Η πόλη λαχανιάζει κάτω από τζάμια που στάζουν φως και ανεμιστήρες που βουίζουν σαν παλιοί ανεμόμυλοι. Σε τέτοιες μέρες που το μεσημέρι μοιάζει με παραίσθηση και το απόγευμα αργεί να δροσίσει, το διάβασμα δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάσα. Ένας ήσυχος τόπος όπου μπορείς να καταφύγεις χωρίς να χρειάζεται να πατήσεις διακόπτη ή να κλείσεις παντζούρια. Μονάχα να ανοίξεις μια σελίδα. Πέντε προτάσεις για να διαβάσεις με ιδρώτα (ή και όχι) στο μέτωπο και φαντασία στον νου. Γιατί η ζέστη περνά, αλλά το καλό βιβλίο μένει.

“Η Γενιά του Άγχους”, του Τζόναθαν Χάιντ (Εκδόσεις Παπασωτηρίου) 
Εδώ δεν έχουμε απλώς μια μελέτη πάνω στις επιπτώσεις των social media ή στις δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού συστήματος, έχουμε ένα χρονικό αποσταθεροποίησης — μια αφήγηση για τα παιδιά που έμαθαν πρώτα να κοιτούν την οθόνη και μετά τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Ο Χάιντ γράφει με τη σοβαρότητα ενός κοινωνικού επιστήμονα αλλά και με το θάρρος ενός πατέρα που βλέπει ότι η πρόοδος χωρίς πυξίδα οδηγεί σε υπαρξιακή κρίση.  

“Η μέθοδος Αφήστε Τους”, της Mel Robbins (Εκδόσεις Διόπτρα) 
Αν δεν καταφέρνετε να πετύχετε τους στόχους σας ή να νιώσετε πιο ευτυχισμένοι, το πρόβλημα δεν είστε εσείς. Το πρόβλημα είναι η δύναμη που δίνετε στους άλλους ανθρώπους.
Σε αυτό το βιβλίο θα μάθετε πώς δύο λέξεις –Αφήστε τους– μπορούν να σας απελευθερώσουν από τις απόψεις, τις δραματικές αντιδράσεις και την κρίση των άλλων. Απαλλαγείτε από τον εξαντλητικό κύκλο της προσπάθειας να διαχειριστείτε τα πάντα και τους πάντες γύρω σας. Η μέθοδος Αφήστε τους είναι ένας δοκιμασμένος τρόπος για να προστατεύετε τον χρόνο και την ενέργειά σας και να επικεντρώνεστε σε ό,τι έχει σημασία για εσάς. Μη σπαταλάτε άλλο χρόνο κυνηγώντας την αποδοχή και την ευτυχία των άλλων, αφήνοντας τις απόψεις τους να σας επηρεάζουν. Μάθετε πώς να σταματήσετε να παραχωρείτε τη δύναμή σας και να ξεκινήσετε να δημιουργείτε μια ζωή όπου εσείς έχετε προτεραιότητα – τα όνειρά σας, οι στόχοι σας, η ευτυχία σας. 

“Νόστιμη Οικονομία”. του Ha-Joon Chang (Εκδόσεις Πατάκη) 
Στα παγκόσμια οικονομικά εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί μία μόνο φιλοσοφία, αυτή της ελεύθερης αγοράς. Μια κυριαρχία άνοστη και ανθυγιεινή, σαν το φαγητό στη Βρετανία της δεκαετίας του ’80, όπως το βίωσε ο Ha-Joon Chang, συνηθισμένος σε μια κουζίνα πολύχρωμη και πολυσυλλεκτική, αυτή της πατρίδας του, της Νότιας Κορέας.
Στο βιβλίο αυτό ο διάσημος πια οικονομολόγος κάνει τις απαιτητικές οικονομικές αναλύσεις πιο εύγευστες, σερβίροντάς τες με ιστορίες για φαγητά από όλον τον κόσμο. 

“Εμείς οι Ασταμάτητοι: Πως οι εχθροί γίνονται φίλοι”, του Νώε Χαράρι (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια) 
Φοβάστε να είστε διαφορετικοί από τους άλλους; Είναι άραγε δυνατόν να γίνετε φίλοι με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από εσάς; Και γιατί έχουν γίνει τόσοι πόλεμοι στην Ιστορία; Προετοιμαστείτε για ένα ταξίδι σε χαμένες πόλεις, όπου οι άνθρωποι προσεύχονταν σε βράχους, πολεμούσαν καβάλα σε ελέφαντες και έτρωγαν σάπια ψάρια για πρωινό!  Από την αγορά της αρχαίας Καρχηδόνας μέχρι την αυλή του μεγάλου Μογγόλου Χαν, ανακαλύψτε πώς οι ορκισμένοι εχθροί γίνονταν κάποιες φορές αγαπημένοι γείτονες, πώς το χρήμα άλλαξε τον κόσμο και τι πίστευαν οι διαφορετικοί λαοί για τους θεούς, τα φαντάσματα και τους δαίμονες. 

“Αl Pacino”, (Εκδόσεις Key Books) 
«Και τότε, ένα βράδυ, ενώ ήμουν επί σκηνής, απλώς συνέβη. Η δύναμη της έκφρασης μου αποκαλύφθηκε όπως ποτέ άλλοτε. 

Και δεν ήταν καν κάτι που αναζητούσα. Αυτή είναι η ομορφιά των πραγμάτων. Όταν δεν την ψάχνεις. Ανοίγω το στόμα μου και, με κάποιον τρόπο, καταλαβαίνω ότι μπορώ να μιλήσω. Οι λέξεις βγαίνουν, και δεν είναι οι λέξεις του Στρίντμπεργκ, αλλά τις προφέρω σαν να είναι δικές μου. Ο κόσμος είναι δικός μου, όπως και τα συναισθήματά μου, και ξεπερνούν τα όρια του Σάουθ Μπρονξ. Εγκατέλειψα το οικείο. Έγινα μέρος κάτι μεγαλύτερου. Ανακάλυψα ότι υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για μένα, αισθανόμουν ότι ανήκω σε έναν ολόκληρο κόσμο κι όχι μόνο σε ένα μέρος. “Τι είναι αυτό;” αναρωτήθηκα. Μοιάζει σαν να απογειώνομαι. “Ναι, επιτέλους. Είναι εκεί, μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να το αγγίξω. Είναι εκεί και τώρα ξέρω ότι μπορώ να το φτάσω, να το ακουμπήσω” σκέφτηκα. Και ξαφνικά, εκείνη τη στιγμή, ήμουν παγκόσμιος. Ήξερα ότι μετά απ’ αυτό δεν θα ανησυχούσα. Έτρωγα, δεν έτρωγα. Έβγαζα δεν έβγαζα λεφτά. Γινόμουν δεν γινόμουν διάσημος. Όλα αυτά δεν σήμαιναν τίποτα πια. Σε αυτή τη δουλειά, το να μη νοιάζεσαι για τέτοια πράγματα αποτελεί ευτύχημα. Άνοιγε μια πόρτα που δεν οδηγούσε σε καριέρα ούτε σε επιτυχία ή χρήματα, αλλά σε μια ζωτική ενέργεια. Είχα αφουγκραστεί τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να πω “Θέλω να κάνω αυτό το πράγμα για πάντα”». 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.