Ως «αρχιτεκτονικό βελονισμό» περιγράφει τη στρατηγική της η Xu Tiantian, ιδρύτρια του DnA_Design and Architecture, η οποία τον Απρίλιο του 2021 προσκλήθηκε από τις αρχές της κομητείας Jinyun να αναπτύξει ιδέες για την επαναχρησιμοποίηση των παλιών λατομείων της περιοχής. Το Jinyun έχει περισσότερα από 3.000 λατομεία, τα περισσότερα από τα οποία ανασκάφηκαν από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, από το 1975 και μετά. Στην αρχή της νέας χιλιετίας, η εξόρυξη βράχων απαγορεύτηκε∙ η οικολογική ζημιά ήταν τεράστια και η τοπογραφία είχε καταστραφεί.
Η Κινέζα αρχιτέκτονας ανέλαβε να επαναφέρει στη ζωή εννέα εγκαταλελειμμένα λατομεία, που συνδέονται μεταξύ τους με ένα μονοπάτι μήκους ενός χιλιομέτρου, δημιουργώντας έναν πολιτιστικό κόμβο που θα περιλαμβάνει τεϊοποτείο, μουσείο, βιβλιοθήκη, εστιατόριο, κέντρο πληροφοριών και θέατρο. Ορισμένα λατομεία, όπως το “Sunset Quarry” και το “Moonlight Quarry” δεν θα έχουν άλλη χρήση πέρα από την απόλαυση του ηλιοβασιλέματος και του φεγγαρόφωτος.
Στο θέατρο, που ονομάζεται Quarry #9, μια θεατρική σκηνή έχει ενσωματωθεί στο λατομείο. Η πρόσοψη του βράχου μοιάζει σαν να κόπηκε με μαχαίρι, για να δημιουργηθεί μια μακρόστενη είσοδος που σταδιακά φαρδαίνει για να φιλοξενήσει τη σκηνή. Οι επιφάνειες των βράχων είναι λείες και καθαρές, και το ύψος τους δημιουργεί την αίσθηση ενός ανοιχτού καθεδρικού ναού. Παρόλο που η ακουστική του χώρου είναι εξαιρετική, οι ειδικοί την βελτίωσαν με την χρήση ειδικών δαπέδων και πάνελ ώστε να είναι κατάλληλη για διάφορες χρήσεις – από διαλέξεις ως παραστάσεις της περίφημης παραδοσιακής κινέζικης όπερας Wu, που συνδυάζει τραγούδι, ποίηση, χορό και πολεμικές τέχνες με πολύχρωμα κοστούμια και εντυπωσιακό μακιγιάζ. «Ο επιδέξια ενσωματωμένος τεχνητός φωτισμός δημιουργεί μια εορταστική ατμόσφαιρα που τονίζει τις ιδιότητες του χώρου και φέρνει στο επίκεντρο τις ογκώδεις επιφάνειες των τοίχων», γράφει σε άρθρο του ο Γερμανός αρχιτέκτονας Edward Kogel.
Έτσι, με μια μικρή παρέμβαση στους λαξευμένους βράχους με τα οργανικά σχήματα και με τη βοήθεια της αρχιτεκτονικής τοπίου, δημιουργήθηκε ένας νέος χώρος. Ένα θέατρο που προσκαλεί τη φύση στο εσωτερικό του -το φως, το νερό, τον άνεμο. Το φως φτιάχνει δραματικές σκιές ανάλογα με τη θέση του ήλιου, το νερό της βροχής συγκεντρώνεται σε μια χαμηλότερη επιφάνεια του δαπέδου και δημιουργεί λαμπερά καθρεφτίσματα, ενώ οι σταγόνες του νερού ενισχύουν την ακουστική εμπειρία.
Μέχρι στιγμής έχουν ολοκληρωθεί τρία λατομεία, τα οποία και παρουσιάστηκαν την άνοιξη σε μια εντυπωσιακή εγκατάσταση στο Aedes Architekturforum στο Βερολίνο. Η Xu Τiantian πιστεύει ότι οι σημερινοί στενοί ορισμοί της αρχιτεκτονικής περιορίζουν την ικανότητά της να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της φύσης: «Η αρχιτεκτονική έχει γίνει σαν το σχεδιασμό προϊόντων, με την τεχνολογία να αποτελεί το κύριο περιεχόμενο της και την παραδοσιακή σοφία να αγνοείται». Το θέατρο αποτελεί παράδειγμα εφαρμογής της στρατηγικής που αποκαλεί «αρχιτεκτονικό βελονισμό», η οποία στοχεύει στην αποκατάσταση της «αυτοπεποίθησης της υπαίθρου» μέσω ελάχιστων παρεμβάσεων με μεγάλο αντίκτυπο.
