Ο κινηματογράφος ήταν πάντα ένα καταφύγιο για όσους νιώθουν έξω από το «κανονικό», ένας καθρέφτης, αλλά και μια γέφυρα. Οι LGBTQ ιστορίες, που κάποτε ψιθυρίζονταν πίσω από κλειστές πόρτες ή παραμορφώνονταν από φόβο και άγνοια, βρίσκουν πλέον το φως που τους αρμόζει. Όχι ως εξαιρέσεις, αλλά ως αληθινές, εύθραυστες και περήφανες αφηγήσεις. Οι ταινίες που ακολουθούν δεν είναι απλώς «σημαντικές». Είναι εκείνες που είπαν τα ανείπωτα, που κράτησαν το χέρι ανθρώπων που έψαχναν να δουν τον εαυτό τους στην οθόνη, και τον βρήκαν.
“Call Me by Your Name”, του Λούκα Γκουαντανίνο
Μια από τις πιο γνωστές και πολυβραβευμένες LGBT ταινίες της σύγχρονης εποχής είναι το “Call Me by Your Name” (2017) του Ιταλού σκηνοθέτη Λούκα Γκουαντανίνο. Η ταινία διαδραματίζεται στην εξοχή της βόρειας Ιταλίας το καλοκαίρι του 1983 και αφηγείται τον έρωτα μεταξύ του 17χρονου Έλιο και του Όλιβερ, ενός Αμερικανού φιλοξενούμενου του πατέρα του. Με φόντο τα ηλιόλουστα τοπία, το πάθος γεννιέται αργά, αποτυπώνοντας με απαράμιλλη ευαισθησία τη σύγχυση και τον πόνο του πρώτου έρωτα. Η ερμηνεία του Τιμοτέ Σαλαμέ άφησε εποχή, ενώ η ταινία κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου. Πρόκειται για ένα φιλμ που εξυμνεί την εφήμερη αλλά παντοτινή επίδραση του έρωτα.
“Μοonlight”, του Μπάρι Τζένκινς
Το “Moonlight” (2016) του Μπάρι Τζένκινς αποτελεί ίσως την πιο σημαντική LGBT ταινία της τελευταίας δεκαετίας. Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός μαύρου, γκέι άντρα σε τρεις διαφορετικές ηλικίες – παιδί, έφηβος, ενήλικος – εστιάζοντας στη μοναξιά, τη βία και την προσπάθεια να βρει την ταυτότητά του σε μια κοινωνία που του αρνείται την αποδοχή. Η εσωτερικότητα της σκηνοθεσίας και η συναισθηματική ένταση της ιστορίας της χάρισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, γράφοντας ιστορία ως η πρώτη ταινία με LGBTQ πρωταγωνιστή που κερδίζει το κορυφαίο κινηματογραφικό βραβείο.
“Portrait of a Lady on Fire”, της Σελίν Σιαμά
Στον αντίποδα της ωμής ρεαλιστικότητας του “Moonlight”, η γαλλική ταινία “Portrait of a Lady on Fire” (2019) της Σελίν Σιαμά επιλέγει την εικαστική προσέγγιση. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Γαλλία του 18ου αιώνα, όπου μια ζωγράφος αναλαμβάνει να ζωγραφίσει το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας χωρίς εκείνη να το γνωρίζει. Η σχέση τους αρχικά επιφυλακτική, εξελίσσεται σε έναν έντονο έρωτα γεμάτο πόθο, σιωπές και ματιές. Η ταινία είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου απαλλαγμένη από την ανδρική παρουσία και δίνει χώρο στην γυναικεία επιθυμία να εκφραστεί με τρόπο αυθεντικό και βαθιά συγκινητικό. Πρόκειται για ένα φιλμ-ποίημα πάνω στη μνήμη, την απώλεια και το βλέμμα.
“The Handmaiden”, του Παρκ Τσαν-Γουκ
Πιο τολμηρή, σκοτεινή και πολυεπίπεδη είναι η νοτιοκορεατική ταινία “The Handmaiden” (2016) του Παρκ Τσαν-Γουκ. Το φιλμ μεταφέρει την πλοκή στην Κορέα της ιαπωνικής κατοχής και εστιάζει στη σχέση μιας νεαρής απατεώνισσας και της εύπορης γυναίκας που προσπαθεί να εξαπατήσει. Αυτό που ξεκινά ως μια ιστορία εξαπάτησης μετατρέπεται σε μια δυνατή ερωτική σχέση μεταξύ των δύο γυναικών, μέσα από ανατροπές και ψυχολογική ένταση. Το φιλμ είναι αισθητικά εκπληκτικό, με έντονο ερωτισμό και πολυπλοκότητα χαρακτήρων που το καθιστούν αληθινά αξέχαστο.
“Brokeback Mountain” του Ανγκ Λι
Τέλος, δεν μπορεί να λείπει από αυτή τη λίστα το “Brokeback Mountain” (2005) του Ανγκ Λι. Μια ιστορία δύο καουμπόηδων που ερωτεύονται κρυφά στη δεκαετία του 1960. Με πρωταγωνιστές τον Heath Ledger και τον Jake Gyllenhaal, η ταινία έφερε στο προσκήνιο τον αντρικό ομοερωτισμό σε μια εποχή που το Χόλιγουντ διστακτικά άγγιζε τέτοια θέματα. Παρά τις προκαταλήψεις που αντιμετώπισε, κέρδισε 3 Όσκαρ και απέδειξε ότι οι LGBT ιστορίες μπορούν να είναι οικουμενικές, γεμάτες συναίσθημα και δύναμη.
“All of Us Strangers”, του Άντριου Χέιγκ
To “All of Us Strangers” του Andrew Haigh είναι μια ταινία που δεν σε αγγίζει απλώς, σε διαπερνά. Σαν να ξεφυλλίζεις το προσωπικό ημερολόγιο κάποιου που έμαθε να μιλά με τα φαντάσματα του παρελθόντος χωρίς να ζητά εξιλέωση. Είναι μια τρυφερή, σχεδόν άυλη εξερεύνηση της μοναξιάς, της απώλειας και της αγάπης που δεν ειπώθηκε ποτέ δυνατά. Με ερμηνείες που μοιάζουν να ψιθυρίζουν παρά να παίζουν, το φιλμ στήνει έναν καθρέφτη εκεί που δεν το περιμένεις… Κι εκεί, μέσα στη σιωπή, μπορείς να δεις κι εσένα.
“BPM (Beats Per Minute)”, του Ρομπέν Καμπιγιό
Μια σπαρακτική και ταυτόχρονα εκρηκτική καταγραφή της ζωής, του έρωτα και του ακτιβισμού στα χρόνια του AIDS στο Παρίσι των αρχών του ’90, μέσα από τα μάτια των μελών της ομάδας ACT UP. Με ντοκιμαντερίστικη υφή, αλλά κινηματογραφικό παλμό, η ταινία αποτυπώνει τη μάχη για ορατότητα, την απελπισία απέναντι στην αδιαφορία της πολιτείας και των φαρμακοβιομηχανιών, αλλά και τις στιγμές τρυφερότητας και πόθου που ανθίζουν στο περιθώριο μιας επιδημίας. Ο Robin Campillo, ο ίδιος επιζών και ακτιβιστής της εποχής, δεν κάνει απλώς πολιτικό σινεμά· φτιάχνει έναν ύμνο στη ζωή όταν αυτή φλέγεται – στον ρυθμό των beats, του αίματος και της αντίστασης.
“All About My Mother”, του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Το “Όλα για τη Μητέρα μου” (Todo sobre mi madre, 1999) του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι μια κινηματογραφική προσευχή στην αγάπη που ξεπερνά φύλα, απώλειες, ψέματα και λάθη· μια ωδή στις γυναίκες – βιολογικές, επινοημένες, θηλυκές με τρόπους που το σώμα δεν μπορεί να περιγράψει. Στο επίκεντρο η Μανουέλα, μια μητέρα που χάνει τον γιο της και ξεκινά ένα ταξίδι για να βρει τον πατέρα του – μια τρανς γυναίκα που δεν γνώριζε την ύπαρξη του παιδιού της. Αυτό το ταξίδι γίνεται αφορμή για μια καταβύθιση στον κόσμο των αποκλεισμένων: τρανς γυναίκες, οροθετικές καλόγριες, ηθοποιοί που παίζουν τη ζωή τους στη σκηνή και τη σκηνή τους στη ζωή. Ο Αλμοδόβαρ με ευλάβεια αποκαθιστά την αξιοπρέπεια όσων ζουν στις παρυφές. Η κάμερά του δεν κρίνει, δεν φωνάζει – απλώς παρατηρεί με στοργή, και δίνει φωνή σ’ αυτούς που την είχαν χάσει. Η ταινία δεν είναι απλώς συγκινητική· είναι βαθιά καθαρτική, ένα από εκείνα τα φιλμ που σε κάνουν να θέλεις να πάρεις αγκαλιά τους ανθρώπους σου και να τους πεις όσα δεν είπες ποτέ. Και, όπως η αφιέρωση στο φινάλε λέει: “Σ’ όλες τις γυναίκες. Τις μητέρες μας”.
“Στρέλλα”, του Πάνου Χ. Κούτρα
Η “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα είναι μια πράξη τρυφερής επανάστασης. Μια ιστορία που κοιτά κατάματα το τραύμα, τη ντροπή, την επιθυμία, και δεν γυρνάει το βλέμμα. Τολμά εκεί που άλλες φωνές σωπαίνουν. Ο Γιώργος, ένας άντρας που αποφυλακίζεται μετά από χρόνια, κουβαλά ένα παρελθόν βαρύ, μια οικογενειακή πληγή ανοιχτή. Κι όμως, στον πυρήνα αυτής της σκοτεινής διαδρομής, συναντά τη Στρέλλα, μια τρανς γυναίκα, μια ύπαρξη φωτεινή, τολμηρή, πληγωμένη και περήφανη. Η συνάντησή τους είναι το σημείο καμπής: το προσωπικό γίνεται πολιτικό, το σώμα γίνεται μνήμη, η αγάπη γίνεται πράξη απελευθέρωσης. Ο Κούτρας, με βλέμμα βαθιά ανθρώπινο και αισθητική που ισορροπεί ανάμεσα στο ωμό και το ποιητικό, μιλά για τις οικογένειες που διαλύονται και ξαναχτίζονται, για τις ταυτότητες που δεν χωρούν σε λέξεις και για την αγάπη που γεννιέται μέσα στο ρίσκο της απόλυτης έκθεσης. Η Στέλλα/Στρέλλα (σε συγκλονιστική ερμηνεία της Μίνας Ορφανού) δεν ζητά οίκτο. Υπάρχει με δύναμη, με ευαισθησία, με όλα της τα τραύματα να λάμπουν αντί να κρύβονται. Το σώμα της γίνεται πεδίο μάχης, αλλά και επανεφεύρεσης. Η “Στρέλλα” δεν είναι ταινία για το «διαφορετικό». Είναι ταινία για το ανθρώπινο. Για την ανάγκη του ανήκειν, για το δικαίωμα στο παρελθόν και στο μέλλον. Και για εκείνη την εύθραυστη στιγμή όπου δύο άνθρωποι, μέσα από όλη την ασυνέχεια και την ενοχή τους, αποφασίζουν να αγαπηθούν ξανά. Ίσως και για πρώτη φορά.
“Milk”, του Γκας Βαν Σαντ
Κάτι περισσότερο από μια βιογραφία, το “Milk” είναι ένα μανιφέστο ορατότητας, ένα κινηματογραφικό ντοκουμέντο που χτυπά κατευθείαν στην καρδιά της πολιτικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μέσα από την ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ (του πρώτου ανοιχτά γκέι πολιτικού που εκλέχτηκε σε δημόσιο αξίωμα στις ΗΠΑ) η ταινία αφηγείται τη σφοδρή ανάγκη για δικαίωση, φωνή και ισότητα, σε μια εποχή που η σεξουαλικότητα ήταν λόγος περιθωριοποίησης και βίας. Ο Σον Πεν, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, δεν υποδύεται απλώς τον Μιλκ, τον ενσαρκώνει. Με ευαισθησία και πάθος, γίνεται το πρόσωπο μιας ολόκληρης γενιάς που αρνήθηκε να ζει στη σκιά. Η σκηνοθεσία του Van Sant, άμεση και συγκινητική, εναλλάσσει την ιδιωτικότητα του ανθρώπου με το δημόσιο πρόσωπο του αγωνιστή, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις, τις απώλειες και την ομορφιά της συλλογικής αντίστασης. Το “Milk” δεν εξιδανικεύει, δίνει χώρο στη ρωγμή, στην ευαλωτότητα, στην ήττα και στη θυσία. Αλλά στο τέλος, μένει η πίστη ότι η φωνή ενός ανθρώπου μπορεί να γίνει ο αντίλαλος μιας επανάστασης. Και πως η αγάπη, ακόμα και στις πιο σκληρές εποχές, μπορεί να γίνει πολιτική πράξη.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Ο κινηματογράφος ήταν πάντα ένα καταφύγιο για όσους νιώθουν έξω από το «κανονικό», ένας καθρέφτης, αλλά και μια γέφυρα. Οι LGBTQ ιστορίες, που κάποτε ψιθυρίζονταν πίσω από κλειστές πόρτες ή παραμορφώνονταν από φόβο και άγνοια, βρίσκουν πλέον το φως που τους αρμόζει. Όχι ως εξαιρέσεις, αλλά ως αληθινές, εύθραυστες και περήφανες αφηγήσεις. Οι ταινίες που ακολουθούν δεν είναι απλώς «σημαντικές». Είναι εκείνες που είπαν τα ανείπωτα, που κράτησαν το χέρι ανθρώπων που έψαχναν να δουν τον εαυτό τους στην οθόνη, και τον βρήκαν.
“Call Me by Your Name”, του Λούκα Γκουαντανίνο
Μια από τις πιο γνωστές και πολυβραβευμένες LGBT ταινίες της σύγχρονης εποχής είναι το “Call Me by Your Name” (2017) του Ιταλού σκηνοθέτη Λούκα Γκουαντανίνο. Η ταινία διαδραματίζεται στην εξοχή της βόρειας Ιταλίας το καλοκαίρι του 1983 και αφηγείται τον έρωτα μεταξύ του 17χρονου Έλιο και του Όλιβερ, ενός Αμερικανού φιλοξενούμενου του πατέρα του. Με φόντο τα ηλιόλουστα τοπία, το πάθος γεννιέται αργά, αποτυπώνοντας με απαράμιλλη ευαισθησία τη σύγχυση και τον πόνο του πρώτου έρωτα. Η ερμηνεία του Τιμοτέ Σαλαμέ άφησε εποχή, ενώ η ταινία κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου. Πρόκειται για ένα φιλμ που εξυμνεί την εφήμερη αλλά παντοτινή επίδραση του έρωτα.
“Μοonlight”, του Μπάρι Τζένκινς
Το “Moonlight” (2016) του Μπάρι Τζένκινς αποτελεί ίσως την πιο σημαντική LGBT ταινία της τελευταίας δεκαετίας. Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός μαύρου, γκέι άντρα σε τρεις διαφορετικές ηλικίες – παιδί, έφηβος, ενήλικος – εστιάζοντας στη μοναξιά, τη βία και την προσπάθεια να βρει την ταυτότητά του σε μια κοινωνία που του αρνείται την αποδοχή. Η εσωτερικότητα της σκηνοθεσίας και η συναισθηματική ένταση της ιστορίας της χάρισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, γράφοντας ιστορία ως η πρώτη ταινία με LGBTQ πρωταγωνιστή που κερδίζει το κορυφαίο κινηματογραφικό βραβείο.
“Portrait of a Lady on Fire”, της Σελίν Σιαμά
Στον αντίποδα της ωμής ρεαλιστικότητας του “Moonlight”, η γαλλική ταινία “Portrait of a Lady on Fire” (2019) της Σελίν Σιαμά επιλέγει την εικαστική προσέγγιση. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Γαλλία του 18ου αιώνα, όπου μια ζωγράφος αναλαμβάνει να ζωγραφίσει το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας χωρίς εκείνη να το γνωρίζει. Η σχέση τους αρχικά επιφυλακτική, εξελίσσεται σε έναν έντονο έρωτα γεμάτο πόθο, σιωπές και ματιές. Η ταινία είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου απαλλαγμένη από την ανδρική παρουσία και δίνει χώρο στην γυναικεία επιθυμία να εκφραστεί με τρόπο αυθεντικό και βαθιά συγκινητικό. Πρόκειται για ένα φιλμ-ποίημα πάνω στη μνήμη, την απώλεια και το βλέμμα.
“The Handmaiden”, του Παρκ Τσαν-Γουκ
Πιο τολμηρή, σκοτεινή και πολυεπίπεδη είναι η νοτιοκορεατική ταινία “The Handmaiden” (2016) του Παρκ Τσαν-Γουκ. Το φιλμ μεταφέρει την πλοκή στην Κορέα της ιαπωνικής κατοχής και εστιάζει στη σχέση μιας νεαρής απατεώνισσας και της εύπορης γυναίκας που προσπαθεί να εξαπατήσει. Αυτό που ξεκινά ως μια ιστορία εξαπάτησης μετατρέπεται σε μια δυνατή ερωτική σχέση μεταξύ των δύο γυναικών, μέσα από ανατροπές και ψυχολογική ένταση. Το φιλμ είναι αισθητικά εκπληκτικό, με έντονο ερωτισμό και πολυπλοκότητα χαρακτήρων που το καθιστούν αληθινά αξέχαστο.
“Brokeback Mountain” του Ανγκ Λι
Τέλος, δεν μπορεί να λείπει από αυτή τη λίστα το “Brokeback Mountain” (2005) του Ανγκ Λι. Μια ιστορία δύο καουμπόηδων που ερωτεύονται κρυφά στη δεκαετία του 1960. Με πρωταγωνιστές τον Heath Ledger και τον Jake Gyllenhaal, η ταινία έφερε στο προσκήνιο τον αντρικό ομοερωτισμό σε μια εποχή που το Χόλιγουντ διστακτικά άγγιζε τέτοια θέματα. Παρά τις προκαταλήψεις που αντιμετώπισε, κέρδισε 3 Όσκαρ και απέδειξε ότι οι LGBT ιστορίες μπορούν να είναι οικουμενικές, γεμάτες συναίσθημα και δύναμη.
“All of Us Strangers”, του Άντριου Χέιγκ
To “All of Us Strangers” του Andrew Haigh είναι μια ταινία που δεν σε αγγίζει απλώς, σε διαπερνά. Σαν να ξεφυλλίζεις το προσωπικό ημερολόγιο κάποιου που έμαθε να μιλά με τα φαντάσματα του παρελθόντος χωρίς να ζητά εξιλέωση. Είναι μια τρυφερή, σχεδόν άυλη εξερεύνηση της μοναξιάς, της απώλειας και της αγάπης που δεν ειπώθηκε ποτέ δυνατά. Με ερμηνείες που μοιάζουν να ψιθυρίζουν παρά να παίζουν, το φιλμ στήνει έναν καθρέφτη εκεί που δεν το περιμένεις… Κι εκεί, μέσα στη σιωπή, μπορείς να δεις κι εσένα.
“BPM (Beats Per Minute)”, του Ρομπέν Καμπιγιό
Μια σπαρακτική και ταυτόχρονα εκρηκτική καταγραφή της ζωής, του έρωτα και του ακτιβισμού στα χρόνια του AIDS στο Παρίσι των αρχών του ’90, μέσα από τα μάτια των μελών της ομάδας ACT UP. Με ντοκιμαντερίστικη υφή, αλλά κινηματογραφικό παλμό, η ταινία αποτυπώνει τη μάχη για ορατότητα, την απελπισία απέναντι στην αδιαφορία της πολιτείας και των φαρμακοβιομηχανιών, αλλά και τις στιγμές τρυφερότητας και πόθου που ανθίζουν στο περιθώριο μιας επιδημίας. Ο Robin Campillo, ο ίδιος επιζών και ακτιβιστής της εποχής, δεν κάνει απλώς πολιτικό σινεμά· φτιάχνει έναν ύμνο στη ζωή όταν αυτή φλέγεται – στον ρυθμό των beats, του αίματος και της αντίστασης.
“All About My Mother”, του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Το “Όλα για τη Μητέρα μου” (Todo sobre mi madre, 1999) του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι μια κινηματογραφική προσευχή στην αγάπη που ξεπερνά φύλα, απώλειες, ψέματα και λάθη· μια ωδή στις γυναίκες – βιολογικές, επινοημένες, θηλυκές με τρόπους που το σώμα δεν μπορεί να περιγράψει. Στο επίκεντρο η Μανουέλα, μια μητέρα που χάνει τον γιο της και ξεκινά ένα ταξίδι για να βρει τον πατέρα του – μια τρανς γυναίκα που δεν γνώριζε την ύπαρξη του παιδιού της. Αυτό το ταξίδι γίνεται αφορμή για μια καταβύθιση στον κόσμο των αποκλεισμένων: τρανς γυναίκες, οροθετικές καλόγριες, ηθοποιοί που παίζουν τη ζωή τους στη σκηνή και τη σκηνή τους στη ζωή. Ο Αλμοδόβαρ με ευλάβεια αποκαθιστά την αξιοπρέπεια όσων ζουν στις παρυφές. Η κάμερά του δεν κρίνει, δεν φωνάζει – απλώς παρατηρεί με στοργή, και δίνει φωνή σ’ αυτούς που την είχαν χάσει. Η ταινία δεν είναι απλώς συγκινητική· είναι βαθιά καθαρτική, ένα από εκείνα τα φιλμ που σε κάνουν να θέλεις να πάρεις αγκαλιά τους ανθρώπους σου και να τους πεις όσα δεν είπες ποτέ. Και, όπως η αφιέρωση στο φινάλε λέει: “Σ’ όλες τις γυναίκες. Τις μητέρες μας”.
“Στρέλλα”, του Πάνου Χ. Κούτρα
Η “Στρέλλα” του Πάνου Χ. Κούτρα είναι μια πράξη τρυφερής επανάστασης. Μια ιστορία που κοιτά κατάματα το τραύμα, τη ντροπή, την επιθυμία, και δεν γυρνάει το βλέμμα. Τολμά εκεί που άλλες φωνές σωπαίνουν. Ο Γιώργος, ένας άντρας που αποφυλακίζεται μετά από χρόνια, κουβαλά ένα παρελθόν βαρύ, μια οικογενειακή πληγή ανοιχτή. Κι όμως, στον πυρήνα αυτής της σκοτεινής διαδρομής, συναντά τη Στρέλλα, μια τρανς γυναίκα, μια ύπαρξη φωτεινή, τολμηρή, πληγωμένη και περήφανη. Η συνάντησή τους είναι το σημείο καμπής: το προσωπικό γίνεται πολιτικό, το σώμα γίνεται μνήμη, η αγάπη γίνεται πράξη απελευθέρωσης. Ο Κούτρας, με βλέμμα βαθιά ανθρώπινο και αισθητική που ισορροπεί ανάμεσα στο ωμό και το ποιητικό, μιλά για τις οικογένειες που διαλύονται και ξαναχτίζονται, για τις ταυτότητες που δεν χωρούν σε λέξεις και για την αγάπη που γεννιέται μέσα στο ρίσκο της απόλυτης έκθεσης. Η Στέλλα/Στρέλλα (σε συγκλονιστική ερμηνεία της Μίνας Ορφανού) δεν ζητά οίκτο. Υπάρχει με δύναμη, με ευαισθησία, με όλα της τα τραύματα να λάμπουν αντί να κρύβονται. Το σώμα της γίνεται πεδίο μάχης, αλλά και επανεφεύρεσης. Η “Στρέλλα” δεν είναι ταινία για το «διαφορετικό». Είναι ταινία για το ανθρώπινο. Για την ανάγκη του ανήκειν, για το δικαίωμα στο παρελθόν και στο μέλλον. Και για εκείνη την εύθραυστη στιγμή όπου δύο άνθρωποι, μέσα από όλη την ασυνέχεια και την ενοχή τους, αποφασίζουν να αγαπηθούν ξανά. Ίσως και για πρώτη φορά.
“Milk”, του Γκας Βαν Σαντ
Κάτι περισσότερο από μια βιογραφία, το “Milk” είναι ένα μανιφέστο ορατότητας, ένα κινηματογραφικό ντοκουμέντο που χτυπά κατευθείαν στην καρδιά της πολιτικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μέσα από την ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ (του πρώτου ανοιχτά γκέι πολιτικού που εκλέχτηκε σε δημόσιο αξίωμα στις ΗΠΑ) η ταινία αφηγείται τη σφοδρή ανάγκη για δικαίωση, φωνή και ισότητα, σε μια εποχή που η σεξουαλικότητα ήταν λόγος περιθωριοποίησης και βίας. Ο Σον Πεν, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, δεν υποδύεται απλώς τον Μιλκ, τον ενσαρκώνει. Με ευαισθησία και πάθος, γίνεται το πρόσωπο μιας ολόκληρης γενιάς που αρνήθηκε να ζει στη σκιά. Η σκηνοθεσία του Van Sant, άμεση και συγκινητική, εναλλάσσει την ιδιωτικότητα του ανθρώπου με το δημόσιο πρόσωπο του αγωνιστή, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις, τις απώλειες και την ομορφιά της συλλογικής αντίστασης. Το “Milk” δεν εξιδανικεύει, δίνει χώρο στη ρωγμή, στην ευαλωτότητα, στην ήττα και στη θυσία. Αλλά στο τέλος, μένει η πίστη ότι η φωνή ενός ανθρώπου μπορεί να γίνει ο αντίλαλος μιας επανάστασης. Και πως η αγάπη, ακόμα και στις πιο σκληρές εποχές, μπορεί να γίνει πολιτική πράξη.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
