O Iανουάριος μπήκε την τελευταία του εβδομάδα και πριν τον αποχαιρετήσουμε πάμε να συναντήσουμε σε μία εξαιρετική διαδρομή πέντε αναγνωστικές επιλογές που μας κέρδισαν και θα μας συντροφεύουν μέχρι ο Φεβρουάριος να τον διαδεχθεί.

“Πριν πούμε Αντίο”, του Τοσικάζου Καβαγκούτσι (Eκδόσεις Κλειδάριθμος)
Το τέταρτο μυθιστόρημα της μπεστ σέλερ σειράς που έχει σημειώσει εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Οι θαμώνες του μαγικού καφέ Φουνικούλι Φουνικούλα γνωρίζουν καλά τη φήμη και την απίστευτη ιδιότητά του να σε ταξιδεύει στον χρόνο. Πολλοί πελάτες συνάντησαν παλιές αγάπες, συμφιλιώθηκαν με αποξενωμένους συγγενείς και επισκέφτηκαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Όμως το ταξίδι κρύβει κινδύνους και πρέπει να τηρούνται συγκεκριμένοι κανόνες. Οι αναγνώστες της αγαπημένης σειράς «Πριν κρυώσει ο καφές» θα γνωρίσουν μερικούς νέους χαρακτήρες: έναν σύζυγο που δεν πρόλαβε να πει κάτι σημαντικό, μια γυναίκα που δεν κατάφερε να αποχαιρετήσει τον σκύλο της, μια γυναίκα που δεν μπόρεσε να απαντήσει σε μια πρόταση γάμου και μια κόρη που έδιωξε τον πατέρα της. Στο μαγευτικό Πριν πούμε αντίο, με νοσταλγική αφήγηση και ιδιαίτερους, τρυφερούς χαρακτήρες, ο Καβαγκούτσι εξερευνά για μια ακόμα φορά το ερώτημα: Ποιον θα ήθελες να συναντήσεις αν μπορούσες να ταξιδέψεις στον χρόνο;

“Φιλοσοφικά Θραύσματα”, του Φρήντριχ Σλέγκελ (Πανεπιστημιακές Eκδόσεις Κρήτης)
Ο στοχαστής χρειάζεται ακριβώς το ίδιο φως με εκείνο του ζωγράφου. Πρέπει να είναι λαμπερό, να μην πέφτει κατά πρόσωπο, να μην ανακλάται τυφλώνοντας και, όποτε είναι δυνατόν, να φέγγει από τα πάνω προς τα κάτω. Ένα θραύσμα, όπως και ένα έργο μικροτεχνίας, πρέπει να είναι εντελώς απομονωμένο από τον περιβάλλοντα κόσμο και να ολοκληρώνεται στον εαυτό του, όπως ένας σκαντζόχοιρος. Το φιλοσοφικό θραύσμα (Fragment) αποτελεί μείζονα συμβολή των πρώιμων ρομαντικών του γερμανικού χώρου, προπαντός του Φρήντριχ Σλέγκελ και του Νοβάλις, στην τυπολογία της φιλοσοφικής γραμματείας. Πρόκειται συνήθως για μικρότερες ή μεγαλύτερες παραγράφους με παρατηρήσεις για την τέχνη, τη φύση, την ποίηση, το μυθιστόρημα, το πνεύμα, την ιδιοφυΐα, τη φιλοσοφία, την ιστορική και την αισθητική κριτική, την ηθική, τη λογική, τη φιλολογία, την επικοινωνία. Χαρακτηρίζονται από πυκνή, αν και ελλειπτική, διατύπωση, απορρίπτουν την πεπατημένη, ανακαλύπτουν διασυνδέσεις φαινομενικά άσχετων τομέων του βίου και της τέχνης, απογειώνουν ή προσγειώνουν απότομα τις εκτιμήσεις τους για πρόσωπα και πράγματα, και χρησιμοποιούν συχνά μια λεπτή, ενίοτε μάλιστα όχι τόσο λεπτή, ειρωνεία. Για τον Σλέγκελ, το θραύσμα είναι τμήμα ενός όλου που υπάρχει κάπου, πίσω από τον ορίζοντα, και θα φανερωθεί, ίσως, στο τέλος ενός άπειρου δρόμου.

“Το Χρώμα που ήρθε από το Διάστημα”, του Χ. Φ. Λάβκραφτ (Eκδόσεις Δώμα)
Ένας ανώνυμος τοπογράφος από τη Βοστώνη θα βρεθεί στα περίχωρα του Άρκαμ για τις ανάγκες της κατασκευής ενός νέου φράγματος. Η περιοχή έχει κάτι το δυσοίωνο που τον αναστατώνει. Κι η ταραχή του μεγαλώνει περισσότερο όταν ένας μοναχικός γέροντας αρχίζει να του μιλά για τις «παράξενες μέρες» και τον «τεφρό ξερότοπο». Υπόδειγμα ατμοσφαιρικής γραφής ή «χαμηλόφωνο πεζοποίημα», το Χρώμα που ήρθε από το διάστημα εγκαινιάζει την ώριμη συγγραφική περίοδο του Χ. Φ. Λάβκραφτ. Εδώ ο φορέας της καταστροφής δεν είναι κάποιος μοχθηρός υπερφυσικός θηρευτής. Το ολέθριο «χρώμα» δεν ανταγωνίζεται τους ανθρώπους. Ακυρώνει την ύπαρξή τους μέσω της δικής του παρουσίας.

“Λέσχη Ανάγνωσης για Χαμένες Καρδιές”, της Μόνικα Γκουτιέρες (Eκδόσεις Μεταίχμιο)
Η Αβρίλ δεν θέλει να γίνει σαν εκείνες τις ηρωίδες στα μυθιστορήματα που το σκάνε μετά την καταστροφή. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εδώ και εβδομάδες είναι άνεργη, δεν έχει πού να μείνει και δυσκολεύεται να ανασάνει· έτσι, όταν η γιαγιά της της προτείνει να αναζητήσει καταφύγιο στο χωριό των παιδικών της χρόνων, δεν διστάζει να δεχτεί παρά τους ιδιόρρυθμους όρους – ανάμεσά τους, η υποχρέωση να ξαναδώσει ζωή στη λέσχη ανάγνωσης των περίεργων κατοίκων του Τρεβιγιές. Όταν φτάνει εκεί, η Αβρίλ προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τον ίδιο της τον εαυτό με τη βοήθεια των βιβλίων, όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια. Σύντομα θα αναγκαστεί να συγκατοικήσει με τον Άλεξ, έναν νεαρό με μυστηριώδες παρελθόν που συναρπάζει τους γείτονες αλλά ξεβολεύει την ίδια, και φαίνεται πως σκοπεύει να της κάνει άνω κάτω τη ζωή. Η Monica Gutierrez αυτή τη φορά μας ταξιδεύει σε ένα χωριουδάκι των Πυρηναίων και μας δείχνει ότι όσο δυνατοί και ανεξάρτητοι κι αν πιστεύουμε ότι είμαστε, όλοι χρειαζόμαστε τη βοήθεια των άλλων για να τα καταφέρουμε.

“Ένας απέραντος κόσμος”, του Ed Yong (Eκδόσεις Πεδίο)
Η Γη ξεχειλίζει από εικόνες και υφές, ήχους και δονήσεις, γεύσεις και μυρωδιές, ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία. Ωστόσο, κάθε μέλος του ζωικού βασιλείου που υπάρχει σε αυτή είναι κλεισμένο στο δικό του μοναδικό αισθητηριακό σύμπαν και συλλαμβάνει μόνο ένα μικροσκοπικό κομμάτι μιας πραγματικά απέραντης πλάσης. Το βιβλίο αυτό μας καλωσορίζει σε έναν ανεξερεύνητο έως σήμερα κόσμο, σε άγνωστες διαστάσεις στον ανθρώπινο νου, μας γνωρίζει τον πλανήτη μας όπως τον αντιλαμβάνονται τα ζώα. Στις σελίδες του συναντάμε σκαθάρια που έλκονται από πελώριες φωτιές, χελώνες που ανιχνεύουν τα μαγνητικά πεδία της Γης, ψάρια που πλημμυρίζουν τους ποταμούς με άγνωστα ηλεκτρικά μηνύματα και ανθρώπινα όντα που εκπέμπουν σήματα όπως οι νυχτερίδες. Ανακαλύπτουμε ότι το φολιδωτό πρόσωπο ενός κροκόδειλου είναι τόσο ευαίσθητο όσο τα ακροδάχτυλα ενός χαρισματικού εραστή, ότι τα παράξενα μάτια των γιγάντιων καλαμαριών έχουν εξελιχθεί έτσι ώστε να μπορούν να διακρίνουν τις τεράστιες φάλαινες ανάμεσα στα αφρισμένα νερά, ότι τα φυτά λικνίζονται στις σιωπηρές μελωδίες των ζωυφίων που ερωτοτροπούν μαζί τους, όπως και ότι τα καλά κρυμμένα μέσα στην οστρακοειδή πανοπλία τους χτένια έχουν εξαιρετικά περίπλοκη όραση. Μαθαίνουμε τι βλέπουν οι μέλισσες μέσα στα λουλούδια, τι ακούν τα ωδικά πουλιά από τις μελωδίες τους και τι ακριβώς μπορούν να μυρίσουν οι σκύλοι στους δρόμους. Στο βιβλίο Ένας απέραντος κόσμος, ο συγγραφέας και αναγνωρισμένος δημοσιογράφος με εξειδίκευση σε επιστημονικά θέματα Ed Yong μας παρασύρει πέρα από τα όρια των δικών μας αισθήσεων, μαθαίνοντάς μας πώς να αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα των φυσικών αρωμάτων, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και τους παλμούς των πιέσεων που μας περιβάλλουν. Και μας δείχνει γλαφυρά ότι για να κατανοήσουμε τον κόσμο μας δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε σε άλλα μέρη – χρειάζεται απλώς να τον δούμε με διαφορετικά μάτια.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.