Οι σελίδες της νέας αυτής συλλογής διηγημάτων κρύβουν μέσα τους στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό και μας συνοδεύουν για πάντα. Συχνά όταν τις εξιστορούμε λειτουργούν με τρόπο λυτρωτικό. Από τον «παππού», στον «στρατό», στο «νοσοκομείο» μέχρι την «μηχανή». Μία διαδρομή ζωής, που είναι πιθανό να βρει αρκετούς συνοδοιπόρους στο αναγνωστικό κοινό. Πρόκειται κατά μία έννοια για το «ανθολόγιο» και ταυτόχρονα το «ψυχογράφημα» μίας ολόκληρης γενιάς, που παρέλαβε τη σκυτάλη, έτρεξε την απόστασή της και σιγά σιγά την παραδίδει στους επόμενους. Η συνειδητοποίηση των πεπραγμένων μέσα από τη διαδικασία της ενδοσκόπησης δίνει χαρακτήρα ενός γράμματος προς τον ιστορικό του μέλλοντος.

Το «λίγο ακόμα, μαμά» μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό το «λίγο ακόμα μαζί» της Κυριακής Μπεϊόγλου κι η αναφορά στον θάνατο, όπως κι η προσέγγισή του αντίστοιχα τις «Μακρινές Γειτονιές» του Γιώργου Τούλα. Πρόκειται για βιβλία με παρόμοια δομή, πλοκή και σπάνια αισθητική. Μέσα από έντονες εικόνες και παραστατικές περιγραφές ουσιαστικά μας δίνεται η δυνατότητα να φανταστούμε την αναπαράσταση όσων διαβάζουμε σαν ένα θεατρικό ή σε ένα πανί σκοτεινής οθόννης που περνάει μπροστά από τα μάτια μας. Η «εστία» και το τζάκι, όσα «αποφεύγουμε επιμελώς», η μοναξιά, η ελευθερία και η δύναμη της μουσικής που χρωματίζει τις αναμνήσεις μας.

Διαίσθηση, διάδοχη κατάσταση, παράδοση δίχως αγκυλώσεις. Μέσα από κάθε ιστορία ο Δημήτρης Τερζής σχολιάζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Πάντα δίνει μία κοινωνική διάσταση στα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του. Μία εξερεύνηση σε ένα μπαούλο με τον χρόνο – πάντα αμείλικτο – να τρέχει. Το χαμογέλιο, το γέλιο, η αισιοδοξία ως αντίδοτα στις νόσους της εποχής μας. Η οπτική ανάγνωσης των γεγονότων και η ικανότητα του να παίρνει κανείς απόσταση οδηγεί σε πιο νηφάλιες κρίσεις. Η πόλωση και το έντονο συναίσθημα αντιπαλότητας που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία και τον πολιτικό διάλογο, καθώς βρισκόμαστε στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου, απουσιάζουν από το έργο.

Οι κάννες των όπλων είναι γεμάτες με γαρδένιες και τριαντάφυλλα. Δεν υπάρχουν φράχτες, ούτε «τεχνητοί εχθροί» που πυροδοτούν τα πιο φοβικά ένστικτα. Από τις γλαφυρές περιγραφές δεν απουσιάζει και το μεγαλείο της θάλασσας. Η δύναμη του ορίζοντα, που κοιτάμε από την ακτή κι ονειρευόμαστε με πυξίδα την ελπίδα. Τα σύνορα μοιάζουν τόσο μικρά για να χωρίσουν τους ανθρώπους. Το ταξίδι απλώνεται στη γειτονική Ιταλία. Ελάχιστα πράγματα μεταβάλλονται αν ο παλμός της καρδιάς μας χτυπάει δυνατά για κάτι νέο. Η ανανέωση φέρνει πάντα ένα νέο αέρα. Η αγάπη έρχεται ως η μεγαλύτερη «θρησκεία» ανεξαρτήτως τυπικών θρησκειών να ενώσει

Σε αυτά τα λογοτεχνικά βιβλία αντιλαμβάνομαι πως αρκετοί βρίσκουν καταφύγιο. Είναι μία ανθρώπινη φωνή που μας καλεί να ενώσουμε κομμάτια του παζλ της ζωής και να περιχαρακώσουμε όσα μας χωρίζουν. Ακόμα κι όταν έρχεται η στιγμή να «χτυπήσει η καμπάνα για εσένα», το σημαντικότερο όλων είναι να έχεις αφήσει έργο και να έχεις διευθετήσει όλες τις εκκρεμότητές σου. Τότε πλήρης ημερών κι έχοντας αφήσει το στίγμα σου αποχωρείς από αυτόν τον μάταιο κόσμο, έχοντας εκπληρώσει την αποστολή σου.