Η ιστορία ενός άντρα διπλού. Ο ένας περπατούσε όλη μέρα στους δρόμους, ο άλλος το φοβόταν κάτι τέτοιο και το απέφευγε όσο μπορούσε. Ο ένας έβλεπε τα πράγματα όπως ήταν στην πραγματικότητα, ο άλλος τα έβλεπε όπως θα μπορούσαν να είναι στην πραγματικότητα. Ο ένας ήταν το Φως, ο άλλος ήταν το Σκοτάδι. Και στους δύο άρεσε πολύ η Μουσική. Και προσέχανε πολύ να μην κάνουν κακό ο ένας στον άλλο. Ήταν ευγενείς και σπουδαγμένοι και οι δύο. Αλλά το κακό παραφυλάει παντού, κι έτσι, ένα βράδυ, ίσα που είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, πέσανε ο ένας επάνω στον άλλο. Σε μια γωνία. Ο ένας κατέβαινε τον δρόμο, ο άλλος ανέβαινε τον δρόμο, κι εκεί, επάνω σε μία γωνία, εκεί που ο ένας, όπως κατέβαινε, πήγαινε να στρίψει προς τα αριστερά, και ο άλλος, όπως ανέβαινε, πήγαινε να στρίψει προς τα δεξιά, εκεί ακριβώς πέσανε ο ένας πάνω στον άλλο. Σαν να αγκαλιαστήκανε. Ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος αλλά κανένας από τους δύο άντρες δεν έδωσε σημασία στον παράξενο θόρυβο γιατί ο δρόμος είχε πάρα πολύ κόσμο που έτρεχε και πάρα πολλά αυτοκίνητα που τρέχανε. Μετά κάτι είπε ο ένας άντρας στον άλλο, κάτι που μάλλον όμως δεν πρέπει να ήταν άξιο και πολύ μεγάλης προσοχής, γιατί λίγο μετά οι δύο άντρες χαμογελάσανε ευγενικά ο ένας στον άλλο και, μολονότι κατευθύνονταν προς την ίδια κατεύθυνση, τελικά πήρε ο καθένας τη δική του κατεύθυνση προς την ίδια όμως κατεύθυνση. Και είχαν και οι δύο σκυμμένο το κεφάλι τους κάτω· στον γκρίζο και βρόμικο δρόμο. Ο ένας σκεφτόταν το λευκό και ο άλλος σκεφτόταν το μαύρο. Αλλά κάποιος άγνωστος που τους είδε από την απέναντι πλευρά του δρόμου, πρόλαβε και τους τράβηξε –Κύριος μόνο οίδε γιατί– μια ασπρόμαυρη φωτογραφία· . Κι από εκείνη τη μέρα και μετά, αυτός ο διπλός άντρας βρίσκεται κορνιζαρισμένος σε μια ασημένια κορνίζα σε ένα μικρό και παλαιάς κοπής γραφείο. Αλλά λίγο πιο κει απ’ το γραφείο, ένα τζάκι είναι διαρκώς αναμμένο… Τέλος της ιστορίας ενός διπλού άντρα.

Όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, σκέφτομαι και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο –έναν, ας πούμε, κάπως διαφορετικό τρόπο– προκειμένου να μιλήσω για βιβλία που έχω αγαπήσει, που θα πει έχω εμπλακεί μαζί τους. Έναν τρόπο κάπως πιο βιωματικό, για την ακρίβεια έναν τρόπο καθ’ ολοκληρίαν βιωματικό. Και ο τρόπος αυτός, σκέφτομαι, μπορεί να είναι να μην πρέπει να μιλάω απαραιτήτως για το βιβλίο αυτό καθεαυτό αλλά να φτιάχνω μια δική μου ιστορία με αφορμή το βιβλίο στα πλοκάμια του οποίου βρέθηκα μπλεγμένος. Να συνεχίζω, τρόπον τινά, τη γραφή του βιβλίου αφότου το βιβλίο έχει πλέον ολοκληρωθεί. Να κάθομαι και να πιάνω κουβέντα μαζί του. Όπερ και εν προκειμένω έπραξα με αφορμή το έργο του Έρλομ Αχβλεντιάνι Ο άντρας που έχασε τα λογικά του. Κι έχω να ομολογήσω ότι η συγκεκριμένη διαδικασία είναι πολύ αποκαλυπτική. Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη διαδικασία έρχεται να σου φανερώσει ότι, άπαξ και έχεις εμπνευστεί από κάτι, τι να φτουρήσει μετά η κριτική του παρουσίαση; Τι;

Αν σας άρεσε λοιπόν, έστω και στο ελάχιστο, η ιστορία του διπλού άντρα, κάντε μου τη χάρη και διαβάστε και τις 21 μικρές ιστορίες του Άντρα που έχασε τα λογικά του. Είναι σίγουρα καλύτερες· αφήστε που το Διάβασμα δεν βγαίνει ποτέ σε κακό.

➸ ΙΝΦΟ: Ο άντρας που έχασε τα λογικά του, του Έρλομ Αχβλεντιάνι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, 2025.

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.