καρδιά της, βρίσκεται ο μικρός Όσκαρ (Kåre Hedebrant), ένα αγόρι που υπομένει σιωπηλά την καθημερινή του κακοποίηση, κλεισμένος στη θλίψη και την απομόνωση ενός χειμωνιάτικου προαστίου. Όταν συναντά τη μυστηριώδη Έλι (Lina Leandersson), ένα κορίτσι που κρύβει μέσα της την καταραμένη αιωνιότητα, οι δυο τους συνδέονται με έναν δεσμό που ξεπερνά την παιδική φιλία. Η Έλι, με τη σαγηνευτική της αθωότητα και τη φρικιαστική της δίψα για αίμα, γίνεται για τον Όσκαρ κάτι περισσότερο από φίλη· γίνεται η σκοτεινή του συμπονετική προστάτιδα. Η ταινία του Tomas Alfredson είναι μια μαγευτική ισορροπία ανάμεσα στο τρομακτικό και το τρυφερό, όπου κάθε σκηνή είναι ένα έργο τέχνης. Ο περίφημος φόνος στην πισίνα, ένα μικρό αριστούργημα αφήγησης και εικόνας, ενσαρκώνει την αγριότητα που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική ηρεμία της ταινίας. Το “Let the Right One In” δεν είναι μόνο μια ιστορία βαμπίρ, αλλά και ένα ποίημα για την αθωότητα που συγκρούεται με τη φρίκη, για την ανάγκη να ανήκουμε κάπου και για τη θυσία που απαιτεί η φιλία. Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να χαθεί σε αυτή την υποβλητική ιστορία. Είναι ένα ταξίδι που θα σας στοιχειώσει και θα σας συγκινήσει ταυτόχρονα.
Thirst (2009)
Μια αμαρτωλή συμφωνία αίματος και πειρασμού. Ο θρυλικός Park Chan-wook, γνωστός για τα σκοτεινά του αριστουργήματα όπως το “Oldboy”, το “Lady Vengeance” και το “The Handmaiden”, δημιουργεί εδώ μια λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου υποβλητική ταινία που αξίζει να βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία έργα του. Το “Thirst” είναι μια αιματοβαμμένη, ενοχλητικά όμορφη ιστορία που αποκαλύπτει την πιο ακραία ανθρώπινη φύση. Ο Song Kang-ho, με μια ερμηνεία που σφύζει από ένταση και βάθος, υποδύεται έναν ιερέα που αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας δοκιμής εμβολίου. Όμως, όταν κάτι πάει τρομακτικά στραβά, σώζεται με μια μετάγγιση αίματος που περιέχει… το αίμα ενός βαμπίρ. Ό,τι ακολουθεί δεν είναι η τυπική ιστορία βαμπιρικής μεταμόρφωσης που περιμένει κανείς. Το “Thirst” σε οδηγεί σε μονοπάτια που δεν φαντάστηκες: μια διαδρομή γεμάτη ηθικές συγκρούσεις, ανεξέλεγκτες επιθυμίες και σοκαριστικές ανατροπές. Η ταινία συνδυάζει τον τρόμο με τη σαγήνη, δημιουργώντας μια αφήγηση που σε καθηλώνει και σε αποδιοργανώνει ταυτόχρονα. Είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορία βαμπίρ· είναι μια αλληγορία για την αδυναμία, την ενοχή και την ανελέητη δίψα — όχι μόνο για αίμα, αλλά για ζωή, πάθος και απαγορευμένη ελευθερία. Μια οδυνηρά όμορφη εμπειρία που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη.
Only Lovers Left Alive (2013)
O Jim Jarmusch πλέκει έναν υπνωτιστικό ύμνο στην αιωνιότητα, όπου η αγάπη και η τέχνη γίνονται το μόνο αληθινό αντίδοτο στη φθορά του χρόνου. Ο Adam (Tom Hiddleston) και η Eve (Tilda Swinton), δύο αιώνιοι εραστές και βρικόλακες, περιπλανιούνται σε έναν κόσμο που αλλάζει, αλλάζει με τρόπους που τους γεμίζουν θλίψη και απόγνωση, αφήνοντάς τους να προσκολλώνται σε ό,τι παραμένει αληθινό: ο ένας στον άλλο. Ο Adam, ένας καταραμένος ρομαντικός, χαμένος στις νότες της μουσικής του και στη μελαγχολία της ύπαρξης, και η Eve, σοφή και απελευθερωμένη, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον, σε έναν κόσμο που μοιάζει πιο ξένος από ποτέ. Οι σκοτεινές, ερειπωμένες γωνιές του Ντιτρόιτ και η διαχρονική γοητεία της Ταγγέρης γίνονται το σκηνικό για την ιστορία τους, μια ιστορία που μοιάζει περισσότερο με όνειρο παρά με πραγματικότητα. Ένας διαλογισμός για το πώς η τέχνη, η γνώση και οι αναμνήσεις γίνονται φάροι σε έναν κόσμο που χάνεται. Η αθανασία, αντί να παρουσιάζεται ως δώρο, γίνεται βάρος, και η δίψα για αίμα μετατρέπεται σε δίψα για νόημα. Με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό, τη σαγηνευτική μουσική και τις καθηλωτικές ερμηνείες των Hiddleston και Swinton, το “Only Lovers Left Alive” είναι ένα κινηματογραφικό ποίημα για εκείνους που αντιστέκονται στο εφήμερο, που βρίσκουν αθανασία όχι στη ζωή αλλά στην αγάπη, στην τέχνη και στη μνήμη.
What We Do in the Shadows (2014)
Το “What We Do in the Shadows” ξεκίνησε το ταξίδι του ως ταινία προτού μετεξελιχθεί σε λατρεμένη τηλεοπτική σειρά. Η ταινία αρχικά πέρασε απαρατήρητη, αλλά η μαγεία της δεν άργησε να αναγνωριστεί. Οι ιδιοφυείς Νεοζηλανδοί δημιουργοί Taika Waititi και Jemaine Clement, με την αστείρευτη φαντασία τους, μας προσφέρουν μια νέα, απολαυστικά κωμική ματιά στη ζωή των βαμπίρ. Τα αιώνια αυτά πλάσματα, που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, δεν παλεύουν με αιμοδιψείς θρύλους, αλλά με τα πιο καθημερινά, ανθρώπινα προβλήματα: το ποιος θα πληρώσει το ενοίκιο, ποιος έχει σειρά να πλύνει τα πιάτα ή πώς θα ξεφορτωθούν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Η κάμερα της «ντοκιμαντερίστικης» προσέγγισης προσθέτει μια σουρεαλιστική διάσταση, σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας ένα ονειρικό, γκροτέσκο ημερολόγιο που μας αποκαλύπτει τις ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες της αθανασίας. Οι χαρακτήρες, με τους ιδιοσυγκρασιακούς καυγάδες και την ανεπιτήδευτη γοητεία τους, σε κάνουν να ξεχνάς ότι πρόκειται για αιμοδιψείς βρικόλακες και να τους βλέπεις ως τους πιο αξιαγάπητους συγκάτοικους της αιωνιότητας.
➪ Διαβάστε επίσης: 20 αριστουργήματα φολκ τρόμου από τον παγκόσμιο κινηματογράφο
Με την άφιξη μιας πολυδιαφημισμένης, σύγχρονης εκδοχής του κλασικού “Nosferatu”, με πρωταγωνιστές τον Nicholas Hoult και τη Lily-Rose Depp (κάνει παγκόσμια πρεμιέρα σήμερα 25 Δεκεμβρίου), η μαγεία της ατέρμονης νύχτας αναβιώνει για άλλη μια φορά. Είναι η ιδανική στιγμή να απομακρυνθείτε από το φως του ήλιου, να τραβήξετε τις βαριές κουρτίνες και να βυθιστείτε στον απύθμενο κόσμο των βαμπιρικών θρύλων.
Η νέα εκδοχή της κλασικής βαμπιρικής ιστορίας, σαν μια σύγχρονη ωδή στη δίψα του αίματος, προσκαλεί τους λάτρεις του κινηματογράφου σε ένα σκοτεινό ταξίδι γεμάτο τρόμο, γοητεία και αιώνια δίψα. Όμως, μέχρι να έρθει η στιγμή να την απολαύσουμε στην Ελλάδα, γιατί να μην ξαναζήσετε την πλούσια κληρονομιά του βαμπιρικού κινηματογράφου; Από τις παγωμένες νύχτες του γερμανικού εξπρεσιονισμού μέχρι τις φλόγες της γοτθικής αισθητικής του Χόλιγουντ, κάθε μια από τις επόμενες ταινίες είναι και ένας καθρέφτης της αθανασίας.
Nosferatu: A Symphony of Horror (1922)
Το αριστούργημα του F.W. Murnau, “Nosferatu”, έθεσε τα θεμέλια του κινηματογραφικού τρόμου. Με τον ανατριχιαστικό Κόμη Όρλοκ (Max Schreck), μια φιγούρα με αυτιά νυχτερίδας και μακριά, σκελετωμένα δάχτυλα, η ταινία αποτυπώνει έναν από τους πιο στοιχειωτικούς βρικόλακες που πέρασαν από την μεγάλη οθόνη. Ο μύθος ότι ο Schreck ήταν πραγματικός βρικόλακας—ενισχυμένος από το τρομακτικό επώνυμό του που σημαίνει “τρόμος” στα γερμανικά—προσέδωσε ακόμα περισσότερη δύναμη σε αυτή τη βουβή, εφιαλτική κλασική ταινία. Ένα κινηματογραφικό ορόσημο που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο.
Dracula (1931)
Μια δυσοίωνη νύχτα που έβαλε το σκοτάδι στην καρδιά του κινηματογράφου. Το “Dracula” του 1931 είναι το σημείο όπου η Αμερικανική κινηματογραφική μυθολογία αγκάλιασε τον πιο εμβληματικό χαρακτήρα του τρόμου. Αν και το “Nosferatu” είχε ήδη αφήσει τη δική του σκοτεινή σφραγίδα σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, εδώ είναι που το Χόλιγουντ ερωτεύτηκε τον βαμπιρικό θρύλο και του έδωσε την μορφή που θα στοιχειώνει τις φαντασιώσεις μας για τον επόμενο αιώνα. Ο μεγάλος Ούγγρος θρύλος των ταινιών τρόμου, Bela Lugosi, με τη μαγευτική του παρουσία, ενσαρκώνει τον Κόμη με μια γοητεία που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη ματιά. Κάθε του βλέμμα, κάθε του λέξη είναι ένας ψίθυρος του σκότους, μια υπνωτική πρόσκληση σε έναν κόσμο γεμάτο πάθος και θάνατο. Η μορφή του Lugosi καθόρισε για πάντα τη φιγούρα του Δράκουλα, δημιουργώντας έναν αιώνιο αρχέτυπο που ακόμη και σήμερα στοιχειώνει τις απεικονίσεις του χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία του Tod Browning είναι ένας ύμνος στην οικονομία και την ατμόσφαιρα: μέσα σε μόλις 75 λεπτά, δημιουργεί έναν κόσμο όπου οι σκιές αναπνέουν και οι ψίθυροι φανερώνουν μυστικά που κανείς δεν τολμά να πει δυνατά. Τα ερειπωμένα κάστρα, τα ατελείωτα πέπλα ομίχλης και τα μυστηριώδη βλέμματα δημιουργούν ένα κινηματογραφικό όνειρο που ισορροπεί ανάμεσα στη φρίκη και τη σαγήνη. Ακόμη και σήμερα, το Dracula του 1931 διατηρεί μια πρωτόγονη δύναμη που σε μαγνητίζει. Είναι μια ωδή στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, μια υπενθύμιση ότι ο τρόμος και η γοητεία είναι συχνά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν τολμήσετε να χαθείτε σε αυτό το ασπρόμαυρο εφιαλτικό τοπίο, θα ανακαλύψετε έναν κόσμο όπου η νύχτα δεν τελειώνει ποτέ και ο θρύλος του Δράκουλα συνεχίζει να ζει, αθάνατος όπως και ο ίδιος.
Horror of Dracula (1958)
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι και τη δεκαετία του ’70, η βρετανική Hammer Films δημιούργησε έναν ατέλειωτο κύκλο ταινιών με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Christopher Lee στον ρόλο του Κόμη Δράκουλα. Αυτές οι ταινίες δεν είναι απλώς κινηματογραφικά έργα· είναι θρύλοι, κεντημένοι με το σκοτάδι και την αισθητική του γοτθικού τρόμου. Η αρχή έγινε το 1958, με το “Horror of Dracula”, μια ταινία που μοιάζει να έχει αναδυθεί από τα βάθη μιας στοιχειωμένης όπερας. Οι εικόνες της σφύζουν από γοτθική ατμόσφαιρα: πολυέλαιοι που τρεμοπαίζουν σαν ψυχές στον άνεμο, ερειπωμένα κάστρα που στέκουν σαν ξεχασμένοι τάφοι του χρόνου, και αινιγματικές καλλονές που παραδίδονται χωρίς αντίσταση στη γοητεία και τη δίψα του Κόμη. Ο Christopher Lee, με το υπνωτικό του βλέμμα και τη γεμάτη δύναμη παρουσία του, δεν είναι απλώς ένας Δράκουλας· είναι η προσωποποίηση του ίδιου του θρύλου. Κάθε του κίνηση, κάθε του λέξη, είναι ένας ψίθυρος του σκότους που σε καλεί να υποκύψεις. Η Hammer Films δημιούργησε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι δεν είναι απειλή, αλλά υπόσχεση. Ο θεατής δεν παρακολουθεί απλώς· χάνεται σε έναν λαβύρινθο από αίμα, σκιές και μυστήριο, όπου το πάθος και ο τρόμος χορεύουν έναν ατέλειωτο, μαγευτικό χορό. Αν η γοητεία του Δράκουλα σας καλεί, το “Horror of Dracula” είναι ένα ιδανικό ξεκίνημα (και για την ιστορία της Hammer Films). Κάθε καρέ είναι ένα ταξίδι στη νύχτα, κάθε σκηνή μια υπόσχεση ότι το σκοτάδι θα σας κρατήσει αγκαλιά για πάντα.
The Hunger (1983)
Αν υπάρχει μια βαμπιρική ταινία που αιχμαλωτίζει την ουσία της δεκαετίας του ’80, αυτή είναι το “The Hunger”. Με τη χαρακτηριστική, εκλεπτυσμένη ματιά του Tony Scott, η ταινία μοιάζει με ένα σαγηνευτικό, σκοτεινό διαφημιστικό σποτ που σε βυθίζει σε έναν κόσμο γεμάτο πειρασμό και σκοτάδι. Η Catherine Deneuve, αινιγματική και ψυχρή σαν το ίδιο το αίμα που κυλά στις φλέβες της, ενσαρκώνει μια αιώνια μούσα του σκότους. Η Susan Sarandon, δελεαστική και ευάλωτη, γίνεται το επόμενο θύμα του αιώνιου πάθους. Και ο David Bowie, με μια απόκοσμη λάμψη, φέρνει μια ανεπανάληπτη μελαγχολία στον ρόλο του καταραμένου συντρόφου. Η παρουσία των Bauhaus, με το εμβληματικό “Bela Lugosi’s Dead”, βυθίζει την ταινία σε μια ατμόσφαιρα γοτθικής παρακμής, όπου ο χρόνος μοιάζει να σταματά και το σκοτάδι γίνεται ο μόνος μόνιμος σύντροφος. Το “The Hunger” είναι ένας οπτικός εφιάλτης γεμάτος πάθος, θάνατο και αιώνια δίψα. Ένας ύμνος στον αισθησιασμό του σκότους που σου ψιθυρίζει να υποκύψεις στον πειρασμό.
Bram Stoker’s Dracula (1992)
Στη χρυσοποίκιλτη εκδοχή του Κόπολα για την τραγική ιστορία του κόμη Δράκουλα, η ταινία μοιάζει σαν μια μαγική ψευδαίσθηση που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Μια αναβίωση του προ-ψηφιακού κινηματογράφου, γεμάτη πολυτέλεια και δεξιοτεχνία. Η Winona Ryder και ο Keanu Reeves χαρίζουν μια εύθραυστη, ρομαντική λάμψη με τις ερωτικές τους στιγμές, ενώ ο Anthony Hopkins προσδίδει μια αριστοκρατική πινελιά. Ωστόσο, ο Gary Oldman είναι εκείνος που μεταμορφώνει την ταινία σε ζωντανό εφιάλτη. Κάτω από στρώματα μακιγιάζ και προσθετικών, ενσαρκώνει έναν Δράκουλα που μοιάζει να αναδύεται κατευθείαν από το ασυνείδητο, με κάθε λέξη του να ακούγεται σαν έναν επικίνδυνο ψίθυρο που σε καλεί στη σκοτεινή πλευρά. Τα σκηνικά, οι τοποθεσίες και κοστούμια; Αληθινά αριστουργήματα, σχεδόν σαν να φέρουν το βάρος αιώνων και το σφρίγος ενός καταραμένου έρωτα. Μια ταινία που δεν βλέπεις, αλλά ζεις, σαν να περπατάς μέσα σε έναν ονειρικό λαβύρινθο γεμάτο αίμα, πάθος και σκοτεινή μαγεία.
Interview with the Vampire (1994)
Μια ωδή στην αιώνια νύχτα. Όταν ανακοινώθηκε η κινηματογραφική μεταφορά του best-seller της Anne Rice, οι θαυμαστές αντέδρασαν με δισταγμό στην επιλογή του Tom Cruise ως Λεστάτ. Ωστόσο, οι φόβοι τους αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Ο Cruise, με τη λάμψη ενός αθάνατου Βικτωριανού δανδή, πλέκει αβίαστα έναν χαρακτήρα γεμάτο φινέτσα και τρόμο, ενώ ο Brad Pitt προσθέτει μια μελαγχολική βάθος ως ο βασανισμένος Λούις. Και τότε, σαν μια ξαφνική καταιγίδα στη νύχτα, εμφανίζεται η Kirsten Dunst, μόλις 11 ετών, μια φρικτή αθωότητα που γεμίζει την οθόνη με μια δύναμη που ξεπερνά την ηλικία της. Η σκηνοθετική ματιά του Neil Jordan μετατρέπει την αιώνια ζωή σε έναν καταραμένο λαβύρινθο, γεμάτο θλίψη και πόθο, όπου κάθε στιγμή μοιάζει να αιωρείται στο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι μια ταινία-όνειρο, ένας στοχασμός για την αιωνιότητα και το βάρος της. Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί η αθανασία μπορεί να είναι το χειρότερο από όλα τα βάσανα. Ένα έργο που λάμπει με τη σκοτεινή, υπνωτική ομορφιά της ίδιας της νύχτας.
Let the Right One In (2008)
Μια ακόμη σκοτεινή ωδή στην αθωότητα και την αιωνιότητα. Το “Let the Right One In”, αυτή η σαγηνευτική σουηδική δημιουργία είναι μια συγκλονιστική εξερεύνηση της μοναξιάς, της φιλίας και της σκοτεινής φύσης της ανθρώπινης ψυχής. Στην καρδιά της, βρίσκεται ο μικρός Όσκαρ (Kåre Hedebrant), ένα αγόρι που υπομένει σιωπηλά την καθημερινή του κακοποίηση, κλεισμένος στη θλίψη και την απομόνωση ενός χειμωνιάτικου προαστίου. Όταν συναντά τη μυστηριώδη Έλι (Lina Leandersson), ένα κορίτσι που κρύβει μέσα της την καταραμένη αιωνιότητα, οι δυο τους συνδέονται με έναν δεσμό που ξεπερνά την παιδική φιλία. Η Έλι, με τη σαγηνευτική της αθωότητα και τη φρικιαστική της δίψα για αίμα, γίνεται για τον Όσκαρ κάτι περισσότερο από φίλη· γίνεται η σκοτεινή του συμπονετική προστάτιδα. Η ταινία του Tomas Alfredson είναι μια μαγευτική ισορροπία ανάμεσα στο τρομακτικό και το τρυφερό, όπου κάθε σκηνή είναι ένα έργο τέχνης. Ο περίφημος φόνος στην πισίνα, ένα μικρό αριστούργημα αφήγησης και εικόνας, ενσαρκώνει την αγριότητα που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική ηρεμία της ταινίας. Το “Let the Right One In” δεν είναι μόνο μια ιστορία βαμπίρ, αλλά και ένα ποίημα για την αθωότητα που συγκρούεται με τη φρίκη, για την ανάγκη να ανήκουμε κάπου και για τη θυσία που απαιτεί η φιλία. Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να χαθεί σε αυτή την υποβλητική ιστορία. Είναι ένα ταξίδι που θα σας στοιχειώσει και θα σας συγκινήσει ταυτόχρονα.
Thirst (2009)
Μια αμαρτωλή συμφωνία αίματος και πειρασμού. Ο θρυλικός Park Chan-wook, γνωστός για τα σκοτεινά του αριστουργήματα όπως το “Oldboy”, το “Lady Vengeance” και το “The Handmaiden”, δημιουργεί εδώ μια λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου υποβλητική ταινία που αξίζει να βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία έργα του. Το “Thirst” είναι μια αιματοβαμμένη, ενοχλητικά όμορφη ιστορία που αποκαλύπτει την πιο ακραία ανθρώπινη φύση. Ο Song Kang-ho, με μια ερμηνεία που σφύζει από ένταση και βάθος, υποδύεται έναν ιερέα που αναζητά τη λύτρωση μέσω μιας δοκιμής εμβολίου. Όμως, όταν κάτι πάει τρομακτικά στραβά, σώζεται με μια μετάγγιση αίματος που περιέχει… το αίμα ενός βαμπίρ. Ό,τι ακολουθεί δεν είναι η τυπική ιστορία βαμπιρικής μεταμόρφωσης που περιμένει κανείς. Το “Thirst” σε οδηγεί σε μονοπάτια που δεν φαντάστηκες: μια διαδρομή γεμάτη ηθικές συγκρούσεις, ανεξέλεγκτες επιθυμίες και σοκαριστικές ανατροπές. Η ταινία συνδυάζει τον τρόμο με τη σαγήνη, δημιουργώντας μια αφήγηση που σε καθηλώνει και σε αποδιοργανώνει ταυτόχρονα. Είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορία βαμπίρ· είναι μια αλληγορία για την αδυναμία, την ενοχή και την ανελέητη δίψα — όχι μόνο για αίμα, αλλά για ζωή, πάθος και απαγορευμένη ελευθερία. Μια οδυνηρά όμορφη εμπειρία που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη.
Only Lovers Left Alive (2013)
O Jim Jarmusch πλέκει έναν υπνωτιστικό ύμνο στην αιωνιότητα, όπου η αγάπη και η τέχνη γίνονται το μόνο αληθινό αντίδοτο στη φθορά του χρόνου. Ο Adam (Tom Hiddleston) και η Eve (Tilda Swinton), δύο αιώνιοι εραστές και βρικόλακες, περιπλανιούνται σε έναν κόσμο που αλλάζει, αλλάζει με τρόπους που τους γεμίζουν θλίψη και απόγνωση, αφήνοντάς τους να προσκολλώνται σε ό,τι παραμένει αληθινό: ο ένας στον άλλο. Ο Adam, ένας καταραμένος ρομαντικός, χαμένος στις νότες της μουσικής του και στη μελαγχολία της ύπαρξης, και η Eve, σοφή και απελευθερωμένη, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον, σε έναν κόσμο που μοιάζει πιο ξένος από ποτέ. Οι σκοτεινές, ερειπωμένες γωνιές του Ντιτρόιτ και η διαχρονική γοητεία της Ταγγέρης γίνονται το σκηνικό για την ιστορία τους, μια ιστορία που μοιάζει περισσότερο με όνειρο παρά με πραγματικότητα. Ένας διαλογισμός για το πώς η τέχνη, η γνώση και οι αναμνήσεις γίνονται φάροι σε έναν κόσμο που χάνεται. Η αθανασία, αντί να παρουσιάζεται ως δώρο, γίνεται βάρος, και η δίψα για αίμα μετατρέπεται σε δίψα για νόημα. Με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό, τη σαγηνευτική μουσική και τις καθηλωτικές ερμηνείες των Hiddleston και Swinton, το “Only Lovers Left Alive” είναι ένα κινηματογραφικό ποίημα για εκείνους που αντιστέκονται στο εφήμερο, που βρίσκουν αθανασία όχι στη ζωή αλλά στην αγάπη, στην τέχνη και στη μνήμη.
What We Do in the Shadows (2014)
Το “What We Do in the Shadows” ξεκίνησε το ταξίδι του ως ταινία προτού μετεξελιχθεί σε λατρεμένη τηλεοπτική σειρά. Η ταινία αρχικά πέρασε απαρατήρητη, αλλά η μαγεία της δεν άργησε να αναγνωριστεί. Οι ιδιοφυείς Νεοζηλανδοί δημιουργοί Taika Waititi και Jemaine Clement, με την αστείρευτη φαντασία τους, μας προσφέρουν μια νέα, απολαυστικά κωμική ματιά στη ζωή των βαμπίρ. Τα αιώνια αυτά πλάσματα, που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, δεν παλεύουν με αιμοδιψείς θρύλους, αλλά με τα πιο καθημερινά, ανθρώπινα προβλήματα: το ποιος θα πληρώσει το ενοίκιο, ποιος έχει σειρά να πλύνει τα πιάτα ή πώς θα ξεφορτωθούν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Η κάμερα της «ντοκιμαντερίστικης» προσέγγισης προσθέτει μια σουρεαλιστική διάσταση, σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας ένα ονειρικό, γκροτέσκο ημερολόγιο που μας αποκαλύπτει τις ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες της αθανασίας. Οι χαρακτήρες, με τους ιδιοσυγκρασιακούς καυγάδες και την ανεπιτήδευτη γοητεία τους, σε κάνουν να ξεχνάς ότι πρόκειται για αιμοδιψείς βρικόλακες και να τους βλέπεις ως τους πιο αξιαγάπητους συγκάτοικους της αιωνιότητας.
➪ Διαβάστε επίσης: 20 αριστουργήματα φολκ τρόμου από τον παγκόσμιο κινηματογράφο
