Καταλαβαίνεις την Ιερότητα ενός Χώρου από την αλλαγή που έχει συντελεστεί εντός σου όταν «φεύγεις» από τον Χώρο αυτό. Φεύγοντας, συνειδητοποιείς ότι έχεις ψηλώσει κάπως. Ιερός Χώρος είναι αυτός από τον οποίο είναι αδύνατον να βγεις όπως έχεις μπει. Ο Ιερός Χώρος μοιάζει κατά κάποιον τρόπο με τον Έρωτα. Γιατί είναι ο Χώρος αυτός που σε έχει οδηγήσει σε μια μετατόπιση προς ένα βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σου.

Ένας τέτοιος Ιερός Χώρος είναι και ο Οίκος των Συγγραφέων στη Γεωργία. Ο Οίκος στεγάζεται σε ένα αρχοντικό πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία της Τιφλίδας, την πλατεία Ελευθερίας, στην περιοχή Σόλολακι, στην οδό Ιβάνε Ματσαμπέλι 13. Ο Ιβάνε Ματσαμπέλι, Γεωργιανός συγγραφέας, μεταφραστής και δραστήριο στέλεχος του Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος, αφού μετέφρασε τα έργα του Σαίξπηρ στη μητρική του γλώσσα, στις 26 Ιουνίου του 1898, άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του, βγήκε έξω, είπε ένα «γεια» και, έκτοτε, κανείς δεν τον είδε ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ. Πρόσωπο σχεδόν μυθικό.

Ο Οίκος των Συγγραφέων χτίστηκε ανάμεσα στο 1903 και 1905 από τον Ντέιβιντ Σάρατζισβιλι. Αρχιτέκτονας του Οίκου ήταν ο Γερμανός (Βερολινέζος για την ακρίβεια) Καρλ Τσάαρ. Ο Οίκος είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός Art Nouveau με πολλά νεομπαρόκ στοιχεία. Ο Οίκος των Συγγραφέων της Γεωργίας είναι ένας βεβαρυμένος (με την καθαρά θετική σημασία της λέξης) Χώρος στον οποίο έχουν συναντηθεί μέσα στον Χρόνο σημαντικές προσωπικότητες της Γεωργιανής Λογοτεχνίας. Σας συνιστώ, για παράδειγμα, ανεπιφύλακτα να ψάξετε και να μάθετε για την ομάδα Blue Horns και τη δράση της στον Οίκο στις αρχές της δεκαετίας του 1920.

Ο Χώρος αυτός είναι αφιερωμένος στη Λογοτεχνία και αποτελεί μία πραγματική κοιτίδα ζωντανού και ενεργού Πολιτισμού. Πολιτισμού όχι στα λόγια ΑΛΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗ ΠΡΑΞΗ. Με κεντρικό άξονα τη Γεωργιανή Λογοτεχνία και τη διάδοσή της, υποστηρίζεται ταυτόχρονα η μεταφραστική, δηλαδή η γλωσσικά διαπολιτισμική απεικόνιση του Κόσμου, η ετήσια συνάντηση Λογοτεχνών από όλον τον Κόσμο, η έκδοση λογοτεχνικών περιοδικών, η ενημέρωση και η εκπαίδευση του κοινού. Ο Οίκος των Συγγραφέων στη Γεωργία πράττει το ξεχασμένο αυτονόητο, ότι δηλαδή: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΕΝΔΥΕΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗ ΡΙΖΑ ΚΑΘΕ ΕΚΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Εκτός από τα παραπάνω, στον Οίκο των Συγγραφέων άρχισε να λειτουργεί από το 2021, στην επέτειο δηλαδή των 100 χρόνων από τη Σοβιετική κατοχή, το Μουσείο των Καταπιεσμένων Συγγραφέων. Κι αυτή η απόκοσμης Ομορφιάς έκθεση του Μουσείου -που καλύπτει δύο από τις αίθουσες του Οίκου- έρχεται να αποκαταστήσει, έστω και «αργά», ένα ακόμη ξεχασμένο αυτονόητο, ότι δηλαδή: ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ και εντελώς περιττό να πούμε ποιος αναδεικνύεται πάντοτε τελικός Νικητής, έστω και μετά Θάνατον.

Τα πολύ ψηλά ταβάνια, τα πιάνα, τα τζάκια, οι μεγάλες ξύλινες σκάλες, οι πολυέλαιοι, οι αίθουσες διδασκαλίας και συνεδριάσεων, οι βιβλιοθήκες, οι καθρέφτες, η τεράστια και «βαριά» εξωτερική πόρτα του Οίκου, τα άπειρα κάδρα με φωτογραφίες Συγγραφέων, ο κήπος που υπάρχει στην πίσω πλευρά του Οίκου, όλα αυτά κι ένα σωρό άλλα, σε συνδυασμό με την ΗΣΥΧΙΑ που επικρατεί στον Χώρο, ακόμη κι όταν μέσα σε αυτόν γίνονται εκδηλώσεις, συνιστούν τελικά ένα περιβάλλον ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ, ένα περιβάλλον στο οποίο οι φαινομενικά οξύμωρες έννοιες Πολυτέλεια και Απλότητα συνυπάρχουν με τον πιο αβίαστο, με τον πιο φυσικό τρόπο.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν Φαντασιώσεων ονειρεύομαι ότι ανασταίνεται ο Λουκίνο Βισκόντι, επισκέπτεται τον Χώρο και Ακαριαία αποφασίζει να γυρίσει εξ ολοκλήρου μία ταινία μέσα σε αυτόν. Μία ταινία στην οποία όλα τα πρόσωπα είναι Συγγραφείς: Ζωντανοί, νεκροί, συγγραφείς που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί, γνωστοί στο ευρύ κοινό, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά όλοι με κάποιον τρόπο Ταλαιπωρημένοι. Και έχουνε μπει σε αυτόν τον Ιερό Χώρο για να ξεκουραστούν –έστω για λίγο. Κι όταν ξεκουράζονται και φεύγουν, δεν φεύγουν λυπημένοι. Φεύγουν χαρούμενοι. Γιατί γνωρίζουν καλά ότι, άπαξ και μπεις σε έναν Ιερό Χώρο, είναι νομοτελειακό ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψεις σε Αυτόν…

Υγ: Όλοι όσοι εργάζονται στον Οίκο των Συγγραφέων στην Τιφλίδα, με προεξάρχουσα τη διευθύντρια Νατάσα Λομοούρι, πέρα από την άριστη διοικητική και επιστημονική οργάνωση που τους διακρίνει, κάνουν στους Συγγραφείς που φιλοξενούν το πιο μεγάλο δώρο που μπορεί να δεχθεί ένας Συγγραφέας: Το βλέμμα τους. Ένα βλέμμα πεντακάθαρο. Μιλάω για το βλέμμα της απόλυτης Εμπιστοσύνης.