Mε βασικά υλικά φωτογραφίες, ασπρόμαυρα λάδια και μερικές φορές με σύγχρονες ψηφιακές αλλοιώσεις, ο Jesse Draxler που έχει έδρα το Λος Άντζελες, δημιουργεί κολάζ και ζωγραφικούς πίνακες που αν μη τι άλλο, σε βάζουν σε σκέψεις ενώ σε παρασέρνουν στους μονόχρωμους λαβύρινθους τους, μια πραγματικά αληθινή γλώσσα που μπορεί να είναι άχρωμη, απότομη, ηλεκτρική, γεμάτη από μια ανατριχιαστική «αγωγιμότητα». Αντικειμενικά, ο καθένας θα μπορούσε να πει ότι η σκωπτική ματιά του εξετάζει το καταπιεσμένο υποσυνείδητο, αναμνήσεις που χάνονται στο βάθος του παρελθόντος αλλά σταθερά παραμένουν σε κοινή θέα, σαν να δημιουργεί ένα δικό του οπτικό οικοσύστημα, και πιο μέσα στην ενδοχώρα, πηγάζει ένα πιο σπάνιο είδος έκφρασης που με υπομονή αντιστέκεται, όσο και αν καταστρέφεται, από τους κόκκους άμμου που τρέχουν στην κλεψύδρα του χρόνου.

Σε πολλά σημεία στο έργο του γίνεται ασαφές ποιο μέρος αποτελεί τμήμα του κύκλου αφήγησης και ποια κομμάτια αποτελούν προσωπικά σχόλια και παρεμβάσεις, προς όφελος όσων θέλουν να ταξιδέψουν στον κόσμο του Jesse Draxler. Υπάρχει ένα ολόκληρο γκρίζο σύμπαν, που η αλήθεια είναι ότι κάποιοι που θα το αντικρύσουν για πρώτη φορά, μπορεί να το προσπεράσουν, πιθανότατα επειδή θα θεωρήσουν ότι είναι κακοσχεδιασμένο.

Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι στο σύνολό του είναι ακαριαίο. Άμεσο. Και σε μαγνητίζει. Είτε αποφασίσεις να το εξερευνήσεις είτε αποφασίσεις να το προσπεράσεις, η αλήθεια είναι ότι ήδη γνωρίζεις πώς είναι. Γνωρίζεις ήδη την ταχύτητα και τον όγκο όλων όσων περνούν ακαριαία από το μυαλό σου, γνωρίζεις το ελάχιστο που μπορείς να μοιραστείς, ως εμπειρία, με κάποιον άλλον. Σαν να προσπαθούμε να δούμε ο ένας τον άλλον μέσα από αυτές τις εικόνες. Γιατί, όπως λέει πιο κάτω κι ο ίδιος, εκείνος «δεν μπορεί να δει τον εαυτό του μέσα από τον φακό».

Oι εικόνες του Draxler περιέχουν συγκρούσεις, τόσες όσες μπορεί να κρύβει κι ένα τραγούδι των CRASS, αφορούν σε αποκλίνουσες επικοινωνιακές νοοτροπίες, χρονικά διαστήμα κοινής διαβίωσης, την αμοιβαία ανεκτικότητα στις συνήθειες και στις διαρρυθμίσεις των εμπειριών, αναγκαίες προϋποθέσεις του συμβιβασμού της ζωής με μια ασπρόμαυρη παλέτα. Με έναν συναισθηματικό και κάπως πιο φιλοσοφικό τρόπο δημιουργεί έργα μεγάλης κλίμακας στα οποία συνυπάρχουν η κατασκευή και η αποδόμηση. Ανάμεσα στους πελάτες του θα συναντήσεις ονόματα όπως YSL, Alexander McQueen, τους New York Times, το The New Yorker, τη Ferrari, τον Prince και τους Nine Inch Nails. Λίγο μετά την επιστροφή του από την Βενετία και τη συμμετοχή του στο Decentral Art Pavillion Venice Biennale, καταφέραμε να κλέψουμε λίγο από το χρόνο της δικής του κλεψύδρας για να μας συστηθεί στο OlaFAQ.

– Ως νέος, τα πρώτα ερεθίσματα που δέχθηκες και σε επηρέασαν ήταν οπτικά ή μουσικά;

Από μικρό παιδί αγαπούσα πάντα τη ζωγραφική, αλλά όταν η μουσική άρχισε να μπαίνει όλο και πιο έντονα στις αρχές της εφηβείας μου, έγινε πολύ γρήγορα μια σοβαρή δύναμη στη ζωή μου. Τα μέσα έκφρασης γενικά ήταν πάντα πολύ ελκυστικά.

– Και στην μέχρι τώρα διάρκεια της καριέρας σου, ποιο θεωρείς ότι είναι το κοινό στοιχείο που υπάρχει και ενώνει όλα τα έργα σου;

Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε αυτό, εκτός απ’ το να πω για τη δική μου οπτική γωνία. Πάντα μου λένε ότι η δουλειά μου είναι άμεσα αναγνωρίσιμη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πες μου εσύ. Γιατί, για μένα είναι σαν να μην μπορεί το μάτι να δει τον εαυτό του. Εγώ είμαι ο φακός, δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου.

– Το έργο σου διαπνέεται από μια ασπρόμαυρη στοιχειωμένη ομορφιά. Ποια ήταν εξ αρχής η πηγή έμπνευσης για να χρησιμοποιήσεις μια τόσο μινιμαλιστική παλέτα;

Το ασπρόμαυρο είναι σαν την αρχιτεκτονική, τον σκελετό μιας εικόνας, είναι εκεί που ζει και υπάρχει όλη η πρακτική δουλειά με την οποία θέλω να περνάω το χρόνο μου. Όλο αυτό, βέβαια, επιδεινώνεται από το γεγονός ότι έχω αχρωματοψία, οπότε δεν βλέπω τα χρώματα με τον ίδιο τρόπο όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων, κάτι που είχε φέρει εμπόδια στην καριέρα μου. Οπότε η εστίαση της προσοχής μου προς τα σημεία όπου βρίσκονται τα δυνατά μου σημεία και όχι προς τα σημεία όπου δεν υπάρχουν, έχει ωθήσει τη δουλειά μου προς τα εμπρός με τρόπους που δεν θα μπορούσα ποτέ να περιμένω.

– Και το έργο σου εξερευνά θέματα σουρεαλιστικών πορτρέτων, κυβερνοπάνκ σωματικού τρόμου, παρακολούθησης και επιτήρησης. Όλο το έργο σου εξετάσει τέτοια φιλόδοξα θέματα;

Συχνά μου λένε ότι η δουλειά μου είναι πιο βαθιά ή πιο “σκοτεινή” από τις περισσότερες, αλλά για μένα τουλάχιστον είναι ειλικρινής, και μερικές φορές νιώθω ότι δεν είναι αρκετά ειλικρινής, δεν είναι τόσο ωμή όσο θέλω να είναι. Πραγματικά, θέλω τα σωθικά μου εκεί μέσα.

– Σε ποιο βαθμό μπορεί η τέχνη να είναι τόσο ανατρεπτική σήμερα, μέχρι του σημείου να αλλάξει εντελώς την αντίληψή μας για τον σημερινό γ@μημένο κόσμο;

 Αυτή είναι μια ερώτηση που θα πρέπει να απαντηθεί από τα βιβλία της ιστορίας.

– Τα πράγματα κινούνται απίστευτα γρήγορα σήμερα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χρόνος να επεξεργαστούμε την πραγματική φρίκη. Και το επιτρέπουμε επειδή ένα κομμάτι μας το αγαπάει. Πιστεύεις ότι αντιδρούν διαφορετικά οι άνθρωποι στον φόβο και τον θάνατο σήμερα;

Δεν είμαι ιστορικός, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος δεν είναι πιο γαμημένος από ό,τι ήταν κάποτε, απλώς έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες από κάθε γωνιά του πλανήτη, μαθαίνουμε τις ειδήσεις πιο γρήγορα, οπότε είμαστε υπερ-ευαισθητοποιημένοι. Αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι, υποτίθεται ότι πρέπει να τα ξέρουμε όλα αυτά;

– Αυτό συμβαίνει γιατί η πληροφορία σήμερα τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και αυτό αφορά τα πάντα. Και την μουσική, ας πούμε. Για παράδειγμα, με ποια κομμάτια έχεις κολλήσει και τα ακούς στο repeat τελευταία;

Έχω εμπνευστεί από το άλμπουμ “Bermuda Drain” των Prurient τον τελευταίο καιρό. Ανοίγω επίσης συχνά το YouTube για να ακούσω το κομμάτι “No Prblms” του Freddie Gibbs επειδή δεν υπάρχει σε καμία υπηρεσία streaming που ξέρω, πράγμα που είναι ενοχλητικό, αλλά το μπόνους εδώ είναι ότι το βίντεο είναι υπέροχο. Και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές ακούω το “It’s Time…To Rise From The Grave” των Undeath, ατόφιο από την αρχή μέχρι το τέλος, στο repeat.

– Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που η μουσική κάνει πολύ καλά ενώ η εικαστική τέχνη δεν το κάνει τόσο καλά; Ή τι μπορεί να κάνει η εικαστική τέχνη καλύτερα που η μουσική δυσκολεύεται;

Η μουσική χρησιμοποιεί το χρόνο, ενώ η εικαστική τέχνη, τουλάχιστον το είδος που κάνω εγώ, δεν το κάνει. Και αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι πολύ συχνά. Οι εικόνες μου μπορεί να λαμβάνονται ως ένα σύνολο σε μια στιγμή, αλλά πάλι τι σημαίνει αυτό και πώς το χρησιμοποιώ; Σκέφτομαι όμως ότι δεν υπάρχει μουσική που να μπορεί να προσληφθεί ως ένα γενικό σύνολο με τον ίδιο τρόπο. Ίσως με έναν πιο γενικό τρόπο. Ωστόσο και οι δύο τέχνες είναι άμεσες με τον τρόπο τους, και με ελκύει αυτή η αμεσότητα. Αλλά και πάλι, όλο αυτό δεν απαντά στην ερώτησή σου.

– Έχεις κάποιο τρόπο να συντηρείς τις δημιουργικές σου αγωνίες όταν δεν ζωγραφίζεις, για παράδειγμα;

Ένας στόχος που προσπαθώ να διατηρήσω είναι να ζω σε μια κατάσταση έμπνευσης, αντί να έχω έναν διακόπτη που ανοιγοκλείνει την πρακτική εργασία. Ζω μέσα σε αυτήν την κατάσταση και πάντα, κατά κάποιον τρόπο, θα τρέφω τη δημιουργική μου ζωή.

– Σε αυτό το σημείο της καριέρας σου, πώς θα όριζες την “επιτυχία”; Έχει πάντα να κάνει με την επίτευξη κάποιου υψηλότερου στόχου;

Αυτή είναι μια εξαιρετική ερώτηση που θέτω συνεχώς στον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό. Αν ποτέ το καταλάβω, θα σας ενημερώσω.

❈ Περισσότερες πληροφορίες για τον Jesse Draxler εδώ >>>  OFFICIAL SITE ●︎ INSTAGRAM

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News