Με μια έκθεση-ψυχεδελικό ξόρκι στο παρελθόν, στο τώρα και στο μέλλον της ελληνικής εικαστικής και μουσικής σκηνής, οι The Callas γιορτάζουν τα 20 χρόνια δημιουργίας τους, καταλαμβάνοντας το -1 της Στέγης και παρουσιάζοντας νέα δουλειά με τα ποπ-φολκ κεντήματα και υφαντά τους, γλυπτά και εγκαταστάσεις από κομμένα μάρμαρα των παλιών πεζοδρομίων της Αθήνας, πίνακες με working-class Μαντόνες, καφασοναούς-DIY Παρθενώνες, film screenings και happenings, καθώς και με συνεργασίες με guest contributors από το εξωτερικό, αλλά και την εγχώρια σκηνή: από τον Ian F. Svenonius στις PapithedogTV.
Μπάντα, εικαστικό ντουέτο, και, βέβαια, αδέλφια στη ζωή και στη σκηνή, εργάζονται πάντα μαζί και πάντα με τους φίλους τους, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, και τους συγγενείς τους. Οι υφάντρες-κεντήστρες των «ιπτάμενων χαλιών» τους δεν είναι άλλες από τη μητέρα και τη θεία τους. Οι Callasettes δεν είναι άλλες παρά οι γυναίκες που έχουν στο πλάι τους – ως σύντροφοι, συνεργάτριες και φίλες. Το πολυμορφικό έργο τους έχει παρουσιαστεί στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι όσο και στην Αθήνα, την Ύδρα αλλά και στο χωριό τους ακριβώς απέναντι στη Θερμησία Πελοποννήσου. Εκεί, στο πατρογονικό τους κτήμα διοργανώνουν βακχικά κοινοτικά καλλιτεχνικά gigs, όπως το πρόσφατο 24ωρο art event- προπομπό για την τωρινή έκθεση, που έστησαν στις 21 Ιουνίου 2022, με την υποστήριξη του Onassis Culture.
Λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης το ερχόμενο Σάββατο, οι Callas μίλησαν στο olafaq για τα είκοσι χρόνια της καλλιτεχνικής τους πορείας, τις πολυάριθμες συνεργασίες τους, την σύγχρονη ελληνική εικαστική και μουσικήσκηνή, αλλά και για το ανατρεπτικό περιεχόμενο του Love Solidarity Death (L.S.D).
– Τι είναι τελικά οι The Callas; Συγκρότημα, κολεκτίβα, εικαστικοί, κινηματογραφιστές;
Πάντα βλέπαμε τα είδη της τέχνης σαν ένα ενιαίο πράγμα. Ποτέ δε βλέπαμε κάτι αποσπασματικά. Για παράδειγμα, ένα τραγούδι μας μπορεί να είναι soundtrack της ταινίας μας και ο τίτλος του να προέρχεται από ένα artwork κέντημα. Πάντα δουλεύουμε και συνεργαζόμαστε με πολλούς ανθρώπους δικούς μας, φίλους και φίλες για να βγει όλο αυτό το αποτέλεσμα, αλλά ο όρος κολεκτίβα δεν μας αρέσει πολύ. Μάλλον μας ακούγεται σαν κάτι παλιό (πολλές φορές κάπως το αναφέρουμε απλά για να συνεννοηθούμε). Όταν ταξιδεύουμε με το velvet bus το λέμε «μπουλούκι», και πάει λέγοντας.
– Έχετε συνεργαστεί μεταξύ άλλων με σημαντικούς μουσικούς, όπως ο Lee Ranaldo των Sonic Youth και ο Jim Sclavunos των Nick Cave & The Bad Seeds. Θα ήθελα να μου πείτε πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες και ποια συναισθήματα σας έχουν μείνει από τις συνεργασίες αυτές.
Οι συνεργασίες προέκυψαν μετά από πολλή δουλειά και αφοσίωση σε αυτό που κάνουμε. Με τον Jim γνωριστήκαμε σε ένα live στο Λονδίνο. Είχε έρθει να μας δει και γούσταρε την όλη φάση Callas. Νιώσαμε και μείς ότι είναι πολύ κοντά μας στο τρόπο που σκέφτεται και σιγά σιγά, βήμα-βήμα αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί με αποτέλεσμα να έχουμε κάνει παρέα δυο άλμπουμ. Με τον Lee η επαφή ξεκίνησε από απόσταση, με mail. Αρχίσαμε να επικοινωνούμε μαζί του, είδαμε ότι ταιριάζουμε πολύ σε πολλά θέματα και η πρώτη συνεργασία μας ήταν να κάνουμε παρέα το soundtrack της ταινίας μας The Great Eastern. Μετά κάναμε live παρέα, και τελικά φτιάξαμε και ένα άλμπουμ μαζί. Η σχέση μας ήταν και είναι φιλική και με τους δυο, δεν είναι οικονομική. Συνεργαστήκαμε γιατί γούσταρε ο ένας τον άλλο σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη.
– Τι προσδοκίες ή τυχόν πίεση νιώθετε εσωτερικά κάθε φορά που κυκλοφορείτε κάτι καινούργιο, είτε αυτό είναι μουσική, ταινία , εικαστικά, ή festival;
Δεν έχουμε καμία πίεση. Κάνουμε πάντα αυτό που μας πορώνει. Αυτό βέβαια έχει ένα κόστος και το έχουμε ζήσει είκοσι χρόνια τώρα. Δυστυχώς όμως ούτε στη τέχνη δε μπορείς πάντα να κάνεις αυτό που θέλεις. Πρέπει όμως συνεχώς να αντιστέκεσαι. Το μόνο μας άγχος είναι αυτό που κάνουμε να φτάσει στον κόσμο. Να ακούσει ο κόσμος το τραγούδι μας, να μάθει ότι κάναμε ταινία η ότι έχουμε μια έκθεση. Δυστυχώς πολλές φορές η πληροφορία χάνεται και αυτό μας απογοητεύει.
– Στα προηγούμενα άλμπουμ σας έχετε κάνει εκτενείς αναφορές σε ποιητές και λογοτέχνες, συμπεριλαμβανομένων της Sylvia Plath και του Ανδρέα Εμπειρίκου, φέρνοντας τους στο πολιτιστικό προσκήνιο της εποχής μας. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει σε αυτούς ώστε να τους συμπεριλάβετε στο έργο σας;
Υπάρχει μια μεγάλη γκάμα καλλιτεχνών που αισθανόμαστε συγγενείς ή φίλοι. Από τον Γονατά και τον Πεντζίκη μέχρι τον Pynchon, τον Morandi, τον Παρθένη ή τον Lou Reed. Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν οι αναφορές και οι επιρροές μας με το οποίο είμαστε σε μια συνεχή ερωτική σχέση μαζί του.
– Θα ήθελα ένα σχόλιό σας για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση σήμερα.
Έχει γεμίσει ο κόσμος με επικίνδυνους νάρκισσους, ηθικά ανάπηρους ψευτοηγέτες. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις φασιστοβλακόφατσες να έχουν την εξουσία και μάλιστα να υποστηρίζονται από εκατομμύρια κόσμο. Πόσο θλιβερό και επικίνδυνο είναι αυτό. Εδώ εκτός των άλλων ζούμε μια προσπάθεια της πολιτείας να πείσει το κόσμο ότι όλα πάνε καλά ! Τοποθετούν τη ποιότητα ζωής με βάση πόσα χρήματα βγάζεις. Αν βγάζεις λεφτά (με οποιοδήποτε τρόπο) είσαι σπουδαίος! Αν όχι, είσαι άχρηστος. Πόση μιζέρια! Νομίζουν ότι η ζωή είναι χρηματιστήριο και πως ο κόσμος από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί -αν κοιμάται- πρέπει να δει πόσο πάει το ρεύμα, αν η τιμή τηε βενζίνης ανέβηκε, σε ποια εταιρεία κινητή πρέπει να πάει, που θα ξετρυπώσει φτηνά προϊόντα, αριθμοί, αριθμοί, αριθμοί, τίποτα άλλο. Α, και πάνω από όλα να βρει δανεικά να πάει δύο μέρες διακοπές για τις selfie. Ανάπτυξη!
– Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα είναι λιγότερο προνομιούχος από έναν καλλιτέχνη που ζει στο εξωτερικό;
Για τους καλλιτέχνες νομίζουμε πως όπου και να ζει ένας καλλιτέχνης, πάντα κάτι θα κερδίζει και κάτι θα χάνει. Ο κάθε τόπος έχει τα καλά του και τα αρνητικά του.
– Τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί καθημερινά ως μουσικούς και σας εμπνέει να μην το βάζετε κάτω;
Η μουσική είναι ελπίδα, είναι όνειρα, όπως και η τέχνη και το σινεμά που κάνουμε. Και χωρίς όνειρα δεν αντέχουμε ούτε λεπτό. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.
– Θα θέλατε να μου πείτε λίγα λόγια για το Love, Solidarity & Death; Με ποια αφορμή δημιουργήθηκε και τι θα περιλαμβάνει;
Το LSD είναι κάτι που δουλεύουμε τα τελευταία περίπου 2 χρόνια και σε επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου. Συμπυκνώνει τη καθημερινότητα μας, τα πάθη μας, την αγάπη μας, τις στεναχώριες και τα όνειρα μας που προαναφέραμε. Περιλαμβάνει κυρίως μία εικαστική έκθεση όπου παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ζωγραφικά έργα, ένα μεγάλο γλυπτό από μάρμαρα πεζοδρομίων της Αθήνας και μια εξέλιξη της μέχρι τώρα δουλείας μας με τα χειροποίητα κεντήματα. Καινούργια τραγούδια που θα παρουσιάσουμε live μαζί με το performance με τις Callassetes, καινούργια ρούχα-κάπες που έχουμε ετοιμάσει ειδικά για τη παράσταση/performance και τέλος, θα δείξουμε πάλι όλες τις ταινίες μεγάλου μήκους που έχουμε κάνει μέχρι τώρα.
– Γιορτάζετε είκοσι χρόνια από τη δημιουργία σας. Ποια είναι η σημειολογική σημασία αυτής της χρονικής στιγμής και πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Είμαστε χαρούμενοι που έχουμε φτάσει εδώ μαζί με όλη τη παρέα μας! Ειδικά μετά τη περίοδο του κόβιντ που κλειστήκαμε μέσα δύο χρόνια, για μας είναι ένα restart. Πάμε για τα επόμενα 20 μαζί με τους φίλους μας!
– Στα είκοσι χρόνια παρουσίας τους οι Callas δημιούργησαν μια πλατφόρμα συνεργασίας και δικτύωσης ανάμεσα σε μεμονωμένους καλλιτέχνες, συγκροτήματα και πάσης φύσεως δημιουργούς. Αισθάνεστε ότι έχετε βάλει το δικό σας λιθαράκι στην ανάπτυξη της ελληνικής underground και στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους δημιουργούς γενικότερα;
Μακάρι να έχει συμβεί αυτό και να έχουμε βάλει ένα λιθαράκι. Κάνουμε κάτι που αγαπάμε πολύ, το κάνουμε αβίαστα και με τους δικούς μας κανόνες. Δεν γουστάρουμε να σηκώνουμε σημαίες ή να βάζουμε ταμπέλες. Υπάρχουν πολλές ομάδες που το κάνουν με πολλή αγάπη και κόπο όλο αυτό και πρέπει να βγει προς τα έξω, να το μάθει ο κόσμος. Και μάλιστα πρέπει να αγκαλιάσουμε και να στηρίζουμε τα νέα παιδιά που τώρα ξεκινάνε.
➭ Bρείτε το πρόγραμμα της έκθεσης εδώ.
