Στην αρχή ήταν ο HOPE, ο ελπιδοφόρος, ανήσυχος καλλιτέχνης που κανείς δεν είχε δει το πρόσωπό του. Προτιμούσε να είναι τα έργα του στο φως. «Ξεκίνησα σαν street artist. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι έχω ξεκινήσει ένα πρότζεκτ χωρίς όρια. Μιλάω την ίδια γλώσσα ασχέτως το μέσο τέχνης που χρησιμοποιώ κάθε φορά. Τώρα σε σχέση με το που πηγαίνω, θα προτιμούσα να μιλήσουμε για πιθανότητες, την τύχη και την έκπληξη» θα απαντήσει στην ερώτηση «ποια είναι η ιστορία σου; Από που έρχεσαι και που πηγαίνεις;».

Στη συνέχεια, εξερευνώντας κι ο ίδιος τα όρια του μέσα στο μάτριξ της τέχνης, επανασυστήθηκε. Σήμερα μιλάμε με τον Κωνσταντίνο Ντάγκα και τους πολλαπλούς εαυτούς του όπως αυτοί αναδεικνύονται κάθε μέρα σε αυτό τα ταξίδι της προσωπικής έφρασης που έχει επιλέξει.

-Έχεις περάσει από διάφορα στάδια αναζήτησης μέσα από την τέχνη σου. Θέλεις να μου μιλήσεις για αυτά;

Τα αρχικά έργα μου είχαν τους σπόρους της τέχνης για όλα τα μετέπειτα έργα που έχω κάνει. Τα δισδιάστατα και οι περφόρμανς μεταφράστηκαν αργότερα σε κεραμική. Το κοινό τους στοιχείο είναι το πνεύμα αποδόμησης που τα διέπει όλα. Επίσης με ελκύει η ψευδοιστορία κατά κάποιο τρόπο. Το να δημιουργήσεις ένα δικό σου κόσμο σκέψης, έναν υποθετικό κόσμο που ανήκει στη φαντασία σου, που υπάρχει δίπλα στον κανονικό κόσμο.

-Τι σημαίνει για σένα η τέχνη της κεραμικής; Πώς έφτασες σε αυτήν;

Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πολύ με τον πηλό και αυτή η καινούργια μορφή χειρωνακτικού έργου ανανεώνει τα εκφραστικά μου μέσα. Ειδικά αυτή η διαδικασία της απευθείας επαφής με το χώμα ως φορέα και μέτοχου του παρελθόντος με βοηθά να συνδεθώ και να διαχειριστώ με ευθύτητα τις φόρμες και την ουσία του αρχαιολογικού παρελθόντος.

Εικόνες, φόρμες και στοιχεία από αρχαίους πολιτισμούς συγχωνεύονται στα γλυπτά του ΗΟΡΕ για να συνθέσουν υβριδικές, αλλόκοτες, βαθιά γοητευτικές οντότητες: δοχεία, βάζα και αγγεία που θυμίζουν εξωγήινες μορφές, οικίες και ανοίκειες, κουβαλούν το παρελθόν στο παρόν, ενώ μοιάζουν να μας επισκέπτονται από το μέλλον. Το σύμπαν του HOPE αποτελείται από ιερά σύμβολα του άχρονου χρόνου. Μια παράφωνη, εύηχη συνομιλία, μια νέα πρόταση ταυτότητας, ένα νέο σύστημα ιδανικών που προκαλεί του κανόνες της συμμετρίας και της τελειότητας για να οδηγηθεί σε μια καινούρια ανάγνωση της πραγματικότητας.

-Ποια είναι η πιο ηδονική στιγμή για έναν καλλιτέχνη;

Το να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Το να πας πίσω από τα έργα σου. Η συνειδητοποίηση ότι τα έργα σου υπήρχαν πριν, απλά δεν μπορούσες να τα δεις.

-Λένε ότι η Αθήνα είναι ο νέος μαγνήτης της σύγχρονης τέχνης; Τι πιστεύεις για αυτό;

Θα έλεγα περισσότερο ότι είναι μπαταρία που διατηρεί τη σύνδεση στις εξωτερικές μονάδες. Αποτελεί και αποτελούσε βάση ιστορική και πολιτιστική. Ένας κεντρικός πυρήνας σε ένα γεωγραφικό δίκτυο. Τώρα νομίζω είναι περισσότερο εμφανές από ποτέ. Συμβαίνουν art projects σχεδόν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας.

-Πως επηρέασαν οι απανωτές κρίσεις (οικονομική, υγειονομική, κοινωνική) την τέχνη στη χώρα μας;

Η απομόνωση που αναγκαστικά δημιουργήθηκε, παραδόξως βοήθησε την καλλιτεχνική δημιουργία και την επιθυμία για κατοχή έργων. Σε κάποιες στιγμές αποτέλεσε παιχνίδι ορίων μεταξύ του εξωτερικού και του ιδιωτικού χώρου. Η ουσία της τέχνης άρχισε να μεταλλάσσεται σε κάτι ιδιαίτερα εύθραυστο. Ένιωθα ότι υπήρχε ένα αόρατο γυαλί που σε χωρίζει από τον εξωτερικό χώρο. Κατέληξα να έχω αναπτύξει μια φανταστική σχέση μεταξύ αντικειμένων και της τοποθεσίας που υπέθετα ότι ανήκουν δημιουργώντας μια διανοητική εικόνα γλυπτών στο μυαλό μου.

-Ποια είναι η γνώμη σου για τα NFT στην τέχνη;

Η τέχνη έχει κάθε πιθανό μέσο. Προφανώς υποδεικνύουν μια πρόσβαση σε όλο το πλανήτη. Είναι ένα στοίχημα για τη μοντέρνα ιστορία τέχνης. Μια άλυτη διστακτικότητα μεταξύ επανάστασης και αστεϊσμού.

-Πιστεύεις ότι η τέχνη ερμηνεύεται ή απλά την αισθάνεται κάποιος;

Για μένα είναι περισσότερο μία παραίσθηση που μεταλλάσσεται πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο. Εμφανίζεται με διαφορετικές φόρμες κάθε φορά. Είναι αυτό το άπιαστο στην τέχνη που με ελκύει.