Ένα ακόμα Φεστιβάλ άνοιξης ολοκληρώθηκε. Ήταν ένα δεκαήμερο γεμάτος εικόνες (οι περισσότερες σκληρές), ιστορίες, αφηγήσεις στις σκοτεινές αίθουσες και σε αντίθεση συναισθηματική κι όχι μόνο έξω απ΄αυτές γεμάτο ήλιο, θάλασσα, καφέ και καλό φαγητό. Πάμε να δούμε τι κρατάμε στις αποσκευές μας.
10 – Τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο έλαβε ο Νικολά Φιλιμπέρ. Όταν πήρε τον λόγο στο Ολύμπιον διηγήθηκε μία ιστορία από τη ζωή του. Είχε μόλις κερδίσει τη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου με το “Ποταμόπλοιο”. Στο αεροδρόμιο οι υπάλληλοι είδαν το αγαλματίδιο, αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τι είναι, κάλεσαν την αστυνομία. Οι υπαξιωματικοί κάλεσαν τους ανώτερους. Με τη γλαφυρότητα της περιγραφής φτάσαμε στον ανώτερο υπεύθυνο. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία κάποιος αναγνώρισε τη Χρυσή Άρκτο ενός εκ των κορυφαίων κινηματογραφικών Φεστιβάλ στον κόσμο και τότε έδωσαν συγχαρητήρια στον σπουδαίο σκηνοθέτη και ντοκιμαντερίστα.
9 – Η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Αντικατοπτρισμοί” στο Μουσείο Φωτογραφίας ανάμεσα στις αίθουσες του Φεστιβάλ στο λιμάνι σε επιμέλεια της Ρόζυ Διαμαντάκη. Εστιάζει στην επαγγελματική εκπαίδευση των μαθητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα μέσα από τον φακό νέων φωτογράφων.
8 – Δύο ενδιαφέρουσες στάσεις από την Κένυα. Η “Βιομηχανία Πτυχίων”, το πως να “Χτίσεις Μία Βιβλιοθήκη” .
7 – “Ο τρόπος των Αϊνού”. Έχοντας αναγνωριστεί επίσημα ως αυτόχθονη μειονότητα της Ιαπωνίας μόλις το 2019 και ζώντας σαν διακριτικά φαντάσματα σε μια διαφιλονικούμενη περιοχή που διεκδικούν η Ιαπωνία και η Ρωσία εδώ και αιώνες, οι Αϊνού πασχίζουν να διατηρήσουν ζωντανή τη φλόγα μιας παράδοσης στερημένης από τον ζωτικό της χώρο.
6 – “Όταν η Ισλανδία μπήκε στον πάγο”. Η απόρριψη των ονείρων είναι ικανή να γεννήσει ένα κίνημα αντίστασης. Έτσι έπραξαν οι γυναίκες στην Ισλανδία πριν πολλά χρόνια και κατάφεραν σήμερα να αποτελούν παράδειγμα κοινωνικής ισότητας. Η συλλογική διεκδίκηση έφερε μία μικρή “επανάσταση” μεγάλης σημασίας. Το “ρεπό” όπως βαφτίστηκε η ιστορική απεργία ήταν ένα εγχείρημα που γιγάντωσε τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. “Πιστέψαμε σε αυτό και το υποστηρίξαμε με όλη μας την καρδιά”.
5 – “Άνθρωποι του νέον”, για τη ζωή στα χαρακώματα εκτός πολέμου. Κάτω από το περίφημο Las Vegas Strip, χιλιάδες άστεγοι ζουν σε ένα τεράστιο δίκτυο σκοτεινών, ανθυγιεινών σηράγγων. Το Άνθρωποι από νέον επικεντρώνεται σε μια χούφτα από αυτούς, περιγράφοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους. Αλλά και τις ελπίδες τους.
4 – “Λευτεριά στον Λέοναρντ Πελτιέ”. Η ταινία εστιάζει στον Λέοναρντ Πελτιέ, έναν από τους τελευταίους επιζώντες ηγέτες του Κινήματος των Αυτοχθόνων της Αμερικής. Καταδικασμένος για ένα έγκλημα που διαπράχθηκε υπό αμφιλεγόμενες συνθήκες, ο Πελτιέ βρίσκεται στη φυλακή για περισσότερα από 50 χρόνια, με την υπόθεσή του να έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και εκκλήσεις για απονομή δικαιοσύνης.
3 – “Επιστροφή στην Πατρίδα” των Χρύσα Τζέλεπη και Άκη Κερσανίδη (Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου” και “Σμιλεμένες Ψυχές” του Σταύρου Ψυλλάκη (Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογρρφου). Δύο ελληνικές ταινίες τεκμηρίωσης για τη διαχείριση του τραύματος. Ένας ψυχίατρος στην πρώτη κι ένας οδοντίατρος στη δεύτερη. Η υγεία που περνάει σε δεύτερη μοίρα στην εποχή μας. Το προσωπικό που γίνεται δημόσιο και συλλογικό και το επίκαιρο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο ειδικά στην πρώτη με την αναφορά στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
2 – Το πάρτυ που στήθηκε από το λιμάνι μέχρι το Μακεδονικόν με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ “Ο Μπίκο και η Ορχήστρα του” των Άννα Αντωνοπούλου και Γιώργου Σπυρίδη. Η μπάντα του Μπίκο με τα χάλκινα έπαιξε σε όλο το κέντρο της Θεσσαλονίκης περνώντας από το Ολυμπιόν και ο κόσμος αγκάλιασε αυτήν την όμορφη πρωτοβουλία με αποτέλεσμα αρκετοί από το πλήθος να μη βρουν χώρο να καθίσουν στην προβολή.
1 – Χρυσός Αλέξανδρος για το “Συνύπαρξη Λέμε Τώρα” της Αμπέρ Φάρες. “50.000 Εβραίοι έφυγαν από τη Θεσσαλονίκη και βρήκαν τραγικό θάνατο, 50.000 όμως Παλαιστίνιοι έχουν βρει επίσης τραγικό θάνατο τον τελευταίο χρόνο”. Μία ωδή στον αγώνα της ισότητας μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης.
