Η Θεσσαλονίκη γνωρίζει πως στα τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη θα υποδεχθεί το Φεστιβάλ της. Ένα πολιτιστικό γεγονός που τις δίνει την αίσθηση της πρωτεύουσας των Τεχνών για ένα μικρό διάστημα. Μετά την περσινή επίσκεψη της Μόνικα Μπελούτσι, φέτος υψηλοί προσκεκλημένοι ήταν οι Ζιλιέτ Μπινός, Ρέιφ Φάινς και Ματ Ντίλον. Πάνω από 250 ταινίες στις αίθουσες, λιγότερες στη Διαδικτυακή πλατφόρμα και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις που χρωμάτισαν τις στιγμές μας. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά δέκα στάσεις που θα μας συνοδεύουν στον χρόνο …

10. “Το Μονοπάτι του Αίματος” – Λοφτί Αχούρ. Ένα τραγικό γεγονός που καλείται να διαχειριστεί ένα 14χρονο αγόρι που μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου χάνει την αθωότητά του και ενηλικιώνεται βίαια. Είναι άραγε αυτή η μοίρα των παιδιών, καθώς μπαίνουν στην εφηβεία στις εμπόλεμες ζώνες;

9. “Βιτόρια” των Αλεσάντρο Κασίγκολι & Κέισι Κάουφμαν. Χρυσός Αλέξανδρος Meet the Neighbors+. “Πρόκειται για μια αναπάντεχη, συγκινητική και καινοτόμο προσέγγιση στο πολύ ευαίσθητο ζήτημα της υιοθεσίας, η οποία, πιάνοντάς μας τελείως απροετοίμαστους, έφερε δάκρυα τόσο στο κοινό όσο και σε εμάς”.

8. “Το Σανατόριο κάτω από την κλεψύδρα” των Στίβεν Κουέι και Τίμοθι Κουέι. Ένα εξαιρετικό animation που μας ταξίδεψε στους λαβύρινθους της ανθρώπινης ψυχής. Ένας κόσμος διαδοχικών ανατροπών μέσα στον οποίο καλούμαστε να διαχειριστούμε τραύματα που δε σβήνουν στον χρόνο και συνεχώς επανέρχονται σαν αλάτι να πέφτει στις πληγές.

7. “Ο Μοϊκανός” του Φρεντερίκ Φαρουτσί. Όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να αντισταθεί στον “νόμο της Μαφίας” κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα. Τη στιγμή που μοιάζει καταδικασμένος, ένα τείχος αλληλεγγύης υψώνεται δίπλα του και δείχνει πως το “μαζί” δεν έχει ξεθωριάζει απόλυτα στην εποχή, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

6. “Κάθοδος” του Κρίστοφερ Άντριους από την Ιρλανδία. Μία ιστορία που αγγίζει ευαίσθητα όρια σε μία εποχή που η τοξική αρρενωπότητα οδηγεί αρκετές φορές στο χάος. Το παρελθόν στοιχειώνει και οι συνέπειές του στο παρόν φέρνει καταστροφικές εξελίξεις …

5. “Anywhere Anytime” και “Η ιστορία του Σουλεϊμάν”. Δύο ιστορίες Αφρικανών μεταναστών που ήρθαν στην Ευρώπη και αναζητούν μία αχτίδα φωτός, ώστε η ζωή τους να γίνει ξανά ανθρώπινη. Προσπαθούν να πιαστούν από τις σύγχρονες πλατφόρμες διανομής, τίποτα όμως δεν είναι εύκολο παρά τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο.

4. “Πως να γίνεις Φραγκόκοτα” της Ρουνγκάνο Νιόνι. Η τεχνολογία (zoom) συναντάει την παράδοση («έχεις δει κανέναν να πλένεται ημέρα κηδείας»). Δύο κόσμοι έρχονται σε διαρκή σύγκρουση. Η συνθήκη της σιωπής πρέπει να σπάσει. Όσο επικρατεί αυτή η “ομερτά” νέα θύματα και πληγωμένες ψυχές προκύπτουν. Όλα ξεπλένονται με ένα “σας αγαπάμε πολύ”. Αξίζει όμως σεβασμός και μία καλύτερη ζωή σε αυτές τις γυναίκες. Με τον δικό της μοναδικό τρόπο η Νιόνι καυτηριάζει τα κακώς κείμενα, δείχνει έναν δρόμο προσωπικής και συλλογικής επανάστασης ως μοναδική επιλογή για τη λύτρωση και αφήνει για το τέλος τη σύνδεση με τον τίτλο που έρχεται πραγματικά και αγκαλιάζει το έργο της δίνοντας εξηγήσεις σε καθετί που έμοιαζε θολό μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα.

3. “Η Τζούλι μένει Σιωπηλή” του Λεονάρντο βαν Ντάιλ. Μαεστρικά ξεδιπλώνεται η πλοκή. Η Τέσα φαν ντερ Μπρουκ γεννημένη νικήτρια, παλεύει να μη σπάσει. Ακροβατεί ανάμεσα στην καθημερινότητα στο σχολείο και τον πρωταθλητισμό που είναι μία δύσκολη πίστα της ζωής. Για να έχει όμως το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα πρέπει να νιώσει ασφάλεια, αφού τα σύννεφα διαλυθούν. Η εμπιστοσύνη είναι η λέξη κλειδί ανάμεσα σε αθλητή και προπονητή. Όταν ακούγεται το “όταν μου ζήτησες σταμάτησα” το μυαλό πηγαίνει σε παραπάνω από δύο κατευθύνσεις. Η σιωπή το μόνο που κάνει είναι να διαιωνίζει μία άρρωστη, μία βαριά νοσηρή κατάσταση. Η Τζούλι πάει να γίνει ασπίδα, με τον χρόνο όμως αντιλαμβάνεται πως πρέπει να ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο.

2. Δύο εξαιρετικές ελληνικές ταινίες, “Arcadia” του Γιώργου Ζώη και “Κρέας” του Δημήτρη Νάκου. Η πρώτη για τον αντίκτυπο που έχει η επίδραση της σχέσης δύο ανθρώπων σε αυτόν που μένει και καλείται να διαχειριστεί την απώλεια και η δεύτερη για την ανατροπή του φινάλε που την κάνει να ξεχωρίζει και δίκαια κέρδισε το Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου μεταξύ άλλων.

1. Κεντρική έκθεση, “Εμείς το Τέρας” που συνεχίζει στο MOMus μέχρι 24 Νοεμβρίου.

Η σημαντικότερη κινηματογραφική στιγμή στα δικά μου μάτια είναι το “Ως τα Χαράματα” του Ρούναρ Ρούναρσον από την Ισλανδία. Η ησυχία της ζωής διαταράσσεται. Αγωνία, υπαρξιακά αδιέξοδα. Η Ούνα θα κοιταχτεί στα μάτια με την Κλάρα. Πρέπει να πονέσει σιωπηλά κι όταν διαλυθεί θα βρει απροσδόκητους συμμάχους. Η παρέα δεν πενθεί με μαύρα, αλλά με ηλεκτρονική μουσική σε υψηλούς ρυθμούς. Σαν ένα πάρτυ που θα ονειρευόταν ο ίδιος ο Ντίντι. Το φινάλε έρχεται με το σχήμα του κύκλου. Επιστροφή στο ίδιο σημείο. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει αλλάξει, η δύναμη της συγχώρεσης που έρχεται άτυπα χωρίς πολλά λόγια. Με το βλέμμα, με μία αγκαλιά. Καθεμία από τις δύο πρωταγωνίστριες οδηγούνται σε μία ιδιότυπη γαλήνη κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του σκηνοθέτη.

Ραντεβού τον Μάρτη στα ίδια μέρη.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.