Είναι πραγματικά αλήθεια ότι οι άνθρωποι πρέπει να ασχολούνται με αυτό στο οποίο διαπρέπουν. Ακόμα και στον κόσμο των ροκ σταρς, η εξαιρετική ικανότητα σε έναν τομέα δεν εγγυάται επιτυχία σε κάποιον άλλο. Το γεγονός ότι κάποιος είναι εξαιρετικός τραγουδιστής δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι επιτυχημένος ηθοποιός. Και αυτό το αποδεικνύουν τα παρακάτω παραδείγματα δέκα εκπρόσωπων του πενταγράμμου που απέτυχαν στο σελιλόιντ.

Rihanna
Η Rihanna είναι φοβερή ως περφόρμερ. Τα απίστευτα φωνητικά της και το ταλέντο της να συνθέτει μουσική και στίχους την έχουν καταστήσει Νο1 όνομα της ποπ σκηνής. Είναι, ωστόσο, περίεργο να τη βλέπουμε να δοκιμάζει τις δυνάμεις της ως ηθοποιός στη μεγάλη οθόνη, καθώς αυτό δεν είναι καθόλου το φόρτε της. Το sci-fi θρίλερ της Battleship ήταν μια αποτυχία στα ταμεία και αποτελεί πλέον μια κηλίδα για την καριέρα της. Θα πρέπει να μείνει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα.

Madonna
Έχει περάσει απ’ όλα τα κινηματογραφικά είδη, με απόλυτη αποτυχία: από σοφτ-πορν, το «Body Of Evidence», από μιούζικαλ όπως το «Evita», από ‘80s κωμωδίες όπως το «Who’s That Girl», από «καυτές πατάτες» τύπου «Swept Away», την οποία είδαν συνολικά 61 άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, από αθλητικό buddy movie, όπως το «League Of Their Own», ακόμη κι από κατασκοπικό Τζειμςμποντικό, όπως το «Die Another Day». Ήταν σε όλα ελεεινή.

Lemmy
Στην ταινία “Eat The Rich” όμως η ερμηνεία του πραγματικά δεν είχε σταματημό στην κατηφόρα που είχε πάρει, ενώ η απόπειρα του να υποδυθεί έναν ταξιτζή στο “Hardware” μόνο credit δεν του δίνει.

Elvis Presley
Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά ΔΕΝ μπορούσε να αρθρώσει λέξη στο σινεμά. Ακόμη και το ντεκόρ παίζει καλύτερα απ’ τον Ελβις. Έπαιξε σε συνολικά 31 ταινίες, η μια χειρότερη απ’ την άλλη, σε υποκριτικό πάντα επίπεδο. Τουλάχιστον είχε και την Ann Margret δίπλα του, να ξεκουράζεται λίγο κάπου ο αμφιβληστροειδής μας.

Roger Daltrey
Ξεκίνησε απ’ το “Tommy”, σχετικά καλά, αν και απλώς περιφερόταν σαν τον Stevie Wonder, κοιτώντας το κενό με ένα απλανές βλέμμα. Στο «Lisztomania», υποδύθηκε τον Franz Liszt και τότε μόνο έγινε προφανής η αναγκη να του δώσει κάποιος μαθήματα υποκριτικής. Επειδή όμως κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του, στο «McVicar» τα έκανε ακόμη χειρότερα, με αποτέλεσμα η ταινία να θαφτεί.

Art Garfunkel
Ο Art έκανε ένα σπουδαίο υποκριτικό ντεμπούτο στην ταινία “Catch 22”, αλλά τόσο οι κακές του σχέσεις με το υπόλοιπο cast, οσο και η έλλειψη υποκριτικής παιδείας, τον χαντάκωσαν στο “Carnal Knowledge”, ενώ για την ταινία “Bad Timing” δεν χρειάζεται καν να αναφέρω πόσο μετρίως μέτριος ήταν.

Joe Strummer
Ο άγγλος σκηνοθέτης Alex Cox τον προσέλαβε να παίξει σε δυο cult ταινίες του, το “Straight To Hell” και το “Walker”, με αμφίβολα αποτελέσματα. Σειρά είχε ο Jim Jarmusch, για χάρη του οποίου έπαιξε στο “Mystery Train”, αλλά κανείς δεν τον πήρε πρέφα, ούτε καν ο ίδιος ο σκηνοθέτης, που κατόπιν αναρωτιόταν «τι δουλειά έχει αυτός ο τύπος στο πλατό μου;»

Bob Dylan
Έγραψε το soundtrack της ταινίας “Pat Garrett and Billy The Kid” και μετά το καλοσκέφτηκε κι είπε «γιατί να μην κάνω κι ένα πέρασμα απ’ την ταινία;», κυρίως λόγω ονόματος και ειδικού βάρους. Στο “Hearts Of Fire” υποδύθηκε έναν μουσικό με έναν τρόπο που έμοιαζε λες κι ήθελε να κόψει τις φλέβες του καθέτως (και μαζί του, όλοι οι θεατές).

Mick Jagger
Πήρε με συνοπτικές διαδικασίες τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες “Performance” και “Ned Kelly”, επειδή προφανώς ήταν ο ωραίος τραγουδιστής της πιο ροκ μπάντας του πλανήτη τότε. Ας πούμε, επιεικώς, πως σε αμφότερες τις ταινίες αυτές ήταν μέτριος. Στο “Free jack” όμως του 1992 καθώς και στο «Bent» του 1997 απλώς καλύτερα θα ήταν να έμενε σπίτι του και να έπλενε κανα πιάτο.

Phil Collins
Η πλάκα είναι πως ο Collins ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50 ως ένα παιδί-θαύμα του αγγλικού σινεμά, κάνοντας μικρά περάσματα απο σειρές και ταινίες. Όμως η άθλια ερμηνεία του στο “Buster” του 1987, έκανε πολλούς απ’ την εποχή εκείνη να αναρωτηθούν πως διάολο ένας 40αρης έπαιζε ακόμη σαν 8χρονο.