Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε αναφερθεί στη ακμή των Τεχνών και του Πολιτισμού στην Ασία. Αυτή τη φορά συγκεντρώσαμε … επιλογές βιβλίων που μεταφράστηκαν στα ελληνικά και μας δείχνουν έναν διαφορετικό δρόμο κόντρα στον ιλιγγιώδη ρυθμό της καθημερινότητας που μας έχει ”επιβληθεί” μοιρολατρικά. Σχήμα οξύμωρο αφού πρώτα εμείς επιλέξαμε το “accept”. 

“Το μικρό εξάγωνο δωμάτιο”, της Γιόκο Ογκάουα (Εκδόσεις Πατάκη)
Μια νεαρή γυναίκα συναντάει στα αποδυτήρια ενός κολυμβητηρίου μια άγνωστη –παρουσία εντελώς συνηθισμένη και σιωπηλή–, που για κάποιο λόγο  την εντυπωσιάζει. Την ξαναβρίσκει, μερικές μέρες αργότερα, να περπατάει στην πόλη συντροφιά με μια ηλικιωμένη κυρία. Αποφασίζει να τις ακολουθήσει. Μετά από ώρα, καταλήγουν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα κτιρίων και πηγαίνουν στο γραφείο του επιστάτη. Τις βλέπει να κάθονται σε δυο καρέκλες, μοιάζουν κάτι να περιμένουν. Τι; Tη σειρά τους για να μπουν σε μια μεγάλη λυόμενη ντουλάπα, στο «μικρό εξάγωνο δωμάτιο», το δωμάτιο των αφηγήσεων. Εκεί που μπαίνει κανείς και αφηγείται μια ιστορία κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί που μπορεί να πει δυνατά ακόμα και πράγματα που δεν έχει ομολογήσει ποτέ και σε κανέναν, ιστορίες του παρελθόντος ως όνειρα του μέλλοντος, να αφηγηθεί στον εαυτό του την πραγματικότητα ως φαντασία και να γίνει, έτσι, η μνήμη του μυθοπλασία του εαυτού. Το “Μικρό εξάγωνο δωμάτιο”, γραμμένο το 1994, είναι μια ιστορία ενδοσκόπησης, παράξενη και διεισδυτική, που φωτίζει, σ’ ένα «άνοιγμα» του χρόνου, σαν το εφήμερο εξάγωνο δωμάτιο, το πιο μύχιο κομμάτι του «εγώ». 

“Δεν ήμουν άνθρωπος πια”, του Οσάμου Νταζάι, (Εκδόσεις Gutenberg)
Μπροστά στους ανθρώπους έτρεμα πάντα από φόβο. Επειδή δεν είχα την παραμικρή αυτοπεποίθηση στα λόγια μου και στη συμπεριφορά μου κρατούσα μυστική, μόνο για τον εαυτό μου, την αγωνία και το άγχος μου, βαθιά σ’ ένα μικρό κουτί μέσα στο στήθος. Κι έτσι, κρύβοντας καλά καλά όλη τη μελαγχολία και τη νευρικότητά μου, για να μη φανούν, προσποιούμενος με όλη μου τη δύναμη μια ουράνια αισιοδοξία, βαθμηδόν τελειοποιούσα τον εαυτό μου στο ρόλο του εκκεντρικού γελωτοποιού. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως οτιδήποτε ήταν καλό, αρκεί να έκανε τους ανθρώπους να γελάσουν. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν έδιναν και πολλή σημασία στο ότι εγώ ήμουν έξω από τη λεγόμενη “ζωή” τους. Το “Δεν ήμουν πια άνθρωπος” είναι το αριστούργημα του Οσάμου Νταζάι (1909-1948) και διαχρονικά το δεύτερο μυθιστόρημα σε πωλήσεις στην Ιαπωνία. 

Η τριλογία (“Πριν κρυώσει ο καφές”, “Πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια”, “Πριν πούμε αντίο”), του Τοσικάζου Καβαγκούτσι (Εκδόσεις Κλειδάριθμος)
Για το “Πριν πούμε αντίο” που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες: Οι θαμώνες του μαγικού καφέ Φουνικούλι Φουνικούλα γνωρίζουν καλά τη φήμη και την απίστευτη ιδιότητά του να σε ταξιδεύει στον χρόνο. Πολλοί πελάτες συνάντησαν παλιές αγάπες, συμφιλιώθηκαν με αποξενωμένους συγγενείς και επισκέφτηκαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Όμως το ταξίδι κρύβει κινδύνους και πρέπει να τηρούνται συγκεκριμένοι κανόνες. Οι αναγνώστες της αγαπημένης σειράς «Πριν κρυώσει ο καφές» θα γνωρίσουν μερικούς νέους χαρακτήρες: έναν σύζυγο που δεν πρόλαβε να πει κάτι σημαντικό, μια γυναίκα που δεν κατάφερε να αποχαιρετήσει τον σκύλο της, μια γυναίκα που δεν μπόρεσε να απαντήσει σε μια πρόταση γάμου και μια κόρη που έδιωξε τον πατέρα της.
Στο μαγευτικό Πριν πούμε αντίο, με νοσταλγική αφήγηση και ιδιαίτερους, τρυφερούς χαρακτήρες, ο Καβαγκούτσι εξερευνά για μια ακόμα φορά το ερώτημα: Ποιον θα ήθελες να συναντήσεις αν μπορούσες να ταξιδέψεις στον χρόνο; 

“Οι μέρες στο βιβλιοπωλείο Μορισάκι”, του Σατόσι Γιαγκισάβα (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
Το τρυφερό και συγκινητικό best seller που έγινε ταινία στην Ιαπωνία. Μια ιστορία για νέα ξεκινήματα, έρωτες και οικογένειες, και τη θαλπωρή που προσφέρουν τα βιβλία. Όταν ο φίλος της εικοσιπεντάχρονης Τακάκο της αποκαλύπτει ότι παντρεύεται κάποια άλλη, εκείνη νιώθει ότι χάνει τον κόσμο της. Τότε, δέχεται απρόθυμα την προσφορά του εκκεντρικού θείου της Σατόρου να ζήσει στο μικροσκοπικό δωμάτιο πάνω από το παλαιο­βιβλιοπωλείο του. Το Βιβλιοπωλείο Μορισάκι είναι ένας παράδεισος για κάθε βιβλιόφιλο, το καμάρι του Σατόρου, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό από τότε που η γυναίκα του τον εγκατέλειψε. Ελπίζοντας να επουλώσει την πληγωμένη της καρδιά, η Τακάκο ανακαλύπτει με έκπληξη νέους κόσμους στις στοίβες των βιβλίων που βρίσκονται μέσα στο βιβλιοπωλείο, αλλά και στους ανθρώπους που βρίσκονται έξω από αυτό. Και καθώς το καλοκαίρι σβήνει και έρχεται το φθινόπωρο, το σύμπαν στο Βιβλιοπωλείο Μορισάκι μαθαίνει σε θείο και ανιψιά υπέροχα πράγματα για τη ζωή, την αγάπη και τη θεραπευτική δύναμη των βιβλίων. Μια τέλεια απαλή κουβέρτα για να ζεστάνει την καρδιά κάθε βιβλιόφιλου. 

“Καμογκάουα: Οι ντεντέκτιβ γεύσεων”, του Χισάσι Κασιγουάι, (Εκδόσεις Ψυχογιός)
Ποιο είναι το πιάτο που θα έκανες τα πάντα για να το γευτείς ακόμη μία φορά; Σε έναν ήσυχο παράδρομο στο Κιότο υπάρχει ένα πολύ ξεχωριστό εστιατόριο που σερβίρει νοστιμότατα πλούσια γεύματα. Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που το επισκέπτονται οι πελάτες… Η Κοΐσι Καμογκάουα και ο πατέρας της, Ναγκάρε, που διευθύνουν το εστιατόριο, είναι «ντετέκτιβ γεύσεων». Μέσα από ευρηματικές έρευνες, μπορούν να ανασυνθέσουν πιάτα από τις πολυτιμότερες αναμνήσεις ενός ατόμου – πιάτα που ξεκλειδώνουν τις ξεχασμένες τους στιγμές και ίσως τη μελλοντική τους ευτυχία. 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.