Η Samantha Harvey έγινε η πρώτη γυναίκα νικήτρια την τελευταία πενταετία. Πρόκειται για το δεύτερο συντομότερο βιβλίο, μόλις 136 σελίδων που κερδίζει το Booker. Η ίδια εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένη και συγκινημένη δήλωσε πως το αφιερώνει σε όσους υπερασπίζονται τη Γη και την αξιοπρέπεια κάθε μορφής ζωής και έκανε γνωστό πως με το χρηματικό έπαθλο ύψους 50.000 λιρών θα αγοράσει ένα νέο ποδήλατο και θα ταξιδέψει στην Ιαπωνία. Εμείς θυμόμαστε πέντε βιβλία που κέρδισαν το Βραβείο τα προηγούμενα χρόνια και χρίζουν προσοχής.
“Το Τραγούδι του Προφήτη”, του Πωλ Λιντς (Εκδόσεις Gutenberg)
Ένα χτύπημα στην πόρτα μια βροχερή νύχτα αλλάζει τη ζωή της Άιλις. Δύο αξιωματικοί της νεοσύστατης μυστικής αστυνομίας αναζητούν τον άντρα της. Ποια θα είναι η τύχη τόσο του ίδιου όσο και του πρωτότοκου γιου τους ; Η πατρίδα της, η Ιρλανδία, βρίσκεται στο έλεος μιας δικτατορικής κυβέρνησης. Η πόλη της, το Δουβλίνο, είναι το κέντρο μιας αιματηρής εμφύλιας διαμάχης, κι εκείνη πρέπει να προστατέψει τα παιδιά της και τον ηλικιωμένο πατέρα της. Πόσο μακριά θα φτάσει για να σώσει την οικογένειά της; Και τι –ή ποιον– θα υποχρεωθεί να αφήσει πίσω; «Από το πρώτο χτύπημα στην πόρτα το Τραγούδι του προφήτη μας αναγκάζει να βγούμε από τον εφησυχασμό μας», τόνισε η πρόεδρος της επιτροπής του Booker ανακοινώνοντας τον Πολ Λιντς (γενν. Ιρλανδία, 1977) ως νικητή για το 2023. «Πρόκειται για μια συγκινητική αφήγηση, συναρπαστική και τολμηρή, που αποτυπώνει τις ανησυχίες του σήμερα».
“Υπόσχεση” του Ντέιμον Γκάλγκουτ, κυκλοφορεί από τις (Εκδόσεις Διόπτρα)
Μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής από τον συγγραφέα: εύστοχα επίθετα συνοδεύουν τα ουσιαστικά, η στίξη δηλώνει ακόμα και τις ανάσες, αλλάζει τόνο, πρόσωπο στην αφήγηση, βρίσκει τρόπο να δίνει συνεχώς ζωντάνια και παραστατικότητα στην αφήγησή του. Υπόκωφες σιωπές κι άλλοτε εκκωφαντικές. Ταξιδεύει μέχρι τον φελινικό κόσμο, δημιουργώντας ένα ντελίριο συναισθημάτων κι έχει την ικανότητα πάντα να επιστρέφει στο σωστό χρόνο. Δίνει την απαιτούμενη θεατρικότητα μέσω στιχομυθιών κι εύκολα μέσα από τις λέξεις δημιουργούμε την εικόνα, δίνοντας μία νέα διάσταση. Μία αλληγορία απόλυτα στοχευμένη που διαπερνά τέσσερις δεκαετίες.
«Πήραμε αυτή την απόφαση έπειτα από εκτενή συζήτηση και καταλήξαμε ομόφωνα σε ένα βιβλίο που χειρίζεται με μαεστρία τη φόρμα και τη σπρώχνει σε νέους δρόμους, σε ένα βιβλίο με απίστευτα αυθεντική και ρέουσα φωνή, σε ένα βιβλίο με βαρύνουσα ιστορική και συμβολική σημασία». Από την ανακοίνωση της Maya Jasanoff, πρόεδρου της κριτικής επιτροπής του Βραβείου Booker 2021,
“Τα Εφτά Φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα”, του Σέχαν Καρουνατίλακα (Εκδόσεις Gutenberg)
Σρι Λάνκα, 1990. Η χώρα σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο. O Μάαλι Αλμέιντα, πολεμικός φωτογράφος και τζογαδόρος, ξυπνάει και συνειδητοποιεί ότι είναι νεκρός. Η ψυχή του έχει μεταφερθεί στον προθάλαμο του άλλου κόσμου κι εμείς ακούμε τη φωνή του. Του μένουν μόλις επτά νύχτες για να βρει ποιος τον σκότωσε, ενώ η κυβέρνηση αλλά και οι αντάρτες αναζητούν ένα κουτί με φωτογραφίες, αποδείξεις μάλλον για το έγκλημα. «Μεταφυσικό θρίλερ, που καταλύει τα όρια όχι μόνο μεταξύ διαφορετικών ειδών, αλλά και ζωής και θανάτου, σώματος και πνεύματος, Ανατολής και Δύσης» (δήλωση του Προέδρου της Επιτροπής Booker 2022).
“Οι Διαθήκες”, της Μάργκαρετ Άτγουντ (Εκδόσεις Ψυχογιός)
Δεκαπέντε χρόνια μετά τα όσα περιγράφονται στην Ιστορία της Θεραπαινίδας, το θεοκρατικό καθεστώς της Δημοκρατίας της Γαλαάδ παραμένει ισχυρό, αλλά τα πρώτα σημάδια της παρακμής αρχίζουν να γίνονται φανερά. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, οι ζωές τριών ολότελα διαφορετικών γυναικών συναντιούνται, και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εκρηκτικά. Οι δύο ανήκουν στην πρώτη γενιά που ενηλικιώνεται μέσα στην τυραννία. Στις δικές τους μαρτυρίες προστίθεται μια τρίτη: της Θείας Λίντια, το περίπλοκο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον της οποίας επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις και ανατροπές. Καθώς η Άτγουντ μάς οδηγεί στα άδυτα του καθεστώτος της Γαλαάδ, καθεμιά από τις ηρωίδες της πρέπει να αποδεχτεί ποια είναι και να αποφασίσει ως πού είναι διατεθειμένη να φτάσει γι’ αυτό που πιστεύει… Η αριστουργηματική συνέχεια της θρυλικής Ιστορίας της Θεραπαινίδας. Ένα έργο επίκαιρο, που προορίζεται να γίνει κλασικό.
“Σάγκι Μπέιν”, του Ντάγκλας Στιούαρτ (Εκδόσεις Μεταίχμιο)
Αρχές της δεκαετίας του 1980. Η Γλασκόβη βρίσκεται σε παρακμή, οι πολιτικές της Θάτσερ έχουν βυθίσει ολόκληρες οικογένειες στην ανεργία, κι όλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν. Η Άγκνες Μπέιν είχε μεγαλύτερες προσδοκίες για τη ζωή. Ονειρεύεται πράγματα πιο σπουδαία: ένα δικό της σπίτι, μια ζωή με μεγαλύτερες πολυτέλειες, σαν εκείνες που βλέπει στα περιοδικά, οτιδήποτε θα μπορούσε να φωτίσει κάπως τη δική της γκρίζα ζωή. Προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της παραμένοντας περιποιημένη και όμορφη, αλλά τελικά καταφεύγει στο ποτό, βρίσκοντας σε αυτό ολοένα και μεγαλύτερη ανακούφιση. Όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει, η Άγκνες και τα τρία παιδιά της θα βρεθούν σε
αδιέξοδο, σε αυτή τη διαλυμένη πόλη. Και όσο εκείνη θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στον αλκοολισμό, τα παιδιά θα αναγκαστούν να φύγουν, να σώσουν τον εαυτό τους. Ο μικρός Σάγκι όμως μένει. Και δεν σταματά ποτέ να ελπίζει. Ελπίζει πως οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες, πως η μητέρα του θα σωθεί. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του, να καταλάβει ποιος είναι και γιατί όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι διαφορετικό. Μια βαθιά συγκινητική ιστορία για τον εθισμό, τη φτώχεια και τη σεξουαλικότητα, μα πάνω από όλα μια ιστορία για την αγάπη. Ο Douglas Stuart με γραφή ωμή αλλά και τρυφερή, μιλά για την ανέχεια, τις καταχρήσεις και τις διαλυμένες οικογένειες. Μέσα από το σκοτάδι όμως μας φανερώνει το φως, την αφοσίωση και τελικά την ελπίδα.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
