Γεωργία Δρακάκη
Απόψεις
Στην καρδιά της Αθήνας, κάθε βλέμμα, κάθε λέξη, κάθε σιωπή μπορεί να κρύβει μια κακοποίηση που δεν αφήνει σημάδια. Αυτή η σιωπή είναι η φωνή των ανήμπορων και των φοβισμένων, που υπομένουν αδιάκοπα.
OlaF@cked
Οι αντίχειρές των χεριών μας οδηγούν τη σύγχρονη εποχή στον ατέρμονο κύκλο του σκρολαρίσματος. Νιχιλισμός και άλλοι -ισμοί, παντού και πάντα, από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Η τρίτη, «η καλύτερη», προοριζόταν για το Olafaq.gr και δεν συνέβη ποτέ. Η Γιώτα Γιάννα ταξιδεύει τώρα στο φως.
Περπάτημα, ταξί, μετρό, λεωφορεία, υπομονή και κάποιες φορές, τύχη. Αν δεν οδηγείς, θα την χρειαστείς.
Ζούμε την εποχή των τελευταίων θερινών σινεμά της ανθρωπότητας.
Μια εικόνα που κυκλοφόρησε μάς οδήγησε σε συζήτηση έντονων τόνων, απέναντι σε κάτι προφανές. Ή μήπως δεν είναι, τελικά, τόσο προφανές;
Τον Ιούλη, τα σώματα και οι ψυχές εμπεδώνουν το καλοκαίρι. Ο Ιούλης είναι του θέρους η καρδιά.
Η νέα κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα ενίσχυσης, αλλά το Καλάθι του Νοικοκυριού ίσως διακοπεί.
Η τελευταία μέρα της εργάσιμης εβδομάδας, ιδίως εν μέσω θέρους, μας προξενεί αμηχανία και άλλα ενδιαφέροντα συναισθήματα.
Διαπερνά τα μουσικά είδη με την άνεση ενός πούπουλου που χορεύει στον αέρα. Τα μάτια της αστράφτουν. Το όνειρο το ζει πριν προλάβει να τ' ονειρευτεί.
Το ένδοξο παρελθόν μας ως χώρας σε αυτόν τον τομέα μπορεί να διαμορφώσει το μέλλον.
Το τραγούδι που έμαθα 35 χρόνια μετά την κυκλοφορία του και με χάραξε, μάλλον, για πάντα.
