Τα 2/3 των βιβλίων που διαβάζω μέσα στον χρόνο, τα διαβάζω το καλοκαίρι. Κι απ’ αυτά, τα περισσότερα τον Αύγουστο. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις γι’ αυτό, ο χρόνος τότε, συνυπολογίζοντας και εκείνον των διακοπών, είναι περισσότερος και (μοιάζει να) κυλάει πιο αργά. Στη διάρκεια δε των διακοπών τα βιβλία γίνονται προέκταση του χεριού μου, από τη στιγμή που θα ξυπνήσω παρέα με τον καφέ, στην παραλία ανάμεσα σε βουτιές, λίγο πριν και μετά τον μεσημεριανό ύπνο, κ.ο.κ., μία  θερινή λούπα που γεμίζει με λέξεις που εξιστορούν ιστορίες.

Στις διακοπές μου συχνά επιλέγω να διαβάζω κλασική λογοτεχνία και βιβλία που ο όγκος τους είναι απαγορευτικός για να τα μεταφέρω στην τσάντα ώστε να διαβάζω στις συγκοινωνίες. Σε εκείνη τη χαραμάδα, δηλαδή, του χρόνου, τις μετακινήσεις, που η ανελέητη καθημερινότητα προσφέρει στους περισσότερους ως μοναδική ευκαιρία για διάβασμα. Ωστόσο, αν έπρεπε να προτείνω ένα βιβλίο για το καλοκαίρι που να μην έχει τα χαρακτηριστικά της «βαριάς» ανάγνωσης (δεν θα είχε και νόημα, όλοι έχουμε σε μία λίστα βιβλία που «πρέπει να διαβάσεις σε μία ζωή» ) θα πρότεινα ένα από τα αναγνώσματα που εγώ αποκαλώ «απεριτίφ»: γρήγορα, εύστοχα, καλογραμμένα, συναρπαστικά, για να σβήσεις τη δίψα σου εύκολα και να πας στο επόμενο χωρίς βαρύ κεφάλι. Το «Η Σιωπηλή Ασθενής» του Alex Michaelides είναι ακριβώς αυτό. Ένα μυθιστόρημα της κατηγορίας ψυχολογικό θρίλερ – μυστηρίου απ’αυτά που γραφικά θα περιέγραφε κανείς «καθηλωτικό». Πώς αντιλαμβάνομαι εγώ το «καθηλωτικό»; Βιβλία με τα οποία προσπερνάς τον χρόνο ασυναίσθητα έχοντας στο μυαλό σου ως επωδό το «λίγο ακόμα, λίγο ακόμα».

Η υπόθεση του βιβλίου: Η ζωγράφος Αλίσια Μπέρενσον ζει στο Λονδίνο μια (φαινομενικά) τέλεια ζωή με τον επιφανή φωτογράφο σύζυγό της. Ένα βράδυ όταν αυτός επιστρέφει σπίτι, η Αλίσια τον πυροβολεί στο κεφάλι πέντε φορές και μετά βυθίζεται στη σιωπή. Η άρνησή της θα μετατρέψει την τραγωδία σ’ ένα μυστήριο το οποίο μονοπωλεί το ενδιαφέρον του κοινού και απογειώνει τη φήμη (και τις τιμές) των έργων της. Η «σιωπηλή ασθενής» μεταφέρεται σε ψυχιατρική μονάδα υψηλής ασφάλειας όπου θα την αναλάβει ο ψυχοθεραπευτής Θίο Φέιμπερ, ο οποίος το επιθυμούσε και διεκδικούσε με πάθος. Ο Θίο έχει την πεποίθηση ότι θα καταφέρει να την κάνει να μιλήσει, πετυχαίνοντας αυτό στο οπόιο έχουν αποτύχει όλοι οι προηγούμενοι. Στην προσπάθειά του να κάνει την Αλίσια να μιλήσει παρασύρεται σ’ ένα δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί στα βαθύτερα αίτια της σιωπής της… και καταλήγει σε μία ανατρεπτική αλήθεια.

Θα ήθελα πολύ να αποκαλύψω ποιο αγαπημένο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι μου θύμισε, αλλά θα κινούσα τις υποψίες για το τέλος. Ωστόσο, «Η Σιωπηλή Ασθενής» δεν είναι ακριβώς ένα αστυνομικό μυθιστόρημα της σχολής Κρίστι, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που βασίζεται σ’ αυτά που λέγονται και σ’ αυτά που υπονοούνται αφήνοντας ελάχιστες εως καθόμου ρωγμές για το ποια είναι τελικά η λύσις. Το διαβάζεις μέσα σε μία νύχτα.

Υ.Γ. Αν μείνεις ικανοποιημένος/η από το «Η Σιωπηλή Ασθενής», «Οι Κόρες» είναι το βιβλίο του Alex Michaelides που τη διαδέχτηκε και διαβάζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: εύκολα, γρήγορα και συναρπαστικά, αν και πλέον έχεις αποκτήσει μια αίσθηση του μοτίβου και τι (περίπου) να περιμένεις.

Το βιβλίο «Η Σιωπηλή Ασθενής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα σε μετάφραση Κλαίρης Παπαμιχαήλ.