Όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε υπάρξει μια έκδοση του Έντουαρντ. Μη αποδεκτοί, ίσως και ολοκληρωτικά μόνοι, πανομοιότυποι με τη καρναβαλική και φρικιαστική, ενδοσκοπική αφήγηση του Τιμ Μπάρτον. O Μπάρτον όλα αυτά τα χρόνια με το συνεπές και ασυμβίβαστο οπτικό του στυλ, έχει καταφέρει να δημιουργήσει λατρεμένα παραμύθια, που μας ταξιδεύουν σε έναν παράξενο κόσμο αποτελούμενο από ανεξίτηλους χαρακτήρες και φανταστικά κινηματογραφικά σκηνικά συνδυάζοντας με αριστοτεχνικό τρόπο το μακάβριο με την τρυφερότητα.
Με την πρόσφατη κυκλοφορία της ταινίας Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης, ο Τιμ Μπάρτον, ο οποίος έχει διαχρονικά αναλάβει τον ρόλο του προστάτη για κάθε απόκληρο και ξόφαλτσο αυτού του κόσμου, πραγματοποίησε τόσο μια πολυαναμενόμενη συνέχεια της επιτυχίας του 1988 όσο και μια επιστροφή στις κινηματογραφικές οθόνες μετά από πέντε χρόνια απουσίας. Ως εκ τούτου, κρίνεται σκόπιμο να τιμήσουμε τα σπουδαιότερα έργα αυτού του μοναδικού σκηνοθέτη. Ακολουθούν οι 10 αγαπημένες μας ταινίες τον μαέστρο ιδιόμορφων, γοτθικών και παράξενων ιστοριών.
10. Batman, 1989
Με τον κίνδυνο να προσβάλουμε τις ορδές των οπαδών των υπερηρώων, ομολογούμε ότι πλέον βρίσκουμε τον Batman του Tim Burton λίγο ξεπερασμένο. Ναι, εκείνη την εποχή το σενάριο των Sam Hamm και Warren Skaaren φάνταζε πρωτοποριακό, καθώς επέστρεφε στο σκοτάδι και τη βία του αρχικού υλικού του Bob Kane και απομακρυνόταν από τις πολύχρωμες χαζομάρες της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 1960. Η ταινία παραμένει σίγουρα ένα ορόσημο του είδους. Ωστόσο, ορισμένες πτυχές – τα τραγούδια του Prince και η έλλειψη πραγματικών τοποθεσιών (γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε soundstages) – δεν στέκουν πια τόσο καλά. Επιπλέον, η Kim Basinger δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ως φωτορεπόρτερ και η ερωτεύσιμη Vicki Vale.
Είναι όμως αρκετά δυνατή για να βρει μια θέση στη δεκάδα των κορυφαίων ταινιών μας, χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες του Jack Nicholson ως Joker και του Michael Keaton ως Batman/Bruce Wayne. Ο Nicholson έχει λάβει τη μεγαλύτερη αναγνώριση από τους κριτικούς, αλλά μας αρέσει πολύ η επικίνδυνη πλευρά του Keaton. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η ταινία ξεφορτώθηκε επιτέλους την ιδέα ότι ο Batman δεν σκοτώνει ποτέ – με επιτυχία, πιστεύουμε. «You wanna get nuts? Come on! Let’s get nuts».
9. Η Νεκρή Νύφη (Corpse Bride), 2005
Καλύτερα να είσαι νεκρός. Αυτό είναι λίγο πολύ το μήνυμα αυτού του παραληρηματικά ανατρεπτικού stop-motion animation αριστουργήματος, δεδομένου του πόσο ζωντανή και ευφάνταστη φαίνεται να είναι η Χώρα των Νεκρών σε αυτή την ταινία.
Η “Corpse Bride” είναι μια από τις πιο επιτυχημένες stop-motion ταινίες του Μπάρτον και μια από τις πιο προσωπικές του δημιουργίες, συνδυάζοντας το σκοτεινό, μακάβριο χιούμορ με μια τρυφερή ρομαντική ιστορία. Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε έναν παλιό εβραϊκό λαϊκό μύθο του 17ου αιώνα, όπου ένας άνδρας παντρεύεται κατά λάθος μια νεκρή γυναίκα. Στην ταινία, ο Βίκτωρ (με τη φωνή του Johnny Depp) είναι ένας ντροπαλός νεαρός που ετοιμάζεται να παντρευτεί την αγαπημένη του, Βικτώρια (Emily Watson) – κόρη έκπτωτων αριστοκρατών. Οι δυο τους πρόλαβαν να αγαπηθούν, κι ας είναι ο γάμος τους προκανονισμένος από τους γονείς για λόγους κοινωνικούς και οικονομικούς. Αγχώδης και αμήχανος, ο Βίκτορ το σκάει από την πρόβα της τελετής και καταλήγει περιπλανώμενος σ’ ένα σκοτεινό δάσος όπου θα καταφέρει, μετά από αλλεπάλληλες δοκιμές, να πει σωστά τις γαμήλιες ατάκες του, αλλά θα παρασυρθεί στον Κάτω Κόσμο από μια δολοφονημένη νύφη που χρόνια περίμενε να ολοκληρωθούν τα στέφανά της (Helena Bonham Carter).
Η ταινία είναι γεμάτη από τα χαρακτηριστικά μοτίβα του Μπάρτον: την απομόνωση, την αποδοχή της διαφορετικότητας και την εξερεύνηση του θανάτου και της ζωής μετά θάνατον. Η Νύφη είναι μια τραγική φιγούρα, που επιθυμεί την αποδοχή και την αγάπη, αλλά στο τέλος επιλέγει να θυσιαστεί για να επιτρέψει στον Βίκτωρ και τη Βικτώρια να είναι μαζί. Το σκηνικό της ταινίας, τόσο στο κόσμο των ζωντανών όσο και στον κόσμο των νεκρών, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό και σχεδιασμένο με προσοχή στη λεπτομέρεια. Οι έντονες αντιθέσεις μεταξύ των δύο κόσμων – ο κόσμος των ζωντανών είναι σκοτεινός και μουντός, ενώ ο κόσμος των νεκρών είναι φωτεινός και γεμάτος ζωντάνια – αντικατοπτρίζουν το ιδιαίτερο χιούμορ του Μπάρτον.
Το stop-motion animation ήταν επίσης ένα τεράστιο επίτευγμα για την ταινία, καθώς η προσοχή στη λεπτομέρεια και η τεχνική πολυπλοκότητα βοήθησαν στη δημιουργία ενός μοναδικού και παραμυθένιου κόσμου. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, ενώ η μουσική του Danny Elfman ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη μελαγχολική αλλά ταυτόχρονα μαγευτική ατμόσφαιρα.
8. Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη (Sleepy Hollow), 1999
Το “Sleepy Hollow” είναι μια από τις πιο σκοτεινές ταινίες του Μπάρτον, μια ατμοσφαιρική διασκευή βασισμένη στο διήγημα του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ του 1820, πρόκειται για τον ευαίσθητο αστυνομικό της Νέας Υόρκης Ικαμποντ Κρέιν (Τζόνι Ντεπ) που ερευνά φόνους στο χωριό Sleepy Hollow.. Στην ταινία, ο Johnny Depp υποδύεται τον Ικαμπόντ Κρέιν, έναν επιστήμονα-ντετέκτιβ που φτάνει στο απομονωμένο χωριό του Sleepy Hollow για να εξιχνιάσει μια σειρά δολοφονιών. Όλες φαίνονται να έχουν διαπραχθεί από τον Ακέφαλο Καβαλάρη, μια υπερφυσική μορφή που κυνηγά τα θύματά της.
Ο Μπάρτον, γνωστός για τη σκοτεινή και γοτθική αισθητική του, έδωσε στο “Sleepy Hollow” έναν έντονα ονειρικό, σχεδόν φανταστικό τόνο. Η γεμάτη γοτθικές απεικόνιση του Μπάρτον υποστηρίζεται καλά από το θέμα, το οποίο περιλαμβάνει μαγεία, κομμένα κεφάλια, δέντρα που εκτοξεύουν αίμα, ανατριχιαστικές αναδρομές στη θρησκευτική μανία και πάμπολλες τρομακτικές ανατροπές.
Η ταινία διαπραγματεύεται επίσης ζητήματα όπως η σύγκρουση μεταξύ της λογικής και του υπερφυσικού, καθώς ο Ικαμπόντ προσπαθεί να εξηγήσει τις παράξενες δολοφονίες μέσω της επιστήμης και της λογικής, μόνο για να ανακαλύψει ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ και τρομακτικό από ό,τι μπορούσε να φανταστεί.
Η ερμηνεία του Depp είναι γεμάτη από το ιδιόμορφο στυλ που χαρακτηρίζει τη συνεργασία του με τον Μπάρτον, προσφέροντας μια ευαίσθητη αλλά και χιουμοριστική ματιά στον Ικαμπόντ. Η ταινία κατάφερε να κερδίσει ένα Όσκαρ για την Καλλιτεχνική Διεύθυνση, ενώ έχει καθιερωθεί ως ένα κλασικό δείγμα του γοτθικού τρόμου στη σύγχρονη κινηματογραφία.
7. Mars Attacks! (1996)
Η “Mars Attacks!” είναι μια σατιρική ταινία επιστημονικής φαντασίας που ξεχειλίζει από μαύρο χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας γελοιοποιημένης εισβολής εξωγήινων από τον Άρη, που επιτίθενται στη Γη με τη δική τους αφελή και καταστροφική λογική. Ο Μπάρτον χρησιμοποιεί τα κλισέ των κλασικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας των δεκαετιών του ’50 και ’60, φέρνοντάς τα στο σύγχρονο κινηματογραφικό κοινό με μια υπερβολικά καρτουνίστικη διάθεση. Η ταινία διαθέτει ένα εντυπωσιακό καστ, συμπεριλαμβανομένων των Τζακ Νίκολσον, Γκλεν Κλόουζ, Πιρς Μπρόσναν και Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που όλοι συμβάλλουν με τους παράδοξους χαρακτήρες τους σε μια διασκεδαστική και καυστική κριτική της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Πέρα από την καυστική της σάτιρα, η ταινία σαρκάζει την πολιτική εξουσία, την ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει κρίσεις, και την τάση της κοινωνίας να τρέφεται από τα στερεότυπα των μαζικών μέσων ενημέρωσης. Η αισθητική του Μπάρτον, με την υπερβολή και το ιδιαίτερο στυλ του, ξεχειλίζει μέσα από κάθε σκηνή, από τους φανταχτερούς εξωγήινους μέχρι τα αστεία ειδικά εφέ που παραπέμπουν σε παλαιότερες ταινίες. Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στις B-movies, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια εξεζητημένη παρωδία της ανθρώπινης αλαζονείας και του φόβου για το άγνωστο.
6. Ο Σκαθαροζούμης (Beetlejuice, 1988)
Ο “Σκαθαροζούμης” είναι μια από τις πιο διάσημες και εμβληματικές ταινίες του Τιμ Μπάρτον, όπου συνδυάζονται ο τρόμος, η κωμωδία και το φανταστικό σε ένα μοναδικό σύνολο. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι (Τζίνα Ντέιβις και Άλεκ Μπόλντουιν) που πεθαίνουν ξαφνικά και γίνονται φαντάσματα, προσπαθώντας να διώξουν τους νέους κατοίκους του σπιτιού τους, με τη βοήθεια του ακατάστατου και τρελού Beetlejuice, τον οποίο υποδύεται ο Μάικλ Κίτον. Η ερμηνεία του Κίτον είναι ένας καταιγισμός ενέργειας και εκκεντρικότητας, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αξεπέραστους κωμικούς χαρακτήρες του σινεμά.
Με τη χαρακτηριστική γοτθική αισθητική του, ο Μπάρτον δημιούργησε έναν κόσμο γεμάτο υπερφυσικά φαινόμενα και σουρεαλιστικά σκηνικά. Η ταινία αγγίζει θέματα όπως η ζωή μετά τον θάνατο, η μεταφυσική και η ματαιότητα του τρόμου, πάντα με μια δόση ειρωνείας. Η κλασική σκηνή με το τραγούδι του Χάρι Μπελαφόντε, όπου οι χαρακτήρες καταλαμβάνονται από φαντάσματα και χορεύουν χωρίς να το ελέγχουν, είναι ένας από τους πολλούς λόγους που το “Beetlejuice” παραμένει ένα διαχρονικό φιλμ, γεμάτο από το ανατρεπτικό χιούμορ του Μπάρτον.
5. Big Fish (2003)
Το “Big Fish” είναι μια από τις πιο τρυφερές και συναισθηματικές ταινίες του Τιμ Μπάρτον, που διαφέρει αρκετά από το συνηθισμένο γοτθικό ύφος του. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Daniel Wallace, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Έντουαρντ Μπλουμ (Albert Finney), ενός ηλικιωμένου άνδρα γνωστού για τις φανταστικές και υπερβολικές ιστορίες που διηγείται. Ο γιος του, ο Γουίλ Μπλουμ (Billy Crudup), δεν πιστεύει στις ιστορίες αυτές και προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τη μυθολογία που έχει δημιουργήσει ο πατέρας του.
Η ταινία εξερευνά τη σχέση πατέρα-γιου, τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο και τη δύναμη της αφήγησης. Μέσα από τις φανταστικές ιστορίες του Έντουαρντ, ο θεατής γνωρίζει έναν κόσμο γεμάτο υπερβολικά γεγονότα, γίγαντες, μάγισσες και αινιγματικά πλάσματα, που αντικατοπτρίζουν την πλούσια φαντασία του και την επιθυμία του να αφήσει μια ανεξίτηλη εντύπωση στον κόσμο. Ο Γουίλ, από την άλλη πλευρά, παλεύει με την ανάγκη του να γνωρίσει ποιος πραγματικά είναι ο πατέρας του, αλλά τελικά ανακαλύπτει ότι οι ιστορίες του Έντουαρντ είναι ένας τρόπος για να δώσει νόημα στη ζωή και να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο του θανάτου.
Η ταινία συνδυάζει το χιούμορ με το δράμα και προσφέρει μια τρυφερή και μελαγχολική προσέγγιση στο θέμα της μνήμης, της φαντασίας και της αποδοχής του θανάτου. Οι ερμηνείες των Albert Finney και Ewan McGregor (που υποδύεται τον νεαρό Έντουαρντ) είναι καθηλωτικές, ενώ η φωτογραφία και η αισθητική της ταινίας είναι γεμάτες με έντονα χρώματα και παραμυθένια στοιχεία, που ενισχύουν τη μαγική διάσταση της ιστορίας.
Η ταινία έτυχε θερμής υποδοχής από τους κριτικούς και το κοινό, αποσπώντας επαίνους για την τρυφερότητα και την ποιητική της αφήγηση. Θεωρείται μια από τις πιο ώριμες και συναισθηματικές δουλειές του Μπάρτον, που συνδυάζει τη χαρακτηριστική του φαντασία με μια πιο γήινη και συναισθηματική αφήγηση.
4. Ο Μπάτμαν Επιστρέφει (Batman Returns, 1992)
Το “Ο Μπάτμαν Επιστρέφει” είναι η δεύτερη συνεργασία του Τιμ Μπάρτον με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη και μια από τις πιο σκοτεινές και ψυχολογικά φορτισμένες ταινίες υπερηρώων που έγιναν ποτέ. Στην ταινία αυτή, ο Μπάρτον επικεντρώνεται στη θλίψη και την απομόνωση του Batman, ενώ παράλληλα μας παρουσιάζει δύο πολύπλοκους κακούς, τη Catwoman (Μισέλ Φάιφερ) και τον Penguin (Ντάνι ΝτεΒίτο). Η Catwoman είναι μια γυναίκα που μεταμορφώνεται σε μια θανατηφόρα εκδικητική φιγούρα μετά από μια απόπειρα δολοφονίας, ενώ ο Penguin είναι ένα απάνθρωπο πλάσμα που αναζητά εκδίκηση από τον κόσμο που τον περιφρόνησε.
Πιγκουίνος: Απλά ζηλεύεις, γιατί είμαι ένα αυθεντικό φρικιό, ενώ εσύ πρέπει να φοράς μάσκα!
Μπάτμαν: Μπορεί να έχεις και δίκιο
Η ταινία εξερευνά θέματα όπως η διαφορετικότητα, η κοινωνική απόρριψη και η υπαρξιακή μοναξιά των ηρώων και των κακών. Ο Μπάρτον δημιουργεί ένα σαγηνευτικό σκοτεινό παραμύθι με εντυπωσιακά σκηνικά και σουρεαλιστικά στοιχεία, καθιστώντας την Gotham City έναν γοτθικό κόσμο γεμάτο ατμοσφαιρική ένταση. Η ερμηνεία της Φάιφερ ως Catwoman είναι ιδιαίτερα δυναμική, ενώ ο ΝτεΒίτο προσδίδει μια τραγική διάσταση στον Penguin. Η ταινία έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο καλλιτεχνικά προσεγμένες ταινίες της σειράς Batman, με την υπογραφή του Μπάρτον να είναι εμφανής σε κάθε σκηνή.
3. Frankenweenie (2012)
Η “Frankenweenie” είναι μια stop-motion ταινία του Τιμ Μπάρτον, η οποία βασίζεται σε μια μικρού μήκους ταινία που είχε δημιουργήσει ο Μπάρτον το 1984. Η ταινία είναι ένα φόρος τιμής στα κλασικά θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, ιδιαίτερα στον “Φρανκενστάιν” της Mary Shelley, και αφορά την ιστορία του μικρού Βίκτορ, ο οποίος προσπαθεί να αναστήσει τον αγαπημένο του σκύλο, τον Σπαρκι, μετά από ένα ατύχημα.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, προσδίδοντας ένα vintage ύφος που παραπέμπει στις παλιές ταινίες τρόμου, και γεμάτη με αναφορές στην κλασική λογοτεχνία και τις ταινίες τρόμου του παρελθόντος. Ο Βίκτορ χρησιμοποιεί επιστημονικές μεθόδους για να αναστήσει τον Σπαρκι, αλλά οι προσπάθειές του έχουν απρόβλεπτες συνέπειες για την πόλη του. Ο Σπαρκι επιστρέφει στη ζωή, αλλά φέρνει μαζί του μια σειρά από παράξενες και τρομακτικές καταστάσεις, καθώς και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη μέθοδο του Βίκτορ.
Το “Frankenweenie” είναι μια συναισθηματική ιστορία για τη φιλία, την απώλεια και την αγάπη που μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τον θάνατο. Ο Μπάρτον καταφέρνει να δημιουργήσει μια τρυφερή αλλά και σκοτεινή ταινία που συγκινεί, προσφέροντας ταυτόχρονα χιούμορ και τρόμο. Η ταινία έκανε ιδιαίτερη επιτυχία, επαινέθηκε από τους κριτές για την τεχνική της και θεωρείται από πολλούς ως μια από τις πιο προσωπικές και συγκινητικές δημιουργίες του σκηνοθέτη.
2. Ο Ψαλιδοχέρης (Edward Scissorhands, 1989)
Ο “Edward Scissorhands” είναι ίσως η πιο προσωπική και συναισθηματική ταινία του Τιμ Μπάρτον, μια φανταστική, αλληγορική ιστορία για την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη μοναξιά. Ο Johnny Depp υποδύεται τον Έντουαρντ, έναν ανθρωποειδή που έχει δημιουργηθεί από έναν εφευρέτη, ο οποίος όμως πεθαίνει πριν ολοκληρώσει το έργο του. Ως αποτέλεσμα, ο Έντουαρντ έχει ψαλίδια αντί για χέρια και ζει απομονωμένος σε ένα γοτθικό κάστρο μέχρι που μια καλοκάγαθη γυναίκα, η Πέγκ (Dianne Wiest), τον φέρνει στο προάστιο της μικρής πόλης της.
Η ταινία διερευνά τη σύγκρουση ανάμεσα στον Έντουαρντ και τους κατοίκους της πόλης, που αρχικά τον δέχονται για τις μοναδικές του ικανότητες στην τέχνη της κομμωτικής και της κηπουρικής, αλλά στη συνέχεια τον απορρίπτουν λόγω της διαφορετικότητάς του. Ο Έντουαρντ γίνεται μια τραγική φιγούρα που επιθυμεί να αγαπηθεί και να ενταχθεί στην κοινωνία, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από την μοναξιά που προκαλεί η μοναδική του εμφάνιση.
Η ταινία αποτελεί ένα σχόλιο για τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας και την αδυναμία των κοινωνιών να αγκαλιάσουν το ασυνήθιστο. Η απεικόνιση της μικροαστικής κοινωνίας με τα τακτοποιημένα σπίτια και τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες αποτελεί μια σατυρική ματιά του Μπάρτον στη συμβατική ζωή. Η Winona Ryder, που υποδύεται την Κιμ, την κόρη της Πέγκ και αντικείμενο του έρωτα του Έντουαρντ, παίζει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, καθώς η σχέση της με τον Έντουαρντ εκφράζει την ανάγκη για συναισθηματική σύνδεση και κατανόηση.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι ποιητική και μελαγχολική, με υπέροχη μουσική επένδυση από τον Danny Elfman, που προσθέτει στην ευαισθησία και τη ρομαντική διάσταση του έργου. Η ταινία αυτή άγγιξε πολλούς θεατές και καθιερώθηκε ως ένα σύμβολο της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του Μπάρτον, ενώ συνέβαλε στη δημιουργία της εικόνας του Depp ως ένας ηθοποιός που μπορούσε να ερμηνεύσει ρόλους γεμάτους τρυφερότητα και εσωτερική σύγκρουση.
1. Ed Wood (1994)
Το “Ed Wood” του Τιμ Μπάρτον είναι μια βιογραφική ταινία που ακολουθεί την παράξενη και ιδιόρρυθμη καριέρα του Έντ Γουντ, του ανθρώπου που θεωρείται ο χειρότερος σκηνοθέτης στην ιστορία του Χόλιγουντ. Ο Τζόνι Ντεπ ενσαρκώνει τον ακαταπόνητο και αφελή Γουντ, ο οποίος παρά τις συνεχείς αποτυχίες, παραμένει παθιασμένος με τον κινηματογράφο και την τέχνη του. Η ταινία επικεντρώνεται στις παραγωγές των θρυλικών πλέον κακών ταινιών “Plan 9 from Outer Space” και “Glen or Glenda”, καθώς και στη φιλία του Γουντ με τον βετεράνο ηθοποιό Béla Lugosi, τον οποίο υποδύεται ο Μάρτιν Λάνταου, σε μια ερμηνεία που του χάρισε Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Μέσα από την ταινία, ο Μπάρτον αποτίει φόρο τιμής στη δημιουργική επιμονή του Γουντ, παρά τα περιορισμένα μέσα και τη συχνά ελλιπή κατανόηση της τέχνης του. Το ασπρόμαυρο στυλ της ταινίας προσθέτει μια νοσταλγική ατμόσφαιρα που αναδεικνύει την εποχή και τον κόσμο του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50. Παράλληλα, η δυναμική σχέση του Γουντ με τον Λουγκόσι προσφέρει συγκινητικές στιγμές, καθώς βλέπουμε τον ξεπεσμένο σταρ να βρίσκει έναν φίλο και συνεργάτη στο πρόσωπο του νεαρού σκηνοθέτη.
Το “Ed Wood” είναι μια τρυφερή εξερεύνηση της αποτυχίας, της φιλίας και της αστείρευτης ανάγκης για καλλιτεχνική έκφραση, ακόμη και όταν το ταλέντο δεν συμβαδίζει με τις φιλοδοξίες.
Όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε υπάρξει μια έκδοση του Έντουαρντ. Μη αποδεκτοί, ίσως και ολοκληρωτικά μόνοι, πανομοιότυποι με τη καρναβαλική και φρικιαστική, ενδοσκοπική αφήγηση του Τιμ Μπάρτον. O Μπάρτον όλα αυτά τα χρόνια με το συνεπές και ασυμβίβαστο οπτικό του στυλ, έχει καταφέρει να δημιουργήσει λατρεμένα παραμύθια, που μας ταξιδεύουν σε έναν παράξενο κόσμο αποτελούμενο από ανεξίτηλους χαρακτήρες και φανταστικά κινηματογραφικά σκηνικά συνδυάζοντας με αριστοτεχνικό τρόπο το μακάβριο με την τρυφερότητα.
Με την πρόσφατη κυκλοφορία της ταινίας Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης, ο Τιμ Μπάρτον, ο οποίος έχει διαχρονικά αναλάβει τον ρόλο του προστάτη για κάθε απόκληρο και ξόφαλτσο αυτού του κόσμου, πραγματοποίησε τόσο μια πολυαναμενόμενη συνέχεια της επιτυχίας του 1988 όσο και μια επιστροφή στις κινηματογραφικές οθόνες μετά από πέντε χρόνια απουσίας. Ως εκ τούτου, κρίνεται σκόπιμο να τιμήσουμε τα σπουδαιότερα έργα αυτού του μοναδικού σκηνοθέτη. Ακολουθούν οι 10 αγαπημένες μας ταινίες τον μαέστρο ιδιόμορφων, γοτθικών και παράξενων ιστοριών.
10. Batman, 1989
Με τον κίνδυνο να προσβάλουμε τις ορδές των οπαδών των υπερηρώων, ομολογούμε ότι πλέον βρίσκουμε τον Batman του Tim Burton λίγο ξεπερασμένο. Ναι, εκείνη την εποχή το σενάριο των Sam Hamm και Warren Skaaren φάνταζε πρωτοποριακό, καθώς επέστρεφε στο σκοτάδι και τη βία του αρχικού υλικού του Bob Kane και απομακρυνόταν από τις πολύχρωμες χαζομάρες της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 1960. Η ταινία παραμένει σίγουρα ένα ορόσημο του είδους. Ωστόσο, ορισμένες πτυχές – τα τραγούδια του Prince και η έλλειψη πραγματικών τοποθεσιών (γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε soundstages) – δεν στέκουν πια τόσο καλά. Επιπλέον, η Kim Basinger δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ως φωτορεπόρτερ και η ερωτεύσιμη Vicki Vale.
Είναι όμως αρκετά δυνατή για να βρει μια θέση στη δεκάδα των κορυφαίων ταινιών μας, χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες του Jack Nicholson ως Joker και του Michael Keaton ως Batman/Bruce Wayne. Ο Nicholson έχει λάβει τη μεγαλύτερη αναγνώριση από τους κριτικούς, αλλά μας αρέσει πολύ η επικίνδυνη πλευρά του Keaton. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η ταινία ξεφορτώθηκε επιτέλους την ιδέα ότι ο Batman δεν σκοτώνει ποτέ – με επιτυχία, πιστεύουμε. «You wanna get nuts? Come on! Let’s get nuts».
9. Η Νεκρή Νύφη (Corpse Bride), 2005
Καλύτερα να είσαι νεκρός. Αυτό είναι λίγο πολύ το μήνυμα αυτού του παραληρηματικά ανατρεπτικού stop-motion animation αριστουργήματος, δεδομένου του πόσο ζωντανή και ευφάνταστη φαίνεται να είναι η Χώρα των Νεκρών σε αυτή την ταινία.
Η “Corpse Bride” είναι μια από τις πιο επιτυχημένες stop-motion ταινίες του Μπάρτον και μια από τις πιο προσωπικές του δημιουργίες, συνδυάζοντας το σκοτεινό, μακάβριο χιούμορ με μια τρυφερή ρομαντική ιστορία. Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε έναν παλιό εβραϊκό λαϊκό μύθο του 17ου αιώνα, όπου ένας άνδρας παντρεύεται κατά λάθος μια νεκρή γυναίκα. Στην ταινία, ο Βίκτωρ (με τη φωνή του Johnny Depp) είναι ένας ντροπαλός νεαρός που ετοιμάζεται να παντρευτεί την αγαπημένη του, Βικτώρια (Emily Watson) – κόρη έκπτωτων αριστοκρατών. Οι δυο τους πρόλαβαν να αγαπηθούν, κι ας είναι ο γάμος τους προκανονισμένος από τους γονείς για λόγους κοινωνικούς και οικονομικούς. Αγχώδης και αμήχανος, ο Βίκτορ το σκάει από την πρόβα της τελετής και καταλήγει περιπλανώμενος σ’ ένα σκοτεινό δάσος όπου θα καταφέρει, μετά από αλλεπάλληλες δοκιμές, να πει σωστά τις γαμήλιες ατάκες του, αλλά θα παρασυρθεί στον Κάτω Κόσμο από μια δολοφονημένη νύφη που χρόνια περίμενε να ολοκληρωθούν τα στέφανά της (Helena Bonham Carter).
Η ταινία είναι γεμάτη από τα χαρακτηριστικά μοτίβα του Μπάρτον: την απομόνωση, την αποδοχή της διαφορετικότητας και την εξερεύνηση του θανάτου και της ζωής μετά θάνατον. Η Νύφη είναι μια τραγική φιγούρα, που επιθυμεί την αποδοχή και την αγάπη, αλλά στο τέλος επιλέγει να θυσιαστεί για να επιτρέψει στον Βίκτωρ και τη Βικτώρια να είναι μαζί. Το σκηνικό της ταινίας, τόσο στο κόσμο των ζωντανών όσο και στον κόσμο των νεκρών, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό και σχεδιασμένο με προσοχή στη λεπτομέρεια. Οι έντονες αντιθέσεις μεταξύ των δύο κόσμων – ο κόσμος των ζωντανών είναι σκοτεινός και μουντός, ενώ ο κόσμος των νεκρών είναι φωτεινός και γεμάτος ζωντάνια – αντικατοπτρίζουν το ιδιαίτερο χιούμορ του Μπάρτον.
Το stop-motion animation ήταν επίσης ένα τεράστιο επίτευγμα για την ταινία, καθώς η προσοχή στη λεπτομέρεια και η τεχνική πολυπλοκότητα βοήθησαν στη δημιουργία ενός μοναδικού και παραμυθένιου κόσμου. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, ενώ η μουσική του Danny Elfman ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη μελαγχολική αλλά ταυτόχρονα μαγευτική ατμόσφαιρα.
8. Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη (Sleepy Hollow), 1999
Το “Sleepy Hollow” είναι μια από τις πιο σκοτεινές ταινίες του Μπάρτον, μια ατμοσφαιρική διασκευή βασισμένη στο διήγημα του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ του 1820, πρόκειται για τον ευαίσθητο αστυνομικό της Νέας Υόρκης Ικαμποντ Κρέιν (Τζόνι Ντεπ) που ερευνά φόνους στο χωριό Sleepy Hollow.. Στην ταινία, ο Johnny Depp υποδύεται τον Ικαμπόντ Κρέιν, έναν επιστήμονα-ντετέκτιβ που φτάνει στο απομονωμένο χωριό του Sleepy Hollow για να εξιχνιάσει μια σειρά δολοφονιών. Όλες φαίνονται να έχουν διαπραχθεί από τον Ακέφαλο Καβαλάρη, μια υπερφυσική μορφή που κυνηγά τα θύματά της.
Ο Μπάρτον, γνωστός για τη σκοτεινή και γοτθική αισθητική του, έδωσε στο “Sleepy Hollow” έναν έντονα ονειρικό, σχεδόν φανταστικό τόνο. Η γεμάτη γοτθικές απεικόνιση του Μπάρτον υποστηρίζεται καλά από το θέμα, το οποίο περιλαμβάνει μαγεία, κομμένα κεφάλια, δέντρα που εκτοξεύουν αίμα, ανατριχιαστικές αναδρομές στη θρησκευτική μανία και πάμπολλες τρομακτικές ανατροπές.
Η ταινία διαπραγματεύεται επίσης ζητήματα όπως η σύγκρουση μεταξύ της λογικής και του υπερφυσικού, καθώς ο Ικαμπόντ προσπαθεί να εξηγήσει τις παράξενες δολοφονίες μέσω της επιστήμης και της λογικής, μόνο για να ανακαλύψει ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ και τρομακτικό από ό,τι μπορούσε να φανταστεί.
Η ερμηνεία του Depp είναι γεμάτη από το ιδιόμορφο στυλ που χαρακτηρίζει τη συνεργασία του με τον Μπάρτον, προσφέροντας μια ευαίσθητη αλλά και χιουμοριστική ματιά στον Ικαμπόντ. Η ταινία κατάφερε να κερδίσει ένα Όσκαρ για την Καλλιτεχνική Διεύθυνση, ενώ έχει καθιερωθεί ως ένα κλασικό δείγμα του γοτθικού τρόμου στη σύγχρονη κινηματογραφία.
7. Mars Attacks! (1996)
Η “Mars Attacks!” είναι μια σατιρική ταινία επιστημονικής φαντασίας που ξεχειλίζει από μαύρο χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας γελοιοποιημένης εισβολής εξωγήινων από τον Άρη, που επιτίθενται στη Γη με τη δική τους αφελή και καταστροφική λογική. Ο Μπάρτον χρησιμοποιεί τα κλισέ των κλασικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας των δεκαετιών του ’50 και ’60, φέρνοντάς τα στο σύγχρονο κινηματογραφικό κοινό με μια υπερβολικά καρτουνίστικη διάθεση. Η ταινία διαθέτει ένα εντυπωσιακό καστ, συμπεριλαμβανομένων των Τζακ Νίκολσον, Γκλεν Κλόουζ, Πιρς Μπρόσναν και Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που όλοι συμβάλλουν με τους παράδοξους χαρακτήρες τους σε μια διασκεδαστική και καυστική κριτική της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Πέρα από την καυστική της σάτιρα, η ταινία σαρκάζει την πολιτική εξουσία, την ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει κρίσεις, και την τάση της κοινωνίας να τρέφεται από τα στερεότυπα των μαζικών μέσων ενημέρωσης. Η αισθητική του Μπάρτον, με την υπερβολή και το ιδιαίτερο στυλ του, ξεχειλίζει μέσα από κάθε σκηνή, από τους φανταχτερούς εξωγήινους μέχρι τα αστεία ειδικά εφέ που παραπέμπουν σε παλαιότερες ταινίες. Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στις B-movies, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια εξεζητημένη παρωδία της ανθρώπινης αλαζονείας και του φόβου για το άγνωστο.
6. Ο Σκαθαροζούμης (Beetlejuice, 1988)
Ο “Σκαθαροζούμης” είναι μια από τις πιο διάσημες και εμβληματικές ταινίες του Τιμ Μπάρτον, όπου συνδυάζονται ο τρόμος, η κωμωδία και το φανταστικό σε ένα μοναδικό σύνολο. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι (Τζίνα Ντέιβις και Άλεκ Μπόλντουιν) που πεθαίνουν ξαφνικά και γίνονται φαντάσματα, προσπαθώντας να διώξουν τους νέους κατοίκους του σπιτιού τους, με τη βοήθεια του ακατάστατου και τρελού Beetlejuice, τον οποίο υποδύεται ο Μάικλ Κίτον. Η ερμηνεία του Κίτον είναι ένας καταιγισμός ενέργειας και εκκεντρικότητας, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αξεπέραστους κωμικούς χαρακτήρες του σινεμά.
Με τη χαρακτηριστική γοτθική αισθητική του, ο Μπάρτον δημιούργησε έναν κόσμο γεμάτο υπερφυσικά φαινόμενα και σουρεαλιστικά σκηνικά. Η ταινία αγγίζει θέματα όπως η ζωή μετά τον θάνατο, η μεταφυσική και η ματαιότητα του τρόμου, πάντα με μια δόση ειρωνείας. Η κλασική σκηνή με το τραγούδι του Χάρι Μπελαφόντε, όπου οι χαρακτήρες καταλαμβάνονται από φαντάσματα και χορεύουν χωρίς να το ελέγχουν, είναι ένας από τους πολλούς λόγους που το “Beetlejuice” παραμένει ένα διαχρονικό φιλμ, γεμάτο από το ανατρεπτικό χιούμορ του Μπάρτον.
5. Big Fish (2003)
Το “Big Fish” είναι μια από τις πιο τρυφερές και συναισθηματικές ταινίες του Τιμ Μπάρτον, που διαφέρει αρκετά από το συνηθισμένο γοτθικό ύφος του. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Daniel Wallace, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Έντουαρντ Μπλουμ (Albert Finney), ενός ηλικιωμένου άνδρα γνωστού για τις φανταστικές και υπερβολικές ιστορίες που διηγείται. Ο γιος του, ο Γουίλ Μπλουμ (Billy Crudup), δεν πιστεύει στις ιστορίες αυτές και προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τη μυθολογία που έχει δημιουργήσει ο πατέρας του.
Η ταινία εξερευνά τη σχέση πατέρα-γιου, τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο και τη δύναμη της αφήγησης. Μέσα από τις φανταστικές ιστορίες του Έντουαρντ, ο θεατής γνωρίζει έναν κόσμο γεμάτο υπερβολικά γεγονότα, γίγαντες, μάγισσες και αινιγματικά πλάσματα, που αντικατοπτρίζουν την πλούσια φαντασία του και την επιθυμία του να αφήσει μια ανεξίτηλη εντύπωση στον κόσμο. Ο Γουίλ, από την άλλη πλευρά, παλεύει με την ανάγκη του να γνωρίσει ποιος πραγματικά είναι ο πατέρας του, αλλά τελικά ανακαλύπτει ότι οι ιστορίες του Έντουαρντ είναι ένας τρόπος για να δώσει νόημα στη ζωή και να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο του θανάτου.
Η ταινία συνδυάζει το χιούμορ με το δράμα και προσφέρει μια τρυφερή και μελαγχολική προσέγγιση στο θέμα της μνήμης, της φαντασίας και της αποδοχής του θανάτου. Οι ερμηνείες των Albert Finney και Ewan McGregor (που υποδύεται τον νεαρό Έντουαρντ) είναι καθηλωτικές, ενώ η φωτογραφία και η αισθητική της ταινίας είναι γεμάτες με έντονα χρώματα και παραμυθένια στοιχεία, που ενισχύουν τη μαγική διάσταση της ιστορίας.
Η ταινία έτυχε θερμής υποδοχής από τους κριτικούς και το κοινό, αποσπώντας επαίνους για την τρυφερότητα και την ποιητική της αφήγηση. Θεωρείται μια από τις πιο ώριμες και συναισθηματικές δουλειές του Μπάρτον, που συνδυάζει τη χαρακτηριστική του φαντασία με μια πιο γήινη και συναισθηματική αφήγηση.
4. Ο Μπάτμαν Επιστρέφει (Batman Returns, 1992)
Το “Ο Μπάτμαν Επιστρέφει” είναι η δεύτερη συνεργασία του Τιμ Μπάρτον με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη και μια από τις πιο σκοτεινές και ψυχολογικά φορτισμένες ταινίες υπερηρώων που έγιναν ποτέ. Στην ταινία αυτή, ο Μπάρτον επικεντρώνεται στη θλίψη και την απομόνωση του Batman, ενώ παράλληλα μας παρουσιάζει δύο πολύπλοκους κακούς, τη Catwoman (Μισέλ Φάιφερ) και τον Penguin (Ντάνι ΝτεΒίτο). Η Catwoman είναι μια γυναίκα που μεταμορφώνεται σε μια θανατηφόρα εκδικητική φιγούρα μετά από μια απόπειρα δολοφονίας, ενώ ο Penguin είναι ένα απάνθρωπο πλάσμα που αναζητά εκδίκηση από τον κόσμο που τον περιφρόνησε.
Πιγκουίνος: Απλά ζηλεύεις, γιατί είμαι ένα αυθεντικό φρικιό, ενώ εσύ πρέπει να φοράς μάσκα!
Μπάτμαν: Μπορεί να έχεις και δίκιο
Η ταινία εξερευνά θέματα όπως η διαφορετικότητα, η κοινωνική απόρριψη και η υπαρξιακή μοναξιά των ηρώων και των κακών. Ο Μπάρτον δημιουργεί ένα σαγηνευτικό σκοτεινό παραμύθι με εντυπωσιακά σκηνικά και σουρεαλιστικά στοιχεία, καθιστώντας την Gotham City έναν γοτθικό κόσμο γεμάτο ατμοσφαιρική ένταση. Η ερμηνεία της Φάιφερ ως Catwoman είναι ιδιαίτερα δυναμική, ενώ ο ΝτεΒίτο προσδίδει μια τραγική διάσταση στον Penguin. Η ταινία έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο καλλιτεχνικά προσεγμένες ταινίες της σειράς Batman, με την υπογραφή του Μπάρτον να είναι εμφανής σε κάθε σκηνή.
3. Frankenweenie (2012)
Η “Frankenweenie” είναι μια stop-motion ταινία του Τιμ Μπάρτον, η οποία βασίζεται σε μια μικρού μήκους ταινία που είχε δημιουργήσει ο Μπάρτον το 1984. Η ταινία είναι ένα φόρος τιμής στα κλασικά θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, ιδιαίτερα στον “Φρανκενστάιν” της Mary Shelley, και αφορά την ιστορία του μικρού Βίκτορ, ο οποίος προσπαθεί να αναστήσει τον αγαπημένο του σκύλο, τον Σπαρκι, μετά από ένα ατύχημα.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, προσδίδοντας ένα vintage ύφος που παραπέμπει στις παλιές ταινίες τρόμου, και γεμάτη με αναφορές στην κλασική λογοτεχνία και τις ταινίες τρόμου του παρελθόντος. Ο Βίκτορ χρησιμοποιεί επιστημονικές μεθόδους για να αναστήσει τον Σπαρκι, αλλά οι προσπάθειές του έχουν απρόβλεπτες συνέπειες για την πόλη του. Ο Σπαρκι επιστρέφει στη ζωή, αλλά φέρνει μαζί του μια σειρά από παράξενες και τρομακτικές καταστάσεις, καθώς και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη μέθοδο του Βίκτορ.
Το “Frankenweenie” είναι μια συναισθηματική ιστορία για τη φιλία, την απώλεια και την αγάπη που μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τον θάνατο. Ο Μπάρτον καταφέρνει να δημιουργήσει μια τρυφερή αλλά και σκοτεινή ταινία που συγκινεί, προσφέροντας ταυτόχρονα χιούμορ και τρόμο. Η ταινία έκανε ιδιαίτερη επιτυχία, επαινέθηκε από τους κριτές για την τεχνική της και θεωρείται από πολλούς ως μια από τις πιο προσωπικές και συγκινητικές δημιουργίες του σκηνοθέτη.
2. Ο Ψαλιδοχέρης (Edward Scissorhands, 1989)
Ο “Edward Scissorhands” είναι ίσως η πιο προσωπική και συναισθηματική ταινία του Τιμ Μπάρτον, μια φανταστική, αλληγορική ιστορία για την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη μοναξιά. Ο Johnny Depp υποδύεται τον Έντουαρντ, έναν ανθρωποειδή που έχει δημιουργηθεί από έναν εφευρέτη, ο οποίος όμως πεθαίνει πριν ολοκληρώσει το έργο του. Ως αποτέλεσμα, ο Έντουαρντ έχει ψαλίδια αντί για χέρια και ζει απομονωμένος σε ένα γοτθικό κάστρο μέχρι που μια καλοκάγαθη γυναίκα, η Πέγκ (Dianne Wiest), τον φέρνει στο προάστιο της μικρής πόλης της.
Η ταινία διερευνά τη σύγκρουση ανάμεσα στον Έντουαρντ και τους κατοίκους της πόλης, που αρχικά τον δέχονται για τις μοναδικές του ικανότητες στην τέχνη της κομμωτικής και της κηπουρικής, αλλά στη συνέχεια τον απορρίπτουν λόγω της διαφορετικότητάς του. Ο Έντουαρντ γίνεται μια τραγική φιγούρα που επιθυμεί να αγαπηθεί και να ενταχθεί στην κοινωνία, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από την μοναξιά που προκαλεί η μοναδική του εμφάνιση.
Η ταινία αποτελεί ένα σχόλιο για τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας και την αδυναμία των κοινωνιών να αγκαλιάσουν το ασυνήθιστο. Η απεικόνιση της μικροαστικής κοινωνίας με τα τακτοποιημένα σπίτια και τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες αποτελεί μια σατυρική ματιά του Μπάρτον στη συμβατική ζωή. Η Winona Ryder, που υποδύεται την Κιμ, την κόρη της Πέγκ και αντικείμενο του έρωτα του Έντουαρντ, παίζει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, καθώς η σχέση της με τον Έντουαρντ εκφράζει την ανάγκη για συναισθηματική σύνδεση και κατανόηση.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι ποιητική και μελαγχολική, με υπέροχη μουσική επένδυση από τον Danny Elfman, που προσθέτει στην ευαισθησία και τη ρομαντική διάσταση του έργου. Η ταινία αυτή άγγιξε πολλούς θεατές και καθιερώθηκε ως ένα σύμβολο της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του Μπάρτον, ενώ συνέβαλε στη δημιουργία της εικόνας του Depp ως ένας ηθοποιός που μπορούσε να ερμηνεύσει ρόλους γεμάτους τρυφερότητα και εσωτερική σύγκρουση.
1. Ed Wood (1994)
Το “Ed Wood” του Τιμ Μπάρτον είναι μια βιογραφική ταινία που ακολουθεί την παράξενη και ιδιόρρυθμη καριέρα του Έντ Γουντ, του ανθρώπου που θεωρείται ο χειρότερος σκηνοθέτης στην ιστορία του Χόλιγουντ. Ο Τζόνι Ντεπ ενσαρκώνει τον ακαταπόνητο και αφελή Γουντ, ο οποίος παρά τις συνεχείς αποτυχίες, παραμένει παθιασμένος με τον κινηματογράφο και την τέχνη του. Η ταινία επικεντρώνεται στις παραγωγές των θρυλικών πλέον κακών ταινιών “Plan 9 from Outer Space” και “Glen or Glenda”, καθώς και στη φιλία του Γουντ με τον βετεράνο ηθοποιό Béla Lugosi, τον οποίο υποδύεται ο Μάρτιν Λάνταου, σε μια ερμηνεία που του χάρισε Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Μέσα από την ταινία, ο Μπάρτον αποτίει φόρο τιμής στη δημιουργική επιμονή του Γουντ, παρά τα περιορισμένα μέσα και τη συχνά ελλιπή κατανόηση της τέχνης του. Το ασπρόμαυρο στυλ της ταινίας προσθέτει μια νοσταλγική ατμόσφαιρα που αναδεικνύει την εποχή και τον κόσμο του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50. Παράλληλα, η δυναμική σχέση του Γουντ με τον Λουγκόσι προσφέρει συγκινητικές στιγμές, καθώς βλέπουμε τον ξεπεσμένο σταρ να βρίσκει έναν φίλο και συνεργάτη στο πρόσωπο του νεαρού σκηνοθέτη.
Το “Ed Wood” είναι μια τρυφερή εξερεύνηση της αποτυχίας, της φιλίας και της αστείρευτης ανάγκης για καλλιτεχνική έκφραση, ακόμη και όταν το ταλέντο δεν συμβαδίζει με τις φιλοδοξίες.
