Έχετε δει ποτέ το όνομα Ε. Μύρων; Κάπου γραμμένο; Είναι ο Δημήτρης Μιχελουδάκης ο Ε.Μύρων και ο κ. Οράτιος είναι ο ήρωάς του, πιθανώς ένα alter ego του.
Ο ποιητής Μιχελουδάκης στέκεται στα μάτια μου ως σύντροφός μου στον τρόπο της όρασης του κόσμου: δια μέσου της δημιουργίας και, φυσικά, του αναποδογυρίσματος της Πραγματικότητας, όπως αυτή καμιά φορά επιβάλλεται.
Παρακολουθώ εδώ και καιρό τις αναρτήσεις, την ματιά και την αισθητική του, μέχρι που έφτασε η στιγμή να του μιλήσω, να του ζητήσω να ανοίξει στο πάντα φιλοπερίεργο Olafaq.gr μια χαραμάδα (μήκους και πλάτους δικής του επιθυμίας) στο σύμπαν του. Γράφει, σχεδιάζει, σχολιάζει επικαιρότητα και όχι μόνο. Με μια υφέρπουσα ρομαντζάδα και κυνισμό. Κάτι που μου φάνηκε συγκινητικά ορίτζιναλ και όμορφο.
Η απάντηση του Δημήτρη Μιχελουδάκη κατέφθασε και έριξε ενδιαφέρον φως στο καλλιτεχνικό του αρχιτεκτόνημα, που απλώνεται στις ψηφιακές κοιλάδες του Facebook και το Instagram.
«Από την ώρα που μου ζητήθηκε να περιγράψω τον εαυτό μου, κλωθογυρίζει μέσα μου η απορία, πώς το καταφέρνει κανείς αυτό χωρίς να αγγίξει τα άβολα όρια της φιλαυτίας και του εγωκεντρισμού. Βρήκα την εξής λύση, λοιπόν, θα υποδυθώ ότι τα λέω στον κ. Οράτιο.
Άλλωστε, όλοι όσοι γράφουμε λογοτεχνία (στην ποίηση ειδικότερα είναι ακόμα χειρότερα..), δοκιμάζουμε το κάθε κείμενό μας (το ρυθμό, τη μουσική του κ.α.) διαβάζοντάς το σε κάποιον πραγματικό ή φανταστικό φίλο.
Για όποιον καταπιάνεται με την τέχνη, η μοναχικότητα είναι αναγκαίο κακό (ή καλό, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς..). Οι ώρες περισυλλογής και στοχασμού πολλές φορές είναι ατελείωτες. Κι έτσι για να… ελαφρύνω το κλίμα φτιάχνω κόσμους φανταστικούς. Παρέες παραμυθένιες. Μικρός τα έλεγα με τον Καρυωτάκη μέχρι τις πρωινές ώρες. Αργότερα με τον Καβάφη. Πιο μετά με τον Καρούζο.»
«Τώρα, στα 40 μου, μεγάλωσα και ωρίμασα, τα λέω με τον κ. Οράτιο και την Οφηλία.
Ο κύριος Οράτιος είναι μακρινός συγγενής του Buster Keaton και νόθος (μεταξύ μας αυτό..) γιος του Alfred Hitchcock. Παλιότερα, είχε εργαστεί ως σύμβουλος της Αγκάθα Κρίστι για την δημιουργία του Ηρακλή Πουαρό. Μαζί με την σκυλίτσα του, την Οφηλία, με έχουν βοηθήσει να γράψω πολλά βιβλία, τρία εκ των οποίων έχω εκδώσει: Το Γράμμα στη Μητέρα – Αρμίδα, 2019, Οριοβάτης – Αρμίδα 2021 και Συντηρητής Ουράνιων τόξων – Στίξις, 2022. Τα δύο πρώτα με το ψευδώνυμο “Ε. Μύρων”.
Την τέχνη μπορούμε να τη βρούμε από έναν πίνακα ζωγραφικής και ένα μουσικό κομμάτι μέχρι τον τρόπο που λέει “Γεια μας” ο φίλος που τσουγκρίζει το ποτήρι μας. Αρκεί, βέβαια, να δημιουργεί δονήσεις στο θυμικό. Να δημιουργεί βιωματική επαφή.
Ένα άλλο χούι της τέχνης είναι να βρίσκεται πάντα στην αντίπερα μεριά. Να τρέφεται από το αχαρτογράφητο. Το βόλεμα, ο μικροαστισμός, ο ετεροκαθορισμός, η δουλοπρέπεια, η υποκρισία “κι άλλα παρόμοια εργαλεία αργού και βασανιστικού θανάτου”, που λέει ο ποιητής Στράτος Κοντόπουλος, είναι no man’s land για την τέχνη.
Η τέχνη είναι ένα αέναο κυνηγητό, μια απέραντη ουτοπία, και ίσως αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βρίσκω καταφύγιο σε ένα στίχο, σε έναν πίνακα, σε μια μελωδια.
Είτε με το γράψιμο, είτε με το σκίτσο, μόνη μου έγνοια είναι να τα βάλω με τον υπαρξιακό τρόμο (Existential Angst) και να μπορέσω να μοιραστώ την παραμυθία που γεννάει η ανακωχή σε μια τέτοια μάχη
Σημαντικός συμπαραστάτης σε αυτή την προσπάθεια και κύριο γνώρισμα του κ. Οράτιου είναι το χιούμορ, ακόμα κι αν είμαστε ακόμα στην προϊστορία του χιούμορ, που λέει ο Καρούζος…»
Ο Δημήτρης Μιχελουδάκης γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Με το ψευδώνυμο Ε. Μύρων έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: Γράμμα στην μητέρα, Εκδόσεις Αρμίδα (2019) και Οριοβάτης, Εκδόσεις Αρμίδα (2021). Γράφει γιατί πιστεύει πως ποίηση και ζωή είναι ένα.
