Ο αστικός μύθος λέει ότι το Carrie αρχικά ήταν μια σύντομη ιστορία πάνω σε ένα χειρόγραφο που ο τότε 26χρονος (το 1973) Stephen King πέταξε στον κάδο απορριμάτων της κουζίνας του, αλλά η σύζυγός του, Τάμπιθα, την μάζεψε και τον ώθησε να την συνεχίσει.

Η ιστορία της Καριέτα “Κάρι” Γουάιτ, ενός αφελούς και χωρίς φίλους κοριτσιού σε ένα σχολείο, το οποίο διαθέτει δυνάμεις τηλεκίνησης, που έγινε μυθιστόρημα και τελικά δημοσιεύθηκε από την Doubleday το 1974.

Το Carrie, που δημοσιεύτηκε πριν από 50 χρόνια, στις 5 Απριλίου 1974, είναι το ντεμπούτο μυθιστόρημα του Κινγκ.

H ηρωίδα του είναι το ασχημόπαπο ανάμεσα στους «κύκνους» του σχολείου του, η αμήχανη έφηβη που μεταμορφώνεται αίφνης σε μια πανέμορφη βασίλισσα του χορού, αλλά όλο αυτό το σενάριο μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Γιατί όταν το κωλόπαιδο του σχολείου της Κάρι επιστρατεύει έναν φίλο της για να κανονίσει να πέσει αίμα γουρουνιού πάνω στη σκηνή όπου στέφεται prom queen η Κάρι, δεν ξέρει ότι άθελά του έχει ξεκινήσει μια ιστορία ματωμένης εκδίκησης: η ταπείνωση της Κάρι γίνεται οργή και η οργή σπέρνει με τηλεκινητικό τρόπο θάνατο στο πέρασμά της.

Γραμμένο μισόν αιώνα πίσω, το Carrie καταπιάνεται με ένα κλασσικό μεν, αλλά πλέον τόσο επίκαιρο θέμα σήμερα, στην εποχή των smartphones και του virtual revenge: το σχολικό εκφοβισμό.

Όταν ανάμεσα στις σχολικές αίθουσες καραδοκούν τα φαντάσματα της σκληρότητας, των χλευασμών και των πειραγμάτων.

H Carrie άλλαξε τη μοίρα του Stephen King

Το Carrie θα ήταν το βιβλίο που άλλαξε τα πάντα για τον King.

Από τη «Λάμψη» μέχρι το «Misery», από το «It» μέχρι το «The Stand», έκτοτε έχει εκδώσει περισσότερα από 60 μυθιστορήματα και έχει πουλήσει περισσότερα από 350 εκατομμύρια βιβλία, πολλά από τα οποία -συμπεριλαμβανομένου του Carrie- έχουν γίνει αντικείμενο πολλαπλών κινηματογραφικών ή τηλεοπτικών διασκευών.

Ο Κινγκ άρχισε να γράφει την ιστορία της Κάρι, όταν θυμήθηκε μια καλοκαιρινή, περιστασιακή δουλειά του ως επιστάτης σε ένα γυμνάσιο που έπρεπε να καθαρίζει τα αποδυτήρια των κοριτσιών.

Φαντάστηκε λοιπόν μια σκηνή όπου μια έφηβη κοπέλα κάνει ντους, συμβαίνει εκείνη ακριβώς την στιγμή να έχει την πρώτη της περίοδο και οι συμμαθήτριές της που βλέπουν την σκηνή, της πετούν ταμπόν στα μούτρα, χλευάζοντάς την.

Το Carrie κατέληξε να είναι ένα μυθιστόρημα που έπιασε το zeitgeist της εποχής: εκδόθηκε την ίδια περίπου χρονική περίοδο με το «Μωρό της Ρόζμαρι» και τον «Εξορκιστή», και όταν οι κινηματογράφοι πρόβαλλαν εμβληματικά θρίλερ όπως τα «Don’t Look Now» και «The Wicker Man».

Το σινεφίλ κοινό είχε αρχίσει να ερωτεύεται την πιο παράξενη, πιο ανθρώπινη πλευρά του παραφυσικού – απομακρυνόμενο από τα φαντάσματα και τα στοιχειώματα.

Η ίδια η Carrie είναι ένας συναρπαστικός χαρακτήρας: ένα αρχέτυπο (το αλλόκοτο κορίτσι με δυνάμεις πέρα από τη σφαίρα της πραγματικότητας) στο οποίο ο King θα επέστρεφε αργότερα στην καριέρα του (π.χ. στο Firestarter).

Ως ντεμπούτο μυθιστόρημα ενός 26χρονου πάντως, είναι εξαιρετικό και ας έχει τις όποιες λογοτεχνικές αδυναμίες του.

Πάντως, το Carrie είναι αξιομνημόνευτο και για έναν ακόμη λόγο: εισάγει σε αυτό, για πρώτη φορά, έναν χαρακτήρα που έχει εμφανιστεί επίσημα σε εννέα μυθιστορήματα του Κινγκ: τον Randall Flagg (γνωστό και ως Walter O’Dim, Σκοτεινό Άνθρωπο, Άνθρωπο με τα Μαύρα, Walkin’ Dude).

Ο Flagg εμφανίζεται, με κρυπτικό και υπογειακό τρόπο στο μυθιστόρημα, όταν η θρησκόληπτη μητέρα της Carrie αναφέρεται συχνά στον «μαυροντυμένο άνδρα με τα πόδια του που βγάζουν κόκκινες σπίθες».

Το Carrie είναι το calling card, το παρθενικό βιβλίο ενός συγγραφέα με τεράστια αφηγηματική δύναμη, ο οποίος σε μόλις 272 σελίδες καταφέρνει να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβικού τρόμου που κορυφώνεται σε ένα θεαματικό φινάλε.

Με τη δημοσίευσή του, το Carrie δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια επιτυχία.

Οι πωλήσεις του ήταν αργές, αλλά χάρη στις εγκωμιαστικές κριτικές πήρε γρήγορα μπρος και σύντομα, μέσα σε 2 χρόνια, πούλησε σχεδόν ένα εκατ. αντίτυπα.

Οι New York Times βρήκαν το ταλέντο του King θαυμαστό.

«Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα πρώτο του μυθιστόρημα είναι εκπληκτικό. Ο King γράφει με το είδος της λογοτεχνικής αυτοπεποίθησης που συνήθως συναντάται μόνο σε βετεράνους συγγραφείς. Αυτή η επιμειξία επιστημονικής φαντασίας, αποκρυφισμού και σχολικής κοινωνιολογίας αποδεικνύεται ένα εξαιρετικό μείγμα», ανέφερε η κριτική.

«Διαβάζοντάς το σήμερα, στον αναγνώστη κάνει εντύπωση η κοινωνική συνείδηση του μυθιστορήματος. Πρόκειται για μια ιστορία για έναν κόσμο στον οποίο οι άνδρες μισούν τις γυναίκες», ισχυρίζεται ένα προ ημερών άρθρο του βρετανικού Independent.

Η καναδή συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ είναι θαυμάστρια του βιβλίου. Στην εισαγωγή της σε μια νέα έκδοση που εκδίδεται για την 50ή επέτειο, γράφει η ίδια ότι «κάτω από τον τρόμο του Κινγκ βρίσκεται πάντα ο πραγματικός τρόμος: η υπερβολικά φτώχεια και η παραμέληση, η πείνα και η κακοποίηση που υπάρχει στην Αμερική σήμερα».

Βέβαια, για να είμαστε και ρεαλιστές, αυτό που κατέστησε την Carrie ως cult είναι και η ταινία του Brian De Palma του 1976 -μάλιστα, ο ίδιος ο Κινγκ πίστευε ότι η ταινία ήταν… καλύτερη από το μυθιστόρημά του!

Στο βιβλίο του για το είδος του τρόμου, Danse Macabre, περιέγραψε τις επικές τελικές σκηνές της, όπου μια Sissy Spacek που βγάζει μάτια και αιμορραγεί γλιστράει μέσα στο γυμναστήριο του σχολείου με φόντο φλόγες που χορεύουν, ως “μια ονειρική επανάσταση των κοινωνικά καταπιεσμένων”.

Η ταινία σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία.

Και πως να μην συνέβαινε αυτό, όταν το σενάριο του Λόρενς Κόεν βελτιώνει σε πολλά σημεία το βιβλίο του Κινγκ;

Όταν πρωταγωνιστεί μια εκπληκτική Σίσι Σπέισεκ στον ρόλο της τηλεκινιτικής Κάρι, η Πάιπερ Λόρι στον ρόλο της Χριστιανής φανατικής της μητέρας, η Έιμι Ίρβινγκ στον ρόλο της Σου Σνελ, ο Γουίλιαμ Κατ στον ρόλο του Τόμι Ρος και ο τότε ακόμη άγνωστος Τζον Τραβόλτα στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο;

Στα παραλειπόμενα της ταινίας αξίζει να πούμε το εξής: η οντισιόν της Κάρι είχε γίνει τον ίδιο καιρό με την οντισιόν των «Πόλεμων των Άστρων» (1977). Η Κάρι Φίσερ αρχικά θα έπερνε τον ρόλο της Κάρι και η Σπέισεκ τον ρόλο της πριγκίπισσας Λέια.

Την τελευταία στιγμή, ωστόσο, η Φίσερ και η Σπέισεκ αντάλλαξαν ρόλους για τις ταινίες λόγω του ότι η Φίσερ δεν ήθελε να εμφανιστεί στη σκηνή του ντους στο σχολείο στην αρχή της ταινίας!

Σήμερα, ακριβώς μισόν αιώνα μετά, το Carrie διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται με την ίδια όρεξη όπως και πριν από 50 χρόνια.

Τηλεκινητική ή μη…