Τον Απρίλιο του 1819, ένα λονδρέζικο περιοδικό, το New Monthly Magazine, δημοσίευσε το παραμύθι του Λόρδου Βύρωνα, «Ο Βρικόλακας». Η είδηση για τη δημοσίευσή του εμφανίστηκε γρήγορα στις εφημερίδες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εκείνη την εποχή ο Μπάιρον ήταν πολύ δημοφιλής και το νέο αυτό παραμύθι, που υποτίθεται ότι ήταν του διάσημου ποιητή, προκάλεσε αίσθηση, όπως και οι αναδημοσιεύσεις του στο Atheneum της Βοστώνης (15 Ιουνίου) και στο Robinson’s Magazine της Βαλτιμόρης (26 Ιουνίου).
Ο βρικόλακας του Μπάιρον επισκίασε τον παλιό βρικόλακα της Ανατολικής Ευρώπης. Έβγαλε αυτό το τέρας από τα δάση, του έδωσε αριστοκρατική καταγωγή και το τοποθέτησε στα σαλόνια της Αγγλίας της ρομαντικής εποχής. Ήταν η πρώτη βιώσιμη μυθιστορηματική αντιμετώπιση του βρικόλακα που αναδιαμόρφωσε πλήρως τη λαογραφική παράδοση και τη μυθολογία στην οποία βασίστηκε.
Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ο Λόρδος Βύρωνας αρνήθηκε το γεγονός ότι ήταν ο συγγραφέας του παραμυθιού αυτού, και τον Αύγουστο ανακαλύφθηκε ο πραγματικός του συγγραφέας, ο John Polidori.
Στο μεταξύ, μια αμερικανική απάντηση δόθηκε, με την κυκλοφορία του βιβλίου «Ο μαύρος βρικόλακας: Ο μύθος του αγίου Δομίνικου», από κάποιον Uriah Derick D’Arcy, εμφανίστηκε. Ο D’Arcy παρωδεί ρητά τον Βρικόλακα και μάλιστα υποδηλώνει ότι ο Λόρδος Ruthven, ο Βρετανός αριστοκράτης βρικόλακας του Polidori, είχε τις ρίζες του στην Καραϊβική. Μια μεταγενέστερη επανέκδοση το 1845 απέδωσε τον Μαύρο Βρικόλακα σε κάποιον Robert C Sands- ωστόσο, πολλοί πιστεύουν ότι ο συγγραφέας ήταν μάλλον κάποιος Richard Varick Dey (1801-1837), σχεδόν αναγραμματισμός του ονομαζόμενου συγγραφέα.
Το αξιοσημείωτο σε αυτή την ιστορία είναι ότι πρόκειται για ένα διήγημα κατά της δουλείας από τις αρχές του 1800, το οποίο αναφέρεται επίσης τον πρώτο βρικόλακα της Αμερικής που είναι μαύρος. Είναι επίσης ίσως το πρώτο διήγημα που τάσσεται υπέρ της απελευθέρωσης των σκλάβων, το οποίο κυκλοφόρησε 14 χρόνια πριν η Lydia Child δημοσιεύσει το «Έκκληση υπέρ της τάξης εκείνης των Αμερικανών που ονομάζονται Αφρικανοί», το οποίο θεωρείται ευρέως το πρώτο βιβλίο κατά της δουλείας.
Παραδόξως, αυτό το πρωτοποριακό κείμενο παραμένει σχετικά άγνωστο, ακόμη και στους γοτθικούς κύκλους. Δεν εμφανίζεται σε καμία από τις θεμελιώδεις ιστορίες των βαμπίρ, και δεν περιλαμβάνεται σε καμία από τις κλασικές και πρόσφατες συλλογές μικρών μυθιστορημάτων για βαμπίρ. Υπάρχει όμως μια ηλεκτρονική έκδοση του κειμένου εδώ.
Ο Μαύρος Βρικόλακας διερευνά επίσης την ιδέα του μικτού γάμου σε μια εποχή που ο διαφυλετικός έρωτας θεωρούνταν ταμπού.
Η αφήγηση του Darcy ξεκινά με έναν ιδιοκτήτη σκλάβων, τον κ. Περσόν, στην σημερινή Αϊτή, ο οποίος προσπαθεί επανειλημμένα να σκοτώσει έναν δεκάχρονο σκλάβο. Όσο κι αν προσπαθεί όμως το πτώμα συνεχίζει να αναβιώνει. Ο Περσόν διατάζει να κάψουν το παιδί, αλλά το αγόρι κινείται με υπερφυσική ταχύτητα και ως εκ θαύματος κάνει τον ιδιοκτήτη των σκλάβων να πεταχτεί στη φωτιά αντ’ αυτού. Πριν ο κ. Περσόν πεθάνει, η γυναίκα του τον ενημερώνει ότι η κούνια του αβάπτιστου γιου τους είναι άδεια και έχουν παραμείνει μόνο το δέρμα, τα οστά και τα νύχια του.
Μερικά χρόνια αργότερα επιστρέφουμε στη χήρα του Περσόν, την Ευφημία, η οποία πενθεί για τον τρίτο της σύζυγο. Την επισκέπτονται δύο ξένοι, ένας εξαιρετικά όμορφος μαύρος άντρας, ντυμένος ως Μαυριτανός πρίγκιπας, συνοδευόμενος από ένα χλωμό αγόρι από την Ευρώπη. Τη γοητεύει με την κομψότητα και την ομορφιά του και σύντομα της ζητάει το χέρι της σε γάμο, ο οποίος πραγματοποιείται το ίδιο κιόλας βράδυ. Την ίδια νύχτα αποκαλύπτει στην Ευφημία ότι είναι βρικόλακας και την προσηλυτίζει στο αιμοδιψές συνάφι του.
Πέρα από τις γκροτέσκες αφηγήσεις περί τεράτων, το 1819 που δημοσιεύτηκε το κείμενο, ένας διαφυλετικός γάμος θα αποτελούσε συγκλονιστικό ανάγνωσμα – για να μην αναφέρουμε ότι θα γινόταν μεταξύ ενός πρώην σκλάβου και της τέως ερωμένης του.
Τα παιδιά – βρικόλακες
Παντρεμένη με ένα τέρας και όντας πλέον τέρας και η ίδια (και στα μάτια της κοινωνίας), η Ευφημία μαθαίνει ότι ο χλωμός νεαρός σύντροφος του πρίγκιπα είναι ο εξαφανισμένος γιος της – τώρα επίσης βρικόλακας. Ο πρίγκιπας δίνει το αγόρι που ονομάζεται Ζέμπα πίσω στην Ευφημία μαζί με τα χρήματα του πρώτου συζύγου της, ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν στην Ευρώπη.
Στη διάρκεια του ταξιδιού τους, βρίσκονται σε ένα σπήλαιο με μια ομάδα βρικολάκων με ευγενική εμφάνιση και ένα πλήθος σκλάβων. Ο πρίγκιπας απευθύνεται στο πλήθος στη γλώσσα του επαναστατικού Διαφωτισμού:
Θα σταθούμε απελευθερωμένοι, λυτρωμένοι, χειραφετημένοι μέχρι την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!!!
Αυτό αντλεί στοιχεία από την πρόσφατη επανάσταση της Αϊτής (1791-1804), η οποία έθεσε τέλος στη δουλεία την γαλλική αποικιοκρατία. Οι βρικόλακες, όπως και οι σκλάβοι, αναγκάζονται να υπάρχουν στο περιθώριο της κοινωνίας και έτσι επαναστατούν ενάντια στη μοίρα τους στη ζωή. Ωστόσο, σε αντίθεση με την Αϊτή, η εξέγερση καταπνίγεται από τον στρατό και οι βρικόλακες παλουκώνονται μέχρι θανάτου.
Ευτυχώς η Ευφημία και ο Ζέμπα καταφέρνουν να δραπετεύσουν, πίνοντας ένα φίλτρο είχε τη δυνατότητα να επαναφέρει έναν βρικόλακα στην ανθρώπινη κατάσταση. Συν’εχισαν να ζουν μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Ο Ζέμπα βαφτίστηκε τελικά ως Βαραββάς συνέχισαν αρμονικά τη ζωή τους, μέχρι τη στιγμή που η Ευφημία γεννά έναν γιο μικτής φυλής (πιθανώς του πρίγκιπα) με τις ιδιότητες του βρικόλακα. Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση βρικόλακα μικτής καταγωγής που καταγράφεται ποτέ στη λογοτεχνία.
Ο μαύρος βρικόλακας αποτελεί το πρώτο αμερικανικό κείμενο για βρικόλακες και απεικονίζει τον πρώτο μαύρο βρικόλακα στη λογοτεχνία, με μια σύγχρονη απήχηση. Ο ρατσισμός που καλλιεργήθηκε από τη δουλεία εξακολουθεί να υφίσταται, κι ο αγώνας εναντίον του, όπως και το πρόταγμα της Αϊτινής Επανάστασης για μια οικουμενική απελευθέρωση, παραμένει ακόμα ως πεδίο διεκδίκησης. Οι δεσμοί που δημιουργεί το Ο Μαύρος Βρικόλακας μεταξύ της φυλετικής καταπίεσης και μιας κοινωνίας βρικολάκων, αν και αμφίσημα μεταξύ τους, κάνουν την αναβίωση του κειμένου άξια λόγου, καθώς καταπιάνεται με ζητήματα που εξακολουθούν να ταλανίζουν την ανθρωπότητα και στις μέρες μας. Η ανατριχιαστική βδελυγμία των γοτθικών αφηγήσεων για τους βρικόλακες, εξακολουθούν να διαθέτουν ηθική δύναμη.
