Το Φεστιβάλ ταινιών τεκμηρίωσης ολοκληρώθηκε και δίνουμε ραντεβού στις αρχές Ιουλίου για το 3ο Evia Film Project στην Αιδηψό. Ήταν ένα δεκαήμερο που τα είχε όλα (όχι πάντα ευχάριστα) στη Θεσσαλονίκη. Τα γεγονότα έκαναν την πόλη πρώτο θέμα πανελλαδικά για τους λάθος λόγους. Οι άνθρωποι του Φεστιβάλ με ψυχραιμία χειρίστηκαν μία πρωτόγνωρη κατάσταση και πέρασαν τις εξετάσεις με πολύ υψηλό βαθμό, καθώς κι αυτοί δοκιμάστηκαν σε άγνωστα μονοπάτια. Ιστορικής σημασίας η δήλωση – απάντηση στον μητροπολίτη της διευθύντριας του Φεστιβάλ Ελίζ Ζαλαντό που έγινε σύμβολο και επανατοποθέτησε τον ρόλο της διοργάνωσης στο παρόν.

10) Το “Hollywoodgate” του Ιμπραϊμ Νασάτ και οι “Ωραίες της Καμπούλ” των Μαργκό Μπεν και Σολέν Σαλβόν-Φιοριτί μας δείχνουν δύο διαφορετικές ιστορίες αντίστασης στο καθεστώς των Ταλιμπάν που εκμεταλλεύτηκαν όσα άφησαν πίσω τα αμερικανικά στρατεύματα. Η καθεμιά με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

9) “Τα Αδέσποτα Κορμιά” της Ελίνας Ψύκου δε θα μπορούσε να λείπει. Η αφίσα του προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων. Ευτυχώς η κατάσταση δε ξεπέρασε τα όρια κι οι φόβοι για τα χειρότερα δεν επαληθεύτηκαν. Η ταινία πραγματεύεται εξαιρετικά το ζήτημα της ευθανασίας και αγγίζει σε μικρότερο βάθος την έκτρωση και την εξωσωματική γονιμοποίηση ταξιδεύοντας στην Ευρώπη.

8) Mία πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική εκδήλωση έλαβε χώρα μέσα στο Φεστιβάλ. Με αφορμή το βιβλίο “Μισός αιώνας εκλογές” των εκδόσεων Πόλις έγινε συζήτηση για την μεταπολίτευση και το αύριο παρουσία των βουλευτών Άννας Ευθυμίου, Σωκράτη Φάμελλου, Παύλου Γερουλάνου κι Έφης Αχτσιόγλου.

7) Μπορεί “Μία Σφαίρα” να ενώσει τους ανθρώπους; Στο ντοκιμαντέρ της Κάρολ Ντάισινγκερ βλέπουμε πως η ηθική των ανθρώπων και η αληθινή αίσθηση της ευθύνης παρακάμπτει σύνορα και εθνικότητες. Μία μεγάλη αγκαλιά μεταξύ των ανθρώπων που προσπαθούν να λειάνουν τις πληγές τους μέσα  στον χρόνο.

6) Ένα γράμμα από το Ιράν για τη γυναικεία χειραφέτηση. Ο “Κλεμμένος Πλανήτης μου” κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο του Φεστιβάλ και πηγαίνει στην κούρσα των επόμενων Όσκαρ. Παράλληλα κέρδισε και το Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.

5) Τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος για τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη και προβολή των “Γάμων της Τήλου” που αποκτούν όπως είναι φυσικό επίκαιρο χαρακτήρα.

4)  Το “Τack” της Βάνια Τέρνερ σάρωσε. Η Σοφία Μπεκατώρου πρωταγωνιστεί στο πλευρό της Αμαλίας. Η γυναίκα σύμβολο του #MeToo στην Ελλάδα δίπλα σε όσες κι όσους υπέστησαν την κακοποίηση σε ευαίσθητη ηλικία.

3) Κώστας Κουκουμάκας, Παναγιώτης Μένεγος και Γιώργος Σχοινάς από το iMEdD δημιούργησαν το podcast “Xούλιγκαν Εξπρές” σε τρία επεισόδια συνολικής διάρκειας 64΄.

2) Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου έδωσε το δικό της Βραβείο στο “Πανελλήνιον” των Σπύρου Μαντζαβίνου και Κώστα Αντάραχα. Μία ταινία τεκμηρίωσης συνάντησης ανθρώπουν που ασφυκτιούν στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και ψάχνουν καταφύγιο επικοινωνίας.

1) Σχεδόν δύο ώρες μουσικής του Ριουίτσι Σακαμότο χωρίς αφήγηση. Ιδανικός αποχαιρετισμός που έκανε πρεμιέρα στη Βενετία και ήταν ο ιδανικός επίλογος για το Φεστιβάλ.

Η έξτρα στάση για την ταινία λήξης του Άρη Δόριζα, “Γιάννης Σπανός: Πίσω από τη Μαρκίζα”. Ένα εξαιρετικό πορτραίτο του σπουδαίου συνθέτη που έφυγε από τη ζωή το 2019. Από τις σπάνιες φορές που μιλάει στον φακό. Ο σκηνοθέτης συνθέτει υπέροχα τις δικές του μαρτυρίες, όσων τραγούδησαν τις μελωδίες του, των παραγωγών και το αρχειακό του υλικό και δίνει ένα ντοκιμαντέρ υψηλής αισθητικής που πετυχαίνει τον σκοπό του, δηλαδή να μας (επανα)συστήσει τον Γιάννη Σπανό και το έργο του.