Κάποτε λέγαμε πως τα ρομπότ θα έρθουν να μας πάρουν τις δουλειές. Τώρα, τα ρομπότ δεν θέλουν καν τις δουλειές μας. Θέλουν να τις κάνουν μαζί μας. Ή, πιο σωστά, αντί για εμάς, αλλά υπό την επίβλεψή μας. Αυτή είναι η μεγάλη ειρωνεία (και η μεγάλη αλήθεια) της λεγόμενης Agentic AI, της νέας γενιάς τεχνητής νοημοσύνης που δεν «εκτελεί εντολές» αλλά σκέφτεται, αποφασίζει, σχεδιάζει και ενεργεί.

Αν το σκεφτείς, έχουμε περάσει από δεκαετίες στις οποίες η τεχνολογία μάς βοηθούσε να κάνουμε κάτι λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο όμορφα, λίγο πιο οργανωμένα. Το Excel αντικατέστησε τα χαρτιά, το email αντικατέστησε το fax, το chat αντικατέστησε το τηλέφωνο. Η Agentic AI όμως δεν «αντικαθιστά» – αναλαμβάνει. Δεν περιμένει οδηγίες, αλλά τις υποθέτει. Δεν χρειάζεται κάποιον/α να της πει τι να κάνει, γιατί μπορεί να το βρει μόνη της.

Σκέψου έναν «ψηφιακό συνεργάτη» που: διαβάζει τα δεδομένα του μήνα, αντιλαμβάνεται πού υπάρχουν καθυστερήσεις, στέλνει ενημερωτικά email, παρακολουθεί τις απαντήσεις, κάνει αναφορές, και σου λέει στο τέλος της ημέρας: «τακτοποιήθηκε».

Εκεί κάπου καταλαβαίνεις ότι κάτι βαθύτερο αλλάζει. Όχι μόνο στον τρόπο που δουλεύουμε, αλλά και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη δουλειά.

Από το «βοηθάει» στο «συντονίζει»

Η Agentic AI δεν είναι «έξυπνη βοηθός». Είναι οργανωτής συστήματος. Αν οι παλιές τεχνολογίες ήταν σαν το άλογο που σε βοηθούσε να πας πιο γρήγορα, τώρα έχουμε το αμάξι που πηγαίνει μόνο του – κι εσύ κάθεσαι στο πλάι, με τα χέρια κοντά στο τιμόνι, «για κάθε ενδεχόμενο».

Μπορεί να ακούγεται λίγο τρομακτικό. Όμως η πραγματικότητα είναι πως, για πρώτη φορά, η τεχνολογία παίρνει στα σοβαρά τον χρόνο μας. Αν δεν χρειάζεται να στέλνεις δέκα ίδια emails, να μαζεύεις reports, να κάνεις copy-paste στοιχεία από το ένα πρόγραμμα στο άλλο, τότε ίσως τελικά να προλάβεις να σκεφτείς. Να σχεδιάσεις. Να πεις «όχι».

Η αλήθεια είναι πως το “AI” δεν τρώει δουλειές – τρώει βαρεμάρα. Και αυτό, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι καθόλου κακό. Αν και κάποιοι θα διαφωνήσουν και σε αυτό.

Το μέλλον της δουλειάς δεν είναι ρομπότ, αλλά άνθρωποι που ξέρουν να τα κουμαντάρουν

Οι έρευνες δείχνουν ότι ως το 2027, οι επιχειρήσεις θα έχουν αυξήσει κατά 327% τη χρήση “ψηφιακών πρακτόρων”: λογισμικών που παίρνουν αποφάσεις και εκτελούν ενέργειες μόνοι τους. Κι όμως, η συντριπτική πλειονότητα των εταιρειών δεν θέλει να «αντικαταστήσει» ανθρώπους, αλλά να τους αναδιατάξει.

Δηλαδή, ένας υπάλληλος που σήμερα κάνει ρουτίνα εργασίες, αύριο μπορεί να επιβλέπει δέκα «ψηφιακούς συνεργάτες». Να ελέγχει, να εκπαιδεύει, να επεμβαίνει όταν χρειάζεται. Είναι σχεδόν ποιητικό: ο άνθρωπος μετατρέπεται από «εκτελεστή» σε επιμελητή. Από «εργαλείο» σε καθοδηγητή. Από «task» σε σχέδιο.

Και αυτό, αν το δεις πέρα από τις λέξεις, σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό: η αξία του ανθρώπου μετακινείται από την παραγωγή στην επιμέλεια, από τη ρουτίνα στην κρίση. Εκεί όπου οι μηχανές δεν μπορούν να πάνε.

Η νέα ιεραρχία των δεξιοτήτων: λιγότερη ταχύτητα, περισσότερη κρίση

Αν κάτι δείχνουν οι έρευνες (όπως της πρόσφατης, της Salesforce), είναι ότι το 75% των διευθυντών HR θεωρούν πως η εξάπλωση του agentic AI θα αυξήσει τη ζήτηση για «ανθρώπινες» δεξιότητες. Η τεχνητή νοημοσύνη χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να επικοινωνούν, να συνεργάζονται, να διορθώνουν και (ίσως το πιο σημαντικό) να κατανοούν το πλαίσιο.

Στο νέο εργασιακό τοπίο, η ερώτηση δεν είναι «ξέρεις να γράφεις prompt;» αλλά «ξέρεις να καταλαβαίνεις πότε η απάντηση του AI είναι λάθος;». Δεν είναι αν θα μιλήσεις στη μηχανή, αλλά αν μπορείς να τη διορθώσεις χωρίς να χαλάσεις τον ρυθμό.

Αυτό σημαίνει και κάτι ακόμα: οι λεγόμενες “soft” δεξιότητες, που κάποτε θεωρούνταν δευτερεύουσες, γίνονται πρωταγωνιστικές. Ενσυναίσθηση, επικοινωνία, ηγεσία, ψυχραιμία. Όλα αυτά δεν είναι «γλυκανάλατα». Είναι το νέο επαγγελματικό νόμισμα.

Ένα μέλλον πιο ευφυές – και πιο ανθρώπινο (αν το επιλέξουμε)

Η Agentic AI υπόσχεται έναν κόσμο όπου η δουλειά γίνεται πιο έξυπνη, πιο προσαρμοστική, πιο αυτόνομη. Όμως το κλειδί είναι αλλού: θα γίνει και πιο ανθρώπινη; Αυτό εξαρτάται από εμάς.

Αν τη δούμε σαν ευκαιρία να πετάξουμε το «χειροκίνητο», θα χάσουμε. Αν τη δούμε σαν ευκαιρία να ξαναορίσουμε τι σημαίνει ανθρώπινη εργασία, τότε ίσως να είναι η αρχή ενός καλύτερου ισοζυγίου.
Λιγότερα πλήκτρα, περισσότερη σκέψη.
Λιγότερες οδηγίες, περισσότερη κατεύθυνση.
Λιγότερη πίεση, περισσότερη δημιουργία.

Ίσως το μέλλον της εργασίας να μην είναι τελικά «ρομποτικό», αλλά βαθιά ανθρώπινο. Γιατί μόνο ο άνθρωπος μπορεί να δώσει στις μηχανές νόημα.

Κι ένα τελευταίο: οι πράκτορες δεν κοιμούνται

Η αλήθεια είναι πως τα συστήματα Agentic AI δεν κουράζονται, δεν ξεχνάνε, δεν ζητάνε αύξηση. Θα δουλεύουν 24/7, θα παρακολουθούν projects, θα διορθώνουν λάθη, θα ειδοποιούν. Κι αυτό, με έναν παράξενο τρόπο, θα μας αναγκάσει να κάνουμε κάτι που είχαμε ξεχάσει: να ξεκουραζόμαστε. Να σταματάμε. Να σκεφτόμαστε. Να ζούμε.

Γιατί το μέλλον, όπως φαίνεται, δεν θα το φτιάξουν τα ρομπότ. Θα το φτιάξουν όσοι άνθρωποι θυμηθούν να μείνουν άνθρωποι μέσα στον κόσμο των ρομπότ.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.